Αννούλα Βασιλείου: ”Τον είχα σαν αφέντη γιατί του άρεσε να είναι αφέντης”

Γέλια πολλά ξεκινάμε την συζήτηση λέγοντας μου πως θρέφει νιάτα. Είμαι καλά κάνω τα μπάνια μου και απολαμβάνω το καλοκαιράκι. Είμαι σε καλή διάθεση πάρόλα αυτά που συμβαίνουν, είναι καλά η οικογένεια μου τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου οπότε και εγώ είμαι πολύ χαρούμενη.

Ποτέ δεν σταμάτησα να τραγουδάω. Το τραγούδι είναι ολόκληρη η ζωή μου. Είμαι από το χειμώνα σε ένα πολύ όμορφο μαγαζί στον Πειραιά και περνάμε τα βράδια μας υπέροχα. Τώρα θα σταματήσουμε για καλοκαίρι και θα συνεχίσουμε πάλι από τον Οκτώβριο. Όσο για το ανανεωμένη… εντάξει βρε Άννα μου κρατιέμαι (γέλια πολλά), φροντίζω τον εαυτό μου και δεν έχω πατσαβουρέψει. Δεν είμαι πια και τόσο μεγάλη, έχω καλό  καπνίζω δεν πίνω κολυμπάω και γενικά μου αρέσει να κάνω πράγματα για μένα!!

 Πως ξεκίνησες; Τι έγινε με την δική σου καριέρα όλα αυτά τα χρόνια;  

Ξεκίνησα στα 14 μου το τραγούδι και λίγο πολύ η ιστορία μου είναι γνωστή όλα αυτά τα χρόνια. Γνώρισα τον Αγγελόπουλο και ερωτευτήκαμε παράφορα, και η συνέχεια είναι ο μεγάλος έρωτας ο γάμος τα παιδιά μας και η σχέση ζωής που είχα μαζί του. Ακόμα και οι νέες γενιές ξέρουν την ιστορία μου. Με σταματάνε κορίτσια 18-10 χρονών και μου λένε πως ξέρουν την ιστορία μου και τον έρωτα μου με εκείνον από τις μανάδες τους.  Στην καριέρα μου δεν αφοσιώθηκα πολύ, γιατί στη ζωή μου προτεραιότητα είχε ο άντρας μου και τα παιδιά μου: ο Ηλίας, ο Στάθης και η Μαρία. Απολαμβάνω τα εγγόνια,  λέει η Αννούλα, καθισμένη στο σαλόνι του σπιτιού της τη Γλυφάδα με πέντε φωτογραφίες του Αγγελόπουλου κρεμασμένες σε χρυσή κορνίζα στους τοίχους. Τα έκανα όλα νωρίς στη ζωή μου παιδιά έρωτα γάμο ζωή καριέρα, με έναν από τους πιο δυνατούς άντρες. Με τον οποίον και χώρισα μετά από 13 χρόνια κοινής πορείας, έμεινα μόνη μου, πέρασα πολύ δύσκολα, μεγάλωσα τρία παιδιά μόνη μου και ακολούθησα τον δικό μου δρόμο.

Να σου πω την αλήθεια δεν ήθελα. Είχα προτάσεις πολλές και από ανθρώπους πολύ αξιόλογους και καλούς. Δεν ήθελα να παντρευτώ, για να μην λέω ψέματα. Τον αγάπησα πάρα πολύ τον Μανώλη, ήταν όλη μου η ζωή. Δεν σου κρύβω πως έκανα κάποιες σχέσεις αλλά κανείς δεν θα μπορούσε να καταφέρει να το παντρευτώ. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν τα παιδιά μου, για να μην έχω προβλήματα στην πορεία τους μεγαλώνοντας και να μην τα κυνηγάω. Και δόξα το Θεό έχω τρία υπέροχα με αρχές παιδιά.

Ο Μανώλης έκανε πάντα αυτό που ήθελε. Ήταν ψυχούλα απονήρευτος και μια καρδιά γεμάτη αγάπη. Μου είχε πολύ μεγάλη αδυναμία και δεν μου χαλούσε χατίρι ποτέ. Με δυσκόλεψε πάρα πολύ η μάνα του που δεν με ήθελε γιατί δεν ήμουν τσιγγάνα, αλλά ο Μανώλης δεν άκουγε κανέναν. Με λάτρευε και πήγε ενάντια σε όλα. Πέρασα πολύ δύσκολα, έφαγα πολύ ψυχολογικό πόλεμο από την μάνα του αλλά εκείνος ήταν πάντα δίπλα μου. Ο Θεός να την συγχωρέσει, εγώ ακόμα και την τελευταία στιγμή που ξεψυχούσε πήγα και την είδα γιατί ήταν η μάνα του άντρα που αγάπησα!!

Για μένα ήταν ο άντρας μου ο πατέρας των παιδιών μου, μετά ήταν ο καλλιτέχνης Μανώλης. Έτσι τον έβλεπα εγώ. Για μένα ήταν αυτός ο άντρας που αγαπούσε την οικογένεια του και ήταν ο καλύτερος πατέρας. Κοίταγε το σπίτι του, τα παιδιά του την γυναίκα του. Μαλώναμε μόνο γιατί, εγώ ήμουν πιο αυστηρή με τα παιδιά, κάποιος έπρεπε να κραταει τα ηνία του κακού στο σπίτι και αυτή ήμουν εγώ. Ήταν για μένα ο άνθρωπος στήριγμα μου και πάντα ο ένας και μοναδικός που αγάπησα. Πρώτα ήταν ο Μανώλης μου και μετά ο Αγγελόπουλος.

 Γιατί χωρίσατε, ύστερα από 13 χρόνια συμβίωσης και αγάπης;

Ήταν, ένα λάθος- και δικό μου και δικό του- στο οποίο έπρεπε να κάνουμε και οι δύο πίσω για να σώσουμε το σπίτι μας. Δεν ξέρω τι τον είχε πιάσει, εγώ έκανα πολλές προσπάθειες για να τον σώσω αυτό τον γάμο. Μέχρι και τα πόδια του πήγα και του τα φίλησα. Δεν ήθελε. Εκείνος έλεγε: «τι θα πει ο κόσμος;». Μετά από πολλά χρόνια, το μετάνιωσε. Ήρθε στο σπίτι μου και μου είπε «θέλω να τα φτιάξουμε πάλι, θέλω να είμαστε μαζί». Του είπα: «Εγώ δεν παντρεύτηκα, Μανώλη. Εσύ παντρεύτηκες. Ξεμπέρδεψε και έλα εδώ να τα πούμε και να τα κουβεντιάσουμε». Ύστερα από λίγους μήνες τον έπιασε το πνευμονικό οίδημα και τον χάσαμε. Μέχρι και τις τελευταίες του στιγμές ζητούσε την γυναίκα του την Αννούλα. Εγώ πήγα και τον είδα … στεναχωρήθηκα πάρα πολύ που τον είδα έτσι σε αυτά τα χάλια. Πάγωσε η καρδιά μου, έκλαιγα πολλές μέρες για τον Μανώλη μου. Μετά από  λίγες μέρες τον χάσαμε. Αυτό ήταν το γραφτό μας μάλλον .. μόνο ο Θεός το ξέρει!!

Όταν χωρίσαμε με το Μανώλη, δεν πέρασα καλά. Ο Μανώλης ήταν ο μεγάλος έρωτας της ζωής μου, η μεγάλη μου λατρεία, ο πατέρας των παιδιών μου. Μόνο τον Μανώλη αγάπησα και θα αγαπάω. Κανέναν άλλον. Όσο ζούσε- παρά τα προβλήματα και τους τσακωμούς μας, όπως γίνεται άλλωστε σε κάθε ζευγάρι- είχαμε τεράστια αγάπη μεταξύ μας. Πολλές φορές μαλώναμε επάνω στις αγάπες μας ποιος θα πεθάνει πρώτος. «Εγώ, αγάπη μου», του έλεγα, «θέλω να πεθάνω πρώτη». «Όχι!», μου απαντούσε, «είμαι μεγαλύτερος, και μετά, όταν έρθει η ώρα σου, θέλω να βάλουν το γυναικάκι μου δίπλα μου». Τον είχα σαν αφέντη, γιατί μου αρέσει ο άντρας να είναι αφέντης. Τον πρώτο καιρό που ερωτευτήκαμε, ήμουνα φουλ ευτυχισμένη. Ένιωθα ότι είχα κερδίσει τον πρώτο αριθμό του λαχείου, γιατί δεν ήταν και λίγο, ένα κορίτσι από τα Προσφυγικά, να κυκλοφορεί με την πρώτη φίρμα του λαϊκού τραγουδιού.

Δούλεψα σκληρά για να μπορέσω να ξεχρεώσω το σπίτι που πήρα μόνη μου, στη Γλυφάδα. Υποφέραμε και οι δύο που χωρίσαμε. Ένας συνεργάτης του, λίγο καιρό μετά τη χωριστή μας πορεία, τότε που εκείνος δούλευε στη Θεσσαλονίκη, μου ανέφερε ότι του έλεγε χαρακτηριστικά: «Ξέρεις πόσες γυναίκες πέρασαν από το χαρέμι μου; Τα τρία τέταρτα του πλανήτη. Κι όμως, μπροστά στην Αννίκα μου, όλες αυτές είναι παλιοτυρόπιτες».

Ποτέ δεν σταμάτησα να δουλεύω. Μαζί του πάντα σε όλα. Σε συναυλίες στο εξωτερικό παντού μαζί του. Πάντα δίπλα μου και εγώ δίπλα του. Τα παιδιά μου κόντεψα να τα γεννήσω στις πίστες. Να σκεφτείς ο Ηλίας μου γεννήθηκε στο Καναδά μετά από την συναυλία μας. (γέλια πολλά)!!

Αντίθετα ο Μανώλης με ζήλευε πάρα πολύ, γιατί μ αγαπούσε. Αγαπούσε το γυναικείο φύλο, αλλά εμένα δεν μου δίνε ποτέ δικαιώματα, μέσα στο σπίτι ήτανε κύριος. Ειδικά με τα παιδιά του. Ήμουνα, όμως, και το καμάρι του. Πολλές φορές μου χάιδευε τα μαλλιά, τα φιλούσε τρυφερά κι έλεγε μπροστά στον κόσμο: «Μωρέ τι ωραία μαλλάκια που έχει η Αννίκα μου». Ήθελε θυμάμαι, σαν τρελός, να με ντύνει με ρούχα της φυλής του, τσιγγάνικα. Εμένα μου φαινόταν παράξενο και γελούσα, δεν του χάλαγα όμως χατίρι. Μέσα στο σπίτι φορούσα κάτι φουστάνια, τσεμπέρια δικά τους και από πάνω κάρφωνα κι ένα λουλουδικό στ αφτί. Τρελαινόταν!

Εγώ τον αγαπούσα, χωρίς να τον ζηλεύω άσχημα. Όλες οι τσιγγανοπούλες στην Αγία Βαρβάρα ήταν καψούρες με την πάρτι του, όπως και πολλές δικές μας, οι παλαμίσιες που λέμε, γιατί ήταν ο άντρας, ο όμορφος, ο γύφτος, ο αρσενικός. Έχω δει πελάτισσες σε μαγαζιά που δουλέψαμε μαζί να σπάνε μπουκάλια επάνω στα τραπέζια, να κόβουν τις φλέβες τους και να πέφτουν κάτω για τον Μανώλη. Πολλά περιστατικά. Ήταν όμως ο δικός μου Μανώλης, η αγάπη μου!!

Πηγή: ΧΑΙ

Συνέντευξη Άννα Τσιάλτα

φωτογραφία: Γιάννης Γκογκόπουλος