Η Στέλλα Γκαντώνα μιλάει στον διευθυντή του PEOPLE, Γιώργο Πράτανο, για την πρόταση που δέχτηκε από τον διευθυντή ειδήσεων και ενημέρωσης του Open, Δημήτρη Μιχαλέλη, προκειμένου να αναλάβει το κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Σαββατοκύριακου ενώ εξομολογείται μια την πιο απίθανη ιστορία που έχει ζήσει κάνοντας ρεπορτάζ.

Ποιο ήταν το σημείο καμπής, η χρονική στιγμή όπου το όνομά σου έπαιξε παντού;

Ξεκάθαρα, όταν πήγα στο Open. Ήμουν επί δέκα χρόνια στο Kontra, τα πιο σημαντικά της καριέρας μου, αφού με διαμόρφωσαν ως επαγγελματία. Εκεί ξεκίνησα την πρώτη μου δουλειά, ανεξάρτητα αν στην πορεία ήρθαν sites και εφημερίδες. Όταν ήρθε η πρόταση από το Open, αυτό που γνώριζε ένα μικρό ακροατήριο άρχισε να γίνεται γνωστό και στον υπόλοιπο κόσμο.

Θυμάσαι αυτό το τηλεφώνημα;

Το θυμάμαι, δεν ξεχνιέται. Ήμουν σε μια σύσκεψη άλλης δουλειάς όταν χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν ο Δημήτρης Μιχαλέλης, γενικός διευθυντής Ειδήσεων & Ενημέρωσης του Open. Μου είπε: «Έχουμε ραντεβού σε δύο ημέρες για να μιλήσουμε. Εντάξει;». «Εντάξει» του απάντησα. Έτσι κι έγινε, συναντηθήκαμε, μου εξήγησε τι ήθελε το κανάλι από εμένα και έτσι ξεκινήσαμε. Το να πω πως χάρηκα είναι λίγο…

Αυτές οι 48 ώρες ήταν βασανιστικές;

Όχι και θα σου πω γιατί: Αυτή τη δουλειά την κάνω για να βιοπορίζομαι. Προφανώς, μιλούσαμε για ενημέρωση, τον τομέα μου δηλαδή. Οπότε ήμουν αποφασισμένη να αποδεχτώ την πρόταση – εκτός, βέβαια, κι αν μου ζητούσε κάτι που δεν γνωρίζω να κάνω. Ήμουν αποφασισμένη πάντως, αφού μέχρι πρότινος ήμουν ρεπόρτερ. Αυτή είναι η χαρά του δημοσιογράφου.

Πιστεύεις πως, αν ένας δημοσιογράφος δεν έχει περάσει από το ρεπορτάζ δρόμου, δεν έχει την πλήρη εικόνα της κοινωνίας;

Ναι, το πιστεύω. Το ρεπορτάζ στον δρόμο είναι πρωτίστως ένα παραγωγικό στάδιο για τον ίδιο τον δημοσιογράφο, για το πώς γίνεται αυτή η δουλειά, από πού ξεκινάει. Οποιοδήποτε θέμα παίζει σε ένα δελτίο ειδήσεων αρχίζει από εκεί. Υπάρχουν τεχνικοί και δημοσιογράφοι που τρέχουν εκεί έξω, ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών, ευχάριστου ή δυσάρεστου θέματος, ψυχολογικής κατάστασης στην οποία βρίσκονται ή ανταγωνισμού από άλλο κανάλι. Αυτό είναι το πιο μεγάλο σχολείο. Και το πιο ωραίο.

Μπορείς να μου εξιστορήσεις ένα περιστατικό που περιγράφει όσα ζει ένας δημοσιογράφος εκεί έξω;

Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά τη βραδιά που ο πρωθυπουργός είχε απευθύνει διάγγελμα προκηρύσσοντας το δημοψήφισμα. Ήταν καλοκαίρι κι εμείς είχαμε πληροφορηθεί πως θα πραγματοποιηθεί απλά μια σύσκεψη υπουργικού συμβουλίου. Κανενός το μυαλό δεν πήγαινε στο τι θα επακολουθούσε. Θυμάμαι να είμαστε απέξω, ανυποψίαστοι, είχε βραδιάσει και μάλιστα είχαμε παραγγείλει να φάμε κιόλας, αφού είχε πάει 10.00. Κάποια στιγμή ανοίγει μια πόρτα και προβάλλει ένας υπουργός. Τον ρωτάμε «Τι γίνεται; Εκλογές; Ανασχηματισμός;», κι εκείνος απαντάει «Τίποτα, παιδιά, δημοψήφισμα». Εμείς δεν τον πήραμε στα σοβαρά. Μας το είπε σαράντα λεπτά πριν από το διάγγελμα. Οι μισοί συνάδελφοι έλειπαν στις Βρυξέλλες, οπότε εκείνο το ατελείωτο βράδυ –είχα γυρίσει στις 05.00– ζούσαμε ιστορία. Θυμάμαι πως επιστρέφοντας στο σπίτι με συνάδελφο σταματήσαμε σε ένα ΑΤΜ και συνειδητοποιήσαμε πως σχηματίζονταν οι πρώτες ουρές.

Ήταν κάτι πρωτόγνωρο, έζησες το history in the making, που λένε και οι Αμερικανοί.

Γι’ αυτό σου λέω πως είναι άλλο να το ζεις τη στιγμή και στον τόπο των γεγονότων και άλλο στο γραφείο ενός καναλιού. Όχι πως δεν έχεις ευθύνη και στο κανάλι, ίσως εκεί να είναι και μεγαλύτερη.

Διαβάστε όλη τη συνέντευξη στο People, που κυκλοφορεί αυτή την Κυριακή, μαζί με το Έθνος.