Άμλετ @ Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών

Το μαύρο υποδόριο χιούμορ είναι το στοιχείο που ανέδειξε και υπερθεμάτισε ο Γιάννης Χουβαρδάς σκηνοθετώντας την δημοφιλή ελισαβετιανή ιστορία του πρίγκιπα της Δανίας. Στοιχείο που αν και ταιριάζει μοναδικά στο κείμενο στο Σαίξπηρ, χρησιμοποιείται με φειδώ στο ανέβασμα του έμπειρου σκηνοθέτη, σε μια παράσταση που δεν ξεχωρίζει για τις ερμηνείες της, αλλά για την έντονη κινηματογραφική ατμόσφαιρα.

Η ιστορία του Άμλετ γνωστή. Το φάντασμα του βασιλιά πατέρα του ζητάει εκδίκηση για τον νέο άνδρα που κάθισε στο θρόνο της Δανίας. Ο θείος του Άμλετ, μαζί με τα ηνία του βασιλείου κέρδισε και την θέση του εραστή, στο κρεβάτι της Γερτούδης. Της μητέρας του νεαρού πρίγκιπα. Μια σύγκρουση, πολλές μάχες και αρκετά πτώματα.

Το πρώτο και μεγαλύτερο μέρος της παράστασης δεν παρουσιάζει την παραμικρή έκπληξη. Η πλοκή εκτυλίσσεται σαν παλμογράφος ηθοποιού κατά τη διάρκεια πρόβας πολύ πριν την πρεμιέρα. Ο σκηνικός χώρος της Εύας Μανιδάκη δημιουργεί μια γοητευτική κινηματογραφική ατμόσφαιρα. Τοπίο βγαλμένο από ταινία τρόμου. Ένα ξύλινο σπίτι με αιωρούμενη οροφή, παραπέμπει στο γνωστό αμερικάνικο αρχιτεκτονικό κλειστοφοβικό μοτίβο ταινιών τρόμου. Ιδανικό μέρος για σφαγές. Πιο δίπλα, ένας πολυμορφικός τηλεφωνικός θάλαμος, από τον οποίο ακούγονται όλες οι κρυφές συνομιλίες. Στις άκρες τεράστια πλαστικά διαφανή παραπετάσματα, από εκείνα που χρησιμοποιούνται για να κρύψουν πρόσωπα και να φυγαδέψουν καταστάσεις. Στυλιζαρισμένα, σύγχρονα και κομψά, τα κοστούμια της Ιωάννας Τσάμη, υπηρετούν με συνέπεια την ψυχολογική ατμόσφαιρας της παράστασης. Τα σκηνικά και τα κοστούμια αποτελούν ουσιαστική και ενδιαφέρουσα πρόταση, που μένουν όμως βουβά και ανεκμετάλλευτα από την ανέμπνευστη δραματουργική επεξεργασία. Στο δεύτερο μέρος της παράστασης, το σκηνικό ανατρέπεται. Ο Χουβαρδάς «ψεκάζει» διάσπαρτα την ιστορία με δόσεις βιτριολικού χιούμορ. Όχι, όσο της αναλογεί. Ούτε όσο χρειαζόταν, για να το αναδείξει. Ο συνδυασμός του θρίλερ στοιχείου με το μαύρο χιούμορ, ήταν ένα σπουδαίο και ευφυές στοίχημα, που δυστυχώς δεν βρήκε την ολοκλήρωση του σε αυτό το σκηνοθετικό «πείραμα». Όπως και αν έχει, το δεύτερο μέρος αποζημιώνει τον θεατή. Οι ακαριαίες εναλλαγές ύφους που αποτελούν χαρακτηριστικό γνώρισμα των Σαιξπηρικών έργων, λειτουργούν με επιτυχία, παράγοντας έντονους κραδασμούς και συχνά υποβλητική ατμόσφαιρα. Το κλίμα φορτίζεται και αποφορτίζεται επιμελώς καθώς ο ήρωας φτάνει στην ολοκλήρωση του δράματος(;) του. Να είναι κανείς ή να μην είναι;! Υποδειγματικές ερμηνείες δεν εντοπίζονται, ωστόσο όλοι οι ηθοποιοί υπηρετούν με συνέπεια το σκηνοθετικό όραμα. Ο Άμλετ στα χέρια του Χρήστου Λούλη, δεν ζει σπουδαίες στιγμές αλλά ούτε κακομεταχειρίζεται. Ο Άμλετ στα χέρια του Γιάννη Χουβαρδά από την άλλη, είναι ένας ήρωας που προσπαθεί να αναδείξει το φλεγματικό βρετανικό του χιούμορ, την ώρα με αμερικάνικο στυλ βιώνει την ιστορία τρόμου που διαδραματίζεται. Ενδιαφέρον.
|Από τον Γιώργο Ευφραιμίδη