Βυσσινόκηπος @ Θέατρο του Νέου Κόσμου

Χωρίς μεγαλοστομίες και εντυπωσιασμούς, με «απλά» υλικά και έμφαση στο κωμικό στοιχείο του έργου, ο χαρισματικός Παντελής Δεντάκης στήνει μια ανέλπιστα σύγχρονη και νεανική εκδοχή του κλασικού Βυσσινόκηπου του Τσέχωφ. Μια παράσταση που ενώ εντυπωσιάζει για τον μελετημένα μετρημένο ρυθμό της, δυσκολεύεται να μεταδώσει το βαθύτερο νόημα του κειμένου που ταυτόχρονα αγκομαχά να παραλληλιστεί με το σήμερα.

Γραμμένο το 1904, ένα χρόνο πριν από την πρώτη επανάσταση των Μπολσεβίκων, το έργο του σπουδαίου Ρώσου δραματουργού παρουσιάζει μια αριστοκρατική οικογένεια στα πρόθυρα της οικονομικής και εσωτερικής κατάρρευσης. Από τα λίγα περιουσιακά της στοιχεία ο περίφημος Βυσσινόκηπος. Ο μόνος που αν πουληθεί, προκειμένου να χτιστούν εξοχικές κατοικίες, θα μπορέσει να βοηθήσει την οικογένεια να αποπληρώσει τα χρέη της και ταυτόχρονα να διαγράψει το παρελθόν της. Ο Τσέχωφ αποτυπώνει την κοινωνική μετάβαση στην Ρωσία των αρχών του 20ου αιώνα, όταν οι φτωχοί (μουζίκοι) ύστερα από την απελευθέρωση της δουλείας, αποκτούν οικονομική επιφάνεια και ισχύ ανατρέποντας από την κορυφή της πυραμίδας τους αριστοκράτες. Μια ιστορική κοινωνική αλλαγή σε μια κοινωνία γεμάτη αγκυλώσεις. Ο Δεντάκης προσεγγίζει το κείμενο ως πικρή κωμωδία, την πιο οικεία προσέγγιση του έργου κατά τον Τσέχωφ. Στήνει την πλοκή του έργου στην φόρμα μιας καλοσχεδιασμένης φάρσας μέσα από την οποία υπερθεματίζεται η τραγικότητα των ηρώων. Ακούσια ή εκούσια στην παράσταση περισσότερο από οτιδήποτε αναδεικνύονται οι χαρακτήρες και το προσωπικό φορτίο που αυτοί κουβαλούν. Το κοινωνικόπολιτικό σχόλιο μοιάζει σαν ομίχλη που πηγαινοέρχεται πάνω από την σκηνή, χωρίς όμως ποτέ να αποκτά τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Πιθανώς αυτή να είναι και η μεγαλύτερη αδυναμία του έργου που ενώ είχε ως στόχο να επικοινωνήσει με την σημερινή πραγματικότητα, μένει σε μια αμήχανη συνδιάλεξη. Ερμηνευτική έκπληξη ο εξαιρετικός Δημήτρης Πασσάς σε ένα ενδιαφέρον σύνολο ηθοποιών. Ο Βυσσινόκηπος του Παντελή Δεντάκη είναι μια παράσταση που ενώ δεν εντυπωσιάζει εκκωφαντικά, εκπέμπει πρωτόγνωρη φρεσκάδα και σπινθηροβόλα νεανική ματιά σε ένα γοητευτικό πάντρεμα του κλασικού με το καινούργιο.
|Γ.Ε