Η δίκη του Κ @ Θέατρο Πόρτα
Αν υπήρχε ορισμός για ένα θέατρο παραδοσιακό, χειροποίητο, με την αίσθηση του κλασικού, αυτό θα ήταν η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Θωμάς Μοσχόπουλος. Αντιλαμβάνεσαι την παρουσία του, σε ό,τι συμβαίνει μπροστά σου. Σε όλα όσα σκηνοθετικά έστησε. Τόσο έντονα, που αισθάνεσαι πως είναι επάνω στην σκηνή και συνεισφέρει στις ερμηνείες, στις αλλαγές των σκηνικών, στον συντονισμό των φώτων.
«Η δίκη του Κ» βασίζεται στο μυθιστόρημα «Η δίκη» του Φραντς Κάφκα. Δημοφιλές βιβλίο που αναδεικνύει τα πιο έντονα χαρακτηριστικά του Καφκικού κόσμου. Ονειρικό περιβάλλον, αγωνία, ειρωνεία, χιούμορ. Ο Μοσχόπουλος υποδειγματικός εικονοπλάστης αποδίδει με επιστημονική προσήλωση την εξέλιξη της υπόθεσης. Στήνει με ταχύτητες κινηματογραφικού ρυθμού, σκηνή τη σκηνή, τη δαιδαλώδη αναζήτηση του ήρωα. Από την στιγμή που ξυπνά και ειδοποιείται ότι πρόκειται να δικαστεί για κάτι που κανείς δεν γνωρίζει αλλά και καθ’ όλη τη διάρκεια αναζήτησης των στοιχείων που τον οδήγησαν στην ενοχή του. Η αλλόκοτη πραγματικότητα, που αντιμετωπίζει ο ήρωας, ενισχύεται από τα εξαιρετικά σκηνικά της Ευαγγελίας Θεριανού. Τίποτα απ’ όσα θα δείτε στην σκηνή δεν είναι ευθυγραμμισμένο. Τεθλασμένα αντικείμενα επιτείνουν την παραδοξότητα της υπόθεσης, όπως και οι υπέροχες μάσκες. Στο ίδιο κλίμα η κινησιολογία την οποία επιμελήθηκε η Σοφία Πάσχου αλλά και οι φωτισμοί της Σοφίας Αλεξιάδου. Ο θίασος υπηρετεί υποδειγματικά την σκηνοθετική προσέγγιση. Με σπιρτάδα και χιούμορ οι Συριόπουλος, Γαλάνης, Βασιλόπουλος, Μιχαλακίδης, Συμεωνίδης, Βλάχου. Ειδική μνεία στους Σωκράτη Πατσίκα, Κίττυ Παϊταζόγλου, Ειρήνη Μπούνταλη και στην απολαυστική ερμηνεία του Θάνου Λέκκα στο ρόλο του ζωγράφου.
Ο Μοσχόπουλος έστησε μια παράσταση γύρω από την έννοια του δικαίου και του παραλόγου. Μια παράσταση που επικοινωνεί με το σήμερα και επιτρέπει πολλούς παραλληλισμούς για τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξη μας στην Ελλάδα της παράλογης(;) κρίσης. Ίσως ο ιλιγγιώδης ρυθμός εναλλαγής των σκηνών με τα παράλληλα σκηνικά ευρήματα να ήθελε λίγο μέτρο, ωστόσο σε τίποτα δεν μειώνει το τελικό αποτέλεσμα. Μια παράσταση που μυρίζει σανίδι, με ό,τι συνεπάγεται στο μυαλό του καθένα. Αξίζει. Γ.Ε