Η Ελένη μπορούσε να είναι η κόρη σου. Αλλά και ο Αλέξανδρος και ο Μανώλης γιοι σου

Δικαίωση σήμερα για την Ελένη και για κάθε Ελένη: Ισόβια και 15 χρόνια για τον Αλέξανδρο και τον Μανώλη

Μια οικογένεια, εκείνη της Ελένης, νιώθει ηθικά και μόνο δικαιωμένη για μια στιγμή, για λίγες μόνο στιγμές, ίσως και για κάποιες μέρες.
Και μετά; Επιστροφή στον πόνο, εκείνον τον αβάστακτο που δεν πρέπει να ζουν οι γονείς ποτέ, όταν καταλήγουν να κηδεύουν τα παιδιά τους, τα σπλάχνα τους.
Όλος ο κόσμος τους από εκείνη την μοιραία μέρα, βρίσκεται εκεί μαζί με την Ελένη: Σε έναν άλλο, μακρινό και σκοτεινό … άλλο κόσμο.

Θα μπορούσε να ήταν η κορούλα σου ή η δική μου κόρη. Θα μπορούσε να είναι ένα οποιοδήποτε κορίτσι που ζει όμορφα την ηλικία της, που ζητά να αγαπήσει και να αγαπηθεί, που ζητά να διασκεδάσει, να κάνει νέες παρέες, να ανοίξει τα φτερά της.
Αλλά και οι δύο δράστες που αναζητούσαν να βρουν “ελαφρυντικά” ρίχνοντας τις ευθύνες στην “τρέλα” της Ελένης, στον κακό της χαρακτήρα, ο ένας στον άλλο, στην κοινωνία της άδικη, στους γονείς τους, στους δικηγόρους, στην εισαγγελέα, στην άδικη την ζωή, θα μπορούσαν ίσως να είναι οι γιοί σου, οι γιοί μου που τους κακομαθαίνουμε, που τους εγκαταλείπουμε να μεγαλώνουν μόνοι τους…

“Τα παιδιά έχουν πάντα έναν άγγελο να τα φυλά και να τα συντροφεύει”. Μόνο που αυτός ο “άγγελος” μπορεί να είναι και εκείνος ο … εξόριστος, ο διάβολος που τα κάνει να αποκλίνουν από κάθε έννοια ορθής συμπεριφοράς.
“Έπαιζαν τα παιδιά … με την Ελένη που τους προκάλεσε”
Και παίζοντας την χτύπησαν και επειδή δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι άλλο, την πέταξαν, σαν ένα σκουπίδι ενοχλητικό από τα βράχια και πνίγηκε. Ε και;
Η ανθρώπινη ζωή, η αξία της, μηδαμινή.

Έχουν μάθει κάποια “παιδιά” να τα αγοράζουν όλα, να τα έχουν στο χέρι, να τους τα προσφέρεις εσύ και εγώ για να καλύψουμε τις ενοχές μας, που δεν βρισκόμαστε δίπλα τους την ώρα που απογοητεύονται πρώτη φορά ερωτικά ή την ώρα που κάνουν την πρώτη τους “παράβαση” των κανόνων που μας μετατρέπει σε κοινωνία ανθρώπων και όχι ζώων.
Σήμερα σκέφτομαι τους γονείς αυτών των παιδιών … όλων των παιδιών και μπαίνω στην θέση τους
Όχι δεν εξισώνω σε καμία περίπτωση την Ελένη με τον Αλέξανδρο και τον Μανώλη αλλά σίγουρα η ζωή όλων …. πάει… χάθηκε κάτω από το χώμα για την Ελένη ή κάτω από την βρωμιά και τις σκληρές και απάνθρωπες συνθήκες των φυλακών
Άκουσα σήμερα τον Κούγια που μίλησε για όσους ζητούν ακόμα και θανατική ποινή για τα δυο “καθάρματα”. “Ας ζήσουν όσοι το λένε, ένα μήνα στη φυλακή, ένα χρόνο”

Η ζωή όλων στο μηδέν.
Και όλα αυτά να τα παρακολουθούν οι γονείς τους που θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς στην θέση τους.

Η κραυγή αυτής της μάνας, όπως και της κάθε χαροκαμένης μάνας μας στοιχειώνει και πρέπει να έρχεται συνέχεια στο μυαλό κάθε γονέα. Πρέπει να μας στοιχειώνει! Το χρωστάμε στην Ελένη και σε κάθε Ελένη. Όλοι έχουμε κόρες, συζύγους, συντρόφους, φίλες, μητέρες που δεν τους πρέπει παρά ο σεβασμός και η ίση μεταχείριση.

Γιατί κανένας μας δεν πρέπει να μεγαλώσει έναν Αλέξανδρο ή έναν Μανώλη που θα μεταχειριστεί σαν έναν παιχνιδάκι το οποιοδήποτε συνομήλικό του

Εμείς, εγώ και εσύ, μεγαλώνουνε άνδρες που δεν σέβονται την γυναίκα, τον συνάνθρωπό, τον αλλοδαπό, τον αλλόθρησκο, τον φτωχό, τον αδύναμο. “Οι άντρες δεν κλαίνε”, “αυτή είναι γυναίκα, εσύ θα την κυνηγήσεις”, “σου κουνήθηκε”, “τα ήθελε και τα ΄’επαθε, “φορούσε προκλητικά ρούχα” …

Έχω παιδιά και κορίτσι και αγόρια και σκέφτομαι έντονα αυτές τις μέρες τα λάθη που κάνω έστω και αυτά τα μικρά και θεωρητικά ασήμαντα που αν συσσωρευτούν μπορεί να κάνουν μια σοβαρή “ζημιά” στην ψυχή των παιδιών μου.

Δάκρυα για την Ελένη αλλά και για εκείνα τα “παραστρατημένα” αγόρια;

Μια ζωή στην φυλακή για έναν δήθεν σωφρονισμό παρέα με serial killers και όλες τις ειδικότητες του υποκόσμου.

Καληνύχτα Ελένη, Αλέξανδρε, Μανώλη …

Την μεγαλύτερη ευθύνη για όλα την έχω εγώ, την έχεις εσύ που διαβάζεις και μεγαλώνεις παιδιά.
Τα παιδιά έρχονται με καλές σκέψεις στο μυαλό, με καλοσύνη στην ψυχή
Εμείς την δηλητηριάζουμε ή αδιαφορούμε όταν αυτό συμβεί

Σήμερα καταδικαστήκα εμείς, εγώ και εσύ και κάθε γονιός που μεγαλώνει παιδιά χωρίς φροντίδα, χωρίς αγάπη, σεβασμό, συνέπεια των λόγων και των έργων μας, χωρίς να δίνουμε εμείς πρώτα το καλό παράδειγμα.

Καληνύχτα Ελένη, Αλέξανδρε, Μανώλη. Ο κόσμος μας, αυτός, δεν ήταν για εσάς… και για ότι έγινε, όλη η ευθύνη είναι δική μας γιατί έχουμε μάθει να σιωπούμε, να συγκαλύπτουμε, να μεγαλώνουμε “άντρες- μάγκες και νταήδες”. Η ευθύνη είνα δική μας γιατί σας εγκαταλείπουμε.

Ντ. Κ.