Η Eπανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα @ Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν (Πεσμαζόγλου)

Είναι και αυτός ο Ζοέλ Πομερά (Joël Pommerat) πολύ γοητευτικό μυαλό. Διαδεδομένη διαπίστωση στην Γαλλία, όπου θεωρείται από τους κορυφαίους σκηνοθέτες και δραματουργούς. Κείμενο μεστό και χωρίς φλυαρίες. Στο επίκεντρο ο άνθρωπος και η αγάπη. Σύγχρονος γαλλικός ουμανισμός στο μεγαλείο του. Η «Επανένωση της Βόρειας με την Νότια Κορέα» ευτύχησε όμως και στην ελληνική της εκδοχή. Ο Νίκος Μαστοράκης επέλεξε 12 από τις 17 αυτοτελείς σκηνές του έργου τοποθετώντας την δράση σ’ ένα περιβάλλον με κάγκελα. «Γιατί αν η αγάπη είναι απλά ένα κατασκεύασμα ή μια επινόηση» όπως αναφέρει το κείμενο, το περιορισμένο περιβάλλον των κιγκλιδωμάτων μέσα στο οποίο «εκφράζεται» στην παράσταση, προσφέρει θαυμάσιες στιγμές αλληγορικών ερμηνειών στον θεατή.

Όλα έχουν δέσει στην παράσταση. Φωτισμοί (Στέλλα Κάλτσου) που εντείνουν και απαλύνουν συναισθήματα, ενδιαφέρουσες επιλογές μουσικών κομματιών για τις εισαγωγές των επεισοδίων και γοητευτικά αλλόκοτες χορογραφίες (Βάλια Παπαχρήστου). Ο θίασος απογειώνει το αποτέλεσμα. Η Ιωάννα Μαυρέα είναι απολαυστική εμπειρία. Είτε ως γραμματέας στην κωμική σκηνή που ξυπνάει αναστατωμένη (…), είτε ως ασθενής που νοσηλεύεται με αλτσχάιμερ και δέχεται επισκεπτήριο από τον σύζυγο της. Εξίσου υπέροχες η Κωνσταντίνα Τάκαλου (ειδικά στην σκηνή του χωρισμού) και η Κατερίνα Λυπηρίδου (απολαυστική στο ρόλο της αδελφής) αλλά και οι Χάρης Φραγκούλης και Δημήτρης Πασσάς στις ανδρικές ερμηνείες.

Το ζευγάρι που προσλαμβάνει γυναίκα για να προσέξει τα υποτιθέμενα παιδιά του, οι γονείς που αφήνουν υπόνοιες παιδοφιλίας για τον δάσκαλο του παιδιού τους κι ο σύζυγος που πηγαίνει στο επισκεπτήριο της γυναίκας του που πάσχει από αλτσχάιμερ, περιστρέφονται γύρω από την ίδια δύνη. Τι είναι η αγάπη; Υπάρχει στην πλήρη εκδοχή της ή μήπως είναι ανέφικτη, όπως η ένωση της Bόρειας με τη Νότια Κορέα; Ο Νίκος Καραθάνος σκηνοθέτησε μια παράσταση που οι δραματικές σκηνές φορτίζουν συναισθηματικά και οι κωμικές αβίαστα παρασέρνουν στην τέλεια αναλογία. Μια παράσταση από τις καλύτερες της περιόδου, που κουβαλάς μέσα σου αρκετές ημέρες αφού πέσει η αυλαία. Γ.Ε

Το REVma -/+ μίλησε με την Ιωάννα Μαυρέα που πρωταγωνιστεί στην παράσταση:

Στο τέλος της παράστασης τίθεται το ερώτημα «κι αν η αγάπη είναι μια ανθρώπινη επινόηση…» Έχετε αναρωτηθεί ποτέ;
Εννοείται. Νομίζω πως τα εκεί τείνω κι εγώ. Φοβάμαι πως δεν υπάρχει η αγάπη. Είναι μια ανάγκη του ανθρώπου για να την βγάλει καλύτερα. Να υπάρξει καλύτερα, να κυλήσει πιο ανώδυνα η ζωή του. Να παραμυθιαστούμε με έναν τρόπο. Ναι, δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος άνθρωπος.

Αν και η παράσταση πραγματεύεται την αγάπη, δεν ακούμε ποτέ τη λέξη σ’ αγαπώ. Λέτε εύκολα αυτή τη λέξη;
Όχι, σε πολλούς ανθρώπους ωστόσο την λέω. Όχι συνέχεια αλλά την χρησιμοποιώ εκεί που πρέπει. Όταν έχω ανάγκη να το κάνω. Η αγάπη είναι πολύ εγωιστικό πράγμα. Όσο αφήνεσαι κι όσο της επιτρέπεις, σε κυριεύει. Πάντως έχω εισπράξει αγάπη. Μερικές φορές ίσως περισσότερη απ’ όση άξιζα. Νομίζω όμως τα πήγα καλά στο συνολικό ζύγισμα. Πήρα και ίσως έδωσα.

Από τις 12 σκηνές της παράστασης, ποιά σας είναι περισσότερο οικεία ως εμπειρία;
Νομίζω η σκηνή του αλτσχάιμερ. Όχι, δεν έχω στενό συγγενή που να το έχει πάθει, για να έχω επηρεαστεί τόσο. Το αισθάνομαι οικείο, κυρίως λόγω ενός αισθήματος φόβου που έχω. Φόβος επειδή μπορεί να μου συμβεί. Να με προδώσει το μυαλό.