Θέλει να προσκυνήσει τον τάφο του 26χρονου που του χάρισε την καρδιά του

Το μόνο που θέλει είναι να καταφέρει μια μέρα να ταξιδέψει μέχρι την Κύπρο και να αφήσει λίγα λουλούδια στον τάφο του 26χρονου που με το θάνατό του, του χάρισε ζωή, χάρη στη γενναία απόφαση των γονιών του.

Εννιά χρόνια μετά ζει με την καρδιά αυτή να «χτυπάει» στο στήθος του, ζει έχοντας ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο. Τα λόγια του Νίκου Δραμητινού συγκινητικά, μετρημένα, με έντονη φόρτιση από τις μνήμες που ξυπνούν τα γεγονότα του 2007.

Η Πανελλήνια Ημέρα Δωρεάς Οργάνων και Μεταμοσχεύσεων, ήταν μόνο η αρχή για να ξετυλίξει και πάλι τις αναμνήσεις και να θυμηθεί τον πιο μεγάλο αγώνα που κλήθηκε να δώσει στη ζωή, τότε που έφτασε μια “ανάσα” από το θάνατο.

Ζούσα με τεχνητή καρδιά

Όπως αφηγείται ο 52χρονος Κρητικός «τον Ιούλιο του 2004 έπαθα έμφραγμα και άρχισε η περιπέτεια. Έμεινα για πολύ καιρό στο Ωνάσειο. Μπήκα για σχεδόν δύο χρόνια σε λίστα αναμονής για μεταμόσχευση και δεν ήμουν σε καλή κατάσταση. Μου τοποθέτησαν μάλιστα τεχνητή καρδιά για την περίοδο που θα μεσολαβούσε μέχρι την μεταμόσχευση».

Το έμφραγμα άλλαξε τη ζωή του 52χρονου Κρητικού από τη μια στιγμή στην άλλη. Ξαφνικά κάθε λεπτό της ζωής του θα μπορούσε να είναι το τελευταίο αφού είχε ανάγκη μεταμόσχευσης και η αγωνία για να βρεθεί μόσχευμα έγινε έντονη, όχι μόνο για τον ίδιο αλλά και όλη του την οικογένεια. Θυμάται ακόμα το γιο του να παρακολουθεί συγκλονισμένος τα γεγονότα αφού όπως έλεγε χαρακτηριστικά η περιπέτεια για τον πατέρα ήρθε «όταν τον είχε ανάγκη περισσότερο από ποτέ».

Το τηλεφώνημα που άλλαξε τη ζωή του

Όλες οι μέρες κυλούσαν με αγωνία μέχρι εκείνη την μέρα του Αυγούστου του 2007 που άλλαξε τη ζωή του. Ένα τηλεφώνημα του έδωσε και πάλι την ελπίδα και του «χάρισε» τη ζωή. Όπως θυμάται συγκινημένος «Ήμουν μέσα στο Ωνάσειο για επανέλεγχο όταν ήρθε το τηλεφώνημα στις δύο το μεσημέρι από τη συντονίστρια .Μου είπαν ότι βρέθηκε μόσχευμα, ότι οι γιατροί φεύγουν άμεσα για την Κύπρο και ότι ίσως γίνει μεταμόσχευση. Ακολούθησαν ώρες αναμονής και στις 21.00 το βράδυ με κατέβασαν στο χειρουργείο. Εκεί ακολούθησε και πάλι αναμονή έως τα μεσάνυχτα. Όταν όλα πια ήταν έτοιμα ξεκίνησε η διαδικασία και μου είπαν ότι ήταν πιο δύσκολη γιατί έπρεπε να αφαιρεθεί πρώτα η τεχνητή καρδιά και να τοποθετηθεί το μόσχευμα. Η επέμβαση ήταν πολύωρη και τελείωσε το πρωί».

Οι γονείς του περίμεναν την επέμβαση πριν πεθάνουν…

Όλες αυτές τις ώρες οι δικοί του αγωνιούσαν και κάθε λεπτό που κυλούσε ήταν μαρτυρικό για τη σύζυγο, τους γονείς του και τους συγγενείς. Κι αυτό γιατί μαζί με την ελπίδα συνυπήρχε και ο φόβος ότι κάτι θα μπορούσε να μην πάει καλά. Όπως λέει χαρακτηριστικά «οι γονείς μου πέθαναν λίγους μήνες μετά την επέμβαση. Ήταν σαν να περίμεναν να κάνω την μεταμόσχευση, πριν πεθάνουν».

Όταν ξύπνησα κατάλαβα ότι άλλαξε η ζωή μου

Όταν ολοκληρώθηκε η επέμβαση και απομακρύνθηκε κάθε κίνδυνος μια καινούρια μέρα είχε μόλις ξημερώσει… και μια καινούρια ζωή για τον 52χρονο σήμερα άνδρα. Θυμάται ακόμα τη στιγμή που ξύπνησε και κατάλαβε ότι δεν είχε πια ανάγκη την τεχνητή καρδιά που τον κρατούσε στη ζωή. Τη στιγμή που του δόθηκε μια ακόμα ευκαιρία στη ζωή! Όπως αφηγείται με συναισθηματική φόρτιση «αισθάνθηκα τα χαστούκια και την προσπάθεια να με ξυπνήσουν. Για μέρες ξυπνάς και ξανακοιμάσαι. Είχα σκεφτεί ότι για μένα δεν υπήρχε δεύτερη λύση, ότι ίσως να μην ξαναέβλεπα τους δικούς μου. Όταν ξύπνησα και συνειδητοποίησα τι έγινε, κατάλαβα ότι άλλαξε η ζωή μου. Δεν χτύπαγε πια το μηχάνημα που άκουγα συνεχώς , αυτό τον ήχο που αισθανόμουν σε όλο μου το σώμα Σκέφτηκα ότι μια καινούργια ζωή ανοίγει. Καιστην Κρήτη οι συγγενείς μου δεν κοιμήθηκαν όλο το βράδυ από την αγωνία…».

Σήμερα πλέον περπατάει με άνεση ,μπορεί να τρέξει και να κάνει ότι επιθυμεί. Μεταβαίνει μόνο για επανέλεγχο στην Αθήνα. Όπως λέει ο κ.Δραμητινός είναι γνωστό ότι δεν επιτρέπεται να γνωρίσεις την οικογένεια του δότη οργάνων αλλά «οι γονείς του 26χρονου μου προσέφεραν αυτό το δώρο ζωής. Θα το σκέφτομαι πάντα αυτό».

“Είναι κρίμα να μην σώζονται ζωές”

«Ήταν μια πολύ δύσκολη κατάσταση αλλά γι’ αυτό δεν το έβαλα κάτω. Είχα δει τη ζωή διαφορετικά και τώρα τη βλέπω. Η μεταμόσχευση είναι δώρο ζωής για κάποιους ανθρώπους. Δεν πρέπει να υπάρχει φόβος “ότι θα μου πάρουν καρδιά, τα νεφρά ,το ήπαρ”. Όταν κάποιος είναι εγκεφαλικά νεκρός δεν επανέρχεται, αν είναι σε κώμα η κατάσταση διαφέρει.. Όταν ήμουν στο Ωνάσειο είδα πολλές κοπέλες περίπου 25 ετών και πιο νέα παιδιά με τεχνητές καρδιές. Είναι κρίμα να πηγαίνουν τα μοσχεύματα στο χώμα… Θα έσωζαν ζωές». Με τα λόγια αυτά απευθύνεται στην καρδιά μας και μιλάει μέσω της δικής του προσωπικής περιπέτειας.

Γιατί σήμερα δεν θα ήταν ζωντανός και δεν θα είχε δεύτερη ευκαιρία στη ζωή αν οι γονείς ενός νέου δεν έπαιρναν την μεγάλη απόφαση με τεράστιο ψυχικό σθένος, να του κάνουν το πιο πολύτιμο δώρο που έχει δεχτεί…

neakriti