Ιδομενέας @ Φεστιβάλ Αθηνών, Πειραιώς 260

Η αχανής σκηνή της αποθήκης Δ στην Πειραιώς 260 γέμισε άμμο. Σεληνιακό τοπίο ή ευλογημένη στεριά. Ένας λευκός λόφος στην κάθε άκρη και όλες οι τζαμαρίες εκτεθειμένες στο φως μέσα έξω. Απίθανο φωτογραφικό κάδρο. Η μοντέρνα τραγωδία του Ρόλαντ Σίμελπφενιχ στα κατάλληλα χέρια. Η Κατερίνα Ευαγγελάτου από τις περιπτώσεις σκηνοθετών που «παράγουν» ανεπιτήδευτα σύγχρονο θέατρο. Χωρίς δήθεν εντυπωσιασμούς και φιλοσοφίες. Πάντα με κοφτερή ματιά. Χωρίς επιτυχία με αλγοριθμική ακρίβεια. Ευλαβικά όμως, με δημιουργική ανησυχία και διαύγεια που σπανίζει και γοητεύει. Ακριβώς όπως στον Φεστιβαλικό της Ιδομενέα.

Γραμμένο το 1998 από το Γερμανό Σίμελπφενιχ, το έργο βασίζεται στον ομηρικό μύθο του βασιλιά της Κρήτης, Ιδομενέα. Την επιστροφή του από τον Τρωικό πόλεμο, τη θύελλα που ξεσπά πριν πιάσει στεριά και τον όρκο που δίνει στους θεούς, πως αν τον βοηθήσουν να φτάσει στην πατρίδα, θα θυσιάσει το πρώτο ζωντανό πλάσμα που θα βρει μπροστά του στην Κρήτη. Και αν τύχει να ‘ναι ο γιος του; Από το σημείο αυτό, ο συγγραφέας παρουσιάζει τις διάφορες εκδοχές του μύθου. Αν, θα θυσιαστεί ο γιος; Αν, δεν είναι εκείνος ο πρώτος που συναντάει; Ένα διαρκές flashback σε ενδεχόμενα σενάρια που το καθένα γεννά διαφορετικές αναζητήσεις. Πρωταγωνιστής, ο άνθρωπος μέσα από την κοινωνική, φιλοσοφική και πολιτική του φύση.

Το έργο μοιάζει ενοχλητικά επίκαιρο τις ημέρες που παρουσιάστηκε. Η πολιτική του σκοπιά θριαμβεύει. Ποιές παραμέτρους θα υπολογίσει κάποιος για να αφαιρέσει μια ζωή; Ποιό είναι το ύψιστο δόγμα που θα υπερασπιστεί; Το προσωπικό συμφέρον, το θείο, το γενικό καλό; Δεν είναι πάντα όλα ξεκάθαρα στην παράσταση. Ειδικά αν ο θεατής δεν της αφιερωθεί με αγνές προθέσεις. Συγκεντρώνοντας και συνδυάζοντας όμως εικόνες, λέξεις και νοήματα, βγαίνει κερδισμένος. Η Ευαγγελάτου χτίζει τις διαφορετικές εκδοχές του μύθου με στωικότητα. Αφιερώνεται στο παιχνίδι των μη καθορισμένων ρόλων των ηθοποιών. Θίασος σε ορχηστρική σύμπνοια. Ακύλλας Καραζήσης (Ιδομενέας), Ηρώ Μπέζου, Σοφία Κόκκαλη μικρό βήμα μπροστά από τους Λευτέρη Βενιάδη, Παντελή Δεντάκη, Κλήμη Εμπέογλου, Αμαλία Νίνου, Γιάννη Νταλιάνη και Αλεξάνδρα Παντελάκη. Υπάρχουν φορές που η παράσταση βουτά στην δεύτερη ανάγνωση του κειμένου. Ξεκλειδώνει σκέψεις και αναδεικνύει εντυπωσιακές θεματικές προεκτάσεις και άλλες που άνευρα επεξηγεί την ιστορία. Όχι απαραίτητα ως σκηνοθετική αδυναμία αλλά ενίοτε και ως συγγραφική.

Το φεστιβάλ προδιαθέτει τους σκηνοθέτες για μεγάλες εμπνεύσεις. Εντυπωσιακές σκηνογραφίες με εικαστικές προσεγγίσεις που πρέπει να γεμίσουν την αχανή σκηνή. Μεγάλο το στοίχημα. Η δραματουργία υποτάσσεται στις υπηρεσίες του σκηνικού χώρου. Όπως η είσοδος του πενηνταμελούς κοινού. Αν κάποιος θέλει να φύγει ικανοποιημένος από τον Ιδομενέα, θα τα καταφέρει. Θα βρεθούν κι εκείνοι που θα βρουν επιχειρήματα να ισχυριστούν το αντίθετο. Η Ευαγγελάτου πάντως για ακόμη μια φορά απέδειξε πως κάνει θέατρο που απευθύνεται σε πολλούς. Όχι, σε μια απροσδιόριστη ελίτ. Θέατρο σύγχρονο, σκεπτόμενο και με αισθητική.