Οι αλλαγές στη ζωή της, η πρόκληση και η ενασχόληση με την πολιτική • Hit Channel
Σε μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης, η Lana Del Rey μίλησε -μεταξύ πολλών άλλων- για το νέο δίσκο της και το πώς προσεγγίζει την πολιτική σκοπιά των πραγμάτων.
Για έξι χρόνια, η Lana Del Rey έχει προσελκύσει και απολέσει κριτικές με μία pop μουσική που δεν ακούγεται σαν εκείνη των συνομηλίκων της.
Η ήπια, αιθέρια φωνή, η συνετή χρήση της rap παραγωγής, η αντιπαραβολή των κλασσικών αμερικανικών εικόνων και των ήχων με υπερ-σύγχρονη, χονδροειδής γλώσσα είναι από αυτά τα στοιχεία που κάνουν τη μουσική της Lana Del Rey να μοιάζει ταυτόχρονα οικεία και περίεργη.
Το «Lust for Life» είναι το πιο φιλόδοξο άλμπουμ της και, όπως εξηγεί η Lana Del Rey στην τρίτh εμφάνισής της στο εξώφυλλο του «Cover», προέκυψε από μια περίοδο αυτοελέγχου.
Ελπίζοντας και ερωτώντας, το άλμπουμ ασχολείται με την ταραχώδη και συχνά τρομακτική πολιτική του 2017 σε τραγούδια όπως τα «God Bless America – And All The Beautifull Women In It» και «When The World Was At War We Kept Dancing». Αλλού, αυτή η πιο εκτεταμένη κοσμοθεωρία αλληλεπιδρά με καλλιτέχνες όπως η Stevie Nicks, ο Playboi Carti, ο Sean Ono Lennon και ο ASAP Rocky. «Ήμουν έτοιμη να βάλω κάποιους από τους φίλους μου», λέει, «και ήταν όλοι εκ φυσικού λίγο πιο ελαφριοί από εμένα».
Η ελαφρότητα είναι, κατά κάποιον τρόπο, η αρχή λειτουργίας της Lana Del Rey αυτή τη στιγμή. Στις 32, η καριέρα της δεν είναι πλέον «εικασία», όπως ήταν όταν ξεκίνησε για πρώτη φορά. Τα ερωτήματα της αυθεντικότητας και της αντιπροσωπείας που τη συνόδευσαν κατά την άφιξή τους είναι άσχετα. Υπάρχει μόνο η Lana Del Rey.
Ζούσε στη Νέα Υόρκη όταν κυκλοφορούσες το «Born to Die» και άλλαξε από την κανονική Νεοϋορκέζα που κάνει βόλτα στο μετρό στη Lana del Rey που βρίσκεται στο «Page Six» και είναι το αντικείμενο μεγάλων προβληματισμών στους «Times» .
«Αυτό ήταν τόσο μπερδεμένο. Απλώς το άλλαξα. Θυμάμαι ότι δούλευα κάπου αλλού και γύριζα πίσω από εκεί και πήγαινα στο τρένο των 6 και το «TMZ» ήταν πίσω μου όλη την ώρα.»
Στο τρένο;
«Ναι, είχα συναντήσει αυτόν τον καμεραμάν. Ήταν η πρώτη φορά που είχα δει έναν παπαράτσι, αλλά δεν έβγαζε φωτογραφίες, τραβούσε (πλάνα) μόνο. Δεν ξέρω καν αν είχα το ξαναδεί πριν αυτό, επειδή είναι κάποιος με ένα VHS να σε ακολουθεί.»
Προσπάθησε να μιλήσει μαζί της;
«Ναι, και απάντησα και ακούστηκα τρελή. Πήγα κάτω και πήρα το εισιτήριό μου, το έκοψα και περίμενα το τρένο. Κοίταξα πίσω μου, ο τύπος είχε επίσης ένα εισιτήριο και περίμενε όπως εγώ. Σκέφτηκα, περίμενε, είναι αυτή η πραγματική ζωή; Ειλικρινά από τότε ένας από εκείνους τους τύπους που είχα δει εκείνη την ημέρα ήταν απλά πάντα εκεί. Σκέφτηκα ότι πρέπει να κινηθώ κάπου.»
Τα εξώφυλλα των τριών πρώτων άλμπουμ ήταν αρκετά σοβαρά, ταλαντεύτηκαν ανάμεσα στο να είναι σχεδόν λυπημένη και ίσως λίγο μακριά από το «Honeymoon». Αυτό είναι το πρώτο όπου χαμογελά.
«Λοιπόν, το εξώφυλλο του «Honeymoon» σκέφτηκα ότι ήταν απλά casual. Ένιωσα σαν να ήμουν σε έναν πιο απλό χώρο. Αλλά αυτό ήταν σίγουρα σε ένα ακόμη ελαφρύτερο χώρο, εντελώς. Η αδελφή μου, Chuck, το τράβηξε, αλλά το το τραβήξαμε στο χώρο στάθμευσης πίσω από τις σκηνές του βίντεο μου για το «Love». Δεν ήξερα αν επρόκειτο να κάνουμε το εξώφυλλο, αλλά σίγουρα ήξερα ότι θα χαμογελούσα. Τραβήξαμε δύο καρέ και το αναπτύξαμε εκείνη την εβδομάδα, και ένιωθα σαν αυτό να ήταν αυτό.»
Αποτελώντας μία πολύ σκοτεινή ώρα να ζεις στον κόσμο, είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι το «Lust For Life» είναι στην πραγματικότητα η πιο αισιόδοξη δουλειά της, τουλάχιστον στον τίτλο και τις εικόνες του. Ποια είναι η γένεσή του;
«Λοιπόν, υπήρξε μια μικρή αλλαγή σε εμένα εκ φυσικού. Ένιωσα σαν να είχα πει πολλά και έκανα πολλά μέσα από τους δίσκους. Ήμουν έτοιμη να βάλω κάποιους από τους φίλους μου στο δίσκο [και] ήταν όλοι φυσικά λίγο ελαφρύτεροι από εμένα, έτσι αυτό ήταν σαν να συνέβαινε στον κόσμο μου. Ένιωσα ότι δύο χρόνια ηχογραφήσεων πραγματικά σκοτεινών μελωδιών δε θα ήταν διασκέδαση.»
Αγγίζει τα προβλήματα του κόσμου και της πολιτικής σε αυτή τη δουλειά με τέτοιο τρόπο που τα προηγούμενα άλμπουμ δεν το έκαναν. Ήταν μια συνειδητή απόφαση;
«Στους τελευταίους δίσκους έπρεπε να κοιτάξω προς τα μέσα για να καταλάβω γιατί τα πράγματα είχαν πάει τόσο μακριά σε ένα μονοπάτι και έπειτα έφτασα στο τέλος της αυτο-εξέτασής μου και φυσικά κοιτούσα σε όλα τα άλλα. Αλλά, βέβαια, όλες μου οι εμπειρίες και οι ρομαντικές σχέσεις και τα πράγματα είναι ακόμη ενσωματωμένα σε τραγούδια αυτού του δίσκου. Επίσης, με τον Ομπάμα ως Πρόεδρο, εγώ και όλοι όσοι γνωρίζω, νομίζω ότι αισθανόμασταν πολύ ασφαλείς και προστατευμένοι, αισθανόμασταν ότι μας έβλεπαν με τον τρόπο που θέλαμε να μας δουν, με τους όρους κόσμου. Έτσι δεν υπήρχαν τόσα πολλά να πει κανείς, εκτός από το να δούμε πόσο μακριά έχουμε έρθει και γίνεται όλο και καλύτερο, να γίνουμε ακόμα καλύτεροι. Νιώθω ότι υπήρξε μια μεγάλη αλλαγή.»
Σε αυτό το δίσκο έχει εγχυθεί περισσότερη πολιτική από ποτέ. Δεν είναι αναγκαστικά ένα πολιτικό άλμπουμ, αλλά είναι ένα άλμπουμ του σήμερα. Θα πρέπει να έχει ένα αξιοπρεπές αριθμό μέσων Αμερικανών θαυμαστών για τους οποίους η εκλογή και η διοίκηση του Trump δεν είναι προβληματικές. Πώς το διαπραγματεύεται εκφράζοντας τα δικά της ειλικρινά συναισθήματα; Σκέφτεται αν θα τους εκνευρίσει ή όχι;
«Δε διαπραγματεύεσαι όταν πρόκειται για το έργο σου ή την τέχνη σου. Στέκεσαι εντελώς σταθερά και λαμβάνεις τις συνέπειες. Όσον αφορά την απώλεια οπαδών δεν με νοιάζει. Τελεία. [ Γέλια. ]»
Τα τελευταία δύο άλμπουμ, τα «Honeymoon» και «Ultraviolence» , φάνηκαν σαν να εστίαζαν στο να φτιάχνει υλικό για τον εαυτό της και ίσως για το κεντρικό ακροατήριό της. Με αυτό το άλμπουμ, φαίνεται ότι υπάρχει μια πιο επεκτατική φιλοδοξία.
«Θα θεωρούσα ότι δεν απομακρύνεται από το πιθανό μεγαλύτερο (κοινό), σε σύγκριση με τα άλλα δύο (άλμπουμ). Προηγουμένως, αισθάνθηκα ίσως ότι ήθελα να είμαι πιο προστατευτική του δικού μου χώρο και με τα πράγματα με τους δύο τελευταίους δίσκους.»
Ήταν αυτή η αντίδραση στην επιτυχία των τραγουδιών, όπως το remix στην «Summertime Sadness»;
«Νομίζω ότι ήταν μια αντίδραση σε περισσότερους ανθρώπους που γνώριζαν ποια ήμουν αμέσως τώρα. Έτσι ήμουν σαν να μου επιτρέπω ακριβώς να ελέγχω τον εαυτό μου και να βρεθώ σε ένα μέρος όπου είμαι σίγουρη ότι μου αρέσει αυτό που κάνω και ξέρω ότι μου αρέσει η παραγωγή. Με το remix του «Summertime Sadness», σας είπα πριν, δεν άκουσα αυτό το τραγούδι μέχρι που έπαιζε στο ραδιόφωνο και επέστρεφα από ένα show στη Ρωσία και το άκουσα. Γενικά μου αρέσει να έχω τα χέρια μου σε όλη την παραγωγή.»
Ήταν μια παράξενη αίσθηση που άρεσε…
«Ήταν περίεργο…»
Είναι παράξενο επίσης ότι πιθανότατα…
«Ότι είναι ένα τεράστιο τραγούδι;»
Η μεγαλύτερη επιτυχία της;
«Πραγματικά; Θα το έλεγες αυτό;»
Τουλάχιστον σε ραδιοφωνικά νούμερα.
«Όχι, ίσως έχετε δίκιο.»
Πιθανώς να μην είναι το πιο σημαντικό τραγούδι της, αλλά …
«Νομίζω ότι «Video Games» είναι ακριβώς εκεί πάνω. Ήμουν πιο ευαίσθητη γι’αυτό τότε επειδή όταν είσαι νέος, έχεις τόσο πολλά να αποδείξεις. Δεν έχεις πολλές ευκαιρίες. Αυτό είναι πραγματικά. Θα θεωρούσα ότι εκείνη τη στιγμή ήμουν απλώς προσεκτική. Ξέρεις, από την άποψη των συνεργασιών ή των χορηγιών ή οτιδήποτε άλλο.»
Την ελευθερώνει τώρα να αισθάνεται ότι μπορεί να κάνετε ό,τι αισθάνεται καλύτερ την παρούσα στιγμή;
«Ναι. Αυτό είναι στην πραγματικότητα.»
Ένιωσε ότι αυτό αναπαράχθηκε στη μεγαλύτερη φιλοδοξία της, το «Lust for Life»;
«Ο (A$AP) Rocky είναι στο δίσκο και όταν είναι στην πόλη και είμαι εδώ, είμαι ακριβώς κάτω στο στούντιο ούτως ή άλλως. Ή το ίδιο με τον Abel (The Weeknd). Θα πάω απλά κάτω και θα ακούσω επάνω σε τ δουλεύει. Συνειδητοποίησα, γιατί δεν έχω τους φίλους μου στο δίσκο μου; Ήταν αρκετά φυσικό, αλλά υποθέτω με τον Abel, ό,τι κάνει τώρα είναι τόσο μεγάλο, οπότε σε άλλη εποχή ίσως θα αισθανόταν λίγο πιο τρομαγμένος ή κάτι τέτοιο, αλλά τώρα μοιάζε ακριβώς σωστό.»
Τι εννοεί;
«Λοιπόν, (ο The Weeknd) είναι σούπερ εκεί έξω και έχει πολλά ραδιοφωνικά πράγματα, έτσι δε γνωρίζω εάν θα ήξερα τι να κάνω με ένα μεγάλο ραδιοφωνικό τραγούδι. Δε λέω ότι έχω ένα (τέτοιο) σε αυτό το δίσκο…»
Αλλά αν ήθελε να έχει ένα, αισθάνεστε σίγουρη ότι θα ήταν συναρπαστικό;
«Θα ήμουν χαρούμενη, ναι.»
Ο David Byrne από τους Talking Heads έγραψε ένα καταπληκτικό βιβλίο για την ιστορία της μουσικής και πηγαίνει στη σημασία του ραδιοφώνου για τον τρόπο μορφοποίησης των τραγουδιών και την ιδέα ότι είναι τρία λεπτά με τρία hooks και μια γέφυρα. Λέει ότι έτσι πρέπει να συνθέτεται η μουσική. Είναι αυστηρά για το πώς οι προγραμματιστές ραδιοφώνου θέλουν να πάρουν τρία τραγούδια ανά διαφημιστικό διάλειμμα, έτσι έχουν εκπαιδεύσει τους καλλιτέχνες να εργάζονται μέσα σε αυτά τα όρια.
«Σίγουρα. Και δεν είναι τρομερά όρια να εργάζεσαι μέσα. Είναι πολύ διασκεδαστικό να φτιάξεις ένα σύντομο τραγούδι με ένα χαριτωμένο ρεφρέν. Νομίζω όμως ότι αν γράφεις μόνος σου, είναι σημαντικό να έχεις στο μισό δίσκο τουλάχιστον σημεία όπου έχεις λίγη από τη ζωή σου ή λίγη γνώμη. Νομίζω ότι αν είσαι πραγματικά καλός μπορείς να κάνεις και τα δύο. Σκεφτόμουν τον Bob Dylan.»
Ποιο είναι το μέτρο επιτυχίας για εκείνη;
«Το μόνο πράγμα που έμεινε το ίδιο είναι. Για εμένα το μέτρο της επιτυχίας με το δίσκο είναι ακριβώς ότι τελειώνει. [Γέλια.] Στα αλήθεια.»
Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Sean Ono Lennon, τον γιο του John Lennon και της Yoko Ono;
» {…} Το «Tomorrow Never Came» είναι το μοναδικό κομμάτι στο δίσκο που έγραψα τα τελευταία δύο χρόνια που δεν ένιωθα ότι ήταν δικό μου. Ένιωσα σαν να το είχα γράψει για κάποιον άλλον, το οποίο εγώ… Ποτέ δεν έχω αισθανθεί πραγματικά έτσι. Τότε κοιτούσα τους στίχους και ένα στίχο για τον John Lennon και τη Yoko, γι’ αυτό κάλεσε τον Sean και τον ρώτησα αν θα έκανε ένα ντούετο μαζί μου. Είπε ότι ήταν ο μεγαλύτερος θαυμαστής του μπαμπά του, οπότε θα ήταν πραγματικά φυσικό.»
Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι με τους οποίους δουλεύει μαζί είναι άντρες. Είναι κάτι που έχει σκεφτεί ποτέ ή που την ενοχλεί;
«Λοιπόν, είναι παράξενο επειδή οι άνθρωποι στο στενό κύκλο της παραγωγής μου είναι άνδρες. Υποθέτω ότι σκέφτομαι τον Rick [Nowels] και τους δύο μηχανικούς μου, τον Dean Reed και τον Kieran Menzies, που άλλαξαν ολόκληρη τη μουσική μου ζωή και τον ήχο και τους δίσκους μου. Αλλά στην προσωπική μου ζωή, υπάρχουν τόσες πολλές γυναίκες. Καλά, δεν υπάρχουν πολλές γυναίκες παραγωγοί, σίγουρα. Υπάρχουν μερικές σπουδαίες γυναίκες τραγουδοποιοί. Αυτό πιθανότατα θα αλλάξει.»
Όταν σκέφτεται τον εαυτό της ως τραγουδοποιό, πώς νομίζει ότι έχει αλλάξει από τις ημέρες του «Born To Die» σε αυτό που γράφει τώρα;
«Ίσως (έχει αλλάξει) μόνο η ικανότητα να ενσωματώνω τις δικές μου εμπειρίες με αυτό που παρατηρώ. Για να μπορέσω να το αντικατοπτρίσω πίσω, σαν ένα καλό μείγμα του εσωτερικού κόσμου, του εξωτερικού κόσμου.»
Τι σκέφτεται για τη ρομαντική ζωή της και τι σκέφτεται γι’ αυτό μέσα στο πλαίσιο της δημιουργίας τραγουδιών;
«Νιώθω σαν να υπάρχει σε αυτό το δίσκο – με τα τραγούδια που είναι «τραγούδια αγάπης», ή σχετικά με τις σχέσεις, αισθάνομαι σαν να έρχομαι σχεδόν ενοχλημένη για τον τρόπο πού πηγαίνουν τα πράγματα περισσότερο αντί (να λέω) «Ω, τι φτωχή που είμαι». Υπάρχει μία κίνηση που παίρνω από το δικό μου υλικό, επειδή μερικές φορές τα δικά μου πράγματα μου είναι λίγο αποκαλυπτικά σε εμένα, ξέρεις, για τον εαυτό μου.»
Με πολλούς καλλιτέχνες που γράφουν πολύ προσωπικά πράγματα, όταν φτάνουν σε αυτό το σημείο στην καριέρα τους, γίνεται μερικές φορές πιο δύσκολο να τα ξεφορτωθούν και να τα αποκαλύψουν, εξαιτίας της επιτυχίας και της φήμης και της δουλειάς.
«Είναι τόσο αλήθεια.»
Νιώθει ότι είναι τώρα μια μεγαλύτερη πρόκληση;
«Ναι, αλλά ποτέ δεν είμαι κάποια που απομακρύνθηκε από τη σκληρή δουλειά. Πάντα ψάχνω να βάλω το «πόδι» μου μέσα. Όπως και με τη μίξη, αν χρειαστούν οχτώ μήνες, θα κάνω μίξεις για οκτώ μήνες. Εάν το μάστερ δεν επιστρέψει πίσω σωστό, θα βρω κάποιον άλλο για να το κάνει. Με τα προσωπικά πράγματα εννοώ, αν αισθάνομαι ότι δεν το καταφέρνω σωστά θα συνεχίσω να δοκιμάζω διαφορετικά πράγματα μέχρι να βρω το βήμα μου σε αυτό το τμήμα.
Δεν ξέρω, βρίσκοντας το δικό σου μονοπάτι δεν είναι για το κουράγιο της καρδιάς. Είναι το δυσκολότερο μονοπάτι. Είναι πιο εύκολο να συνεχίσεις να κάνεις τα ίδια σκατά ξανά και ξανά και μετά να εκπλαγείς όταν είναι ακόμα τα ίδια αποτελέσματα. Κάπως έτσι είναι πιο εύκολο από το να κάνεις κάτι διαφορετικό.»
Πολλά από όσα γράφτηκαν για εκείνη στην αρχή, ήταν σαν να είχε αναπτύξει έναν χαρακτήρα. Καθώς προχωρά όλο και περισσότερο στην καριέρα σας, αισθάνεται ότι οι γραμμές μεταξύ αυτών των πραγμάτων έχουν αλλάξει ή είναι θολές;
«Εννοώ, αυτό είναι το μεγαλύτερο μέρος των σκέψεων . Ξέρεις, υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν μπορούσα να τα πω στα τραγούδια και τα είπα ούτως ή άλλως. Δε με εξυπηρετούσε πάντα να μιλάω για μερικούς από τους άντρες με τους οποίους ήμουν και το πώς ήταν αυτό, και στη συνέχεια να μην το σχολιάζω περαιτέρω. Έτσι είναι μερικές από τις εμπειρίες μου και πού έζησα και αυτό ήταν. Θα ήταν ευκολότερο απλά να μην το λέω και στη συνέχεια να εκτρέψω όλες τις ερωτήσεις γι’ αυτό.»
Πιστεύει ότι ήταν κάτι υπερβολικό;
«Εγώ η ίδια δεν το επεξεργάστηκα όταν θα μπορούσα να το κάνω, γιατί πολλά ήταν ακριβώς όπως ήταν. Εννοώ, επειδή έχω αλλάξει πολύ και πολλά από αυτά τα τραγούδια, δεν είναι ότι δε σχετίζομαι αλλά… {…} Το μονοπάτι μου ήταν τόσο θορυβώδες για να φτάσω στο να έχω τον πρώτο δίσκο μου. Νιώθω σαν να έπρεπε να το καταλάβω από μόνη μου. Κάθε κίνηση ήταν μόνο εικασίες.»
Είναι αστείο γιατί ήταν στα μέσα των 20 όταν «βγήκε» στη μουσική και εάν κοιτάξεις καλλιτέχνες που κυκλοφόρησαν τα πρώτα τους άλμπουμ μεταξύ των 25 και 27, είτε είναι ο Eminem είτε ο Jay Z, είναι σαν…
«Ναι, ακριβώς. Είναι διαφορετικό»
Θα ήταν πολύ ωμή και αδιάφορη. Δεν υπήρχε το «Slim Shady» για τον Eminem στα 22, αλλά στα 26 είχε το πλήρες πακέτο.
«Ο Jay Z μιλά γι’ αυτό επίσης, όπως και ο ίδιος , πραγματικά, πραγματικά ζούσε από τη στιγμή που ήταν 26 ετών . Υπήρξε μια πραγματική προοπτική από την οποία προερχόταν. Έτσι, ναι, είναι μια πραγματική εποχή όπου…»
Μπορείς να δημιουργήσεις ένα έργο που θα είναι πιο ολοκληρωμένο.
«Σωστά. Και η προοπτική μου ήταν πλήρως διαμορφωμένη, απλά δεν ήταν μια μεγάλη προοπτική. Δεν είναι τόσο προσωπική ερώτηση μαζί μου, μοιάζει περισσότερο με αυτό που συμβαίνει με αυτό το κορίτσι. Όπως, από πού ήρθε;»
Υπήρξε μια υπερβολική συζήτηση γύρω από την ιδέα του πολιτιστικού σφετερισμού και η Katy Perry βημάτισε κάπως μέσα σε αυτό με την εμφάνισή της στο SNL . Έχει μετακινηθεί αρκετά βιολογικά από τον κόσμο του τραγουδιστή / τραγουδοποιού στο hip-hop και ξανά έξω και ξανά μέσα χωρίς πολλή αναταραχή. Γιατί νομίζει ότι συμβαίνει αυτό;
«Δεν αισθάνομαι ποτέ ότι δεν είμαι εκεί που πρέπει να είμαι, ξέρεις; Δεν έχει σημασία με ποιον είμαι, πάντα εξακολουθώ να κάνω το δικό μου πράγμα. Δε θυμάμαι την τελευταία φορά που βρισκόμουν σε ένα club ή κάπου και ένιωσα ότι, άνθρωπε, δεν έπρεπε να είμαι εδώ. Το έχω κάνει για τόσο πολύ καιρό που αισθάνομαι όπως όλοι όσοι με τους οποίους είμαι φίλη, όλοι που ξέρω, ξέρουν ότι ενδιαφέρομαι μόνο για τη μουσική.»
Έχει κάποια άποψη για τις κριτικές και όλα τα είδη «ανατομής» για την τέχνη της σε αυτό το σημείο;
«Ναι, μερικές φορές. Έχω ένα τραγούδι που ονομάζεται «Get Free» που κλείνει το δίσκο μου, και ξεκίνησε, είπε όλη μου την ιστορία, υποθέτω, και τις σκέψεις μου για το πού θέλω να πάω στη συνέχεια. Και τότε συνειδητοποίησα, ότι πραγματικά δε θέλω να πω όλη την ιστορία μου, δε θέλω να μιλήσω γι’ αυτό.»
Πώς διαπραγματεύεται τι κρατά για τον εαυτό της και τι είναι έτοιμη να μοιραστεί;
«Μερικές φορές απλώς δεν μπορώ να αντισταθώ στο να το πω όπως είναι πραγματικά για τον εαυτό μου και τον τρόπο που νιώθω.»
Δείτε τη συνέντευξη της Lana Del Rey στο «Complex»:
Δείτε επίσης: Ο ονειρικός νέος δίσκος
«Lust For Life» της Lana Del Rey κυκλοφόρησε
