Ο Πάνος Μουζουράκης σκιαγραφεί το πορτρέτο της ζωής του σε α’ πρόσωπο • Hit Channel

Το πορτρέτο του εαυτού του «ξετυλίγει» ο Πάνος Μουζουράκης.

Ο Πάνος Μουζουράκης, ένας δημοφιλής τραγουδιστής, ηθοποιός και περσόνα, γράφει σε πρώτο πρόσωπο στο περιοδικό «Madame Figaro» για τη ζωή του.

Λίγο καιρό μετά την κυκλοφορία της νέας δισκογραφικής δουλειάς του, «Μονόλογος Για Δυο» από τη Minos EMI / Universal (σε μουσική και στίχους του Μανώλη Φάμελλου) και λίγο πριν το ταξίδι του στις Ηνωμένες Πολιτείες που όλο αναβάλλεται, ο Πάνος Μουζουράκης σκιαγραφεί το πορτρέτο του εαυτού του.

Ο Πάνος Μουζουράκης σε α’ πρόσωπο

Γεννήθηκα στη Ζυρίχη και έμεινα εκεί μέχρι τα 8 μου χρόνια. Οι γονείς μου ήταν μετανάστες. Είχε πάει πρώτος ο πατέρας μου. Του έστειλαν μία φωτογραφία της μητέρας μου, του γυάλισε, ήρθε στην Ελλάδα λογοδόθηκαν, την πήρε στην Ελβετία και έκαναν τρία υπέροχα αγόρια: Τον Μανώλη, τον Παναγιώτη και τον Νίκο.

Πάντα κάτι αλλάζει στη ζωή μου κάθε επτά-οκτώ χρόνια. Στα 8 μου χρόνια ήρθα από την Ελβετία. Στα 15 μου άλλαξα παρέες, έφυγα από την Τούμπα και κατέβηκα στην Πλατεία Ναυαρίνου. Επτά χρόνια μετά ήρθα στην Αθήνα, έγινα ακόμα πιο ανοιχτός, έπιασα δουλειά στο «Σταυρό του Νότου». Τώρα είμαι στην οκταετία του ταξιδιού στην Αμερική.

Είμαι τρομερά εγωκεντρικός άνθρωπος. Αυτό το κατάλαβα όταν κάποια στιγμή άρχισα να κάνω ζογκλερικά μαζί με το να ασχολούμαι με την υποκριτική, να τραγουδάω, να γράφω τραγούδια. Όλα είναι μία ανάγκη έκφρασης, αλλά τα μαγικά είναι εκείνα που δείχνουν ουσιαστικά την ανάγκη να τραβάω την προσοχή του κόσμου.

Όταν έβλεπα τους ανθρώπους που θαύμαζα από μικρός, τον Elvis Presley, τον Jum Carrey, τον Παύλο Σιδηρόπουλο, τον Διονύση Σαββόπουλο, ένιωθα αυτή  την αγάπη που τους έδινα κι έλεγα: «Τι ωραία που θα ήταν να βρεθώ κι εγώ σ’ αυτό το σημείο, να εισπράξω κι εγώ αυτήν την αγάπη!». Σαν να πίστευα ότι θα λυθούν τα μυστήρια του σύμπαντος μόλις ζήσω αυτή την κατάσταση.

Όσον αφορά την πρόσφατη τηλεοπτική μου εμπειρία στο «The Voice of Greece», κατέληξα στο εξής δίδαγμα: «Πάρε το ρίσκο. Κάν’ το καλά. Ευχαριστήσου το. Μάζεψε όση εμπειρία μπορείς. Και την επόμενη φορά κάν’ το καλύτερα».

Κάθε φορά ψάχνεις να βρεις μία δικαιολογία γι’ αυτό που κάνεις. Όταν ήμουν 20 χρονών, ήθελα να τραγουδάω, γιατί ήθελα να πάρουν έκταση οι στίχοι που είχαν τραγουδήσει ο Σιδηρόπουλος και ο Αγγελάκας. Αισθανόμουν σαν ευαγγελαστής αυτής της μουσικής. Μετά, όταν άρχισα να γράφω, η δικαιολογία ήταν ότι έπρεπε να προσθέσω κι εγώ το λιθαράκι μου. Ή το τούβλο μου. Όλες αυτές οι κινήσεις ήταν ένα επικάλυμμα μίας ματαιοδοξίας. Τώρα, στα 38 μου, το γεγονός ότι θέλω να πάω στην Αμερική οφείλεται στο ότι θέλω να δοκιμαστώ στο… big league. Ωραίο το κύπελλο εδώ στην Ελλάδα, αλλά το Champions League είναι αυτό που θέλουν όλοι.

Οι περισσότερες επιρροές μου και στον κινηματογράφο και στη μουσική ήταν αμερικανικές και αγγλικές. Φαντάζομαι, φταίνε τα βινύλια του μεγάλου μου αδελφού.

Η μουσική μου δεν είναι για να σηκωθείς να χορέψεις στο τραπέζι ούτε για να χοροπηδάς σε ένα «μπιτσόμπαρο» της Χαλκιδικής. Πολλά τραγούδια μου είναι βασισμένα στο στίχο, αλλά χωρίς να ανήκουν και στο έντεχνο, που κάθεσαι με το κρασάκι σου σε ένα τραπεζάκι. Αισθάνομαι περισσότερο συγγενής με τον Φοίβο Δεληβοριά ή τον Διονύση Σαββόπουλο -αν και έχει πιο έντονο το ελληνικό στοιχείο- επειδή μας συνδέει το στοιχείο του παραμυθά.

Το ελληνικό στοιχείο δεν το έχω, γιατί δεν το έμαθα ποτέ. Ακόμα και τις ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες τις είδα σε πολύ μεγάλη ηλικία. Όταν ήμουν μικρός, ο πατέρας μου με έβαζε να τις βλέπω κι εγώ έλεγα, «μα γιατί, αφού υπάρχουν πολύχρωμα καρτούν κι ο Σκούμπι Ντου». Οπότε, αρνήθηκα να τις καταλάβω και να τις διασκεδάσω. Μου άρεσε πολύ περισσότερο το χιούμορ της παρατήρησης που είχαν οι ξένες κωμωδίες και το ξένο stand up παρά το αυθόρμητο και πολύ καλοπαιγμένο της Ρένας Βλαχοπούλου, που ήταν κάρακτερ και το αστείο πρόκυπτε από την έξαρσή της και το πώς θα έλεγε την ατάκα.

Οι φιλίες κάνουν τους κύκλους τους. Χάνεσαι με τους ανθρώπους ανά διαστήματα, ξαναβρίσκεται, έχεις αλλάξει εσύ, έχουν αλλάξει κι αυτοί.. Η στασιμότητα είναι η πιο μελαγχολική από τις αλλαγές. Πρέπει να ανοίγεσαι και να γνωρίζεις νέα άτομα.

Πιστεύω στο κάρμα. Με την πολύ απλουστευμένη του έννοια. Δηλαδή ό,τι δώσεις θα πάρεις. Άρα, πιστεύω πως δίνοντας καλή ενέργεια, εκείνη με κάποιον τρόπο σου επιστρέφεται. Επίσης, πιστεύω στο «πρόσεχε τι εύχεσαι». Οι ευχές σου να είναι δημιουργικές σε ό,τι αφορά την προσωπική σου εξέλιξη, αλλά να μη βλάπτουν τους ανθρώπους γύρω σου.

Οτιδήποτε παθαίνεις, καλό ή κακό, είναι κάτι που το έχεις προκαλέσει εσύ. Οι σφαλιάρες που έρχονται, αν τις αποδεχθείς όσον αφορά το κομμάτι της ευθύνης σου, γίνονται μαθήματα για να σε πάνω παρακάτω.

Χρησιμοποιώ το χιούμορ για να διαφεύγω από άβολες περίεργες καταστάσεις, ακόμα και για να φτιάξω τη διάθεση άλλων, αλλά και τη δική μου. Όταν οι άλλοι γύρω μου δεν ευφυείς ή δεκτικοί στο χιούμορ, χρησιμοποιώ τη συγγνώμη.

Οι αμαρτίες του παρελθόντος σε αφήνουν από μόνες τους με το πέρασμα του χρόνου. Όταν βάζεις στόχους, εννοείται πως αφήνεις πίσω κάποια πράγματα που σε βοήθησαν μέχρι ένα σημείο. Το να πας στο Θιβέτ και να πάρεις όλα αυτά που πρέπει από εκεί, δε σημαίνει ότι πρέπει μετά να ζεις μία ολόκληρη ζωή στο Θιβέτ για να είσαι καλός. Παίρνεις αυτό που χρειάζεσαι και προχωράς στα επόμενα.

Έχω σταματήσει να γκουγκλάρω το όνομά μου εδώ και πολύ καιρό. Παθαίνεις μία εξάρτηση μ’ αυτό το πράγμα. Θέλεις να δεις τι άποψη έχει ο κόσμος για σένα, χωρίς να ξέρεις ούτε εσύ τι ακριβώς είσαι. Άρα, υποσυνείδητα μπορεί μπορεί να ψάχνεις το πώς σε βλέπουν οι άλλοι για να καταλάβεις εσύ ένα μέρος του εαυτούς σου. Αλλά αυτό είναι λάθος.

Όσο περισσότερο πλησιάζω στο να κάνω το όνειρο της Αμερικής πραγματικότητα, τόσο πιο πολύ μου αρέσει η Ελλάδα και σκέφτομαι: «Πού πας; Κοίτα τι ήλιο έχουμε». Όμως, δεν αισθάνομαι ότι θα ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου. Θα πάω να κάνω ό,τι κάνω κι εδώ: Ένα μούλτι-κούλτι (multi-cultural) βαριετέ και μέσα σ’ αυτό θέλω να εισαγάγω το ελληνικό στοιχείο. Θα τον βρω τον τρόπο όταν έρθει η ώρα. Δεν έχω τα κονέ εκεί, δεν έχω ατζέντη. Έχω έναν – δύο ανθρώπους που με αγαπάνε πολύ και μου λένε: «Έλα, γιατί θέλω να σε βοηθήσω να στήσεις μία παράσταση και θα φέρουμε κόσμο». Είναι όλο λίγο στον άερα.

Το θέμα της Αμερικής το βλέπω σαν την τελευταία συναυλία των Πυξ Λαξ. Περίμενα πως η διαδικασία αυτή θα μου έπαιρνε ένα εξάμηνο, τελικά μου παίρνει δύο χρόνια. Τώρα αναβάλλεται πάλι, λόγω δεύτερου κύκλου του «The Voice».

Όταν πήγα να βγάλω την πράσινη κάρτα, τους είπα πως έχω πολύ ιδιαίτερα ταλέντα που χρειάζεται η χώρα τους για να πάει πιο μπροστά. Η κάρτα δεν έχει εγκριθεί ακόμη.

Δείτε επίσης:
O Πάνος Μουζουράκης φέρνει τον «Αύγουστο» στις οθόνες