Περηφάνια ή αλαζονεία; Η λεπτή γραμμή ανάμεσα στην αυτοπεποίθηση και την έπαρση
Τι γίνεται όταν αντί να πιστεύω στον εαυτό μου, πιστεύω πως κανείς δεν ξέρει/μπορεί/καταφέρνει κάτι όπως τα καταφέρνω εγώ;
Ή αλλιώς, πώς αντί να ζητάω και να δέχομαι με χαρά την αγάπη και τη φροντίδα, κάνω τα πάντα για να αποδείξω πως δεν χρειάζομαι τίποτα από κανέναν, καθώς μόνο εγώ είμαι ικανός και αρκετός για εμένα.
Στην προσπάθεια να μην αφήσω κάποιον να με αμφισβητήσει, να μη δείξω τις αδυναμίες μου, που με αγχώνουν και που ντρέπομαι για αυτές, κάνω υπερπροσπάθεια να αποδείξω τις ικανότητές μου, πολλές φορές με επιθετικότητα. Με αμφίβολα αποτελέσματα τις περισσότερες φορές, μπλέκομαι σε έναν φαύλο κύκλο, πυρήνας του οποίου είναι τελικά η αρνητική εικόνα του εαυτού μου και η χαμηλή αυτοπεποίθηση, θέλοντας αυτό να μείνει κρυφό. Συχνά, εκεί καταλήγω επειδή δεν μπορώ να χάσω, δεν θέλω να βιώσω απογοήτευση, δεν θέλω να δώσω σε άλλους δικαιώματα, προσπαθώ με κάθε τρόπο να αποφύγω να μην είμαι ο καλύτερος. Είναι όμως αυτό τόσο εύκολο; Είναι ρεαλιστικό;
Σημαντικό είναι να αναφέρουμε και τι καλλιεργεί την αλαζονεία και για ποιον λόγο τη συναντάμε τόσο συχνά. Ας σκεφτούμε μία ταινία όπου ο κακός, όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές, έχει δύναμη και εξουσία, χρήματα και θαυμαστές. Είναι ο λιγότερο συμπαθής χαρακτήρας, φαίνεται όμως να έχει επιτυχίες και να καμαρώνει ιδιαίτερα για τα κατορθώματά του. Αυτή η στάση του, σίγουρα θα προκαλέσει μπερδεμένα συναισθήματα καθώς κάποιοι θα τον ζηλεύουν, άλλοι θα είναι θυμωμένοι, αλλά και ορισμένοι θα τον θαυμάζουν. Και καταλήγουμε στους άλλους και στη μεγάλη αξία που έχει η άποψή τους για μας αλλά και πόσο γίνεται τελικά, να επηρεάσει τη διάθεση και τη συμπεριφορά μας το “τι θα πουν οι άλλοι;”.
Πρόκειται για μία παγίδα που συχνά πέφτει κανείς. Και ενώ άλλοι παγιδεύονται και νιώθουν αβοήθητοι, οπότε καταλήγουν να παραδοθούν σε αυτό και να παίρνουν όσες λιγότερες αποφάσεις γίνεται για τον εαυτό τους, υπάρχουν και εκείνοι που δυσκολεύονται να καταλάβουν/αποδεχτούν/πιστέψουν πως τους απασχολεί η γνώμη των άλλων και χτίζουν τα επιθετικά τους τείχη για να μην έχει κανείς τη δυνατότητα να τους πλησιάσει, παρά μόνο για να τους θαυμάσει και να τους ζηλέψει. Ένα άτομο με κακή αίσθηση για τον εαυτό του, με σκέψεις που δείχνουν πως δεν αγαπά πραγματικά αυτό που είναι, θα έχει πολύ εύκολη την επίθεση σε τέτοια σχόλια των γύρω του, καθώς πολύ απλά, θα είναι σαν να ακούει από άλλο στόμα τις δικές του πεποιθήσεις.
Κρύβοντας, ακόμη και από τον ίδιο μας τον εαυτό, τις αδυναμίες και τα ευάλωτα σημεία μας, η προσωπική μας εξέλιξη δεν είναι τόσο σίγουρη όσο μπορεί να πιστεύουμε. Μόνο μέσα από την αποδοχή των ατελειών μας, θα βρούμε την πιο ταιριαστή για μας πορεία. Καταφέρνοντας να αποχωριστούμε την παθολογική σύγκριση και τον παράλογο ανταγωνισμό, θα γίνουμε η εκδοχή του εαυτού μας που θα μας κάνει περίφανους και θα μας βοηθά να πετυχαίνουμε όλα όσα πραγματικά επιθυμούμε.
“Ο άνθρωπος μοιάζει με κλάσμα όπου ο αριθμητής είναι ο πραγματικός εαυτός του και ο παρονομαστής η ιδέα που έχει για τον εαυτό του. Όσο μεγαλύτερος ο παρονομαστής, τόσο μικρότερη η αξία του κλάσματος. Και όσο ο παρανομαστής διογκώνεται προς το άπειρο, τόσο το κλάσμα τείνει προς το μηδέν”. Τολστόι Λ.
Από την Αγγελική Τζάνου, BSc Ψυχολογία – MSc Ψυχολογία Υγείας, Γνωσιακή- Συμπεριφορική Ψυχοθεραπεία – Sex Therapy
enpsycho.gr
tzanou@enpsycho.gr
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook για να μαθαίνεις όλα τα νέα μας
The post Περηφάνια ή αλαζονεία; Η λεπτή γραμμή ανάμεσα στην αυτοπεποίθηση και την έπαρση appeared first on JoyTV.