Στέφανος Κορκολής «Η μουσική είναι νότες που βγήκαν περίπατο» – Hit Channel

Με αφορμή τις τρεις μουσικές παραστάσεις στον Ιανό, βρεθήκαμε ένα όμορφο απόγευμα με τον Στέφανο Κορκολή και πραγματοποιήσαμε μία ενδιαφέρουσα συνέντευξη.

Την Κυριακή 19.03 είναι η τελευταία από τις τρεις Κυριακές των παραστάσεων, γι’αυτό και δεν θα έχει ρολόι, όπως λέει ο ίδιος. Σας προσκαλεί να θυμηθείτε τα παλιά, αλλά και τα καινούργια και να ταξιδέψετε μαζί του σε εμπειρίες ζωής που αφηγείται με τόση αγάπη και νοσταλγία.

Όλοι, μικροί μεγάλοι, γνωρίζουν ποιος είναι ο Στέφανος Κορκολής. Τα τραγούδια του έμειναν σφραγίδα στην αιωνιότητα και κρατούν στο χρόνο ανεξίτηλα. Πάμε να δούμε όμως τι ακριβώς έχει να μας πει…

Από την πρώτη στιγμή που μιλήσαμε στο τηλέφωνο, μου επέτρεψε να μιλάμε στον ενικό, οπότε η συνέντευξη έχει ένα ζεστό, φιλικό κλίμα. Μου μιλάει για τα παιδικά του χρόνια, για την Αθήνα του τότε, για πολλές εμπειρίες του και φυσικά πώς έφτασε να θεωρεί οικογένειά του τον μοναδικό, Μίκη Θεοδωράκη.

Συνέντευξη | Ηρώ Τζημίκα

Στέφανε! Μετά από μερικές μέρες που ο καιρός μας τα χάλασε, τα καταφέραμε και βρεθήκαμε! 

Ακριβώς! Αλλά δεν τα βρήκαμε εμείς, τα βρήκε ο καιρός θα έλεγα. Γιατί το θέμα είχε ξεφύγει λίγο. Οπότε καταλήξαμε να έρθεις από το σπίτι μου, στο πιο «ασφαλές» και ήσυχο μέρος.

Πώς είναι η περίοδος αυτή για’ σένα; 

Τα τελευταία τρία χρόνια υπάρχει ένα διαρκές τρέξιμο, οπότε δεν σταματάω πουθενά. Έχω την ενασχόλησή μου με τον Μίκη Θεοδωράκη που είναι ό,τι πιο σημαντικό. Έπειτα έχω και τα πράγματα με τις δικές μου μουσικές, που έχω βρει μερικούς χώρους που μπορώ να παρουσιάσω πράγματα όπως τα θέλω. Επειδή δεν είμαι της μαζικότητας θέλω συγκεκριμένο κοινό και ωραίο κόσμο να μοιραστώ όμορφες ιδέες.

Τι γίνεται ακριβώς στις μουσικές παραστάσεις σου; Και πιο παλιά στο half note, αλλά και τώρα στον Ιανό…

Αυτό το ξεκίνησα πριν από δύο σεζόν, με πιο δραματική διάθεση στο half note, που εκεί παίζω πιο δικά μου πράγματα, αλλά κι άλλων δημιουργών και θα βρεθώ ξανά εκεί από τον Απρίλη. Οπότε για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Όταν ήμουν μικρός κι ερχόταν η Κυριακή, έπληττα. Το όλο κόνσεπτ στον Ιανό τις τρεις αυτές Κυριακές είναι βασισμένο σε αυτό. Κι εγώ αφού έπληττα, πήγαινα στο πιάνο μου και μελετούσα, έγραφα κτλ. Έτσι κάποια στιγμή ήθελα να μοιραστώ με τον κόσμο τη μουσική μου ιστορία, αλλά να τη διηγούμαι μέσα από τις νότες μου. Δοκιμάστηκε με επιτυχία κι ο Ιανός έχει όλο το πακέτο για να το σηκώσει αυτό. Εκεί ξετυλίγω το μουσικό κουβάρι της ζωής μου κ διηγούμαι ιστορίες για τα χρόνια μου στη Γαλλία, στο Ωδείο Αθηνών, πώς πήρα την υποτροφία κι όλα αυτά…

Μπορείς να μου πεις ένα όμορφο σκηνικό που έχει γίνει με το κοινό σου; 

Ήταν τις προάλλες ένας κύριος που είχε γενέθλια κι αντί να του παίξω το «χρόνια πολλά» τον ρωτάω ποιος είναι ο αγαπημένος του συνθέτης. Μου λέει ο Μότσαρτ. Τον ρωτάω: «Πώς θα έκανε λοιπόν ο Μότσαρτ το χρόνια πολλά;» και πεταγόντουσαν κι άλλοι από το κοινό κι είχε αρκετή πλάκα. Υπάρχουν περιπτώσεις όμως, που έρχονται πάνω στη σκηνή και τραγουδάνε ή μικρά παιδάκια που θέλουν να παίξουν ένα κομμάτι στο πιάνο και εγώ κάθομαι μαζί τους και τους λέω μερικά πράγματα. Υπάρχει αλληλεπίδραση με τον κόσμο κι αυτό ήθελα. Ελάτε να κάνουμε ωραίες παρέες και να κάνουμε ξανά τα ωραία πηγαδάκια και χωρίς να είμαστε με ένα κινητό στο χέρι!

Αυτό ισχύει που αναφέρεις τώρα… Όπου κι αν βγει ο κόσμος σήμερα είναι με ένα κινητό στο χέρι. 

Έτσι είναι και με θλίβει αρκετά. Νομίζω η «σέλφι» είναι πιο σταρ ακόμα κι από τον ίδιο τον τραγουδιστή που θα πας να ακούσεις! (γέλια)

Ετοιμάζεις όμως κι έναν διπλό δίσκο…

Ναι έρχεται ο διπλός δίσκος… Δεν μπορώ να σου πω πότε ακριβώς θα είναι έτοιμος, γιατί αυτό ποτέ δεν το ξέρεις. Πρέπει πρώτα όλα να είναι στην εντέλεια. Μελοποιώ Καβάφη. Κι όπως μου έχουν πει και διάφοροι λόγιοι, έχω καταφέρει με κάποιον τρόπο να ξεκλειδώσω τη μουσική που κρύβει ο συγκεκριμένος ποιητής. Όπως λέει κι ο μεγάλος μου δάσκαλος, Μίκης Θεοδωράκης, να καταφέρω μέσα από τα παράθυρα να τραγουδηθεί από τον κόσμο και να ξαναμπεί η ποίηση μέσα στο ραδιόφωνο. Έχω φτιάξει 12-13 ποιήματα του, τα οποία θέλω να πιστεύω ότι μπορούν να τραγουδηθούν. Οπότε διπλός δίσκος και το άλλο CD θα έχει ορχηστρικά κομμάτια τα οποία θα διηγούνται τη ζωή του Καβάφη με ημερομηνίες!

Το ακούω ως έναν ωραίο «χαμό», αν θες και παράλληλα άκρως φαντασμαγορικό! 

Είναι φαντασμαγορικό, ναι. Αλλά δεν θέλω να λέω πολλά. Επίσης να πω ότι είχα την δυνατότητα να κάνω τα ορχηστρικά κομμάτια με μεγάλες ορχήστρες του εξωτερικού, αλλά θα το κάνω με ορχήστρες της περιφέρειας της χώρας μας, γιατί πιστεύω πολύ σε αυτές. Θεωρώ είναι σημαντικό να υποστηρίζουμε τον πολιτισμό μας. Υπάρχει κόσμος που ενδιαφέρετε για τον πολιτισμό κι έχω εκπλαγεί από το πολιτιστικό επίπεδο που υπάρχει στις περιφέρειες, από τις χορωδίες, από τις συμφωνικές ορχήστρες που έχουμε, κάτι το οποίο δεν συνέβαινε πριν από είκοσι χρόνια.

Αφηγείσαι πολλές ιστορίες… Ποια είναι η πιο σημαντική που θα έχεις να λες; Κάποιο σημαντικό μάθημα μέσα από τις εμπειρίες σου; 

Νομίζω ότι δεν μπορώ να διαλέξω γιατί είναι πάρα πολλές. Κάθε δευτερόλεπτο που έρχεται κρύβει μία έκπληξη και κάθε δευτερόλεπτο που έχει προηγηθεί, κρύβει μία εμπειρία την οποία την κρατάς ή την πετάς. Επομένως δεν μπορώ να επικεντρωθώ σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή. Όμορφες όμως ήταν οι στιγμές με τους δασκάλους μου, μεγάλες στιγμές με διάφορες γνωριμίες, σε συναυλίες… Όλα είναι σημαντικά κι ανήκουν στο δικό μου βιβλίο εμπειριών. Το μεγαλύτερο μάθημα όμως είναι να είσαι γερός και να πατάς γερά στα πόδια σου, γιατί είμαστε πολύ ευάλωτοι.

Φοβάσαι τον χρόνο καθώς κυλάει; 

Ο χρόνος για μένα είναι εντελώς αδιάφορος, γιατί τον έχουμε κατασκευάσει εμείς. Εμείς προσδιορίσαμε την ώρα και τα πάντα για να οργανωθούμε. Ο χρόνος καθορίζεται μόνο από το πώς νιώθεις εσύ μέσα σου. Αν είσαι εγκρατής και κάνεις «υγιεινά» πράγματα, ο χρόνος φρενάρει. Είναι πώς είναι το μυαλό σου κι η ψυχή σου, Ηρώ! Το ελιξίριο όμως είναι να κάνεις πράγματα που σε κάνουν ευτυχισμένο στον χρόνο που περνάει. Άρα ούτε σύμμαχος είναι, ούτε εχθρός και πορεύομαι μαζί του. Τα έχω βρει μαζί του! Κι όπου βγάλει με απόλυτη ψυχραιμία!

Νοσταλγείς τα παλιά; 

Εννοείς αν θα ήθελα να πάω ξανά πίσω; Με τίποτα! Εννοώ δεν θα έκανα τώρα με τίποτα πράγματα τα οποία δεν είναι εφικτά. Αν υπήρχε μία μηχανή του χρόνου, θα γυρνούσα ας πούμε στο σχολείο με τα μυαλά που έχω τώρα, για να τους κάνω ακόμα περισσότερες πλάκες! Πολλές κόντρες! Αλλά όχι, κάθε σελίδα είναι καινούργια… Δεν έχει νόημα να αναπολείς, τα πέρασες κι όσα ήταν να μείνουν μείνανε, όσα ήταν να φύγουν, φύγανε… Ίσως όμως νοσταλγώ τις οικογενειακές καλοκαιρινές διακοπές… Μόνο αυτό και θεωρώ ότι όλοι θα συμφωνήσουν μαζί μου…

Πώς ήσουν ως έφηβος; 

Ήμουν αρκετά πειραχτήρι, αλλά κι αρκετά μοναχικός κι εσωστρεφής κι είχα πάντα συντροφιά το πιάνο μου. Όμως μου βγαίνει μία εξωστρέφεια όταν συνομιλώ με ανθρώπους που με ενδιαφέρουν… Όταν γίνομαι ποτάμι, τότε δείχνω ότι σε συμπαθώ. Οπότε αυτή τη στιγμή υπάρχει συμπάθεια! (γέλια) Πιο μεγάλος όμως πάμε στο Παρίσι που έφυγα 17 χρονών… Αλλά εκεί τα λέω στις παραστάσεις μου, οπότε ελάτε να τα πούμε εκεί! (γέλια)

(γέλια) Ευχαριστώ Στέφανε! Γενικά έμενες πάντα στην Κυψέλη; Σου αρέσει η Αθήνα; 

Να’σαι καλά! Το σπίτι αυτό δεν είναι δικό μου, αλλά γεννήθηκα λίγο πιο κάτω από εδώ. Είμαι της περιοχής. Το πατρικό μου βρίσκεται κοντά στην πλατεία Αμερικής. Είναι μια υπέροχη γειτονιά που καταστράφηκε με σχέδιο… Η Φ.Νέγρη ήταν η καλύτερη πλατεία όλης της Αθήνας. Λίγο πιο κάτω από εδώ έπινε καφέ ο Ελύτης… Κι όσον αφορά την Αθήνα,  την αγαπάω με την έννοια το ότι εδώ βρίσκονται οι δικοί μου άνθρωποι κι αγαπώ συγκεκριμένα μέρη της κι όταν βλέπω την Ακρόπολη με πιάνει δέος. Έχω γυρίσει σχεδόν όλο τον κόσμο, αν ήταν όπως ήταν στα παλιά χρόνια με τα νεοκλασικά κτήρια και την προσέχαμε έτσι όπως έπρεπε, θα είχαμε την πιο όμορφη πρωτεύουσα του κόσμου! Να έχεις αυτή την ομορφιά σε συνδυασμό, με βουνά και θάλασσα… Δεν υπάρχει…

Αν μπορούσες να μου ξεχωρίσεις μία συνεργασία από τις τόσες που έχεις κάνει, ποια θα διάλεγες; 

Είναι πάρα πολλές, αλλά μία που μπορώ να σου πω χωρίς δεύτερη σκέψη, είναι η σχέση μου με τον Μίκη Θεοδωράκη. Ο Θεοδωράκης πέραν από τα τραγούδια που όλοι γνωρίζουμε, αυτά δηλαδή που πάντρεψε την συμφωνική με την λαϊκή μουσική, υπάρχει κι ο Θεοδωράκης ο οποίος είναι ο συμφωνικός. Είναι ο μεγαλύτερος συνθέτης του 20ου αιώνα κι είναι του ίδιου επιπέδου από τον Προκόφιεφ, από τον Στραβίνσκι. Άλλωστε ο ίδιος ο Σοστακόβιτς, όταν ο Μίκης ήταν 30 χρονών, του έδωσε το μετάλλιο της μουσικής μεγαλοφυΐας. Το να μπορώ να αναπνέω τον ίδιο αέρα μαζί του και να μαθαίνω κοντά από αυτό τον «γίγαντα», είναι το top της ζωής μου. Είναι σχέση στοργής κι αγάπης πλέον. Κι ο ίδιος με έχει χρήσει πρεσβευτή της μουσικής του σε Ελλάδα κι εξωτερικό.

Μπορείς να μου πεις μία όμορφη στιγμή που σε έχει στιγματίσει κοντά του; 

Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν όταν τελειώσαμε μία συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής, πήρε το μικρόφωνο, που δεν το έχει κάνει ποτέ ξανά κι είπε στον κόσμο που βρισκόταν εκεί: «Αυτό που ακούσατε είναι η μουσική συνέχεια η δικιά μου και το χρωστάω στον Κορκολή, ο οποίος δεν είναι λόγια, είναι έργα». Όπως επίσης έχει πει και για τη Σοφία τη Μανουσάκη, ότι είναι αποκάλυψη μεγατόνων! Καταλαβαίνεις πόσο όλο αυτό είναι η τρελή χαρά και καταξίωση, πόσο μάλλον για ένα νεαρό κορίτσι, όπως η Σοφία που με το καλημέρα έχει κάνει δύο διπλούς χρυσούς δίσκους ως ερμηνεύτρια Θεοδωράκη.

Αφού αναφέραμε τη Σοφία, η οποία είναι μία νέα καλλιτέχνιδα, εσύ γενικά στηρίζεις καλλιτέχνες που αξίζουν…

Που αξίζουν… Τι ωραία που το έθεσες. Είμαι πάρα πολύ επιλεκτικός και για να δώσω τραγούδι σε κάποιον, θα πρέπει να τον πηγαίνω ως άνθρωπο. Θα στο πω λαϊκά. Κάθε τραγούδι μου, λοιπόν, είναι σαν ένα παιδί μου. Το παιδί σου δεν το δίνεις σε οποιαδήποτε νταντά να στο αναθρέψει. Οπότε δεν θα το δώσω καθαρά και μόνο για εμπορικούς λόγους, όπως επίσης και να έχει καλή φωνή ο τραγουδιστής, αν δεν τον πάω ως άνθρωπο δεν υπάρχει περίπτωση να πάρει ούτε μία δική μου νότα! Έτσι το αντιμετωπίζω γιατί δεν κάνω εμπορικές συναλλαγές.

Έρχονται σε εσένα όμως νέα παιδιά για να τους πεις γνώμη; Αν κάποιος δεις ότι δεν κάνει θα του το πεις αμέσως; 

Έρχονται παιδιά σε εμένα, ναι. Όπως και με τη Σοφία, έγινε μία πλεκτάνη για να την ακούσω! Όμως κάποιες φορές που πρέπει να πω τη γνώμη μου σε τραγουδιστές, η γνώμη μου μπορεί να είναι καταπέλτης και γίνομαι λίγο δυσάρεστος. Ποτέ όμως δεν γίνομαι κακός, αλλά δεν χρυσώνω το χάπι. Έχω πει όμως πολλές φορές σε άτομα να βρουν κάτι άλλο να κάνουν στη ζωή τους, γιατί έτσι, δεν πάνε πουθενά. Είναι το πιο τίμιο αυτό θεωρώ, αντί να φουσκώνω μυαλά χωρίς να υπάρχει λόγος.

Να περάσω όμως και στο θέμα των talent shows. Όπως είπες πολλοί θεωρούν ότι έχουν φωνή… 

Αλήθεια, πώς γίνεται ξαφνικά να τραγουδάει η μισή Ελλάδα; Δεν είναι πόσοι φτάνουν στα live, αλλά πόσοι πηγαίνουν στις ακροάσεις. Μιλούσαμε με μία γνωστή μου από ένα κανάλι και τη ρώτησα πόσα παιδιά έρχονται και μου λέει απλά χιλιάδες. Τι γίνεται; Γίναμε ξαφνικά μία ατελείωτη όπερα; Κάποτε δεν τολμούσες να πεις θέλω να γίνω τραγουδιστής. Δεν έχω καταλάβει τι παίζει… Υπάρχουν όμως και παιδιά που αναγκάζονται να πάνε εκεί, για να φανούν κι είναι όντως καλοί. Έχουν περάσει παιδιά με ισχυρό ταλέντο, αλλά που είναι; Τρώνε τη φθορά και τη ξαφνική δημοσιότητα και επί τόπου έρχεται το επόμενο! Άντε όμως θυμήσου τους… Εμένα που είναι κι η δουλειά μου, δεν θυμάμαι τον νικητή του περσινού, θυμάμαι μόνο δύο παιδιά που ήταν ντουέτο γιατί με εντυπωσίασαν οι φωνές τους…(Stereo Soul) Είναι και δύσκολο, γιατί δεν υπάρχει δισκογραφία και τους «εκμεταλλεύονται» λάθος.

Δεν υπάρχει καμιά σχέση του τότε με το τώρα όσον αφορά τη δισκογραφία…

Δεν υπάρχουν δισκογραφικές, όχι, όπως υπήρχανε παλιά κι ανακάλυπταν οι ίδιοι ταλέντα. Οι εταιρείες πηγαίνανε σε όλα τα καταγώγια, σε σκυλάδικα κι ήταν όλη την ώρα στη γύρα για να βρουν τα επόμενα ταλέντα. Έχω πολλά παραδείγματα να σου πω, που τα γνωρίζω κι εγώ από παραγωγούς του τότε. Τώρα είναι ακριβώς το αντίθετο, οι καλλιτέχνες ψάχνουν και δεν βρίσκουν. Εγώ πάντως είμαι ευτυχισμένος που βρίσκομαι στην Panik Records του Γιώργου Αρσενάκου κι έχει καταλάβει κι έχει σεβαστεί ακριβώς αυτό που θέλω να κάνω, οπότε μπορώ να πω ότι τυχερός για τις σημερινές εποχές να βρίσκομαι εκεί.

Έχεις ακούσει τραγούδια σου από άλλους, που να είπες τι γίνεται εδώ και γιατί να το «σκοτώσει» έτσι; 

Αρκετές φορές. Γιατί ανά διαστήματα μου στέλνουν πολλά cover και τα βλέπω. Το sensitivities για παράδειγμα είναι ένα κομμάτι πιάνου, αλλά ποτέ δεν είχα γράψει τις νότες. Το άκουγα από πολλά παιδιά που από μόνα τους το πάλευαν για να το βγάλουν εις πέρας στο πιάνο μόνο με το αυτί. Κάποια στιγμή, πέφτω σε κάποιον ο οποίος το έχει διαλύσει όπως το παίζει,αλλά έχει κάνει και παρτιτούρα η οποία είναι λάθος κι αυτή την πουλάει! Εκεί ναι, θύμωσα και έστειλα μήνυμα να το αποσύρει. Δεν θα είχα πρόβλημα αν το πουλούσε σωστά, αλλά όχι έτσι… Τελικά επειδή είδα αυτό, έκατσα και το έγραψα και το έδωσα δωρεάν στον κόσμο.

Έχεις τραγούδια τα οποία έμειναν με σφραγίδα στο χρόνο. Τι είχαν τότε που θεωρείς ότι έμειναν; 

Τα τραγούδια είχαν αλήθεια. Και τότε τα λέγανε ποπάκια, αλλά υποτιμητικά. Τώρα δεν τα λένε έτσι, τώρα τα λένε ότι έχουν μείνει γιατί έχουν αντέξει είκοσι χρόνια στο χρόνο. Ποτέ δεν έφτιαχνα τραγούδια με γνώμονα την επιτυχία. Αν τα δεις, πολλά είναι άκρως αντί-ραδιοφωνικά. Το «Σκόνη και Θρύψαλα» είναι πάνω από πέντε λεπτά, όπως κι οι «Πέντε άνεμοι». Δεν είμαι φαν όμως πολύ του να τα λέω τόσο τώρα, αλλά τα ζητάει πολύ ο κόσμος…

Όμως βλέπουμε και μία αναβίωση των παλιών τραγουδιών σου. Πρώτα το «Θες» και τώρα το «Κάποιες φορές». 

Είμαι πολύ τυχερός που αυτή η εξαιρετική ομάδα που φτιάχνει τις ουσιαστικά ταινίες μικρού μήκους, επιλέγει δικά μου τραγούδια κι αναβιώνουν ξανά. Το «Κάποιες φορές’ δεν ήταν τόσο διαδεδομένο γιατί τότε το είχα «θάψει» αν θες και μόνος μου, γιατί υπήρχε στον ίδιο δίσκο με το «Ti Voglio», τον «Σκορπιό» κι όλα αυτά. Οπότε χαίρομαι που τα ανακαλύπτει νέος κόσμος. Όπως και το «Θες» είχε μείνει 11 χρόνια στο συρτάρι και κοίτα τι έγινε…

Ποιο τραγούδι θεωρείς ότι συνδέεται άμεσα με το όνομα Κορκολής; Το «Σκόνη και θρύψαλα» ίσως; 

Σίγουρα είναι ένα. Το δεύτερο ο «Σκορπιός», το «Πέντε άνεμοι», το «Γιατί χωρίς εσένα» και το «Οι μέρες της φωτιάς».

Η έμπνευση για τις μουσικές σου από που πηγάζει; 

Πάντως όλα αυτά που λένε ότι κοιτάω τη φύση ή είδα έναν ωραίο πίνακα σε συνδυασμό με το ηλιοβασίλεμα, δεν υπάρχουν! (γέλια) Η έμπνευση είναι ο πιο αδιάκριτος επισκέπτης. Πόσες φορές μου χτυπάει την πόρτα ενώ κοιμάμαι και λέω θα σηκωθώ να το γράψω και καταλήγω ότι βαριέμαι να σηκωθώ, γιατί αν είναι καλό θα το θυμάμαι το πρωί! Αλλά η μουσική μου γενικά βασίζεται πάνω από όλα στο στίχο.

Ο κόσμος σήμερα ψάχνει την καλή μουσική; 

Ναι, ναι, ναι! Ο κόσμος τη ψάχνει γιατί σε μέρη όπου πιστεύαμε ότι θα έχουμε 5 ανθρώπους, καταλήξαμε να κάνουμε συναυλίες 3 μέρες. Στον Πύργο Ηλείας συγκεκριμένα με παράσταση Θεοδωράκη. Όπως επίσης υπήρχε και σκηνικό με 15 χρονών παιδιά που τραγουδούσανε τέτοια τραγούδια. Ναι, θέλει καλή μουσική και τη ψάχνει. Διψάει για καλά πράγματα. Σκέψου τα μικρά παιδάκια ζητάνε να κάθονται μπροστά για να βλέπουν τα χέρια μου καθώς παίζω…

Ποιο είναι το πιο συγκινητικό δώρο που σου έχουν δώσει; 

Ήταν ένα γράμμα από μία κοπέλα που είχε σκλήρυνση κατά πλάκας και μου έλεγε πώς η μουσική μου τη βοήθησε στο πρόβλημα μας. Κι αυτό που θα σου δείξω τώρα, είναι μία εικόνα ζωγραφισμένη από ένα εφτάχρονο κοριτσάκι και πίσω λέει: «Η μουσική είναι νότες που βγήκαν περίπατο… Αυτός ο περίπατος δεν τελειώνει ποτέ» Λίνα, Μάρτης 2017. Αυτό νομίζω τα λέει όλα. Δεν χρειάζεται τίποτα άλλο. Δηλαδή αν εγώ αυτό δεν το μελοποιήσω έως την άλλη Κυριακή, να με γράψεις! (γέλια)

Έν έτη 2017 ποιο θα ήταν αυτό που θα άλλαζες για να γίνουν λίγο καλύτερα τα πράγματα στη χώρα μας; 

Θα έπρεπε να πάω πάρα πολλά χρόνια πίσω για να το αλλάξω. Δεν θέλω να κλείσω απαισιόδοξα την κουβέντα μας, αλλά θέλω να πιστεύω ότι η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, πράγμα όμως που δεν βλέπω. Βλέπω μία Ελλάδα παραδομένη και μία κοινωνία με σηκωμένα τα χέρια ψηλά. Έχουμε κατοχή άλλου τύπου. Τους άστεγους τους έχεις δει; Τα γεροντάκια που έρχονται και σου ζητάνε ένα ευρώ; Λοιπόν αυτή τη φοβερή κατοχή που ζούμε, δεν βλέπω να την αντιμετωπίζουμε. Δεν είναι με τα όπλα, αλλά πάλι μας σκοτώνουν. Δεν μας λένε πόσοι αυτοκτονούν και πόσοι ξεσπιτώνονται κάθε μέρα. Αυτά με τρομάζουν και με φοβίζουν αρκετά. Κοιτάμε μόνο τη δική μας επιβίωση κι όχι το σύνολο. Αυτοί οι «φίλοι» Ευρωπαίοι μελέτησαν καλά το DNA μας και που πάσχουμε και μας πατήσανε. Αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία…

Στέφανε σε ευχαριστώ πολύ! 

Ηρώ, εγώ σε ευχαριστώ!