Συγχωρώντας συνεχώς τα πάντα καταλήγεις δεδομένος..

Ο έρωτας είναι ζόρικο παιχνίδι, με κανόνες ευμετάβλητους. Ποτέ δε θα καταφέρεις να μαντέψεις τι πραγματικά θέλει ο άλλος.

Τη μία σου λέει με ύφος δακρύβρεχτο «κανείς ποτέ δε με έχει καταλάβει, θέλω κάποιον να με δέχεται όπως ακριβώς είμαι» μα όταν το κάνεις αυτό, προσπαθήσεις δηλαδή να τον αποδεχθείς και να του συγχωρήσεις συμπεριφορές που σε ενοχλούν, ξαφνικά θεωρείσαι δεδομένος και χωρίς ενδιαφέρον.

Αργά ή γρήγορα, η απόλυτη αποδοχή που δείχνεις θα αρχίσει να τον κουράζει. Δε φταις εσύ γι’ αυτό. Οι άνθρωποι είμαστε εν δυνάμει τρελοί και καθόλα ανικανοποίητοι.

Όπως καταλαβαίνεις, η τακτική «σου συγχωρώ τα πάντα επειδή σε θέλω» δεν έχει πάντα τα επιθυμητά αποτελέσματα. Εκτός αυτού, θα σε κάνει να παραγκωνίσεις τις δικές σου επιθυμίες και τα θέλω σου. Σιγά-σιγά και χωρίς να το καταλάβεις, θα σε κάνει να χάσεις τον εαυτό σου. Ήσουν ένας άνθρωπος με τις δικές του επιθυμίες και τα όριά του. Όρια τα οποία αρχίζουν να γίνονται ιδιαίτερα ελαστικά. Όπως και τα θέλω σου, αρχίζουν να προσαρμόζονται στα θέλω του άλλου. Κανένας ολοκληρωμένος άνθρωπος δεν αξίζει να είναι απλά η προέκταση κάποιου άλλου.

Δεν είναι δυνατό να υπάρχει απόλυτη ταύτιση, ο καθένας είναι ένα ξεχωριστό κι ιδιαίτερο άτομο. Γι’ αυτό κι είναι απαραίτητοι κάποιοι συμβιβασμοί στην καθημερινότητα ενός ζευγαριού. Όμως αυτοί οι συμβιβασμοί, είναι αναγκαίο να γίνονται κι απ’ τις δύο πλευρές. Είναι αναγκαίο επίσης, να μη θίγουν βασικές αρχές της προσωπικότητάς σου. Υπάρχουν όρια τα οποία δεν πρέπει να πατάς.

Παρά την καλή σου πρόθεση να ταιριάξεις με τον άλλο και να βοηθήσεις τη σχέση να προχωρήσει, θα πρέπει να είσαι ιδιαίτερα προσεκτικός. Όλο αυτό μπορεί να γίνει επικίνδυνο για σένα. Μη δίνεις την εικόνα ενός άβουλου πλάσματος. Έχεις κι εσύ τις δικές σου ανάγκες.

Βάλε τον εαυτό σου στη θέση του άλλου. Σκέψου πως είσαι με κάποιον, ο οποίος ποτέ δε σου χαλάει χατήρι. Βγαίνετε πάντα στα μαγαζιά που εσύ θέλεις. Εξαφανίζεσαι για μία ολόκληρη μέρα κι εκείνος αντί να πατήσει πόδι, κάθεται σαν σκυλάκι και περιμένει πότε θα του κάνεις την τιμή να το θυμηθείς.

Συνεχίζεις τη καθημερινότητά σου, χωρίς να τον συμπεριλάβεις σε αυτή κι όμως εκείνος είναι πρόθυμος να στριμωχτεί στο πρόγραμμά σου, όποτε θελήσεις εσύ. Σου είναι όλα τόσο εύκολα, που δε χρειάζεται να προσπαθήσεις για κάτι. Φυσικά τον θεωρείς δεδομένο και χάνεις το ενδιαφέρον σου.

Ο έρωτας είναι μια συνεχή προσπάθεια κατάκτησης. Αυτή είναι η ομορφιά του. Αυτό το γλυκό άγχος, για το αν έχεις κατακτήσει πραγματικά τον άλλο. Στον έρωτα βλέπεις τον άλλο άνθρωπο σαν τρόπαιο. Όσο πιο σημαντικό είναι, τόσο πιο δύσκολο είναι να κατακτηθεί. Αν αυτό το τρόπαιο, έρχεται και παραδίνεται στα πόδια σου τόσο εύκολα, χάνει την αίγλη του.

Μην μπερδεύεις έρωτες, αγάπες και καψούρες. Μην ονομάζεις την αδυναμία και το φόβο σου να χάσεις κάποιον, αγάπη, για να δικαιολογηθείς κυρίως στον ίδιο σου τον εαυτό. Το όριο των συμβιβασμών που θα πρέπει να κάνεις, τελειώνει εκεί που δε θίγεται η αξιοπρέπειά σου.

Ας είμαστε ειλικρινείς, κανείς δεν ελκύεται από κάποιον που μοιάζει αδύναμος να προστατέψει τα όριά του και να προασπίσει την προσωπικότητά του. Μας πνίγει κάποιος που κρέμεται από πάνω μας. Θέλουμε κάποιον που μπορεί να σταθεί στα δικά του πόδια.

Θεωρητικά οι σχέσεις δε θα έπρεπε να είναι πόλεμος, στον οποίο μετράς πόσες μάχες έχεις κερδίσει. Κατεβαίνοντας όμως απ’ το ροζ συννεφάκι, βλέπεις πως στον πλανήτη Γη αυτό δε συμβαίνει.

Αυτός που κερδίζει όλες τις μάχες, άρα κάνει κουμάντο στη σχέση, είναι αυτός που αγαπάει λιγότερο. Κι αυτός που δέχεται και συγχωρεί τα πάντα, είναι αυτός που στο τέλος πληγώνεται περισσότερο.

Δυστυχώς σε αυτές τις περιπτώσεις έχουμε συνήθως την εξής, πάρα πολύ άσχημη εξέλιξη. Παρότι αυτοί που συγχωρούν τα πάντα, γίνονται όπως προείπαμε δεδομένοι και δεν κεντρίζουν το ενδιαφέρον του άλλου, σπάνια θα αποφασίσει κάποιος να τους απομακρύνει οριστικά.

Κι αυτό διότι οι περισσότεροι είμαστε κατά βάθος νάρκισσοι. Απολαμβάνουμε να δεχόμαστε το θαυμασμό και την αποδοχή. Τονώνουμε το εγώ μας, έχοντας στη ζωή μας κάποιον που θα έκανε τα πάντα για μας, όμως στην πραγματικότητα δεν τον σεβόμαστε και δεν τον εκτιμάμε όπως θα του άξιζε.

Άλλωστε αυτός που σε θέλει και που αξίζει να στέκεται δίπλα σου, δε θα σε φέρνει συνεχώς στη δύσκολη θέση να πρέπει να του συγχωρήσεις κάτι. Μετά από λίγο καιρό μαθαίνει πια τι σε ενοχλεί, οπότε αν νοιάζονταν αρκετά για σένα, θα φρόντιζε να το αλλάξει. Αν πρέπει να γίνεις κάποιος άλλος για να είσαι με έναν άνθρωπο, τότε δεν αξίζει να είσαι μαζί του.

Συντάκτης: Κωνσταντίνα Γρημάνη – pillowfights.gr
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη