Όταν δεν λέμε πια αυτή τη λέξη…
Από μωρό ακόμη έμαθες να αναγνωρίζεις έναν μόνο άνθρωπο, να μυρίζεις και να στηρίζεσαι σε έναν μόνο άνθρωπο που αργότερα θα ανακαλύψεις ότι τον λένε Μαμά…
Όταν νιώθεις φόβο αναφωνείς αυθόρμητα «Μαμάααα μου», όταν νιώθεις απελπισία ή κούραση θα πεις «Αχ μανούλα…», όταν νιώθεις χαρά ίσως πιάσεις τον εαυτό σου να λέει «Αχ Παναγία μου», αλλά και η Παναγία μάνα δεν είναι;
Τόσα βιβλία και τόσα ποιήματα για εκείνη….λογοτεχνικοί θησαυροί με μούσα τη Μάνα. Πόσα μπορεί να καταφέρει…και βουνά να κινήσει η θέλησή της και η αγάπη της για το μωρό της. Η Μάνα είναι μάνα για όλα τα πλάσματα του πλανήτη…είτε είναι άνθρωπος είτε είναι κάποιο άλλο ζώο έχει το ένστικτο, αυτή την τρομερή πυξίδα που την οδηγεί και την κάνει τόσο πολύτιμη και ξεχωριστή…
Κι όμως…τα χρόνια περνούν και η Μαμά δεν είναι πια μαζί σου…
Πόνος απερίγραπτος, κενό που δεν γεμίζει με κανέναν, απώλεια μεγάλη, η μεγαλύτερη μετά την απώλεια ενός παιδιού. Έφυγε το στήριγμα, η παρηγοριά, η ασφάλεια, η τροφός και φίλη, η σύμβουλος και εξομολόγος, η οικογένεια ολόκληρη για κάποιους πιο άτυχους ακόμη…Δεν υπάρχουν λόγια…τι να πεις…; Φοβάσαι τη στιγμή αυτή και παρακαλάς να μην έρθει, να μην την ζήσεις, να γυρίσει πίσω ο χρόνος εκεί που σε αγκάλιαζε όταν έξω βροντούσε, που την αγκάλιαζες ενώ έπλενε τα πιάτα και το άρωμα της γέμιζε την ψυχή σου χαρά, εκεί που σε πήγαινε στο σχολείο και γυρνούσες να την χαιρετήσεις τελευταία φορά πριν χτυπήσει το κουδούνι λες και δεν θα την ξαναέβλεπες…κι όμως πάντα την ξαναέβλεπες γιατί σε περίμενε με χαμόγελο στην πόρτα.
Έφυγε η Μάνα… και τώρα δεν είσαι πια παιδί κανενός…πόσο πονάει αυτή η σκέψη; Ποιος άλλος θα σε πονέσει και να σε σκεφτεί όπως εκείνη; Και γεννιούνται με τον πόνο και άλλες σκέψεις…μανούλα ήσουν ευτυχισμένη; Σε έκανα περήφανη; Ήμουν δίπλα σου όταν το ήθελες; Πόσο πίσω μπορεί να σε πάει ο πόνος του χαμού της; Ήμουν καλό παιδί; Αναρωτιέσαι και ξαφνικά κάποιος στο βάθος του δωματίου σε φωνάζει «Μαμά» και το ένστικτο λειτουργεί πάλι, και το μικρό παιδάκι που θρηνεί σκέφτεται τη μορφή της με περηφάνεια και αγάπη…το παράδειγμα προς μίμηση…η Μάνα μας.
Αλλά η ζωή ζητάει από εσένα να συνεχίσεις το έργο της Μάνας…ευθύνη, βάρος, ευλογία και χαρά. Η Μάνα όλων είναι η αγάπη και αυτή δεν χάνεται ποτέ…
Χρόνια πολλά στις Μαμάδες όλης της γης και περισσότερο στις μαμάδες που δεν ζουν πια δίπλα μας αλλά μέσα μας…!
Της Χρύσα Παπακυργιάκη, Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια, psuxis-logos.blogspot.gr/