Όταν ξυπνήσουμε εμείς οι νεκροί @ Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν

Κάθε εποχή έχει ανάγκη να γεννά σύγχρονη αισθητική και αντίληψη. Όχι μόνο με βάση κείμενα και ιδέες του σήμερα. Πολύ περισσότερο σε εικόνες και στιγμές του χθες. Ο Δημήτρης Καραντζάς στο τελευταίο θεατρικό έργο του Ερρίκου Ίψεν που γράφτηκε το 1899 αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ένας γοητευτικός ενορχηστρωτής λόγου και εικόνων. Αποδίδοντας με συνέπεια το πρωτότυπο κείμενο, σκηνοθετεί χωρίς ευλαβική σοβαροφάνεια και ιδεαλισμούς. Αποτυπώνει ένα έργο που κινείται μεταξύ ποίησης και ρεαλισμού, ζωής και θανάτου με τον αέρα της νεότητας ενός καθαρού μυαλού.

Ένα κείμενο στην πορεία ανάβασης στην κορυφή του βουνού. Μια ανηφορική διαδρομή προσωπικής ολοκλήρωσης και εκμυστήρευσης των πραγματικών θέλω. Οι σκηνοθετικές προσθήκες του αέρα στο ορεινό σκανδιναβικό τοπίο αλλά και η χρήση «απολογητικών» ψιθύρων σαν μύχιες σκέψεις στους καρπούς των ηθοποιών αποτελούν δυο ατμοσφαιρικά ευρήματα. Το εγχείρημα του Καραντζά ίσως να μην είχε πετύχει, χωρίς τον υποδειγματικό θίασο που στελεχώνει το ανέβασμα. Στιβαρή παρουσία ο Περικλής Μουστάκης στο ρόλο του γλύπτη Αρνολντ Ρούμπεκ. Η Ρενή Πιττακή άυλη λευκή φιγούρα κινείται σαν αερικό, όσο αγέρωχα στέκεται δίπλα της η μαυροφορεμένη Αλεξία Καλτσίκη, που αν και της αντιστοιχούν τρεις λέξεις και μια κραυγή είναι σαν να ρουφάει το βλέμμα του θεατή σε όλη τη διάρκεια. Η Μαρία Κεχαγιόγλου και ο Μιχάλης Σαράντης συμβάλουν καθοριστικά με τις ερμηνείες τους.
|Από τον Γιώργο Ευφραιμίδη