H ζωή που περνά και χάνεται …. Η στιγμή ποτέ δεν πιάνεται

Έτσι γιατί την είδα αλλιώς και σκέφτηκα να το μοιραστώ μαζί σας … Η ζωή που περνά και χάνεται … Σήμερα …

Aπαθανατίζω…  Φυλακίζω στιγμές. Γραπώνω σε εικόνες το παρελθόν…. Τα συλλέγω κι αναπολώ…. Αυτό θα σου απαντήσω αν με ρωτήσεις γιατί βγάζω φωτογραφίες ..

Και ναι αυτό γουστάρω να κάνω γιατί έτσι έχω μάθει να κάνω πάντα αυτό που θέλω !!

Κάποιες φορές όμως σκέφτομαι πως θα ήταν αν δεν είχα μόνο ωραίες φωτογραφίες; Αν είχα από παιδί αυτές που είχα χτυπήσει και έτρεχε αίματα το φρύδι μου … Τα ράμματα στο πόδι μου … Τότε που είχα νεύρα και κλινόμουν στο δωμάτιο … τότε που έπαιρνα ασχημο βαθμό και έκλαιγα … Κι όμως δεν έχω … Έχω μόνο από τις ευχάριστες στιγμές .. Ποιος έβγαλε τέτοιο κανόνα;

Γιατί επέλεγαν να θυμάμαι μόνο τα ευχάριστα; Και ποιος είπε πως γι αυτό φτιάχτηκαν οι φωτογραφίες. Γιατί καθόμαστε και σχεδιάζουμε ποιες θέλουμε εμείς να είναι οι αναμνήσεις μας; Γιατί ντύνουμε την ευτυχία μας με τα καλά της και την στήνουμε στον φακό; Γιατί απ τη μία μισούμε την ψευτιά και την δηθενιά και απ την άλλη εμείς οι ίδιοι τους υποτασσόμαστε;

Ήμασταν παιδιά, μας προστάτευαν… Μεγαλώσαμε …  Αυτοπροστατευόμαστε ή  Αυτοκαταστρεφόμαστε; (Απορία)…

Φτιάχνουμε το παρελθόν μας μόνοι… Γιατί εκεί έχουμε δύναμη… Μπορούμε με ένα κλίκ να ελέγξουμε τα πάντα … να κρύψουμε και την απογοήτευση, το νεύρο, τη θλίψη, το μίσος.  Με δυο δόσεις υποκριτικής και μια ύπουλη ανάγκη που σε τρώει να διαφυλάξεις το όμορφο.

 Άμυνες δημιουργούμε για τις άγνωστες επιθέσεις του μέλλοντος. Συντηρούμε απροκάλυπτα παρουσίες για τυχόν μελλοντικές απουσίες.

 Νεκρώνουμε στιγμές… Έτσι απλά …

Φυλακίζουμε ανθρώπους σε χάρτινα ορθογώνια και πλάθουμε πάνω τους ιστορίες.

Πέρασαν τα χρόνια και δεν μάθαμε να είμαστε επιλεκτικοί, εκλεκτικοί, να σεβόμαστε τις στιγμές και να μη τις φοβίζουμε. Και την κάναμε μόδα και καθημερινότητα …

Και την καταχραστήκαμε την μαγεία της φωτογραφίας. Τις κατηγοριοποιήσαμε κιόλας. Είναι αυτές που θα ανέβουν facebook, oι απλές που θα γίνουν ένας ταπεινός φάκελος στην επιφάνεια εργασίας, οι selfies… που όπου σταθείς και όπου βρεθείς θα αυτοποζάρεις κοιτώντας την οθόνη του κινητού σου, οι άλλες οι καλές που θα εμφανίσεις και ούτω καθεξής.

Πόση ανασφάλεια έκρυψες κάτω από τα rayban της προφίλ σου στο facebook; Πόσες ευτυχισμένες στιγμές αποφάσισες ότι θα αντέξει το αρχείο που θα σώσεις απόψε… Πόση ευτυχία επέλεξες ότι μπορείς να διαχειριστείς;

Κακό πράγμα οι καταχρήσεις…. Πόσο ανόητο όλο αυτό … Και το λέω εγώ που το κάνω πολύ …

Έχεις σκεφτεί πόσοι ενδιαφέρονται για τις φωτογραφίες που θα ανεβάσεις σε instagram και facebook; Πόσους νοιάζει αν απόψε ξύπνησες ή αν πήγες για φαγητό, για μπάνιο και για ποτό…

Κανέναν. Sorry…  Έ όχι … ίσως μόνο τις πρώην τους. Υπερκατανάλωση. Υπερέκθεση. Τα χρόνια θα περάσουν και εμείς θα διηγούμαστε το παρελθόν που θα χουμε φτιάξει. Με δεξί κλικ θα περνάει σε οθόνες όλη μας η νόθα ζωή. Μην επιτρέψεις στον εαυτό σου να γίνει θαμών παλιών σου φωτογραφιών, που θα λεγε και η μοναδική Κική Δημουλά.

Μη γίνεις θεατής του στημένου σου παρελθόντος…. Ζήσε…. Όταν είσαι πραγματικά ευτυχισμένος… Το μόνο που κάνεις είναι να ζείς …

Έτσι για να το ακούσετε κιόλας …  Το μόνο σίγουρο ότι θα σας ηρεμήσει …