Ζουν ανάμεσά μας – Οδηγίες αναγνώρισης!

Στη ζωή μας συναντάμε διαρκώς ένα σωρό διαφορετικούς τύπους ανθρώπων. Αυτή είναι η μαγεία: να έρχεσαι σ’ επαφή με ανθρώπους που δε μοιάζουν με σένα! Δεν είναι καταπληκτικό; Όχι, δεν είναι! Μαγεία, ναι, πάντα υπάρχει – υπάρχει όμως και κίνδυνος μεγάλος!!! Γιατί;

Διότι, απλούστατα, μπορεί να πέσεις επάνω στον κομπλεξικό! Είναι ένας τύπος που (πιθανώς) μπορείς να συναντήσεις. Και, αλήθεια, αν είναι “συνεπής” προς τις “αξίες” της ιδιότητάς του, δεν θα είναι καθόλου καλή η γνωριμία σας αυτή! Στο κείμενο που ακολουθεί, λοιπόν, θα προσπαθήσουμε να παραθέσουμε μερικά χαρακτηριστικά αυτού του τύπου ανθρώπου (σ.σ. συνεχίζοντας το γέμισμα της νέας κατηγορίας κειμένων “Τύποι ανθρώπων“, η οποία -άτυπα- είχε εγκαινιαστεί με το κείμενο για τα χαρακτηριστικά του φασίστα).

Κατ’ αρχάς, ο κομπλεξικός έχει μια μόνιμη “ξινίλα”. Που τον χάνεις, που τον βρίσκεις, η μούρη του είναι ένας διαρκής μορφασμός δυσαρέσκειας. Σαν να μην βρίσκει χαρά με τίποτα.

Αλήθεια, όμως, βρίσκει; Να το δεύτερο χαρακτηριστικό του: δεν ικανοποιείται εύκολα! Υπάρχουν σίγουρα πράγματα που τον ευχαριστούν και του αρέσει να τα κάνει, αλλά δεν ικανοποιείται, σε γενικές γραμμές, με τίποτα. Όπως λέει ο λαός μας, “το ένα του βρομά και τ΄ άλλο του ξινίζει“. Η γκρίνια, δηλαδή!

Κατά τρίτον, ο κομπλεξικός έχει το σύνδρομο εκείνο, το γνωστό ως “της κατωτερότητας“. Διαρκώς νομίζει ότι οι άλλοι είναι καλύτεροί του – και καλά να το άλλαζε και να το ξεπερνούσε, αλλά δεν το κάνει.

Τέταρτον, ο κομπλεξικός παρατηρεί και ασχολείται διαρκώς με το τι κάνουν οι άλλοι. Σαν να μην τον αγγίζουν οι δικές του δραστηριότητες και ενασχολήσεις, σαν να τις θεωρεί ανάξιες λόγου (και άρα θεωρεί ανούσιο το να γίνεται αυτός καλύτερος), ασχολείται με τους άλλους διαρκώς: κουτσομπολεύει, σχολιάζει, (επι)κρίνει, παίρνει θέση για όλα. Τη δουλειά του δεν την κοιτάζει: οι άλλοι τον απασχολούν. Και βέβαια, το κάνει τόσο καλά αυτό, ώστε γίνεται αρκετά ενοχλητικός.

Ως πέμπτο χαρακτηριστικό του κομπλεξικού, δε θα μπορούσαμε να παραλείψουμε την ακράδαντή του πεποίθηση ότι οι επιτυχίες των υπολοίπων (γνωστών του, φίλων του, κλπ) δεν οφείλονται στις προσωπικές τους ικανότητες, στη δουλειά τους, στην προσπάθειά τους, κλπ, αλλά σε εξωγενείς παράγοντες (π.χ. “δοντάκι”, “βύσμα”, συμπάθεια από μέρους του ανώτερου, “λάδωμα”, γνωριμίες, “κονέ”, κλπ: πράγμα βέβαια που δεν είναι ολότελα απίθανο) – εξωγενείς παράγοντες που τις περισσότερες φορές εκείνος δε μπορεί να αξιοποιήσει. Και μέμφεται λοιπόν τους ανθρώπους αυτούς που έτυχαν (δήθεν) ευνοϊκής μεταχείρισης από την τύχη και τις συγκυρίες, και δεν βρίσκει χρόνο ούτε καν να τους συγχαρεί για την επιτυχία τους!!!

Ένα άλλο χαρακτηριστικό του κομπλεξικού που ΄χω παρατηρήσει, επίσης, και το τοποθετώ ως
έκτο στην λίστα τούτη, είναι η αποστροφή του για την δοκιμή καινούριων πραγμάτων. Εννοώ μ΄ αυτό, ότι ο κομπλεξικός αρέσκεται στο να κάνει διαρκώς τα ίδια και τα ίδια πράγματα, δίχως να δοκιμάζει κάτι νέο, κάτι διαφορετικό. Επιμένει να ασχολείται με τα ίδια και τα ίδια, και απαξιώνει το νέο και το εναλλακτικό.

Το χειρότερο όμως απ΄ όλα τα χαρακτηριστικά του κομπλεξικού, που το άφησα και τελευταίο στην λίστα αυτή, είναι το 7ο κατά σειρά. Και πιστεύω ότι τούτο του το χαρακτηριστικό είναι που τον κάνει και ανυπόφορο. Τα άλλα, λίγο πολύ, μπορεί να τα αντέξει κάποιος (για τη μόνιμη ξινίλα δεν ξέρω, αλλά άντε να δεχτούμε ότι τα καταφέρνει και μ΄ αυτήν κάποιος), αλλά αυτό είναι πραγματικά ο πυρήνας των ιδιοτήτων του: ο κομπλεξικός, λοιπόν, βρίσκει μεγάλη ευχαρίστηση όταν οι γύρω του (φίλοι κυρίως) λυπούνται. Ή είναι δυστυχείς, για κάποιο λόγο. Και μπορείς να τον συναντήσεις δυσαρεστημένο (αυτή είναι η σωστή λέξη), όταν οι φίλοι του ευτυχούν.

Υ.Γ.1: Υπόσχομαι να γράψω και για “καλούς” τύπους ανθρώπου, όχι μόνο για φασίστες και κομπλεξικούς!!! Είναι δέσμευση!