Ο μοναδικός Στέφανος Δάνδολος σε μία ενδιαφέρουσα συνέντευξη μόνο στο bizznews!

Ο Στέφανος Δάνδολος δε χρειάζεται συστάσεις.Ειναι αναμφισβήτητα ενας από τους σημαντικότερους Έλληνες συγγραφείς της γενιάς του και αυτό αποδεικνύεται μέσα απο τα αριστουργηματικά βιβλία του.
Από τους ''Υπνοβάτες του Σεπτέμβρη'' μέχρι και τη ''Χορεύτρια του Διαβόλου'',η πορεία του είναι σταθερά ανοδική και έπεται συνέχεια.
Την επιτυχία του υπογράφουν οι επανεκδόσεις των βιβλίων του,το βραβείο Μπότση το 2009,η μετάφραση του ''Εγώ,ένας Θεός'' στα ιταλικά και η πρόσφατη έκδοση της ''Χορεύτριας του Διαβόλου΄΄ στην Τουρκία.
Ο Στέφανος Δάνδολος απαντά στο bizznews κι εμείς απολαμβάνουμε τον υπέροχο τρόπο σκέψης του!
Κύριε Δάνδολε,το να μπορεί κανείς στις μέρες μας να συντηρεί μια ευγενική ψυχή κι ένα κοφτερό μυαλό,είναι δύσκολο.Εσείς αν και δε σας αφήνει αδιάφορο η πραγματικότητα και προβληματίζεστε με τα δρώμενα,τί είναι αυτό που βάζει σε εσάς την πένα στο χέρι και μεταφέρετε εμάς σε ιδιαίτερους κόσμους;

Έτσι και αποφασίσεις να ζήσεις μέσα από το γράψιμο, όλη σου η ζωή περιστρέφεται γύρω από αυτό. Μπορεί στη διάρκεια των χρόνων ένας συγγραφέας να κουραστεί, να μπουχτίσει, να αισθανθεί ότι οι λέξεις τον εγκαταλείπουν και οι ιδέες του στερεύουν, αλλά ουδέποτε θα καταφέρει να πάψει να γράφει. Νομίζω πως αυτό που δεν σταματάει ποτέ να μας προσφέρει η λογοτεχνία -τουλάχιστον σε ό,τι αφορά εμένα- είναι η εμπειρία του ταξιδιού. Κάθε βιβλίο είναι ένα ταξίδι. Το να πλάσεις έναν κόσμο μες στον οποίο ο αναγνώστης θα ζήσει για λίγο, θα φιλοξενηθεί ζεστά και θα τον θυμάται. Ναι, αυτή την υπόσταση του ταξιδιού την νιώθω πολύ έντονα, και ως προς το περιεχόμενο των βιβλίων που γράφω, και ως προς τον τρόπο που δουλεύω, αν αναλογιστεί κανείς πόσο καιρό χρειάζομαι για να ολοκληρώσω ένα μυθιστόρημα.

Έχει παρατηρηθεί τελευταία πως όλο και πιο πολλοί,αλλά και όλο και νεότεροι άνθρωποι,επιστρέφουν στην ανάγνωση,όχι μόνο σαν ασχολία-χόμπι αλλά σαν απαραίτητο συστατικό ζωής.Πού νομίζετε οτι οφείλεται αυτό;

Ίσως στην ένδεια που έχει να επιδείξει η εποχή μας. Δείτε τριγύρω. Τι υπάρχει για να μας εμπνεύσει; Επιπλέον, είναι διαπιστωμένο πως οι κοινωνίες που δοκιμάζονται, αναπτύσσουν μια έφεση προς την ανάγνωση. Εάν κοιτάξουμε πόσο διάβαζαν οι άνθρωποι στην Κατοχή, για παράδειγμα, θα εκπλαγούμε. Μπορεί να μην υπήρχε ψωμί, αλλά υπήρχαν βιβλία. Ίσως λοιπόν είναι μια λογική εξέλιξη, και ασφαλώς πολύ ευχάριστη, αν σκεφτούμε πόσο χαμηλά ήμασταν ως χώρα στις διεθνείς στατιστικές ανάγνωσης τα τελευταία χρόνια. Αλλά, γιατί θα πρέπει να εκπλήσσει κάποιους ότι ο κόσμος, οι νέοι, διαβάζουν; Υπάρχει ωραιότερη ψυχαγωγία από ένα καλό μυθιστόρημα;

Όλα τα βιβλία σας άρεσαν πολύ,αλλά με τη ''Χορεύτρια του Διαβόλου'' ,οι αναγνώστες σας,άλλοι ταυτίστηκαν και άλλοι ονειρεύτηκαν τον χαρακτήρα αυτο.Πού νομίζετε οτι οφείλεται αυτό;

Το ανεκπλήρωτο, ειδικά στον έρωτα, στοιχειώνει βαθιά, μυθοποιεί και αφήνει πληγές που μας συνοδεύουν μια ζωή. "Η Χορεύτρια του Διαβόλου" είναι ένα βιβλίο που ξεκινάει σαν περιπέτεια εποχής και καταλήγει ως μια ωδή στον ανεκπλήρωτο έρωτα, στους ανθρώπους που συναντήθηκαν και χάθηκαν. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι γύρω μας κρύβουν μέσα τους τέτοιες πληγές, γι' αυτό και η ταύτιση που αναφέρατε.

Τί προσφέρει τελικά περισσότερη έμπνευση?Η ζωή όπως τη ζούμε ή όλα αυτά που δεν έχουμε ζήσει και μεταφερόμαστε νοητά;

Και τα δύο. Η ζωή σου προσφέρει εμπειρίες, σε κάνει πιο ώριμο, πιο απαιτητικό, σε οδηγεί σε μονοπάτια πιο σύνθετα. Και από την άλλη, όλα όσα δεν έχεις ζήσει, σε κάνουν να θες να τα ζήσεις μέσα από το γράψιμο. Και τα δύο μπλέκονται, δημιουργούν ένα ολοκληρωμένο μείγμα. Ένας συγγραφέας αντλεί από την ζωή και τρέφεται από την φαντασία.

Σαν καλωσόρισμα σε κάθε νέο αναγνώστη-αλλά και σε όλους μας!-αν μπορούσατε να γράφατε κάτι στο βέρσο των βιβλίων σας τί θα ήταν αυτό;

Κάποτε έγραψα μια φράση που νομίζω ότι με εκπροσωπεί απόλυτα. Η σπουδαιότερη μορφή επανάστασης στην εποχή μας είναι η τρυφερότητα. Αυτό θα ήταν ένα αντιπροσωπευτικό μότο. Ίσως όμως θα χρησιμοποιούσα κάτι από το μυθιστόρημα που γράφω αυτή την εποχή. "Οι άνθρωποι", λέει ένας χαρακτήρας, "είναι σαν τα δέντρα. Η μόνη πατρίδα ενός δέντρου είναι η ρίζα ενός άλλου δέντρου που μπορεί να μπλεχτεί με την δική του ρίζα κάτω απ' το χώμα. Έτσι και ο άνθρωπος. Η μόνη του πατρίδα είναι ένας άλλος άνθρωπος".