Αντώνης Tσαπατάκης: “Όταν ξαναπερπατήσω, το πρώτο πράγμα που θα κάνω είναι να χορέψω ένα πεντοζάλι”

Ο Αντώνης είναι, πραγματικά, “τεράστιος”. Τεράστιος σε ψυχικά αποθέματα, θέληση και ταλέντο. Κι ας συναντά εδώ και αρκετά χρόνια την αναλγησία και την αδιαφορία του ελληνικού κράτους, καθώς του στερείται μία θέση στην αστυνομία την οποία δικαιούται βάσει νόμου.

Τα “θα” που έχει ακούσει από την πολιτεία είναι πάμπολλα, όμως τίποτα μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει για την περίπτωσή του. Παρ’ όλα αυτά συνεχίζει να χαμογελά και να ελπίζει για ένα καλύτερο αύριο. Κι αυτό γιατί, ο Αντώνης Τσαπατάκης είναι ένας μαχητής, ένας νικητής της ζωής.

Παρά το ατύχημα που είχε το 2006 και τον καθήλωσε σε αναπηρικό αμαξίδιο, έχει μάθει να “ρουφάει” κάθε στιγμή της ζωής σαν να είναι η τελευταία του. Αυτό κάνουν άλλωστε και όσοι έχουν βρεθεί κατάματα με τον Χάρο.

Ο Χανιώτης Παραολυμπιονίκης άνοιξε την καρδιά του στο allyou.gr και σε μία συνέντευξή-κατάθεση ψυχής μίλησε για το γεγονός ότι βρίσκεται εκτός Αστυνομίας, ενώ θα έπρεπε βάσει νόμου να έχει καταλάβει μία θέση γραφείου, έστειλε μήνυμα ζωής σε άλλα παιδιά που βρίσκονται στην ίδια θέση με εκείνον, ενώ -μεταξύ άλλων- τόνισε ότι όταν ξαναπερπατήσει, το πρώτο πράγμα που θα κάνει είναι να χορέψει ένα πεντοζάλι.

Σίγουρα θα έχεις πει εκατοντάδες φορές σε συνεντεύξεις σου την ιστορία με το ατύχημα που είχες. Αν και δεν θέλω, θα σου κάνω αυτήν την ερώτηση για τους αναγνώστες που δεν γνωρίζουν την ιστορία σου.

Ένα πρωί πηγαίνοντας βόλτα με την μηχανή μου, ενώ βρισκόμουν στο δρόμο που διασχίζει το κολυμβητήριο Χανίων, ένα δρόμο που τον περνούσα από πέντε χρονών, ανέπτυξα σαν επιπόλαιος νέος μεγάλη ταχύτητα, έχασα τον έλεγχο και προσέκρουσα στο πεζοδρόμιο με την πλάτη. Το αποτέλεσμα ήταν να συνέλθω μετά από ημέρες και να ακούσω τον γιατρό να μου λέει κυνικά ότι θα μείνω ανάπηρος.

Πόσο γρήγορα κατάφερες να προσαρμοστείς στα νέα δεδομένα;

Από την πρώτη ημέρα αποφάσισα να “ξανασταθώ” στα πόδια μου. Μου πήρε 10 μήνες σχεδόν προκειμένου να είμαι ανεξάρτητος. Να ζω χωρίς τη βοήθεια κανενός.

Θέλω να μιλήσουμε για το κεφάλαιο ρατσισμός. Θέλω να μου πεις αν έχεις βιώσει εσύ ρατσιστικές συμπεριφορές και αν ναι, πως τις αντιμετωπίζεις;

Δεν έχω βιώσει καμία ρατσιστική συμπεριφορά. Δεν αφήνω κανένα να με λυπηθεί ή να με μειώσει… Και αυτό γίνεται γιατί τους δείχνω ότι είμαι αρτιμελής και δυνατός στην ψυχή!

Θα ήθελες να στείλεις ένα μήνυμα σε όσους εκφράζουν ρατσιστικές συμπεριφορές;

Θα ήθελα να τους πω ότι αυτή η ρατσιστική έκφρασή τους, δείχνει την ανασφάλεια τους αθέατη προς τον κόσμο…

Κι άλλα παιδιά είναι σε αναπηρικό αμαξίδιο, ωστόσο δεν έχουν την ίδια όρεξη για ζωή και την ίδια αισιοδοξία με εσένα. Τι θα τα συμβούλευες;

Για αυτή τους την έλλειψη δεν φταίνε οι ίδιοι. Φταίει η οικογένεια τους και φίλοι τους. Αυτοί πρέπει να παρακινηθούν και να τους σηκώσουν “όρθιους”.

Σίγουρα στο μυαλό σου θα υπάρχει η ημέρα που θα περπατήσεις και πάλι. Ποιο θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα κάνεις τότε;

Να χορέψω ένα πεντοζάλι…

Η σχέση σου με το γυναικείο φίλο; Οι φήμες λένε ότι είσαι καρδιοκατακτητής.

Δεν ξέρω αν είμαι καρδιοκατακτητής, όπως λένε, ξέρω μονάχα ότι κάποια ημέρα μία θα είναι αυτή που θα κατακτήσει την δικιά μου καρδιά.

Ας πάμε και στον αθλητισμό. Κάθε φορά που πέφτεις στην πισίνα ποια είναι τα συναισθήματά σου;

Αδειάζει το μυαλό και γεμίζει η ψυχή μου. Είναι η ουτοπία μου!

Τι σημαίνουν για σένα οι μεγάλες αθλητικές διακρίσεις σου; Πως νιώθεις όταν κατακτάς τα μετάλλια;

Νιώθω ότι ξεπληρώνω ένα φόρο τιμής σε όλους αυτούς που με βοηθούν όλα αυτά τα χρόνια…

Σε ποιο βαθμό οι αθλητές με αναπηρία έχουν υποστήριξη από το κράτος; Υπάρχει η κατάλληλη υποδομή, σοβαρός προγραμματισμός και αθλητικά προγράμματα;

Δεν υπάρχει τίποτα, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει κράτος.

Πρόσφατα, σε είδαμε να κάνεις σέρφινγκ με το αναπηρικό αμαξίδιό σου, δίνοντας μαθήματα ζωής και θέλησης. Πως αισθάνθηκες που δάμαζες τα κύματα;

Νόμιζα ότι πετούσα… Ότι είχα φτερά στην πλάτη μου… Μακάρι να μπορέσουν να το ζήσουν αυτό το συναίσθημα όλοι!

Ποια είναι τα όνειρα σου, τα σχέδια σου, για το μέλλον;

Να ενταχθώ ξανά στο σώμα της ελληνικής αστυνομίας, έτσι ώστε να μπορώ να ανοίξω το δικό μου σπιτικό και να φτιάξω την δική μου οικογένεια.

Έχεις αρκετά παράπονα από την πολιτεία, γιατί σου στερείται κάτι το οποίο σου ανήκει. Τι έχει συμβεί και είσαι εκτός Αστυνομίας; Σίγουρα θα έχεις ακούσει αρκετά «θα»…

Καθώς βρισκόμουν στο 2ο έτος της σχολής αστυφυλάκων και αφού είχα το τροχαίο ατύχημά μου, το Σώμα αποφάσισε να με κρίνει ακατάλληλο για να συνεχίσω τις σπουδές μου και με έδιωξε, σύμφωνα με τον τότε νόμο.

Το 2012 άλλαξε αυτός ο νόμος και σύμφωνα με αυτόν πρέπει να τοποθετούνται αυτοί που κρίνονται ακατάλληλοι σε υπηρεσία γραφείου. Έπειτα από πολλές αιτήσεις και επιστολές σε υπουργούς, το αποτέλεσμα ήταν ο συνεχής παραγκωνισμός. Κι όλα αυτά σε έναν άνθρωπο που παλεύει για να φέρει τη σημαία της πατρίδας του στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου!

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να στείλεις στην Πολιτεία, που δεν έχει ευαισθητοποιηθεί ακόμη στην περίπτωση με το θέμα της εργασίας σου; 

Να δουν πόσο “ακατάλληλος” είμαι (σύμφωνα με την απόφαση τους) βλέποντας όλα όσα έχω καταφέρει. Αν ήμουν σε άλλη χώρα, πιο αξιοκρατική, χώρα του εξωτερικού, τώρα θα ήμουν ένας ίσος πολίτης και θα με είχαν αποκαταστήσει επαγγελματικά, χωρίς να προσμετρούσαν οποιοσδήποτε αθλητικές επιτυχίες μου!

Mία ευχή θέλω να κάνεις στο allyou που πρόσφατα έσβησε το πρώτο του κεράκι.

Εύχομαι να στεριώσει με αξιοδιάβαστα άρθρα όπως τώρα, εδώ κι ένα χρόνο.