Παιδική κακοποίηση
Πώς αντιμετωπίζουμε ένα παιδί όταν μας ανακοινώνει ότι κακοποιείται;
Δυστυχώς,τη σήμερον ημέρα,το θέμα της παιδικής κακοποίησης έχει πάρει τεράστιες αλλά και ανησυχητικές διαστάσεις.
Έρευνες που έχουν γίνει στη χώρα μας,δείχνουν ότι ένα στα δύο παιδιά,δέχεται κακοποίηση.
Οι ίδιες έρευνες έχουν δείξει ότι έχουμε πλήρη άγνοια για τα περιστατικά αυτά.
Για να καταλάβει κάποιος πόσο τραγική είναι η κατάσταση,αρκεί να σκεφτεί πως ίσως γνωρίζει 30 παιδιά.Στην ουσία τα 15 από αυτά κακοποιούνται και εκείνος δε γνωρίζει το παραμικρό σχεδόν για κανένα από αυτά τα παιδιά και για το τι περνούν.
Αν λοιπόν κάποιο παιδί πάρει το θάρρος,θελήσει να σας εμπιστευτεί και να σας εκμυστηρευτεί τί του συμβαίνει,αυτό που θα πρέπει να κάνετε,είναι να μην πανικοβληθείτε,σε πρώτη βάση.
Υποσχεθείτε του πως θα το κρατήσετε μυστικό.(Προσοχή-λέμε πως δε θα το πούμε σε κανέναν παρά μόνο σε όσους χρειάζεται για να προστατευτεί όποιος βρίσκεται σε κίνδυνο.Ακόμα και αν επιλέξει το παιδί να μημας μιλήσει εκείνη τη στιγμή τελικά,είναι σίγουρο πως θα ξαναγυρίσει.)
Δεν κάνουμε κατευθυντικές ερωτήσεις του τύπου-”Ο πατέρας σου το έκανε αυτό,έτσι;΄’
Δεν του λέμε να μας ξαναπεί τα γεγονότα που δυσκολεύτηκε τόσο να μας πει.Για εμάς είναι μόνο λόγια,για εκείνο,οι χειρότερες αναμνήσεις.
Δεν καθυστερούμε να κινηθούμε αλλά και δεν αρχίζουμε μόνοι να κάνουμε τις σχετικές διερευνήσεις.
Καταφεύγουμε πχ σε εισαγγελέα.
Αν ένα παιδί σας προσεγγίσει για να σας πει σχετικά με την κακοποίησή του,του λέτε ότι το πιστεύετε.
Τα περισσότερα θεωρούν ότι κανένας δεν πρόκειται να τα πιστέψει.
Του τονίζουμε ότι δε φταίει εκείνο για την κακοποίησή του.
Του δείχνουμε ότι εκτιμούμε την εμπιστοσύνη που μας έδειξε,το βοηθάμε να νιώσει καλά με τον εαυτό του.
Του βεβαιώνουμε πως δεν είναι μόνο του.
Καλό θα ήταν να ρωτήσουμε για το τί συμβαίνει με τα άλλα μέλη της οικογένειάς του.