Το μυστήριο του άδειου τάφου

Το βιβλικό έπος επανακάμπτει με ολίγον CSI, επισημαίνεται εύστοχα στην κριτική της ταινίας στη βρετανική εφημερίδα «Γκάρντιαν». Και για να μη νομίσετε πως πρόκειται για μεμονωμένο γεγονός, προς τα τέλη του καλοκαιριού θα μας έρθει ανανεωμένο και το «Μπεν Χουρ».

Ο Κλάβιος, Ρωμαίος αξιωματικός, που ενσαρκώνεται από τον πάλαι ποτέ «ερωτευμένο Σαίξπηρ» Τζόζεφ Φάινς, ανακαλύπτει το αληθινό φως της ζωής, αναζητώντας το νεκρό σώμα του Ιησού, που μυστηριωδώς εξαφανίστηκε από τον τάφο του. Ισως και να κλάπηκε. Αυτό φοβάται ο ορθολογιστής και προνοητικός Πόντιος Πιλάτος, ο οποίος είχε ζητήσει από τον Κλάβιο να σφραγιστεί καλά ο τάφος του εσταυρωμένου «επαναστάτη», για να αποκλειστεί η «σκηνοθεσία» της ανάστασης του Ιησού από «τυμβωρύχους» μαθητές του. Η εξεγερμένη Ιουδαία, που περιμένει την επίσκεψη του αυτοκράτορα Τιβέριου, φαντάζει σαν πυριτιδαποθήκη. Γι’ αυτό και οι Ρωμαίοι πρέπει επειγόντως να βρουν πού βρίσκεται θαμμένος ο Ιησούς, διαφορετικά η φήμη του ως Μεσσίας θα εξαπλωθεί παντού.

Χθες και σήμερα

Στα βιβλικά και ψευδοϊστορικά έπη παλιότερων εποχών, πίσω από τα εντυπωσιακά ντεκόρ και το δόγμα «άρτος και θεάματα», ήταν ορατή η θεμελιώδης αντιπαράθεση του χριστιανισμού με τη ρωμαϊκή παρακμή και τη στυγνή βία της σιδερόφρακτης αυτοκρατορίας. Δούλοι και πληβείοι όρθωναν ανάστημα υπερασπιζόμενοι ανώτερες αξίες, αλλά και πατρίκιοι δεν δίσταζαν να απεκδυθούν υψηλότατα αξιώματα ή και να θυσιαστούν για να υπερισχύσει ο μονοθεϊσμός, που έφερνε μαζί του την υπόσχεση της ελευθερίας και της ισότητας. Ολα αυτά τα συναντάμε σε πολλά έπη της δεκαετίας του ’50 (η χρυσή εποχή για το είδος) και του ’60, από τον «Χιτώνα» του Χένρι Κόστερ και το εμβληματικό «Μπεν Χουρ» του Γουίλιαμ Γουάιλερ μέχρι την «Πτώση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας» του Αντονι Μαν.

Στη σημερινή «Ανάσταση», που βέβαια δεν είναι παρόμοιου βεληνεκούς, τηρουμένων των αναλογιών, ισχύουν τα ίδια. Η σκηνοθεσία του Κέβιν Ρέινολντς («Ρομπέν των δασών», «Υδάτινος κόσμος») δεν ποντάρει στις θεματικές σκηνές δράσης – η παραγωγή, άλλωστε, δεν είναι επιπέδου ταινίας που την προορίζουν να γίνει blockbuster, μεγεθύνοντάς την με ψηφιακά εφέ. Φέρνει όμως την «Ανάσταση» ανάμεσα στο μεταφυσικό «αστυνομικό» θρίλερ και στο υπαρξιακό δράμα, που βιώνεται από έναν κουρασμένο και μελαγχολικό Κλάβιο. Ο έμπειρος και σκληροτράχηλος Ρωμαίος στρατιωτικός ακολουθεί τη μοίρα, περπατώντας στα ίχνη που τον οδηγούν στον χριστιανισμό, μέσα από ένα μαρτύριο ψυχολογικού τύπου. Σε αντιδιαστολή με τα μαρτύρια στα οποία υποβάλλουν τούς φτωχούς Ιουδαίους οι στρατιώτες του. Η βία των Ρωμαίων, που αρχίζουν να νιώθουν τη γη να τρέμει κάτω από τα πόδια τους, απέναντι στο χαμόγελο του Ιησού.

Το βαρόμετρο  της εβδομαδας

Ο «Κυνηγός: η μάχη του χειμώνα»  (φωτ.) είναι το πρίκουελ της «Χιονάτης και του κυνηγού», καλοσκηνοθετημένο φιλμ όχι όμως σκοτεινό και υποβλητικό, όπως η πρώτη ταινία. Υπερισχύει το μελοδραματικό στοιχείο. Τα παραμύθια της «Χιονάτης» και της «Βασίλισσας των πάγων» είναι η πρώτη ύλη μιας φανταστικής περιπέτειας, η οποία θυμίζει λιγάκι τον «Αρχοντα των δαχτυλιδιών». Μια ιστορία αγάπης, ανάμεσα στον Ερικ και στη Σάρα, γεννιέται την ώρα που η κακιά Ραβένα συγκρούεται με τη Φρέια, τη νεαρή βασίλισσα του πάγου. Γυρίστηκε από τον Κέντρικ Νίκολας-Τρόιαν. Παίζουν: Σαρλίζ Θερόν, Εμιλι Μπλαντ, Τζέσικα Τσάστεϊν, Κρις Χέμσγουορθ.

Πνιγμός του σταρ Μάθιου Μακόναχι, σε «Μια θάλασσα από δέντρα», στην πιο αδιάφορη (μην πούμε κακή) ταινία που έχει γυρίσει ο Γκας βαν Σαντ. Ενας Αμερικανός πηγαίνει στην Ιαπωνία, στο δάσος Αοκιγκαχάρα στους πρόποδες του Φούτζι, με σκοπό να αυτοκτονήσει. Παίζουν, επίσης, ο Κεν Γουατανάμπε και η Ναόμι Γουότς.

«Το τελευταίο μας τάνγκο» είναι ένα ντοκιμαντέρ για τη Μαρία Νιέβες και τον Χουάν Κάρλος Κόπες, τους διασημότερους χορευτές στην ιστορία του αργεντίνικου τάνγκο. Στη ζωή υπήρξαν ζευγάρι για ένα μεγάλο διάστημα. Στη σκηνή έμειναν αχώριστοι μέχρι το τέλος της χορευτικής τους καριέρας. Σήμερα, η Νιέβες στα 80 της και ο Κόπες στα 83 του, μιλούν για την αγάπη και το μίσος, αλλά και για το μεγάλο πάθος τους, τον χορό. Ηταν οι πρώτοι χορευτές που πήραν το τάνγκο από τα κλαμπ του Μπουένος Αϊρες και το έφεραν στις θεατρικές σκηνές όλου του κόσμου. Το φιλμ γυρίστηκε από τον Γκέρμαν Κραλ. Η παραγωγή είναι του Βιμ Βέντερς.

via