Η Κριστίν Λαγκάρντ στην Επίδαυρο

«Θα σας πω μια ιστορία με ήρωα έναν φτωχό πολίτη που άκουγε στο όνομα Χρεμύλος. Το Χρεμύλος βγαίνει από τη λέξη “χρέος” και το ρήμα “αιμύλω”, που σημαίνει εξαπατώ. Αυτός που εξαπατά τους δανειστές του. Ετσι λένε αυτοί». Κάπως έτσι, με αυτά τα λόγια, απευθύνθηκε στο πολυπληθές κοινό που κατέκλυσε το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου στις 1 και 2 Ιουλίου ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Γιώργος Κιμούλης, εισάγοντας από την αρχή τους θεατές στη δική του ερμηνεία του αριστοφανικού «Πλούτου», με τον οποίο ξεκίνησαν οι φετινές θεατρικές παραστάσεις στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.

«Αυτοί» αναφέρθηκαν πολλές φορές, καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, ως υπεύθυνοι για την κακοδαιμονία της χώρας («ανήκουμε σε αυτόν που μας πληρώνει», έλεγε ο Καρίων – Π. Φιλιππίδης) και την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας («οικόπεδα δίνονται στη Euroland για αντιπαροχή», τραγουδάει ο Χρεμύλος – Γ. Μπέζος). Το κοντράστ έγινε εντονότερο στον περίφημο Αγώνα επιχειρημάτων μεταξύ του Χρεμύλου και της Πενίας που ενσαρκώνεται, όπως και ο Πλούτος από τον κ. Κιμούλη, και παρουσιάζεται με τη μορφή της Κριστίν Λαγκάρντ ως η «Διεθνής Νόμιμη Τοκογλύφα».

Στους διαλόγους που προκάλεσαν εύκολα το γέλιο του κοινού χώρεσαν σχεδόν όλα: ο Γιαν Φαμπρ και το Φεστιβάλ, ο Γιάννης Βαρουφάκης και το Fair Play του Μανώλη Αναγνωστάκη, τα σύγχρονα πολιτικά πρόσωπα, οι δημοσιογράφοι, οι λομπίστες, τα σπρεντ, το πιστωτικό γεγονός, τα μνημόνια, το Grexit.

Η έντονη πολιτική φόρτιση της παράστασης δημιούργησε το ασφαλές σχήμα της αδύναμης χώρας που μάχεται εναντίον των εξωτερικών εχθρών της («όλοι χρωστάνε στους θεσμούς της ανθρωποθυσίας»), αναλώθηκε εκεί με διασκεδαστικές αναλογίες, αριστοφανικές βωμολοχίες και αστεία, κυριαρχώντας εν τέλει στην προσωπική ερμηνεία του κ. Κιμούλη για το έργο του αρχαίου κωμωδιογράφου, ότι «Πλούτος» είναι «το μαζί και όχι το χώρια», το «συλλογικό» έναντι του «ατομικού» που εκτίμησε ότι έπρεπε να το εξηγήσει δημιουργώντας μια «Παράβαση».

Το άνοιγμα της Επιδαύρου «έκοψε» συνολικά 16.000 εισιτήρια και είναι γεγονός ότι απουσία πολιτικών προσώπων η προσέλευση του κοινού συνεχίστηκε αρκετή ώρα μετά την προγραμματισμένη έναρξη της παράστασης, η οποία τελικά ξεκίνησε και τις δύο μέρες λίγο πριν τις 9.30 μ.μ. Η δράση εκτυλίχθηκε έξω από μια θεατρική αυλαία του 1830 -χρονιά κατά την οποία αναγνωρίστηκε η ανεξαρτησία του ελληνικού κράτους – με ένα πιάνο και μια «κλαίουσα» Ιτιά εκατέρωθεν της σκηνής και με διάσπαρτα κομμάτια θεατρικών καθισμάτων (σκηνικά: Γ. Πάτσας). Πριν από την είσοδο των ηθοποιών προβλήθηκαν ορισμένες ημερομηνίες-σταθμοί της τελευταίας πενταετίας, από το Καστελλόριζο το 2010, τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015, το δημοψήφισμα κ.ά., δίνοντας το στίγμα της παράστασης και της διασκευής που επιχείρησε ο κ. Κιμούλης στο κείμενο (μετάφραση Κ.Χ. Μύρης). Ο Χορός εκπροσωπήθηκε συμβολικά από τη νέα γενιά και εισήλθε στη σκηνή από τις θέσεις του κοινού με ένα έξυπνο σκηνοθετικό εύρημα. Από τους ηθοποιούς ξεχώρισε ο Πέτρος Φιλιππίδης, ο οποίος ακούραστος όργωνε τη σκηνή της Επιδαύρου, όπως και ο Τάσος Γιαννόπουλος (Βλεψίδημος, Ερμής).

via