West Side Story από την Καμεράτα

Η Καμεράτα-Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής και ο καλλιτεχνικός της διευθυντής Γιώργος Πέτρου, παρουσιάζουν σε μια νέα εντυπωσιακή παραγωγή 16, 17 & 18 Ιουλίου στο Μέγαρο, το διασημότερο μιούζικαλ στην ιστορία του Μπρόντγουεϋ.
Βασισμένο στην αθάνατη ερωτική ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας του Σαίξπηρ, το West Side Story μεταφέρει τη δράση στο σήμερα, με την αξέχαστη μουσική μιας από τις σημαντικότερες μουσικές προσωπικότητες του 20ού αιώνα, του Λέοναρντ Μπέρνσταϊν.

Πρωταγωνιστές του, ο ηθοποιός Γιάννης Καλύβας και η Μαρίνα Σάττι, ερμηνεύτρια της διασκευασμένης επιτυχίας «Θα σπάσω κούπες».

«Όταν κάποιος ακούει τη λέξη μιούζικαλ του έρχεται στο μυαλό η μεγάλη φωτεινή πινακίδα σε κάποιο θέατρο του Broadway» λέει στο iefimerida.gr o πρωταγωνιστής της παράστασης Γιάννης Καλύβας που υποδύεται τον εκρηκτικό Τόνι.
Το απόλυτα «κλασικό» μιούζικαλ πρωτοπαρουσιάστηκε το 1957 στο Μπρόντγουεϋ με τεράστια επιτυχία, ενώ έγινε διάσημο ανά τον κόσμο με την ομώνυμη ταινία των 10 Όσκαρ, που γυρίστηκε το 1961.

Σύγχρονο έργο, πραγματεύεται έννοιες και φαινόμενα τα οποία πολλοί θα μπορούσαν να αναγνωρίσουν σήμερα, το φόβο που νιώθουν οι άνθρωποι απέναντι στο διαφορετικό, τη βία που γεννά αυτός ο φόβος και την αγάπη που με δυσκολία παραμένει ζωντανή και καταφέρνει να φωτίσει αυτό το σκοτεινό κόσμο, αναφέρει μιλώντας για την ιστορία η Μαρίνα Σάττι που υποδύεται τη Μαρία.

Μετά την επιτυχία του περσινού μιούζικαλ Kiss me Kate στο Ηρώδειο και στο Μέγαρο Μουσικής, ο Γιώργος Πέτρου και η Καμεράτα, επιστρέφουν στο ραντεβού τους με το αμερικανικό μουσικό θέατρο με άλλη μια τολμηρή επιλογή. Με φωνητικές απαιτήσεις που πλησιάζουν στην όπερα, αλλά και με μοναδικής ομορφιάς χορευτικά μέρη, το West Side Story παρουσιάζεται από την Καμεράτα με 35μελή συμφωνική σύνθεση και με ένα λαμπερό 32μελές επιτελείο από διακεκριμένους τραγουδιστές, χορευτές και ηθοποιούς.

«Θεωρείται ευκολότερο να προσεγγίσει το κοινό μια παράσταση μιούζικαλ με τα φαντασμαγορικά ανεβάσματα και κυρίως το στοιχείο της πρόζας. Σε αντίθεση με την όπερα όπου η μουσική δεν διακόπτεται και οι διάλογοι, επεξηγήσεις και άλλα στοιχεία πρόζας εμφανίζονται υπό τη μορφή ρετσιτατίβι. Σε επίπεδο παρακολούθησης της υπόθεσης-πλοκής το μιούζικαλ είναι, κατά τη γνώμη μου, πιο κοντά στο θέατρο διαχρονικά, για αυτό και οι θεατές δείχνουν μια προτίμηση σε αυτό. Δεν είναι τυχαία η αύξηση του αριθμού των παραγωγών μιούζικαλ στην Ελλάδα με την τόσο μεγάλη θεατρική παράδοση» αναφέρει ο Γιάννης Καλύβας.
«Είναι μια ιστορία γνωστή σε όλους, μια σύγχρονη μεταφορά του Ρωμαίου και της Ιουλιέττας σε μια εργατική γειτονιά της Νέας Υόρκης του ’50» τονίζει στο iefimerida.gr η Μαρίνα Σάττι. «Αντί για Καπουλέτοι, εμφανίζονται οι Πορτορικανοί, αντί για Μοντέγοι, οι Αμερικάνοι και το ρόλο του Πρίγκηπα που κρατά την εξουσία, έχει ένας αστυνομικός. Οι δημιουργοί του μιούζικαλ είναι ιδιοφυείς. Η μουσική κι ο χορός ενσωματώνονται στις διαφορετικές ανθρώπινες ιστορίες και τις αφηγούνται με τρόπο ποιητικό, χρησιμοποιώντας στοιχεία από την κλασική, τη λάτιν και την ποπ κουλτούρα».

O συγγραφέας Άρθουρ Λώρεντς και ο στιχουργός Στήβεν Σόντχαϊμ μεταφέρουν τη δράση στη Νέα Υόρκη, εστιάζοντας στην έχθρα ανάμεσα σε δύο νεανικές συμμορίες: τους αμερικανούς «Σίφουνες» και τους πορτορικανούς «Καρχαρίες».
«Η συμμορία των Τζετς (εδώ θα τους βρείτε Σίφουνες) είναι η συμμορία που βρίσκεται στη Δυτική όχθη της Νέας Υόρκης πριν έρθουν προς αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής οι Πορτορικάνοι και για το λόγο αυτό θεωρεί πως δικαιωματικά τής ανήκει» μας λέει ο Γιάννης Καλύβας.  «Επιδεικνύουν μία τάση ιδιοκτησιακής εκμετάλλευσης ενώ είναι πολύ λεπτή η γραμμή που χωρίζει τη νοοτροπία τους ως μίας, θα τη λέγαμε, απλά αποκλίνουσας συμπεριφοράς από ρατσιστικές αντιλήψεις. Βέβαια αποσιωπούν το γεγονός ότι και οι ίδιοι είναι γόνοι του αμερικανικού πολυπολιτισμικού κράματος. Σε απλή γλώσσα οι Σίφουνες είναι οι καθαροί, οι μάγκες που σε αντίθεση με τους μετανάστες από το Πουέρτο Ρίκο ζουν ήδη αμερικάνικο όνειρο».

«Η Μαρία δεν πιστεύει στις «συμμορίες» και δεν ανήκει σε αυτές» λέει η Μαρίνα Σάττι. «Η ομάδα των Πορτορικανών αντιπροσωπεύει όλους εκείνους τους ανθρώπους που ξεκίνησαν απο τη χώρα τους με όνειρα κι ελπίδες για μια καλύτερη ζωή, για μια καινούργια αρχή, και σύντομα τα είδαν όλα να γκρεμίζονται. Χρειάστηκε να προσπαθήσουν πολύ για τα αυτονόητα, κι όπως κι εμείς εδώ, κουράστηκαν. Είναι εύκολο μετά να τα παρατήσει κανείς.
Η Μαρία, ως πιο νέα, αντιστέκεται σε αυτήν την αποσύνθεση και με την εφηβική φρεσκάδα της προσπαθεί να επηρεάσει θετικά τον κόσμο γύρω της –και γιατί όχι, να τον αλλάξει! Η Μαρία σίγουρα αποτελεί μια έμπνευση για μένα στο σήμερα».

Σε αυτή την αντιπαλότητα που ακροβατεί ανάμεσα στο εφηβικό παιχνίδι και σε καταστάσεις που απορρέουν από τα μεγάλα κοινωνιολογικά ζητήματα της εποχής (ρατσισμός, μισαλλοδοξία, μεταναστευτικό πρόβλημα), γεννιέται ο έρωτας μεταξύ της Πορτορικανής Μαρίας και του Αμερικανού Τόνυ.
Τελικά είναι κλισέ, ή η αγάπη νικά πάντα; «Δεν συμφωνώ πως η αγάπη, υπό την έννοια της αίσιας κατάληξης ενός love story, νικάει πάντα. Ό,τι όλα γίνονται εξαιτίας της και κινούνται στη σφαίρα, θα λέγαμε, επιρροής της, ναι, αλλά στην περίπτωσή μας η ιστορία της Μαρία και του Τόνυ βρίσκεται εκεί για να υπηρετήσει την εξέλιξη της ιστορίας ως απόδειξη ότι δύο άνθρωποι μπορούν να προσπαθήσουν να ξεπεράσουν τις υπάρχουσες φυλετικές και κοινωνικοοικονομικές διαφορές και έτσι να φέρουν κοντά ετερώνυμες κουλτούρες». Οι γυναικεία άποψη είναι πάντα πιο ρομαντική, «Η αγάπη με πρόθεση την αγάπη θα’ θελα να κερδίζει πάντα! Γιατί αρκετές φορές η “αγάπη” είναι μια πρόφαση για ισχύ και έλεγχο».

Οι φωτεινές δόσεις χιούμορ και η χορευτική μουσική του έργου, με ισχυρές δόσεις τζαζ και λάτιν, δεν αποπροσανατολίζουν από τον βασικό του δραματικό προσανατολισμό.

Το West Side Story είναι πάνω απ’ όλα μια από τις πιο συγκινητικές ιστορίες αγάπης που γράφτηκαν για το μουσικό θέατρο, αρκεί όμως αυτό για να επιλέξει κάποιος να δει την παράσταση; «Είναι ένα έργο επίκαιρο, σε μια εποχή που οι κοινωνικές ανισότητες ενισχύονται και που η ελπίδα είναι αυτή που πιθανώς να δώσει την ορμή που χρειαζόμαστε» υποστηρίζει η Μαρίνα Σάττι.
«Εμπιστεύομαι απόλυτα όλη την ομάδα. Οι περισσότεροι είμαστε νέα παιδιά με πολλή όρεξη για δουλειά. Θα ακούσετε συγκινητικές φωνές, θα δείτε δυνατούς κι εκρηκτικούς χορευτές και θα απολαύσετε ένα θέαμα υψηλού επιπέδου, με την υπογραφή του Γιώργου Πέτρου και του John Todd».

Απο την πλευρά του ο Τόνι της παράστασης μας λέει πως ακόμα αν και δεν είναι γνώστης του είδους, το WSS είναι απο τα έργα που μπορούν να εισάγουν τον καθένα στην κουλτούρα του μιούζικαλ. «Το ανέβασμα της Καμεράτα στο Ελληνικό Φεστιβάλ στηρίζεται κυρίως στην αρτιότερη απόδοση της πλοκής και των βαθύτερων νοημάτων του έργου μέσα από την ατμόσφαιρα που δημιουργεί η εξαίρετη μουσική εναρμονιζόμενη με τις εμπνευσμένες χορογραφίες» καταλήγει ο Γιάννης Καλύβας, σε ένα διάλειμμα από τις πρόβες του.

Kαμεράτα – Ορχήστρα Φίλων της Μουσικής, West Side Story, 16, 17 & 18 Ιουλίου 2016, (21:00)
Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Το έργο ανεβαίνει στην υπέροχη αυθεντική ενορχήστρωση του 1957, με τις τελευταίες βελτιώσεις του ίδιου του Μπέρνσταϊν, που έγιναν κατά τη διάρκεια της θρυλικής ηχογράφησης του έργου με την Κίρι τε Κανάουα και τον Χοσέ Καρρέρας για την Deutsche Gramophone.
Το έργο θα παρουσιαστεί με μεταφρασμένη πρόζα και αγγλικό στίχο.

Επί σκηνής
Σίφουνες:
ΤΟΝΥ: Γιάννης Καλύβας
ΡΙΦ: Ιάσονας Μανδηλάς
ΤΙΓΡΗΣ: Αρης Πλασκασοβίτης
ΝΤΗΖΕΛ: Κών/νος Ρεπάνης
ΨΗΛΟΣ: Γιώργος Αλεβυζάκης
ΛΙΜΠΑΣ: Βαγγέλης Ζαπαντιώτης
ΜΠΕΜΠΗΣ: Οδυσσέας Κωνσταντίνου
ΧΙΟΝΑΤΟΣ: Βασίλης Κούρτης
ΒΕΛΜΑ: Μιμή Αντωνάκη
ΓΚΡΑΣΙΕΛΛΑ: Αννα Μάγκου
ΠΑΡΑΛΙΓΟ: Μαρία Μοσχούρη
ΜΙΝΙ: Αυγή Παναγιωτοπούλου
ΚΛΑΡΙΣ: Άννα Λιανοπούλου
ΠΩΛΙΝ: Αρετή Παλούκη

Καρχαρίες:
ΜΑΡΙΑ: Μαρίνα Σάττι
ΜΠΕΡΝΑΡΝΤΟ: Αντρέας Βούλγαρης
ΤΣΙΝΟ: Βαγγέλης Αγγελάκης
ΠΕΠΕ: Γιώργος Βούντας
ΝΤΙΟ: Αντώνης Στρούζας
ΛΟΥΙΣ: Αντρέας Labner
ΤΟΡΟ: Κοσμάς Μεταξόπουλος
ΧΟΥΑΝΟ: Παναγιώτης Πολίτης
ΑΝΙΤΑ: Ελένη Σταμίδου
ΡΟΖΑΛΙΑ: Βάσια Ζαχαροπούλου
ΦΡΑΝΣΙΣΚΑ: Άννα Φιλιππάκη
ΚΟΝΣΟΥΕΛΑ: Ευγενία Λιάκου
ΤΕΡΕΣΊΤΑ: Ειρήνη Αραμπατζή
ΜΑΡΓΚΑΡΙΤΑ: Βαρβάρα Νεμπή

Οι μεγαλύτεροι
ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΗΣ: Χρήστος Σιμαρδάνης
ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ: Θοδωρής Σκυφτούλης
GLAD HAND: Δημήτρης Δημόπουλος
ΓΙΑΤΡΟΣ: Κώστας Κορωναίος

via