Όλοι έχουμε ένα κουτί με αναμνήσεις – To δικό σου τι έχει μέσα;

Είναι τόσο δύσκολο να επιστρέφεις, έχοντας προχωρήσει τη ζωή σου και καμιά φορά φοβάσαι το πόσο επώδυνη μπορεί να είναι μια επιστροφή. Όμως αυτό το γυρισμό όλοι μας τον έχουμε ανάγκη κάποιες φορές. Ίσως για να ξαναθυμηθούμε ποιοι είμαστε, πού βαδίσαμε, πόσα όνειρα κάναμε, σε τι πιστέψαμε, πόσο ερωτευτήκαμε, πόσο χαμογελάσαμε, πόσο δακρύσαμε. Να αγγίξουμε κάτι απ’ τη χαμένη μας αθωότητα, που την κρύψαμε σαν θησαυρό μαζί με την παιδικότητά μας.

Αναζητάμε το δικό μας «μπαούλο με την προίκα μας», αυτή που εμείς επιλέξαμε προσεχτικά να συλλέξουμε από στιγμές, που θέλαμε να μπορούμε να ξαναφέρνουμε στην επιφάνεια της σκέψης μας. Δεν έχει σημασία το μέγεθος, το χρώμα ή το υλικό του. Το άρωμά του θυμίζει το παλιό καλό κρασί κι η αξία του μετριέται με τους χτύπους που χορεύουν στην καρδιά μας κάθε φορά που το ανοίγουμε.

Μέσα του κλείνουμε ο καθένας μας τα κειμήλιά του. Κάθε κομμάτι είναι κι ένα παραμύθι, από αυτά που ξέρουμε την αρχή και το τέλος τους, αλλά μας γαληνεύει να τα ξανακούμε.

Κάτω-κάτω, ίσως να βρίσκεται κάτι απ’ τη βρεφική μας ηλικία, ένα ζευγάρι καλτσάκια ή ένα σκουφάκι απ’ το βελονάκι μιας γιαγιάς, μια ασπρόμαυρη φωτογραφία μας, μια πιπίλα ή μια σαλιάρα που να δηλώνουν ότι κι εμείς υπήρξαμε μωρά. Κι έπειτα εκεί ανάμεσα μια κούκλα μας ή ένα στρατιωτάκι ή ένα μικρό αυτοκινητάκι να μας θυμίζει τις ώρες που ξεχνιόμασταν παίζοντας και πλάθοντας ιστορίες, με πρωταγωνιστές που τους ορίζαμε εμείς σαν νικητές της ομορφιάς, της μάχης, του αγώνα. Εκεί τρυπώνουν κι οι πρώτες μας φιλίες, οι πρώτοι μας τσακωμοί και πρώτες μας συμφιλιώσεις. Ξαναφέρνουμε στη μνήμη μας παιδικά πρόσωπα, γέλια, κλάματα και νοσταλγία για ανθρώπους που χαθήκαμε μέσα στα χρόνια.

Τους ξαναβρίσκουμε όμως, να ξεπηδάνε μέσα απ’ τις λέξεις σε ημερολόγια και λευκώματα, να μας σκιτσάρουν απ’ την αρχή έρωτες, κρυφά ραντεβού, «χυλόπιτες» και πρώτα φιλιά. Αναπολούμε τα πρώτα μας πάρτι, χορεύοντας, παίζοντας «χαλασμένο τηλέφωνο, μουσικές καρέκλες και μπουκάλα». Μπορεί να βρούμε και κανένα αποξηραμένο λουλουδάκι ή το πρώτο μας ερωτικό «ραβασάκι», εκείνο που ανακαλύψαμε ανάμεσα στα βιβλία μας πάνω στο θρανίο ή μέσα στη σχολική μας τσάντα, ή έξω από κανένα παράθυρο.

Αυτό που σίγουρα θα μας ξετρελάνει όμως είναι εκείνο το κόμικ που έχει πλέον γίνει συλλεκτικό κομμάτι με κίτρινες σελίδες, ανεκτίμητης αξίας για τον καθένα μας. Το φυλάξαμε για να θυμόμαστε τα μεσημέρια που έπρεπε να κάνουμε ησυχία και το διαβάζαμε «ευλαβικά», σιωπώντας το γέλιο μας ή την αγωνία μας για να μην μας κάνουν παρατήρηση οι γονείς μας και μας το πάρουν απ’ τα χέρια. Εξαιτίας του, ξαναζούμε την ίδια αγωνία για να μαζεύουμε το «χαρτζιλίκι» μας και να πηγαίνουμε στο περίπτερο για να αγοράσουμε το επόμενο τεύχος.

«Χαρτζιλίκι» ε; Να και το τριγωνάκι μας για τα κάλαντα, μυρωδιά από Χριστούγεννα και δώρα και στιγμές αγκαλιάς κι αγάπης και συγχώρεσης κι ανακωχής. Μια κάρτα από κάποιον δικό μας που ήταν μακριά εκείνη την εποχή ή μπορεί και μέχρι τώρα, να γράφει «καλές γιορτές, σας σκέφτομαι». Πόσο όμορφο είναι να σε σκέφτονται οι άνθρωποι και να τους σκέφτεσαι κι εσύ και να τους το λες, να μην το κρατάς για σένα, γιατί τα συναισθήματα γεννιούνται για να τα δωρίζουμε, έτσι γινόμαστε πιο πλούσιοι.

Πλούτος είναι κι αυτό το ξύλινο αναμνηστικό που γράφει επάνω ότι το πιο απαλό μαξιλάρι είναι το στήθος του πατέρα, ή αυτή η ζωγραφιά μας με τα πρόσωπα της οικογένειάς μας σαν καρικατούρες, να μας θυμίζει την αντίδραση της μαμάς, όταν την πήρε στα χέρια της. Έμοιαζε να κρατάει τον πίνακα του πιο διάσημου ζωγράφου. Έχοντας επάνω την πρώτη μας υπογραφή με κάτι τεράστια γράμματα χρωματιστά να δηλώνουν με περηφάνια το όνομά μας.

Το όνομα μας το βλέπουμε και στο μπλε τετράδιο με ορθογραφίες κι εκθέσεις ή στον «έλεγχο» μας, που μπορεί να φυλάξαμε για να θυμόμαστε τις επιδόσεις μας, καλές ή κακές, τους δασκάλους μας, τους καθηγητές μας. Σ’ ένα σχολικό ημερολόγιο με αναμνηστική φωτογραφία όλης της τάξης και το δάσκαλο ή τη δασκάλα μας κεντρικό πρόσωπο. Όλα όσα μπορεί τότε να θέλαμε να ξεχάσουμε μα σήμερα θέλουμε τόσο πολύ να ξαναθυμηθούμε.

Οι αναμνήσεις μας ζωντανεύουν μέσα στα χέρια μας κάθε φορά που ανοίγουμε αυτό το δικό μας κουτί, κάνοντας μια μικρή ανασκαφή ή μια προσθήκη κάποιου ακόμη αντικειμένου. Το εισιτήριο από μια συναυλία ή από ένα ταξίδι, ένα μετάλλιο, ένα ενθύμιο από ανθρώπους που δε βρίσκονται πλέον κοντά μας, κι όλα όσα υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες σημαντικών στιγμών μας. Τολμώντας έτσι, να ξανασυναντιόμαστε με τους εαυτούς μας σε διαφορετικές εποχές κι ηλικίες, κάτω από διαφορετικές συνθήκες και καταστάσεις.

Αυτή η συνάντηση δε γίνεται πάντοτε για τους ίδιους λόγους, δε γεννάει πάντα τα ίδια συναισθήματα και δεν έχουμε πάντοτε την ίδια αντίδραση με όσα ξαναζωντανεύουμε μπροστά μας. Όμως γι’ αυτό φτιάξαμε αυτόν τον προσωπικό μας θησαυρό, για να αγκαλιάζουμε και να τιμάμε το παρελθόν μας, όποιο κι αν είναι. Γιατί καλώς ή κακώς όταν το θυμόμαστε μαθαίνουμε απ’ τα λάθη μας και ξαναβρίσκουμε διέξοδο μέσα από  ξεχασμένες αξίες μας.

via