H Aλίκη Βουγιουκλάκη μέσα απο τα λόγια της – Σήμερα θα γινόταν 82 ετών

Ήταν 20 Ιουλίου του 1934, όταν γεννήθηκε η Αλίκη Βουγιουκλάκη. Η μεγαλύτερη σταρ της Ελλάδας, που αποτέλεσε σύμβολο αθωότητας, παιδικότητας και νιότης λατρεύτηκε όσο λίγες από τον κόσμο, αφού κατάφερε να φέρει αισιοδοξία σε μια χώρα, που μετρούσε πληγές, κατάφερε να βάλει το κοινό στο θέατρο, τον κινηματογράφο και να χαρίσει ελπίδα. Η Αλίκη αν ζούσε σήμερα θα γινόταν 82 ετών.

ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ ΣΤΕΡΗΜΕΝΗ
«Ποτέ δεν υπήρξα το ξένοιαστο κο­ρίτσι. Ήμουν το κορίτσι που στα 6 του χρόνια τού έβαλαν μαύρες κορδέλες, γιατί του σκότωσαν τον πατέρα. Ύστερα πέρασα μια ζωή μελαγχολική και στερη­μένη συναισθηματικά. Και οικονομικά ακόμα. Η μοναδική μου χαρά εκείνα τα χρόνια ήταν τα παιχνίδια μου με τα αδέλ­φια μου, Τάκη και Αντώνη, τα καλοκαίρια που παίζαμε θέατρο με τα σεντόνια του σπιτιού με έργα δικά μου ή από τις ιστο­ρίες του Ταρζάν. Εγώ έκανα την Τσίτα».

Ο ΖΗΛΙΑΡΗΣ ΧΟΡΝ
«Ευτυχισμένα ήταν ακόμα τα χρόνια στο σχολείο, όπου οι δάσκαλοί μου με λάτρευαν. Αυτοί μάλιστα με έβαλαν στο θέατρο, γιατί η Κρητικομανιάτισσα μητέρα μου αντιδρούσε. Δώδεκα χρό­νων, συνειδητοποίησα ότι δεν έχω μια προσωπικότητα. Μέσα στην Αλίκη Βουγιουκλάκη υπήρχαν πολλά κορί­τσια, που το καθένα ήθελε να ζήσει τη δική του ζωή. Ο Stanislavski λέει ότι ο ηθοποιός έχει δύο προσωπικότητες, ο ένας είναι ο καλλιτέχνης, ο άλλος ο πα­ρατηρητής. Εγώ είχα την καθεμία απ’ αυτές τις προσωπικότητες πολλαπλα­σιασμένη. Μπήκα σαν εξαιρετικό τα­λέντο στο Εθνικό Θέατρο. Περνώντας από την επιτροπή για να πάρω το δί­πλωμά μου, όλοι μού έβαλαν “άριστα” και μόνο ο Δημήτρης Χορν, αυτός ο αθεράπευτος ζηλιάρης του ελληνικού θεάτρου, μου έβαλε “λίαν καλώς”. Η καριέρα μου, λοιπόν, είχε ένα ξεκίνημα που μπορείτε να το χαρακτηρίσετε σο­βαρό. Συνεπώς δεν αρμόζει στην Αλίκη Βουγιουκλάκη μόνο ο χλευασμός, γιατί υποτίθεται ότι κάνει ταινίες που δεν αρέσουν στην κουλτούρα, αλλά αρ­μόζει ένα ανθρώπινο βλέμμα και μια κριτική με ενδελέχεια, για να δημιουρ­γήσει ένα πλέγμα δικαιοσύνης που μέσα του θα με τοποθετήσετε».

«Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΔΕΝ ΜΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΕ ΤΙΠΟΤΑ»
«Στο θέατρο Μουσούρη και με την επιτυχία του Ωραία Μου Κυρία τα πράγματα αρχίζουν να παίρνουν έναν καλύτερο δρόμο. Λένε πως υπήρχε μια Βουγιουκλάκη που μαγνήτιζε. Δυ­στυχώς και ενώ έχω βρει ένα δικό μου μονοπάτι εξέλιξης και φανερώνονται σιγά σιγά τα καλλιτεχνικά μου όνειρα, έρχεται ο κινηματογράφος, αυτός ο αγύρτης, και με διαλύει. Κάνει τα κα­στανά μου μαλλιά ξανθά, σβήνει την καλλιτέχνιδα και με πετάει πάνω σε ένα λευκό πανί, πάντα γελαστή, πάντα έξυ­πνη, πάντα χαρούμενη. Και μου καθορί­ζει τον τρόπο που μιλάω, διαμορφώνει το χαρακτήρα μου. Με αποκλείει από τον έρωτα, γιατί μόνο έτσι θα μπω στα σπίτια, στις γειτονιές, στις πόλεις και θα θρονιαστώ μια και καλή στις καρ­διές των ανθρώπων. Από εδώ και πέρα, γίνομαι μια Αριάδνη που προσπαθεί να δώσει κλωστή σε κάποιον για να τη βγάλει από το λαβύρινθο. Η σχέση μου με τον κινηματογράφο έγινε σχέση ερα­στή και ερωμένης. Αυτός όλο ζητούσε κι εγώ όλο έδινα. Μπήκα στο χορό και ήμουν η κορυφαία σ’ αυτό το ατέλειωτο γαϊτανάκι που κράτησε δεκαπέντε χρό­νια. Η μάχη για τα πρωτεία είναι τρομα­κτική. Όταν κρατήσεις τα ηνία στο χέρι, τότε μεθάς κι εσύ από τον καλπασμό. Θέλεις να είσαι μόνο πρώτη. Η ευθύνη από τα λάθη που έχω κάνει πέφτει αποκλειστικά στους δικούς μου ώμους. Η επιτυχία, το χρήμα, η προβολή, η φήμη με ενδιαφέρουν. Αλλά εξίσου με ενδιαφέρει η ηρεμία, η σιγουριά και ο έρωτας πάνω απ’ όλα. Με κατηγορείτε. Λέτε πως αποκοιμίζω τον κόσμο, πως νιαουρίζω ακόμα, πως δεν πέταξα την ποδιά του σχολείου. Εγώ είμαι θεατρίνα. Δείξτε μου λοιπόν τον εμπνευσμένο σκηνοθέτη της γενιάς μου, δώστε μου να κρατήσω στα χέρια το άξιο σενάριο που δεν γύρισα, φανερώστε μου μια πα­ραγωγή τίμια και καθαρή. Ο ελληνικός κινηματογράφος δεν μου πρόσφερε τί­ποτα απ’ ό,τι ζητώ. Δεν μπόρεσε ίσως».

ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ
«Παντρεύτηκα τον Δημήτρη Παπα­μιχαήλ γιατί τον θαύμαζα. Γοητεύτηκα από το ταλέντο του στη σχολή και, όταν μου πρότεινε να παντρευτούμε, δέχτηκα αμέσως. Με χωρίζουν με τον άντρα μου εκατοντάδες πράγματα, από την καθη­μερινή μας ζωή μέχρι το καλλιτεχνικό μας σμίξιμο. Έχουμε διαπράξει πολλά λάθη και οι δύο. Εγώ νιώθω τύψεις, αλλά ποτέ ενοχή. Η ζωή των ανθρώπων είναι μια παράξενη αλχημεία, όπου τα πολύτιμα μέταλλα, η αγάπη, ο έρωτας, το πάθος, η ειλικρίνεια, φθείρονται. Μην ψάχνετε να βρείτε ποιος φταίει».

ΓΙΑ ΤΟ ΤΑΛΕΝΤΟ ΤΗΣ
«Αυτή την καραμέλα ότι δεν έχω ταλέντο την πιπιλίσαμε αρ­κετά χρόνια. Έλιωσε πια. Το σανίδι είναι δύσκολο και άγριο πράγμα. Δεν μπορεί μια θεατρίνα, αν δεν εί­ναι σπουδαία, να σταθεί τόσα χρό­νια. Θα μου πείτε, “μόνη σου λες ότι είσαι σπουδαία;”. Μα βγαίνει από μόνο του. Βαρέθηκα σε όλη μου τη ζωή να ακούω δύο πράγματα: “Δεν έχει ταλέντο” και “Δεν θα γεράσει πια;”. Αλλά δεν με πειράζει. Θέλετε επειδή συνήθισα, θέλετε επειδή έχω χιούμορ. Αυτό είναι που με σώζει. Το χιούμορ. Τι σπουδαίο όπλο! Άλλω­στε, η ίδια κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Πολύ γελάω μαζί μου. Πάρα πολύ. Το ταλέντο είναι η συνισταμένη πολλών πραγμάτων. Εργατικότητα, αγάπη, αφοσίωση στη δουλειά, πίστη, στόχοι, εξωτερική εμφάνιση, ακτινοβολία και το χάρισμα που λέγεται “γκελ”. Ε, όλα αυτά εγώ τα έχω!».

ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ
«Έδωσα πολλά στο θέατρο. Τι ακρι­βώς έδωσα αυτό το ξέρει το κοινό που με ακολουθεί με πίστη κι αγάπη όλα αυτά τα χρόνια και που –ίσως– περιμένει από μένα κάτι περισσότερο. Αναρωτιέμαι όμως τι μπορεί να είναι το περισσότερο; Όταν έχεις την παράτολμη παράσταση της Εβίτας, τι θα πει περισσότερο; Να παίξω ρόλους κλασικούς; Μα αυτό το κάνουν –και καλά– στο Εθνικό διάφοροι συνάδελφοι. Η Έλλη Λαμπέτη, που για μένα είναι η μεγαλύτερη ηθοποιός, σχε­δόν πάντα έπαιζε μπουλβάρ! Σημασία, λοιπόν, δεν έχει τι παίζεις, αλλά πώς το παίζεις. Νομίζω ότι στη δουλειά τολμώ και αισθάνομαι ότι προχωρώ σωστά».

ΓΙΑ ΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ
«Τι με απασχολεί περισσότερο; Η μοναξιά μου. Πού θα πάει; Μια γυναίκα ευαίσθητη όπως εγώ, που χώρισα από τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, με τον οποίο έζησα τόσα χρόνια, που έχω ένα παιδί μαζί του, δεν μπορεί να προσαρμοστεί εύκολα. Είμαι επαγγελματικά επιτυχη μένη, διευθύνω το σπίτι μου, είμαι μη­τέρα… Αλλά θα ήθελα να ξεκουραστώ. Να πάω κάπου για ένα διάστημα, μόνο με τον Γιαννάκη…».

ΓΙΑ ΤΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ
«Δεν είμαι δήθεν σταρ, είμαι η πραγματική σταρ. Δεν είμαι δήθεν ταλαντούχα, είμαι πραγματικά ταλα­ντούχα. Δεν έχω κάνει δήθεν αποτυ­χίες, έχω κάνει μεγάλες αποτυχίες. Δεν έχω κάνει δήθεν επιτυχίες, έχω κάνει τα μεγαλύτερα ρεκόρ. Δεν είμαι δήθεν όμορφη, είμαι… ε, είμαι αυτή που είμαι! Δεν διεκδικώ πράγματα που δεν είμαι».

via