Γιατί ένας Έλληνας ζητάει την ψήφο μας για να πάει στο Βόρειο Πόλο

Όσοι ζητούν μία ψήφο επιδιώκουν κατά το σύνηθες να κερδίσουν μία θέση σε κάποιο διοικητικό συμβούλιο, σε κάποιο κοινοβούλιο, ενίοτε μία καλή θέση σε κάποιο τηλεριάλιτι.

Ένας έλληνας δικηγόρος, μόνιμος κάτοικος Βρυξελλών, ο Κώστας Ρώσσογλου, ζητάει επίσης την ψήφο μας. Με διαφορετικό προορισμό όμως. Να ταξιδέψει στην Αρκτική. Για να συμβεί αυτό απαιτείται η ψήφος στον έλληνα αθλητή, στην ιστοσελίδα του αγώνα δρόμου fjallraven polar, όπου διεξάγεται σχετικός διαγωνισμός. Οι δημοφιλέστεροι πολίτες του κόσμου βάσει ψήφου κι όχι μόνο, επιλέγονται για να διανύσουν απόσταση 300 χιλιομέτρων στην αρκτική ζώνη σε διάστημα 5 ημερών.

«Για την… περιπέτεια της Αρκτικής έμαθα από ένα φίλο, ο οποίος το δοκίμασε πέρυσι και δεν κατάφερε τελικά να επιλεγεί», λέει ο Κώστας Ρώσσογλου

«Ο διαγωνισμός αφορά δύο μεγάλες γεωγραφικές ζώνες, ενώ υπάρχουν 10 μεγάλες χώρες που στέλνουν από δύο άτομα η καθεμία. Εγώ διαγωνίζομαι στην κατηγορία “Υπόλοιπος Κόσμος” και καλούμαι να κερδίσω αθλητές από χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Αυστραλίας, της Κίνας, της Ινδίας, της Ιταλίας, της Ισπανίας. Από τους 200 συμμετέχοντες της κατηγορίας, θα επιλεγούν 2 άτομα. Προκρίνεται ο πρώτος σε ψήφους, σε σχετική ψηφοφορία που διενεργείται, καθώς κι ακόμα ένα άτομο το οποίο επιλέγεται με βάση τις ψήφους, το προφίλ, τα ενδιαφέροντα και την εθνικότητα. Η επιλογή του επαφίεται στην κρίση της επιτροπής του διαγωνισμού», εξηγεί ο έλληνας δικηγόρος.

«Δεν υπάρχει έπαθλο για τους συμμετέχοντες. Όλοι όμως εκτός από την εμπειρία κρατούν ως ενθύμιο την ειδική στολή που τους προσφέρεται για να τρέξουν στον αγώνα. Απαραίτητη αν αναλογιστείτε ότι οι θερμοκρασίες στο Βόρειο Πόλο, συνήθως φτάνουν έως και τους -20 βαθμούς Κελσίου».

Όσοι δεν τρέξουν μπορούν να διανύσουν την απόσταση με έλκηθρο

Όσοι δεν επιθυμούν να διανύσουν την απόσταση τρέχοντας μπορούν να οδηγήσουν έλκηθρο με σκυλιά και να διατρέξουν τη διαδρομή με αυτό ή απλά να περπατήσουν. Ελάχιστοι αποζητούν την πρωτιά, καθώς η πλειονότητα των συμμετεχόντων αρκείται στην εμπειρία της συμμετοχής. Το τοπίο και η διαδρομή στο παγωμένο τοπίο του Βόρειου Πόλου είναι η ύψιστη αποζημίωση.

Δεν απαιτείται εξοπλισμός, ακόμα και τα ρούχα παρέχονται από τους διοργανωτές

Σε ό,τι αφορά τον εξοπλισμό δεν απαιτείται απολύτως τίποτα. Σύμφωνα με τους όρους του διαγωνισμού, ο καθένας μπορεί να βρεθεί εκεί μόνο με τα εσώρουχά του. Για όλα τα υπόλοιπα έχουν φροντίσει οι διοργανωτές. Στο γεγονός αυτό άλλωστε είναι ευπρόσδεκτοι άνθρωποι από κάθε κοινωνική ομάδα ή χώρα. Ακόμα κι αν δεν είναι αθλητές, αλλά απλά περιπατητές, φυσιολάτρες ή τολμηροί.

Αθλητής από… αντίδραση στο τσιγάρο

Ο Κώστας Ρώσσογλου μεγάλωσε στην Αλεξανδρούπολη και σπούδασε στη Νομική Θεσσαλονίκης. Λίγο μετά τις σπουδές του πήγε στη Γαλλία για μεταπτυχιακό. Η σύντροφος των φοιτητικών του χρόνων, έκανε άσκηση επαγγέλματος στις Βρυξέλλες, ενώ λίγο αργότερα ακολούθησε κι εκείνος. Διαφορετικά θα έπρεπε, όπως λέει, να επιστρέψει στην Ελλάδα και να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία.

«Ερωτευμένος τότε δεν μπορούσα να διανοηθώ να καταταγώ στο στρατό. Ξεκίνησα λοιπόν την επαγγελματική μου σταδιοδρομία ως ασκούμενος δικηγόρος στα ευρωπαϊκά όργανα των Βρυξελλών. Από εκείνη τη στιγμή πέρασαν ήδη 9 χρόνια», αφηγείται.

Από τα δύο πακέτα στην ημέρα στα δύο λεπτά και αργότερα στα 42 χιλιόμετρα των μαραθωνίων

Ο ίδιος δεν είχε απολύτως καμία σχέση με το αθλητικό γίγνεσθαι. Ωστόσο μία τυχαία… αντίδραση άλλαξε την πορεία ζωής του.

Διέκοψε τη βλαπτική του σχέση με το τσιγάρο κι άρχισε να… τρέχει!

«Ήταν Κυριακή πρωί πριν από πέντε χρόνια. Και αποφάσισα ότι θα κόψω το τσιγάρο. Ξύπνησα και το πρώτο πράγμα που είπα μόλις σηκώθηκα από το κρεβάτι ήταν “τέρμα!”. Το παράδοξο είναι ότι έως εκείνη τη στιγμή δεν είχα απολύτως καμία σχέση με τον αθλητισμό. Κάπνιζα δύο πακέτα την ημέρα επί 15 χρόνια. Όταν σταμάτησα από τη μία στιγμή στην άλλη να καπνίζω, ο οργανισμός μου υπέστη το πρώτο ισχυρό σοκ. Δύο ώρες αργότερα ένιωσα τους καρδιακούς μου παλμούς να αυξάνονται. Άρχισα να ιδρώνω. Το μόνο αντίδοτο που σκέφτηκα για να κατευνάσω ό,τι ένιωθα ήταν το τρέξιμο. Φόρεσα κάτι παλιά αθλητικά που είχα στη ντουλάπα, βγήκα στο δρόμο και σε 2 λεπτά ξαναγύρισα. Τόσο άντεξα. Δεν μπορούσα να τρέξω περισσότερο. Την επόμενη μέρα έτρεξα 3 λεπτά και την πρώτη εβδομάδα έφτασα έως και τα 10 λεπτά χωρίς διακοπή. Θυμάμαι ότι είχα πάει στο γραφείο και συζητούσα με τους συναδέλφους μου: “Ό,τι και να ακούσετε δεν θα με πάρετε στα σοβαρά. Εάν τσακωθώ, εάν φωνάξω, μην μου απαντήσετε, μην ασχοληθείτε μαζί μου”, θυμάμαι να λέω μεταξύ σοβαρού και αστείου».

«Ο λόγος που σταμάτησα να καπνίζω ήταν εκτός των άλλων ότι την Κυριακή το πρωί στις Βρυξέλλες δεν υπάρχει τίποτα ανοιχτό.  Επομένως για να βρω τσιγάρα, θα έπρεπε να περπατήσω περίπου μισή ώρα έως το κέντρο της πόλης. Έκανε κρύο, ήταν Φεβρουάριος και δεν ήθελα να βγω από το σπίτι. Περισσότερο τσαντίστηκα με την εξάρτησή μου από το τσιγάρο. Μέχρι τότε το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα που είχα περάσει χωρίς να καπνίσω ήταν στην πτήση Βρυξέλλες – Αθήνα για περίπου 3,5 ώρες».

Στο πρώτο εξάμηνο διακοπής του καπνίσματος μετρούσε ώρες, μέρες. Λεπτά. «Έλεγα ότι “δεν έχω καπνίσει για 25 ημέρες, 10 ώρες και 25 λεπτά”. Είχα κατεβάσει και μία εφαρμογή στο κινητό, η οποία ανά πάσα στιγμή με ενημέρωνε για το χρόνο αποχής μου από το κάπνισμα. Με βοήθησε αρκετά γιατί έβλεπα για πόσες ημέρες και ώρες δεν είχα βάλει τσιγάρο στο στόμα μου».

Ο πρώτος ημιμαραθώνιος και ο τερματισμός

«Από εκείνη την Κυριακή κι ύστερα, άρχισα να τρέχω καθημερινά, σχεδόν από μία ώρα την ημέρα. Έξι μήνες αργότερα έτρεξα τον πρώτο μου ημιμαραθώνιο. Μια απόσταση 21 χιλιομέτρων μαζί με έναν φίλο από την Ιταλία, ο οποίος έτρεχε κι εκείνος για πρώτη φορά σε ημιμαραθώνιο. Πήγαμε παρέα σε όλη τη διαδρομή και ο χρόνος δεν είχε καμία σημασία για εμάς. Ήμαστε άλλωστε πολύ αργοί και οι δύο. Σκεφτείτε ότι χρειάστηκαν περισσότερες από δύο ώρες για να ολοκληρώσω την απόσταση. Ωστόσο, και μόνο ότι κατάφερα να τερματίσω ήταν για εμένα μεγάλη νίκη. Μέσα σε έξι μήνες, κατάφερα να φτάσω από τα 2 λεπτά της πρώτης ημέρας, στις 2 ώρες και τα 21 χιλιόμετρα», εξομολογείται ο Κώστας Ρώσσογλου.

Πλέον το μικρόβιο είχε εισχωρήσει στον οργανισμό του, και αποφάσισε να τρέξει και σε μαραθώνιο.

Η πρώτη του επιθυμία δεν ήταν άλλη από τον Κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας το 2012, καλύπτοντας την απόσταση των 42 χιλιομέτρων της διαδρομής.

«Είχα τραυματιστεί στο γόνατο τρεις εβδομάδες πριν τον αγώνα. Παρόλ’ αυτά έτρεξα με παυσίπονα. Κατάφερα και τερμάτισα σε 4 ώρες και 5 λεπτά. Από τότε έτρεξα άλλη μία φορά στο Μαραθώνιο της Αθήνας το 2013 βελτιώνοντας το χρόνο μου σε 3 ώρες και 35 λεπτά».

Έκτοτε συμμετέχει σε δύο μαραθώνιους το χρόνο. Ο πρώτος την άνοιξη και ο δεύτερος το φθινόπωρο. Απολαμβάνει να τρέχει σε διαφορετική πόλη κάθε φορά. «Είναι μία ευκαιρία για εμένα να γνωρίζω νέα μέρη. Το ταξίδι έχει τη δική του ξεχωριστή σημασία. Έτσι βρέθηκα στο Βερολίνο, στο Αμβούργο, στη Ρώμη, στο Παρίσι, στο Ρότερνταμ και στην Κωνσταντινούπολη. Και πάντα διαλέγω μία καινούργια και άγνωστη πόλη. Ακόμα κι όταν πηγαίνω για δουλειά, το πρώτο πράγμα που βάζω στη βαλίτσα είναι αθλητικά παπούτσια. Στον ελεύθερο μου χρόνο αντί να περπατήσω στην πόλη, το κάνω τρέχοντας! Βλέπω πολλές περισσότερες εικόνες στον ίδιο χρόνο που θα χρειαζόμουν εάν περπατούσα. Δεν σταματάω σε βιτρίνες, ούτε σε κάποιο μεγάλο εμπορικό. Δεν θα ζηλέψω το φημισμένο εστιατόριο ή ένα ελκυστικό καφέ μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας».

Επόμενος προορισμός του είναι το Half Ironman, το Μάιο στη Βαρκελώνη με 1,9 χιλιόμετρα κολύμβησης, 90 χιλιόμετρα ποδήλατο και 21 χιλιόμετρα τρέξιμο συνολικά.

Όνειρό του το μεγάλο ταξίδι στο Βόρειο Πόλο από τις 3 έως και τις 7 Απριλίου.

«Εάν καταφέρω να πάω εκεί, ξεχνάω τους μαραθωνίους και ετοιμάζομαι για τον Αρκτικό Κύκλο».

Η ψηφοφορία διαρκεί έως τις 15 Δεκεμβρίου, ενώ τα τελικά αποτελέσματα θα είναι γνωστά έως και τις 20 Δεκεμβρίου.

Γράφει ο Γιώργος Λαμπίρης

Δείτε όλα τα θέματα του Weekend