Μετατόπιση προς το ερυθρό @ Φεστιβάλ Αθηνών, Πειραιώς 260

Χωρίς βαθυστόχαστες αναλύσεις και φιλοσοφίες. Ρεαλιστικά και απροκάλυπτα ναΐφ, όπως άλλωστε και το κείμενο του Γιάννη Μαυριτσάκη, η «Μετατόπιση προς το ερυθρό» μετακινήθηκε επί δυο ώρες παράστασης από το απόλυτο μηδέν προς το ένα και διαρκώς πίσω. Το δέκα χιλιόμετρα μακριά. Αναρωτιέται κανείς, αν δεν υπήρχε η γοητευτική μυστικιστική αισθητική και φιλοσοφία της ομάδας Helter Skelter Company και πιο συγκεκριμένα του σκηνοθέτη Θάνου Παπακωνσταντίνου, ποιό θα ήταν το αποτέλεσμα μιας ιστορίας, που παρά την ενδιαφέρουσα κεντρική ιδέα της, αποδείχθηκε εκκωφαντικά κούφια σε ουσία.

Είναι γνωστή η υποβλητική ατμόσφαιρα που χαρακτηρίζει τις παραστάσεις της Helter Skelter Company, όπως και το ταλέντο του Παπακωνσταντίνου που διακρίνεται για την «κοφτερά» σύγχρονη αντίληψη του. Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Νίκης Ψυχογιού σε γεωμετρική αρτιότητα, η κινησιολογία της Χαράς Κότσαλη όπως και οι δημιουργία και σύνθεση ήχων των Αντώνη Μόρα και Δημήτρη Καμαρωτού στην υπηρεσία της ιεροτελεστικής τελετουργίας της παράστασης. Περιττό να αναφερθεί κανείς στους προικισμένους υποκριτικά Αμαλία Μουτούση, Αλεξία Καλτσίκη και Αντώνη Μυριαγκό. Στο δια ταύτα; Όλα υπονοούνται σε μια υποτιθέμενη λογική ακολουθία πραγμάτων. Ένα νέο είδος ανθρώπου γεννιέται, στη δύση ενός κόσμου που χάνεται. Τα αίτια, οι συνισταμένες και τα αποτελέσματα της καταστροφής. Ή περίπου έτσι. Τέσσερις σκηνές, χωρίς αφηγηματική ακολουθία, χωρίς ουσιαστικούς εννοιολογικούς συνδέσμους σε ένα «αδιόρατο» φινάλε. Αν εκλάβει κανείς την παράσταση ως μια εικαστική εγκατάσταση μέσα από μια αλληλουχία εικόνων, πρόκειται για ένα υψηλής αισθητικής θέαμα. Η αλλαγή από την αίθουσα συνεδριάσεων στην επόμενη σκηνή με το γκρέμισμα του μαύρου ιπτάμενου τοίχου, καθηλώνει. Το τελάρο της «Αίθουσας Η» στην Πειραιώς 260, στυλιζαρισμένο και αφαιρετικό στα χρώματα του λευκού, του κόκκινου ενίοτε και του μαύρου γοητευτικό, σαν σκηνογραφικό αποτύπωμα σκανδιναβικού θρίλερ. Αυστηρά ως εκεί. Το θέατρο είναι ιστορία. Ατμόσφαιρα. Συναισθήματα. Αφήγηση και ένα επιμύθιο να συζητάς και να θυμάσαι. Όσο σύγχρονα κι αν το ορίσεις, όταν λείπουν τα αγνά συστατικά του, πάντα θα μοιάζει ελλιπές και «αναίσθητο». Όπως εδώ.