Οδός Πολυδούρη @ Θέατρο Βασιλάκου

«Ασυμφωνία χαρακτήρων» για ένα ζήτημα θεμελιώδες σε μια θεατρική σχέση. Το ελλειπτικό και αποσπασματικό κείμενο για τη ζωή της ποιήτριας Μαρίας Πολυδούρη που έγραψε η Ρούλα Γεωργακοπούλου, όσο και αν με υποκριτικά θέλγητρα αναδεικνύει η Ιωάννα Παππά, η σκηνοθεσία του Θοδωρή Γκόνη το χαντακώνει. Μια διαρκής σκηνική φασαρία χωρίς λόγο, που αυξάνει άμετρα την θορυβώδη υφή του κειμένου.

Η ποιήτρια στο δωμάτιο του νοσοκομείου που νοσηλεύεται, ξηλώνει τις σελίδες του ημερολογίου της σύντομης (1902-1930) αλλά ρεαλιστικά πολυτάραχης ζωής της, λίγο πριν πεθάνει. Τα παιδικά της χρόνια, η επιρροή της φεμινίστριας μητέρας της, οι ανολοκλήρωτες σπουδές, ο άτυχος έρωτας με τον Καρυωτάκη, η παρέα με τον Ροΐδη, τον Παλαμά, τον Καρκαβίτσα, το ταξίδι στο Παρίσι. Στο τέλος η φυματίωση και το άδοξο πολυσυζητημένο τέλος. Η Γεωργακοπούλου αντισυμβατικά, χωρίς ευκολίες και με κύριο γνώρισμα το πάθος για ζωή που χαρακτήριζε την ποιήτρια, έχτισε το μονόλογο της. Την Πολυδούρη, μια γυναίκα που στη δεκαετία του ’20 πίστευε στην απόλυτη ελευθερία του ατόμου και στην ισότητα των φύλων, που είχε στιγματιστεί κοινωνικά για αντικομφορμισμό αναλαμβάνει να ερμηνεύσει η Ιωάννα Παππά. Η ηθοποιός σηκώνει τα μανίκια ψηλά και αναμετράται. Είναι στιγμές, που δίνει την εντύπωση, πως στο μέλλον θα την επικαλούνται ως υποκριτική αυθεντία. Υπάρχουν κι άλλες όμως που ασθμαίνει υπό το βάρος των συνεχών σκηνοθετικών ευρημάτων. Είναι τόσο έντονα γραμμένο και δομημένο το κείμενο, τόσο φορτισμένο από την μυθιστορηματική ζωή της ποιήτριας που οτιδήποτε επιπρόσθετο, φαντάζει περιττό. Ή τουλάχιστον περιττό με την συγκεκριμένη, παλαιικού τύπου σκηνοθετική προσέγγιση. Προσέγγιση που δεν αποτυπώνει τον παράλληλο δρόμο μιας άλλης γυναίκας που διαβαίνει την «Οδό Πολυδούρη», όπως είχε εμπνευστεί ο Γκόνης.