Cleansed @ Θέατρο Σημείο

Όταν το μη εύπεπτο ξεπερνά το χαρακτηρισμό του δήθεν. Τις φορές που η δεύτερη ανάγνωση ενός κειμένου δεν απαιτεί δαιδαλώδεις και αδιέξοδους συλλογισμούς και η στιγμή που αντιλαμβάνεσαι εξελικτικά την ραχοκοκαλιά ενός έργου χωρίς αρτηριοσκληρωτικά σκηνοθετικά τερτίπια, είναι επιτυχία. Ακόμη περισσότερο, όταν αναδεικνύεις σκηνοθετικά ένα τόσο σημαντικό έργο της σύγχρονης δραματουργίας. Το Cleansed της Sarah Kane που σκηνοθέτησε η Έφη Γούση με υποδειγματική αισθητική, αποτελεί μια από τις πιο ενδιαφέρουσες παραστάσεις της περιόδου.

Ανατρεπτική και απροκάλυπτα ωμή, όπως και το κίνημα του «in-yer-face theatre» που γεννήθηκε στη Βρετανία των 90’s και του οποίου αποτελεί μια από τις εμβληματικές εκπροσώπους, η Sarah Kane έγραψε ένα ενοχλητικά σκληρό και ταυτόχρονα βαθιά ρομαντικό έργο. Πέντε ήρωες σε ένα απροσδιόριστο πανεπιστήμιο, που θα μπορούσε να αποτελεί και στρατόπεδο συγκέντρωσης, περνούν εξευτελιστικά και άγρια βασανιστήρια. Ο Τίνκερ, καθηγητής ή αλλιώς φύλακας και βασανιστής τους, τους υποβάλλει σε σαδιστικές ψυχολογικές και σωματικές δοκιμασίες. Κατηγορία; Έχουν νιώσει τον έρωτα και την αγάπη. Ο Ρόντ και ο Κάρλ, ένα ομοφυλόφιλο ζευγάρι ανδρών, η Γκρέης που έχει έρθει αναζητώντας τον νεκρό αδελφό της Γκράχαμ και ο διαταραγμένος νεαρός Ρόμπιν, που στο πρόσωπο της Γκρέης γνωρίζει για πρώτη φορά τον έρωτα. Η αιματηρή εξουσία που ασκεί ο Τίνκερ στις ζωές των μαθητών – κρατουμένων είναι ολοκληρωτική. Οι αποφάσεις του είναι τελεσίδικες και μονάχα ο λόγος για τον οποίο τιμωρεί, θα μπορέσει να τον λυτρώσει. Σε όλη τη διάρκεια της παράστασης η Γούση πετυχημένα αναδεικνύει την διπολική φύση του έργου που πλανάται πάνω από δυο πραγματικότητες. Πηγή έμπνευσης για το πρωτότυπο κείμενο άλλωστε της Kane αποτέλεσε το βιβλίο «Αποσπάσματα Ερωτικού Λόγου» του Roland Barthes, στο οποίο η κατάσταση ενός πληγωμένου εραστή παρομοιάζεται με εκείνη ενός φυλακισμένου στο Άουσιβτς. Την ίδια στιγμή η Γούση με τόλμη και μεθοδικότητα δοκιμάζει τις συντεταγμένες ενός θεάτρου χωρίς συμβάσεις, μακριά από τα καθιερωμένα στεγανά. Το αποτέλεσμα είναι πετυχημένο γιατί μέσα από την σκληρότητα των σκηνών, τις αφοπλιστικά ρεαλιστικές και συχνά βάρβαρες εικόνες αλλά και το διαρκές παιχνίδιασμα του χώρου δράσης, μένει έπειτα από μια απόλυτα φυσιολογική ροή ένα εξαιρετικά τρυφερό επιμύθιο, που γαληνεύει καταπραϋντικά την ψυχή, ιεραρχώντας στην κορυφή την αγάπη. Πιθανώς να χρειάζεται ένα καλύτερο «ζύγισμα» σκηνών προς το τέλος της παράστασης αλλά δύσκολα χαλάει την συνολική εικόνα μια τέτοια λεπτομέρεια. Καθοριστική για το συνολικό αποτέλεσμα η συμβολή όλου του θιάσου των: Μιχάλη Οικονόμου, Γιώργου Βουβάκη, Νικόλα Αγγελή, Περικλή Ασημακόπουλου, Αλέξανδρου Φράγκου, Μάγδας Γκουβέρου και Έφης Γούση. Τα σκηνικά και τα κοστούμια του Γιώργου Θεοδοσίου αλλά και οι φωτισμοί του Ντίνου Νικολάου δίνουν από τα πρώτα λεπτά το στίγμα μιας καλαίσθητης και δουλεμένης στην λεπτομέρεια παράστασης, όπως ακριβώς και οι μουσικές συνθέσεις του Γιώργου Μαυρίδη που γεμίζουν ατμοσφαιρικά τις σκηνές, σε μια θεατρική πρόταση που αξίζει να δείτε.