Φάουστ @ Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών

Δεν είναι υπερβολή. Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός είναι μια καλλιτεχνική ιδιοφυΐα. Ένας εμπνευσμένος «εικονοκλάστης» που μετουσιώνει μια θεατρική παράσταση σε αληθινή εμπειρία. Για δεύτερη φορά όμως, μετά το περσινό «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» στο Εθνικό Θέατρο, σχεδόν τίποτα δεν θυμίζει τον σκηνοθέτη που γεννά συναίσθημα και καθορίζει αισθητική και πνεύμα.

Έργο θεμελιώδες και αρχετυπικό ο «Φάουστ» του Γκαίτε. «Μια τραγωδία», όπως ο Γερμανός συγγραφέας το χαρακτήριζε, περιγράφει την ιστορία ενός ανθρώπου που πουλάει την ψυχή του στον διάβολο, για να ανακαλύψει τον κόσμο που υπάρχει πέρα από τα όρια της γνώσης του. Ως αντάλλαγμα για το «ψυχικό κειμήλιο» που θα παραδώσει, ο γερασμένος Φάουστ λαμβάνει νιάτα και ομορφιά. Θέλγητρα για να κατακτήσει την γοητευτική Μαργαρίτα, μέσω της οποίας θα βιώσει την σαρκική απόλαυση. Ο Γκαίτε επικεντρώνεται στο βαθμό αυτοσυνειδησίας του νεωτέρου Ευρωπαίου που γεννάται την εποχή συγγραφής του έργου. Χρησιμοποιεί το πανάρχαιο δίλημμα του ανθρώπου που δεν είναι ικανοποιημένος με την πραγματική του κατάσταση και ζητάει να εμβαθύνει. Μια περιήγηση σε δομές κοινωνικές, πολιτικές και ηθικο-πρακτικές που πάντα θα απασχολούν το ανθρώπινο ον. Στην σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών τώρα, το ανέβασμα του Μαρμαρινού είναι μια θαμπή αποτύπωση της ιστορίας. Όλα σχεδόν υπονοούνται, άλλοτε με μια ακατανόητη φλυαρία και άλλοτε με μια σιωπή που δεν παράγει περιεχόμενο. Ανερμάτιστες εικόνες, νεωτερισμοί χωρίς έμπνευση και η κινησιολογία σε αμήχανη υπερδιέγερση. Μερικές σκόρπιες σκηνές όπως εκείνη της σπηλιάς με το γυμνό πρωταγωνιστή και το ατμοσφαιρικό σκηνοθετικό στήσιμο μπροστά από το φωτισμένο άσπρο τελάρο, δεν αρκούν για να ανατρέψουν το σκηνικό. Ο θίασος περιλαμβάνει ταλαντούχους ηθοποιούς. Κανένας όμως, ούτε και ο Ακύλλας Καραζήσης στο ρόλο του Φάουστ, δεν ξεχωρίζει μέσα στο συνολικά άχαρο αποτέλεσμα. Το αδιάφορο είναι σκληρός χαρακτηρισμός. Δύσκολα όμως μπορεί να βεβαιώσει κανείς, πως πρόκειται για την παράσταση που δεν πρέπει να χάσει κάποιος.
Γ.Ε