«Ξένος»: Αόρατη Όλγα, Άουστρας ή Η Αγριάδα @ Θησείον – Ένα θέατρο για τις τέχνες

Σπάνια το ρήμα καθηλώνομαι «ευδοκιμεί» και αναπτύσσεται σε μια θεατρική παράσταση. Όταν το πνεύμα και το σώμα αισθανθεί παραδομένο από τα πρώτα λεπτά, πρόκειται για τεράστιο δείγμα επιτυχίας για αυτό που θα ακολουθήσει. Κάπως έτσι συμβαίνει στον Ξένο, δυο μονόπρακτα σε συνέργεια, με την εκκωφαντικά ρεαλιστική ερμηνεία της Λένας Παπαληγούρα στο πρώτο και την αφοπλιστικά υπερρεαλιστική «φάρσα» της Λένας Κιτσοπούλου στο δεύτερο.

Τα έργα γραμμένα με ανάθεση από το Εθνικό Θέατρο, ως συμμετοχή στο ευρωπαϊκό πρόγραμμα Emergency Entrance που υλοποιείται από την Ένωση των θεάτρων της Ευρώπης, πραγματεύονται την θέση του αλλοδαπού, υπό δυο διαφορετικές σκοπιές στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Στην «Αόρατη Όλγα» με την κινηματογραφική αίσθηση του μονοπλάνου, ο Γιώργος Παλούμπης στήνει μια αληθινή ιστορία trafficking, κρουστή και ενοχλητικά αληθινή, όπως οι συζητήσεις τα βράδια μεταξύ φίλων στις παρέες. Τίποτα επιτηδευμένο, βαθιά στοχαστικό ή αφηρημένα φιλοσοφικό. Απλά τραχύς ρεαλισμός. Και αν οι ερμηνείες των Γρηγόρη Γαλάτη, Βασίλη Καραμπούλα και Γιώργου Τσουρή δίνουν ζωή στο κείμενο του Γιώργου Τσίρου, ο ρόλος της Λένας Παπαληγούρα μοιάζει σαν να μην είχε νόημα χωρίς εκείνη. Το έργο συντομότερο ίσως να μην έκανε μικρή κοιλιά προς το τέλος. Στο δεύτερο έργο «Άουστρας ή Αγριάδα» η ιδιαίτερη θεατρική γλώσσα της Λένας Κιτσοπούλου παίρνει την σκυτάλη και βρίσκει στην σκηνοθεσία του ταλαντούχου Γιάννη Καλαβριανού την ιδανική φόρμα που συγκρατεί και αναδεικνύει το χειμαρρώδες της κείμενο. Η πλοκή διαδραματίζεται σε ένα σπίτι όπου τρεις έλληνες υποδέχονται έναν τουρίστα που γνώρισαν τυχαία. Χιούμορ μεταξύ σάτιρας και μαύρης κωμωδίας για την ελληνική φιλοξενία και μεγαλομανία και τον σύγχρονο ιδεαλισμό, ως τη στιγμή που η ανατροπή γίνεται γροθιά στο στομάχι. Ένα καθρέφτισμα της συμπεριφοράς μας απέναντι στο διαφορετικό και το ξένο σε κάθε του έκφανση. Κάτι σαν πείραμα μέσα από το οποίο οι θεατές αντιλαμβάνονται όχι μόνο το επίκαιρο χαρακτήρα του έργου, όσο την δική τους ευθύνη, στάση και συνεισφορά απέναντι σε αυτό που χτίσαμε τα τελευταία χρόνια και βιώνουμε σήμερα. Η πραγματικότητα που αναβλύζει στεγνή και καθάρια από οτιδήποτε πρόσθετο και δήθεν και στις δυο περιπτώσεις των έργων, προβληματίζει ενοχλητικά, κατά τη διάρκεια αλλά και μετά την παράσταση. Αναδεικνύεται τόσο κραυγαλέα αυτό που ζούμε μέσα από ένα θεατρικό έργο, που εύκολα αντιλαμβάνετε κανείς την σπουδαιότητα της τέχνης σε κάθε της μορφή αλλά κυρίως στην επικοινωνία της πραγματικότητας με το μέσα μας.
|Γιώργος Ευφραιμίδης