REVma -/+ » 1984 @ Νέο Θέατρο Βασιλάκου
Έχει μια ευχάριστη λιακάδα το μυαλό της Κατερίνας Ευαγγελάτου. Όπως στις περισσότερες από τις παραστάσεις που σκηνοθετεί, έτσι και εδώ, αναδεικνύει το έργο. Ξεπερνάει τη σκηνοθετική φιλαρέσκεια του εντυπωσιασμού και επενδύει στην ιστορία, το λόγο, το κείμενο. Το 1984 του Τζώρτζ Όργουέλ (George Orwell), θεωρείται προφητικό έργο και περιγράφει την καθεστωτική προπαγάνδα σε ένα δυστοπικό περιβάλλον. Ο έλεγχος της σκέψης, οι οθόνες που θα κατακλύσουν την καθημερινότητα μας κι ένας big brother που ελέγχει το παιχνίδι, σε ένα έργο που γράφτηκε το 1949 κι είναι εκκωφαντικά επίκαιρο, σε επίπεδο πολιτικής σκέψης και κοινωνικής κατάστασης.
Η παράσταση είναι αξιοζήλευτη αισθητικά, σημείο στο οποίο πάντα επενδύει η Ευαγγελάτου. Η Εύα Μανιδάκη δημιουργεί άλλοτε αφαιρετικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως και χώρους βασανιστηρίων και άλλοτε, χτίζει μέσα σε λίγα τετραγωνικά ατμοσφαιρικά υπνοδωμάτια και παλαιοπωλεία. Την δραματική ατμόσφαιρα επιτείνει ο ηχητικός σχεδιασμός του Νικόλα Καζάζη, που ενισχύει στις κατάλληλες στιγμές, το θρίλερ στοιχείο της παράστασης.
Υποκριτικά, ένας ετερόκλητος, απόλυτα ενορχηστρωμένος και ιδιαίτερος θίασος, υπηρετεί με συνέπεια την δραματουργική προσέγγιση. Η Λένα Δροσάκη στο ρόλο της Τζούλια αποδεικνύει πως είναι «κουρδισμένη» για ιδιόμορφους χαρακτήρες, ξεχωριστή κινηματογραφική φιγούρα ο Νίκος Πυροκάκος (Πάρσον) ενώ πολύ ενδιαφέρουσα είναι η ερμηνεία του Αγησίλαου Μικελάτου (Μάρτιν). Ο Νίκος Κουρής σε μια στιβαρή και πειστική προσέγγιση, ως κυρίαρχος του παιχνιδιού, υποδύεται τον Ο’Μπράι, όσο ο Αργύρης Πανταζάρας, αναλαμβάνει τον απαιτητικότερο -ίσως- μέχρι σήμερα ρόλο στην καριέρα του. Ακόμη κι αν κάποιος του προσάψει «ερμηνευτικές αστάθειες» στις σκηνές των βασανιστηρίων, η συνολική υποκριτική του προσέγγιση, το πάθος, η ενέργεια, η ιδιοσυγκρασιακή ιδιαιτερότητα που προσφέρει στον ήρωα που υποδύεται, αποτυπώνει έναν εξαιρετικά γοητευτικό δραματουργικά και πολυδιάστατο, Ουίνστον Σμιθ.
Η παράσταση λειτουργεί σαν χάπι συνειδητοποίησης κι επαναπροσδιορισμού της πραγματικότητας που βιώνουμε. ‘Έντονα, επίμονα και διεισδυτικά. Δύσκολο να αισθανθείς, ότι δεν σε αφορά αυτό που παρακολουθείς. Με τον πιο ωμό ρεαλισμό, το λογοτεχνικό κείμενο στη νέα διασκευή των Ρόμπερτ Άικι (Robert Icke) και Ντάνκαν Μακμίλαν (Duncan Macmillan), γνωρίζει μια από τις πιο καθαρές θεατρικές του αποτυπώσεις μέσα από την ανεπιτήδευτη και κοφτερή ματιά της Ευαγγελάτου. Ο ορισμός του σύγχρονου θεάτρου σε μια από τις καλύτερες παραστάσεις της περιόδου.