50 χρόνια από τη κυκλοφορία του «Arnold Lane» – Hit Channel
Σαν σήμερα, το 1967 κυκλοφόρησε «Arnold Lane», το πρώτο single των Pink Floyd, γεννημένο από την ψυχεδελική ιδιοφυΐα του Syd Barrett, χωρίς τον οποίο δεν θα υπήρχαν οι Pink Floyd.
Ένα βράδυ, στις αρχές του 1967, τα τέσσερα αρχικά μέλη των Pink Floyd – Roger Waters, μπάσο, Richard Wright, πλήκτρα, Nick Mason, ντράμς, και Syd Barrett, φωνή και κιθάρα – ήταν σε ένα αυτοκίνητο που επέστρεφε στο Λονδίνο από μια συναυλία έξω από την πόλη και συζητούσαν το μέλλον τους. Εκείνη την εποχή ήταν το πιο πολυσυζητημένο rock συγκρότημα στην Αγγλία. Θα απέμεναν μερικές εβδομάδες από την υπογραφή συμβολαίου με την EMI και την ηχογράφηση του πρώτου τους άλμπουμ, «The Piper at the Gates of Dawn». «Ήταν μια από εκείνες τις συνομιλίες μεταξύ αγοριών, γεμάτη τεστοστερόνη, όπως, «Και τι κάνουμε;» λέει ο Andrew King, ένας από τους μάνατζερ της μπάντας, ο οποίος ήταν στο τιμόνι. «Στη συνέχεια, κάποιος πέταξε ένα κυνικό αστείο, όπως, «Γάμα την τέχνη, είναι τα χρήματα που μετράνε.» Και ξαφνικά ο Barrett – με βαθιά σκούρα μάτια και απαλά κυματιστά μαλλιά – από το πίσω κάθισμα, είπε με απαλή φωνή: «Δεν πρέπει να το πούμε αυτό. Έχω σπουδάσει τέχνη για επτά χρόνια. Είναι σημαντικό. Είναι μόνο η τέχνη που μετράει.»

Είναι μόνο η τέχνη που μετράει και οι Pink Floyd θα ζήσουν με εκείνο το δόγμα. Η φιλόδοξη αφήγηση και οι επαναστατικοι ήχοι του «The Dark Side of the Moon», «Wish You Were Here» και «The Wall» προέκυψαν από την αφοσίωση του Barrett στην τέχνη, στη rock. Αλλά σε αυτές τις ηχογραφήσεις δεν ήταν ο Barrett. Το καλοκαίρι του 1967, λιγότερο από έξι μήνες μετά την συνομιλία στο αυτοκίνητο, είχε πλέον μπει σε μια μακρά και ιλιγγιώδη βουτία στην τρέλα, που τροφοδοτείται από την κατάχρηση του LSD. Στις αρχές του 1968 εγκαταλείφθηκε από το συγκρότημα και αντικαταστάθηκε από τον πρώην συμμαθητή του David Gilmour. Ο Barrett κυκλοφορήσε δύο καυστικά σόλο άλμπουμ, το 1970, The Madcap Laughs και Barrett– και τα δύο πραγματοποιήθηκαν υπό την καθοδήγηση του Gilmour – στη συνέχεια αποσύρθηκε στο σπίτι της οικογένειας στο Κέμπριτζ και παρέμεινε εκεί – εκτός από κάποια περίεργη έφοδο στο Λονδίνο κατά τη διάρκεια του 70 – έως τις 7 Ιουλίου 2006, όταν πέθανε από επιπλοκές στο διαβήτη. Ήταν 60 ετών και η οικογένειά του ποτέ δεν αποκάλυψε λεπτομέρειες, ιατρικές ή ψυχολογικές της αίτια της ασθένειάς του.
«Ο Syd ήταν ενας φωτεινός φάρος στο ξεκίνημά μας και η κληρονομιά του συνεχίζει να μας εμπνέει», δήλωσαν Gilmour, Wright και Mason στο εγκώμιο τους. Σε μια άλλη δήλωση, Waters είπε: «Ο Syd ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος και ένα μοναδικό ταλέντο. Αφήστε ένα σώμα πολύ συγκινητικό και πολύ βαθιά έργο, τα οποίο θα λάμπει για πάντα».
50 χρόνια Pink Floyd λοιπόν. Πριν από ακριβώς πενήντα χρόνια, στις 10 Μαρτίου 1976, κυκλοφόρησε το πρώτο τους single που φαινόταν σαν ένα αστείο όταν ακούστηκε για πρώτη φορά στο βρετανικό ραδιόφωνο. Ήταν απίθανη η ιστορία που διηγούντο οι στίχοι. Εκείνη ενός τύπου που έκλεβε γυναικεία εσώρουχα από τις αυλές των σπιτιών του Κέμπριτζ. Τον πρώτο καιρό μάλιστα απαγορεύθηκε η ραδιοφωνική του μετάδοση. «Αν κάποιοι βρίσκουν το τραγούδι μας νοσηρό, υπάρχουν και πολλοί άλλοι που ακούγοντάς το μας ανακαλύπτουν. Είμαστε τα λουλούδια μέσα σε ένα καφάσι από σάπια φρούτα, που είναι η σημερινή σκηνή», είχε σχολιάσει τότε ο Barrett.
Με τον τυπικό ήχο της κιθάρας και την «κρυσταλλική» χαρακτηριστική φωνή ενός νέου γεμάτου ελπίδες, εκείνη του Syd Barrett. Το τραγούδι λεγόταν «Arnold Layne», πρωτοκυκλοφόρησε πριν από πενήντα ακριβώς χρόνια και ελάχιστοι μπορούσαν να φανταστούν ότι θα αποτελούσε την απαρχή της μετέπειτα μυθικής πορείας του συγκροτήματος.
Όπως διηγήθηκε χρόνια αργότερα ο Roger Waters, δεύτερος ιστορικός πυλώνας του διάσημου γκρουπ, το τραγούδι αυτό ήταν εμπνευσμένο από ένα περίεργο περιστατικό. Ενός ανθρώπου που γυρνούσε στο Κέμπριτζ ντυμένος γυναικεία: «Η μητέρα μου και η μητέρα του Σιντ έμεναν τότε σε φοιτητικούς κοιτώνες, καθώς εκεί κοντά ήταν ένα κολλέγιο θηλέων και έξω από τα παράθυρα κρεμόντουσαν διαρκώς ρούχα και εσώρουχα για να στεγνώσουν και ο «Arnold» ή όποιος κι αν ήταν, τους τα έκλεβε», διηγήθηκε ο Waters.
Το «Arnold Layne» δεν μπήκε σε κανένα άλμπουμ χρόνια αργότερα όμως συμπεριλήφθηκε στη συλλογή «Echoes» και πρόσφατα στη νέα συλλογή «The early years 1962-1972» – ένας θησαυρός από ανέκδοτα βίντεο, ντέμο και ρεμίξ επιτυχίες για τους θαυμαστές του πρώτου βρετανικού ροκ ψυχεδελικού συγκροτήματος.
Το άλμπουμ «The Piper at the Gates of Dawn» ηχογραφήθηκε στο Abbey Road, στο ίδιο στούντιο που θα γεννιόταν και το «Sgt Pepper», άλμπουμ-ορόσημο του πνεύματος της εποχής των Beatles.
Φουτουριστικές διαστημικές «βόλτες» σαν το «Interstellar Overdrive» ή το «Astronomy Domine» καθιστούν το «The Piper at the Gates of Dawn» το απόλυτο αριστούργημα, ίσως λίγο λιγότερο διάσημο από τα μετέπειτα μνημειώδη «Dark Side of the Moon» και «The Wall».
Διαβάστε εδώ το Aφιέρωμα του Hit Channel στους Pink Floyd
