Αθηνά Ζέρβα: ”Μπορεί να μην ακούν, αλλά νιώθουν τον Εθνικό Ύμνο με την ψυχή τους τα κορίτσια μου στο Γήπεδο”

Μια Γυναίκα σε ένα χώρο δύσκολο και αντρικό .. Μια γυναίκα που κατάφερε να σηκώσει με τα κορίτσια της το χρυσό στην Ευρώπη.

Μια Γυναίκα που μπορεί να γίνει παράδειγμα για πολλές μάνες αδελφές συζύγους γυναίκες που τα καταφέρνουν όλα. Μια ‘’κότα’’ όπως λέει και η ίδια με χιούμορ όταν δέχεται τον ρατσισμό στο έπακρο του, αλλά μια κότα που θα κάνει τα πάντα για το κοτέτσι της…θηνα

Είναι η Αθηνά Ζέρβα η προπονήτρια της Εθνικής Ελλάδος Κωφών Γυναικών που ετοιμάζονται σε λίγες μέρες να ταξιδέψουν στην Τουρκία με πολλά όνειρα στις βαλίτσες τους, ακόμα πιο πολλά  στην επιστροφή τους αφού θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά να ξανά σηκώσουν το Χρυσό για όλους τους Έλληνες.

Κάναμε μια συζήτηση που την ονομάσαμε συνέντευξη με καφέ και είπαμε πολλά … Πράγματα που δεν γνωρίζει ο κόσμος αλλά καλό είναι να τα μάθει. Είμαι περήφανη που την γνώρισα που είμαι φίλη της που βάζω ένα λιθαράκι με αυτό, στο να μάθει όλος ο κόσμος εκεί έξω δυνατά με φωνή και  ας μην ακούν … τα κορίτσια … αλλά βλέπουν και νιώθουν … Ότι οι Γυναίκες όλα τα μπορούν ειδικά όταν τα Ονειρεύονται  μπορούν και τα πραγματοποιούν !!

To Κίτρινο Γαλάζιο στην Νέα Μάκρη φιλοξένησε τα κορίτσια λίγο πρίν φύγουν για Τουρκία 

Ευχαριστούμε τον Κο Τσιμήνη για την φιλοξενία 

Ακούγεται πολύ ωραία αυτό. Έχει φτιάξει έναν κύκλο.  Ξεκίνησε το 2011 με μένα, αλλά υπήρχε και πριν με άλλους συναδέλφους που πετύχαvε πράγματα και νιώθω ότι φτιάχνω τον κύκλο μου.

Πώς ξεκίνησε αυτό για σένα;

Μπήκα πολύ νωρίς στην προπονητική. Είχα έναν σοβαρό τραυματισμό το 1989, δεν το ξεπέρασα σαν αθλήτρια και μπήκα νωρίς στα γήπεδα. Μου άρεσε, με γοήτευσε. Μου άρεσε η διαδικασία του να δείχνεις όλη την εβδομάδα τη δουλειά στα παιδιά, στην ομάδα και την Κυριακή να το εισπράττει. Έτσι μεγάλωσα τα παιδιά μου, με τον άντρα μου, με τις γιαγιάδες να βοηθάνε, όλη μου τη ζωή μέσα στα γήπεδα. Δεν θυμάμαι κάτι άλλο.

Μια ζωή μέσα στα γήπεδα και το 2011 έρχεσαι να αναλάβεις μια ομάδα γυναικών με μια ιδιαιτερότητα. Απόφαση γερή και δύσκολη.

Είναι απόφαση ευθύνης. Γιατί πάντα σκέφτεσαι αν σαν προπονητής μπορείς να ανταποκριθείς στις ανάγκες που θα υπηρετήσεις. Άλλα παιδιά ακούνε λίγο με ακουστικό, άλλα περισσότερο, άλλα καθόλου, άλλα μιλάνε λίγο, άλλα καθόλου. Λένε ότι η ομάδα θα γίνει αυτό που είναι ο προπονητής της. Με ευλόγησε ο Θεός, όλα τα χρόνια να μπορώ να κρατώ τον λόγο μου στα γήπεδα. Γιατί δεν είναι εύκολο. Θεωρώ ότι πρέπει να έχεις και μια τύχη πέρα από τη θέληση που μπορεί να έχεις.

Πιστεύεις ότι είχες και τύχη και συνωμότησε το Σύμπαν για να πάνε όλα καλά;

Είχα τύχη και πιστεύω ακράδαντα στο Σύμπαν. Είναι φίλος μας.

Άρα, δεν είναι μόνο τύχη.

Την τύχη σου την φτιάχνεις και λίγο κι έρχεται μετά το Σύμπαν και συνωμοτεί. Είναι ένας δρόμος που χαράζεις κι εγώ χάραξα έναν δύσκολο δρόμο στην προπονητική μου καριέρα. Ήταν μοναχικά, χωρίς περαιτέρω βοήθειες άλλου τύπου, χωρίς υποχρεώσεις, εννοώ ανταλλάγματα.

Ο δρόμος όμως έχει κι ανηφόρες. Σ’ αυτές στάθηκαν δίπλα σου άνθρωποι; Κοινωνία; Πολιτικοί; Χώρα;

Τον δρόμο που ανοίξαμε με τα παιδιά, τον στήριξαν πρώτα τα ίδια τα παιδιά. Φτιάξαμε μια παρέα και γίνεται αυτό που λέμε όλοι οι προπονητές. Έξω από το γήπεδο είμαστε φίλοι, αλλά μέσα από τις γραμμές θα είμαστε σοβαροί και δεν τρέχει τίποτα. Αυτό είναι πολύ θεωρητικό και μετά από 30 χρόνια μπορώ να το πω. Δεν συνέβη αλλού, αλλά εδώ πραγματικά γίνεται αυτό. Μπορεί μεταξύ τους ή και με μένα να σατυριστούν ή να πειραχτούμε, αλλά όταν μπαίνουμε στο γήπεδο, τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Την εταιρεία “Sunset” Τον κύριο Νεκτάριο Κατσιγιάννη Για την μεταφορά της ομάδας.

Μέσα στο γήπεδο είναι παίκτριες;

Απόλυτα. Το ότι είχα την ευθύνη και τον φόβο αν θέλεις, δεν τις λυπήθηκα.

Ήσουν σκληρή; Προπονητικά γιατί σαν άνθρωπος δεν το φαντάζομαι.

Θεωρώ πως ναι. Σαν άνθρωπος δεν είμαι σκληρός, αλλά για τις ανάγκες της δουλειάς αναγκάζομαι να γίνομαι πιεστική και σκληρή. Πώς θα κάνεις τον άλλον να ιδρώσει; Δεν είναι όπως καθόμαστε στα θρανία, κι αν το ξέρω σηκώνω το χέρι. Εδώ πρέπει να τρέχεις, να ματώνεις, να κουράζεσαι.

Ενώ είσαι τόσο σκληρή στο γήπεδο, πώς έχεις καταφέρει να σε αγαπάνε όλες τόσο πολύ; Και μέσα, κι έξω.

Κρατάω τον λόγο μου. Οι προπονητές υπάρχουμε, επειδή υπάρχουν οι αθλητές. Αυτό, δυστυχώς, πολλοί από μας, το ξεχνάμε εύκολα. Υπηρετούμε τους αθλητές, δεν εξυπηρετούμε τα συμφέροντά μας και τη δόξα μας βάζοντας μπροστά τους αθλητές.

Πώς είναι να είσαι γυναίκα προπονήτρια; Βρήκες ρατσισμό;

Έζησα στις εποχές που παίζαμε μπάσκετ και ακούγαμε «Άντε μωρή, πήγαινε να πλύνεις κανένα πιάτο» ή «Άντε μωρή κότα»

Να ξέρεις όμως ότι είμαστε πολλές κότες, άρα δεν θα μείνουμε από αυγά.

Ήταν δύσκολα χρόνια. Και που παίζαμε μπάσκετ κι ακόμα περισσότερο που προπονούσαμε.

Όταν  ξεκίνησα σαν προπονήτρια ο χώρος ήταν καθαρά ανδροκρατούμενος. Ευτυχώς μετά βγήκαν παλιές αθλήτριες κι ασχολήθηκαν κι ακόμα ασχολούνται. Μοναχικός δρόμος, αλλά σταθερός.

Τι σου άφησε αυτός ο δρόμος σαν γυναίκα;

Δυνάμωσα. Μου άφησε σοφία, μου έμαθε ότι είναι δεδομένο το ότι αν βοηθήσεις, η βοήθεια θα έρθει πίσω σε σένα, όχι απαραίτητα από το άτομο που βοήθησες. Για να εξυπηρετήσεις τις ανάγκες του παιδιού που θέλει να μάθει, πρέπει να είσαι υπεύθυνος και σοβαρός. Κι αυτό το έμαθα από την συχωρεμένη την μάνα μου που ήταν δασκάλα.

Θα τον άλλαζες αυτόν τον δρόμο;

Όχι. Με τίποτα. Μετάνιωσα μόνο γι’ αυτά που δεν έκανα, όχι γι’ αυτά που έκανα. Θα μπορούσα να έχω κάνει παραπάνω.

Έχετε μια Ομοσπονδία η οποία σας στηρίζει και σας αντέχει με όλη αυτή την κατάσταση που επικρατεί. Ποιοι άλλοι σας στηρίζουν;

Η ομοσπονδία μας, όπως κι όλες, αλλά η δική μας ίσως περισσότερο, αυτή την εποχή περνάει μεγάλη κρίση. Οικονομικά τα πράγματα είναι δύσκολα. Μας στηρίζουν άνθρωποι διπλανοί μας. Καθημερινοί μας. Έρχονται πλέον και μας βρίσκουν. Κι αναγνωρίζουν αυτή την τίμια κι αληθινή προσπάθεια που είναι επαγγελματικώς ερασιτεχνική. Εδώ δεν πληρώνεται κανένας. Οι φυσικοθεραπεύτριες η Ζουρνή και η Τσουρλή είναι για τρίτο χρόνο δωρεάν μαζί μας. Όλοι οι βοηθοί μου, όπως και η φετινή, η κυρία Αργυρίου, είναι δωρεάν.

Εθελοντισμός δηλαδή.

Και τα κορίτσια δεν πληρώνονται. Αν κάνουμε τέσσερις φάσεις προετοιμασίας, στις δύο μπορεί να βάλουν και κάτι από την τσέπη τους. Τα κονδύλια δεν φτάνουν για να ολοκληρώσουμε τις προετοιμασίες όπως θα θέλαμε.

Την κυρία Ρένα Φλεβαράκη Σταθάκη – Οπτικά Φλεβαρακη Κατάστημα: Λυκούργου 2 Χαλάνδρι. Και την εταιρεία “SUPA SANDAYS” Για την χορηγία των γυαλιών.

Το κράτος; Άφαντο;

Δεν είναι άφαντο. Με την κατάσταση που υπάρχει, κάνει ότι μπορώ. Οφείλω να πω ότι ο κύριος Βασιλειάδης, μόνο  άφαντος δεν ήταν. Μας συγκίνησε γιατί μπόρεσε και κράτησε τον λόγο του. Όπως ακριβώς το λέω. Η παρουσία του είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι για το ότι μπορούμε να πάμε φέτος σε αυτή την ολυμπιάδα.

Ολυμπιάδα στην Τουρκία, με συμμετοχή 52 χωρών και πάτε να διεκδικήσετε μετάλλια. Πολλά ή ένα, το χρυσό;

Πρέπει να διαχωρίσουμε αυτό που πρέπει να κάνουμε και αυτό που θέλουμε να κάνουμε. Αυτό που πρέπει να κάνουμε, είναι να κάνουμε σοβαρά τη δουλειά μας.

Να πάμε στην Τουρκία, να αγωνιστούμε αξιοπρεπώς, να βγάλουμε όλο τον κόπο και όλη τη δουλειά αυτών των έξι χρόνων που αρχίζει και βγαίνει και γι’ αυτό είμαστε υπερήφανοι και αυτές και εμείς οι προπονητές τους. Αφού γίνει αυτό, ο νόμος του αθλητισμού λέει ότι συνήθως, έρχεται να σε βρει η επιτυχία. Το 2016 νιώσαμε μεγάλη χαρά με την επιτυχία των κοριτσιών, αλλά το ξεχνάμε, μηδενίζουμε και ξεκινάμε από το μηδέν. Συνηθίζω να λέω στα κορίτσια ότι αυτό είναι μια νέα ανάβαση στον Όλυμπο. Πάμε να βρούμε τον Μίτικα.

Όλη αυτή η επιτυχία του 2016, το χρυσό, η σημαία μας στην πρώτη σκάλα, η προσπάθειά σας, η δικαίωση, κάνατε περήφανους τους Έλληνες, γιατί κάτι τέτοιες στιγμές θυμόμαστε ότι είμαστε έλληνες κι ενωνόμαστε, με κάνει να σκέφτομαι, δεν θα έπρεπε κάποιος να δώσει λίγη περισσότερη σημασία σε αυτή την ομάδα που αγωνίζεται, με ιδιαιτερότητες, με προβλήματα, με δυσκολίες, ίσως λίγο παραπάνω από τις υπόλοιπες ομάδες;

Δεν θα ήθελα να καυτηριάσω ή να δυσκολέψω τη ζωή σας, αλλά θα ήθελα να απευθύνουμε τον λόγο σε κάποιους ανθρώπους που μπορούν να βοηθήσουν. Είτε λέγονται χορηγοί και το βάζω σαν δημοσιογράφος στο τραπέζι, γιατί υπάρχουν και άνθρωποι ή εταιρείες που θα ήθελαν να βοηθήσουν, αλλά δεν σας ξέρουν. Ή και το κράτος ακόμα, γιατί μετά το χρυσό, όλοι θα έρθουν στο αεροδρόμιο να σας υποδεχτούν, αλλά μετά από μια εβδομάδα θα σας ξεχάσουν, Τα έχουμε δει κατά διαστήματα στον αθλητισμό μας. Θέλω από σένα μια κουβέντα για όλο αυτό. Ποιοι μπορούν, τι είναι αυτό που θέλετε, τι είναι αυτό που ζητάτε, όχι για να φέρετε το χρυσό, γιατί αυτό θα το κάνετε.

Εμείς δεν έχουμε παράπονα και στεναχώριες. Εκπροσωπώντας την χώρα μας, κάθε επιτυχία της ομάδας, είναι επιτυχία της Ελλάδας. Δεν είναι δικιά μας.

Εμείς απλά κουβαλάμε το εθνόσημο, κάνουμε τη δουλειά μας σωστά, και την όποια επιτυχία την μοιράζεται όλος ο κόσμος. Είναι και δικιά μας, αλλά όχι μόνο δικιά μας, κι έτσι πρέπει να είναι. Αυτή είναι η τακτική των εθνικών ομάδων. Τα τελευταία χρόνια η Ομοσπονδία έχει βγει προς τα έξω σαν φορέας, σαν πρόσωπο. Βέβαια βοήθησε η επιτυχία των γυναικών. Μας γνώρισαν και μας πλησιάζουν περισσότεροι άνθρωποι. Είναι μια πολυνίκης Ομοσπονδία, σε όλα τα αθλήματα. Από πολεμικές τέχνες, μπάσκετ ανδρών και γυναικών που δεν βγήκαν στην επιφάνεια, γιατί περάσαμε κι εποχές  που αυτά τα περνούσαμε στα ψιλά γράμματα. Τώρα πια έχουμε την ανάγκη μιας εθνικής ανάτασης. Είμαστε τυχεροί γιατί, σε αυτές τις εποχές, μπορούμε να ονειρευόμαστε, να βάζουμε στόχους, να τους πραγματοποιούμε. Κοιτάμε βέβαια και γύρω μας, τι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο και δεν μας αφήνει αδιάφορους.

Εμείς κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα. Άλλοι έχουν μια δύσκολη πραγματικότητα. Ήδη έχουμε κοντά μας δυνατούς χορηγούς, όπως φέτος που έχουμε τα Ελληνικά Πετρέλαια ως Μέγα Χορηγό , την ΕΥΔΑΠ  που μας στηρίζει από πέρυσι, την Εγνατία Οδό, τον ΣΠΟΡ fm, βασικοί χορηγοί και πολλοί άλλοι. Βοηθούν και δεν επιζητούν την δημοσιότητα. 

Της κυρίες Τάνια Νικολοπούλου και Μάρα Μυλονωπούλου Για την χορηγία των κοσμημάτων τους.

Είναι αθόρυβοι και το κάνουν με πολλή αγάπη. Υπάρχει ευαισθησία στον κόσμο. Και νομίζω ότι όταν απευθύνεσαι τίμια, λες τι θέλεις να κάνεις και τι ελλείψεις έχεις, Θα σε δει και ο άλλος τίμια και θα βοηθήσει. Αυτά έχουν προβάλλει ο νέος Πρόεδρος της Ομοσπονδίας, ο κύριος Σταυρακάκης και ο αρχηγός της αποστολής, ο κύριος Κοντονούρης.

Φέτος έγινε μια σοβαρή προσπάθεια και καταφέραμε να πάμε 84 άνθρωποι στην Τουρκία. Είμαστε εδώ, καλούμε τον κόσμο να έρθει να μας βρει. Θα πάμε κι εμείς να τον βρούμε. Είμαστε δεκτικοί σε όλα. Δεν έχουμε να δώσουμε μεγάλα ανταποδοτικά οφέλη, πέρα από την προσπάθεια των αθλητών που αφήνουν τις οικογένειές τους, τις δουλειές τους, προσπαθούν ακόμη , είναι περήφανοι με αυτά που ζούμε.

Πόσο περήφανα νιώθουν τα κορίτσια, φορώντας το εθνόσημο;

Πολύ. Μεγάλη ευθύνη, κι όχι μόνο. Είναι ένας συνδυασμός αγάπης, σεβασμού, αφοσίωσης, επαγγελματισμού, ένα εκρηκτικό μείγμα. Προσωπικά, σπάνια το έχω ζήσει αυτό. Είναι πολύ σπάνιο. Είναι σπάνιοι χαρακτήρες, ήταν σπάνιοι οι συνεργάτες μου, πολλά πράγματα σπάνια. Μεγάλες εμπειρίες.

Είμαστε λίγες μέρες πριν την αναχώρησή σας για την Τουρκία. Τι είναι αυτό που θα έλεγες φτάνοντας εκεί;

Είναι και τα άγια χώματα εκεί. Δεν έχω σχέση με τον Πόντο, αλλά ξέρω πως υπάρχουν πολλοί Έλληνες εκεί, ήδη έχουμε επικοινωνήσει με κάποιους και μας περιμένουν. Θα είναι μια συγκινητική ατμόσφαιρα. Θέλω να έχουμε τη δύναμη, ν’ αντέξουμε το συναίσθημά μας. Να μη μας παρασύρει το συναίσθημα. Αυτό θέλω. Θέλω τα παιδιά να έχουν ισορροπία, γιατί αισθάνονται την ευθύνη της περσινής επιτυχίας. Την ευθύνη της απέραντης αγάπης που εισπράττουν, της προσδοκίας που έχουν όλοι, κι αυτό δεν θέλω να τις επηρεάσει. Είναι ευαίσθητα παιδιά και θέλω να τις προστατεύσω από αυτό. Επιστρέφοντας στα προηγούμενα χρόνια, δηλώνω μαμά κότα. Θα προστατεύσω το κοτέτσι μου.

Η δική σου ευχή σαν προπονήτρια;

Θέλω αυτή η ομάδα που προσπαθεί πάρα πολλά χρόνια και είναι παγκοσμίως γνωστή και πανελληνίως άγνωστη, προσφάτως γνωστή, να νιώσει μέσα από την προσπάθεια και την κούραση της, αυτό που της αξίζει. Και νομίζω ότι ο Θεός τις αγαπάει.

Τις έχεις δει, τις έχεις ζήσει, έχεις προσωπική άποψη για το τι παιδιά είναι αι τι σεβασμό βγάζουν.

Πιστεύω ότι τους αξίζει μόνο η πρώτη θέση.

Λένε όμως ότι η μπάλα είναι στρογγυλή , υπάρχουν πολλοί αστάθμητοι παράγοντες, πάντα πρέπει να προσέχουμε και να υπολογίζουμε τον αντίπαλο, χωρίς να τον φοβόμαστε.

Να ευχηθούμε, σε λίγες μέρες, να σας υποδεχθούμε στο αεροδρόμιο με το χρυσό.

Κι εμείς το θέλουμε. Να κλάψουμε από χαρά και να συγκινηθούμε όλοι.

Το επόμενο ραντεβού μας λοιπόν, δημοσιογραφικά, θα είναι στο αεροδρόμιο με το χρυσό.

Θα είναι στο αεροδρόμιο, όπως και να έχει. Να πάμε καλά και να γυρίσουμε καλά κι αυτό που θέλω να αναγνωρίσουμε όλοι, είναι ότι καταθέσαμε την ψυχή μας και την αγάπη μας για την ομάδα, το εθνικό μας καθήκον, κι από κει και πέρα να έχουμε καταφέρει και την επιτυχία.

Ευχαριστούμε τον φωτογράφο μας Γιάννη Γκογκόπουλο για την συμμετοχή του αφιλοκερδώς και την χορηγία του καθώς και το www.bizznews.gr που είναι Χορηγός επικοινωνίας στα κορίτσια μας και θα δίνει πάντα την ενημέρωση σε απευθείας σύνδεση με Τουρκία.