Κώστας Θανόπουλος: ”Ο Θεός μπορεί να μου έδωσε την σκλήρυνση, ίσως για να βοηθήσω κόσμο”

Ο Κώστας Θανόπουλος είναι γιατρός με ειδικότητα Ψυχίατρος. Είναι δραστήριος, αγωνιστής, πολίτης του κόσμου, υπερήφανος μπαμπάς ενός γιου, πρόεδρος του Συλλόγου Ατόμων με Σκλήρυνση Κατά Πλάκας Δωδεκανήσου και ασθενής ο ίδιος.
Είναι  φύσει αισιόδοξος αλλά αρκετά ρεαλιστής για να μπορεί να προσαρμόσει το ελεύθερο πνεύμα του στα νέα δεδομένα που προέκυψαν όταν διαγνώσθηκε η ασθένειά του, το 2011.
Μας μιλάει για όλα την ζωή του, την υγεία του τον αγώνα που κάνει όταν ένα κράτος αδιαφορεί και για τις δράσεις του Συλλόγου, που μετρά ήδη δύο χρόνια ζωής και έχει πολλούς ασθενείς δυστυχώς ακόμα και ηλικίας 10 ετών.

Ποιος είναι ο Κώστας Θανόπουλος;

Ένας φίλος είχε πει ότι είμαι κατηγορία από μόνος μου. Χιουμοριστικό και μου άρεσε. Λες και είμαι το τελευταίο ον στον πλανήτη. Είμαι γιατρός. Σπούδασα στην Αμερική. Σαν παιδί, έκανα τρέλες. Ήμουν γενικά ανήσυχο πνεύμα. Η ιατρική δεν ήταν στο μυαλό μου. Πηγαίνοντας στην Αμερική, ήθελα ν’ ασχοληθώ με τις τέχνες.

Η ιατρική πώς προέκυψε;

Έδωσα εξετάσεις, έγραψα καλά λόγω των αγγλικών μου. Η ειδικότητά μου του ψυχίατρου, έχει κάτι το καλλιτεχνικό.

Ένας ψυχίατρος πρέπει να έχει καλλιτεχνική φλέβα.

Ναι, γιατί ασχολείσαι με την ψυχή του ανθρώπου. Τον χαρακτήρα του και το  μυαλό του και τα προβλήματά του. Είναι δύσκολη ειδικότητα. Στην πορεία, δεν θέλησα ν’ ασχοληθώ με την κλασική ψυχιατρική. Βρέθηκα λοιπόν σε μια οργάνωση που βοηθά παιδιά. Πήγα αποστολές στην Αφρική, την Ασία, την Λατινική Αμερική. Πήγα σχεδόν παντού και γι’ αυτό, μερικές φορές, λέω ότι έχω ζήσει εφτά ζωές. Η πρώτη μου αποστολή, ήταν στη Σομαλία. Εμπόλεμη ζώνη. Είδα τραγικά πράγματα, έμαθα πολλά, επιβίωσα. Μετά πήγα Βιρμανία, Συρία, Υεμένη. Πολλές χώρες.

Αν σου ζητούσα να μου περιγράψεις με μια φράση τις εμπειρίες σου, πόσους ανθρώπους έχεις χάσει στα χέρια σου και όχι εξαιτίας σου, τι θα μου έλεγες;

Η ζωή είναι περίεργη, άσχημη μα και ωραία. Πρέπει να την τιμάμε. Κρέμεται από μια κλωστή και οι περισσότεροι άνθρωποι δεν το σκέφτονται καν. Τα πράγματα είναι δύσκολα, αλλά μπορούμε να τα κάνουμε ευχάριστα. Δεν ξέρω γιατί πρέπει να σκεφτόμαστε χίλια πράγματα, ενώ μπορούμε ν’ ασχοληθούμε με ένα ή δύο. Έχω στιγμές. Βλέπω το φωτογραφικό υλικό που έχω μαζέψει και λέω «Ήμουν κι εγώ εκεί;». Δεν μπορώ να θυμηθώ. Κάποτε κάποιος με είπε παραμυθά. Του απάντησα πως με τιμά αυτό, γιατί αν μπορώ να βγάζω από το μυαλό μου τόσες ιστορίες, μπορεί να έχω ξεπεράσει και τον Αίσωπο.

Απάντηση ψυχιάτρου! Πάντως αυτό που είπε, ήταν κακία.

Έχω επισκεφτεί και χώρες που ούτε υπάρχουν στο μυαλό κάποιου. Σε κάποιο καφέ, ο σερβιτόρος μου είπε πως λάτρευε τα ταξίδια. Του είπα πως ταξίδεψα για να βοηθήσω. Με ρώτησε αν μπορούσε να βρει μια χώρα που δεν έχω πάει και του απάντησα να μην ψάξει στις δύσκολες αλλά στις απλές. Μίλησε για Ακτή Ελεφαντοστού, Μαδαγασκάρη, κι είχα πάει. Ρωσία και Ιαπωνία δεν έχω πάει. Όχι πως δεν υπήρχαν αποστολές, αλλά δεν προλάβαινα. Κάποιες φορές όμως, κάποια ατυχή γεγονότα, με κάνανε να πηγαίνω σαν τα πουλιά. Έπρεπε να γυρίζω στην Ελλάδα για οικογενειακούς λόγους. Έτσι βρέθηκα και στην Ρόδο από το Μάντσεστερ της Αγγλίας.

Προέκυψε ένα πρόβλημα υγείας στην μητέρα του γιου μου. Από Αγγλία δεν υπήρχε πτήση για Αθήνα αλλά μόνο για ρόδο. Σκέφτηκα να πάω Ρόδο λοιπόν, κι από εκεί Αθήνα. Έφτασα τέσσερις το πρωί εκεί και συνάντησα μια γυναίκα που δεν γνωριζόμασταν ιδιαίτερα και μου είπε να πάρω τον γιο μου και να πάμε να μείνουμε στην Ρόδο. Δυσκολεύτηκα αρκετά στην αρχή, γιατί δεν γνώριζα κανέναν. Δεν περίμενα ότι μετά από καιρό θα είχα αγαπήσει και θα είχα αγαπηθεί από τόσο κόσμο στη Ρόδο. Η ίδια η Ρόδος μου άνοιξε δρόμους για να βοηθήσω εκεί, αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Μέχρι τότε δεν είχα ιδιαίτερες επαφές με την Ελλάδα. Κάποια στιγμή, μου χτύπησε την πόρτα μια ασθένεια που λέγεται σκλήρυνση κατά πλάκας. Δεν μου είχε δώσει σημάδια.

Πώς έγινε η διάγνωση;

Ήμουν σπίτι και νέκρωσα από τη μέση και κάτω. Ο γιος μου με βοήθησε να σηκωθώ και καλέσαμε το ΕΚΑΒ. Στο νοσοκομείο, μετά από εξετάσεις το βρήκαν.

Πώς αντιμετωπίζει ένας γιατρός αυτή τη διάγνωση;

Πέρα από γιατρός, ο άνθρωπος είναι άνθρωπος, όση γνώση κι αν έχει. Έκανα ένα αστείο. Τους είπα «Τι μου λέτε; Έχω πλάκα και είναι και σκληρή;» Μου άρεσε πάντα να διακωμωδώ ακόμα και τα δύσκολα. Από την επόμενη μέρα που άρχισαν κάποια παρατράγουδα, έψαξα να βρω τρόπους να το αντιμετωπίσω. Με βοήθησε πολύ το γεγονός ότι είχα δίπλα μου φίλους που μου λέγανε πως θα είναι δίπλα μου όποτε χρειαζόμουν. Το αντιμετώπισα όσο καλύτερα μπορούσα. Δεν υπάρχει θεραπεία, αλλά αγωγή που βοηθά κάπως. Βοηθήθηκα φτιάχνοντας την ψυχολογία μου. Δεν είναι εύκολο να  είσαι νέος άνθρωπος και να συμπεριφέρεσαι σαν ογδοντάχρονος. Να έχεις ακράτεια ούρων ας πούμε ή να χρειάζεσαι βοήθεια για ν’ ανέβεις μια σκάλα.

Πώς προέκυψε ο Σύλλογος και ο πρόεδρος; Ήθελες να βοηθήσεις κόσμο που αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα;

Βρήκα στο διαδίκτυο μια ανακοίνωση μιας ομάδας ατόμων με σκλήρυνση κατά πλάκας που ενδιαφερόταν να κάνουν σύλλογο. Τηλεφώνησα στο τηλέφωνο που βρήκα, συναντήθηκα για καφέ με τον άνθρωπο και αποφασίσαμε να μαζευτούν τα 143 μέλη της ομάδας για να προχωρήσουμε. Κλείσαμε εκλογές μέσω του Δήμου Ρόδου. Γίνανε νόμιμες εκλογές, με δικαστικό επιμελητή, εφορευτική επιτροπή και κάλπη. Έγινε το 2014. Δεν γνώριζα κανέναν από τα μέλη. Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα, πήρα 142 ψήφους από τα 143 μέλη που ψήφισαν. Μόνο από έναν δεν ψηφίστηκα.

Από σένα;

Όχι. Πριν μπω να ψηφίσω μου είχαν πει να βάλω σταυρό σε μένα, από θέμα prestige, όπως το κάνουν όλοι. Διακωμωδήθηκε λίγο το αποτέλεσμα, γιατί είπαν «Μόνο εσύ και η Β. Κορέα βγαίνετε παμψηφεί». Ανέλαβα σαν Πρόεδρος μέσω του δικαστικού επιμελητή και της δικηγόρου μετά, όταν έγιναν οι αρχαιρεσίες και ξεκινήσαμε. Είμαι περήφανος που μέσα σε τρία χρόνια, μέσα από τον σύλλογο, γίνανε πάρα πολλά πράγματα. Μπορεί να είχα κάνει παγκόσμια πράγματα στη ζωή μου, αλλά να κάνω πράγματα σε ένα τόπο και να έχω το μισό Αιγαίο, όλα τα Δωδεκάνησα, ήταν κάπως. Στην αρχή είχα δύναμη, αλλά μετά άρχισε να με κουράζει. Είπα όμως πως αυτοί οι άνθρωποι περίμεναν από μένα. Δεν είχαμε μόνο άτομα με σκλήρυνση κατά πλάκας, αλλά και άτομα που θέλανε βοήθεια και φυσικά δεν τους βγάλαμε εκτός, γιατί κατάλαβα πως η δύναμη των ανθρώπων είναι μεγάλη.

Βοηθήσατε πολύ κόσμο. Μου είπες για ένα παιδί 22 χρονών.

Ναι, ο Παναγιώτης που χρειάστηκε αναπηρικό καροτσάκι και του το πήραμε, η Μαρία….

Πιστεύεις πως το «Όλοι μαζί μπορούμε» είναι αλήθεια;

Ναι. Ο πολιτικός που το είπε, πιστεύω πως δεν το εννοούσε, αλλά μας άφησε αυτή τη φράση.

Εμείς το χρησιμοποιήσαμε διαφορετικά.

Όλοι μαζί μπορούμε. Κι εσύ που είσαι εδώ και κάνουμε αυτή τη συνέντευξη, είναι για να πάρουν οι άνθρωποι δύναμη. Δεν θέλω να προβληθώ. Λέω και ξαναλέω, κι ας γίνομαι γραφικός, πως δεν μ’ ενδιαφέρει η προσωπική μου προβολή. Δεν έχω να κερδίσω κάτι. Κάποιες στιγμές η προβολή είναι αναγκαία για να μαθαίνει ο κόσμος.

Πού θα ήθελες να φτάσει ο σύλλογος;

Να είναι ένας σύλλογος που θα μπορεί ν’ απευθύνεται ένας άνθρωπος και να παίρνει βοήθεια, ακόμα και ψυχολογική. Θέλω να έχει ψυχή, να μπορεί να βοηθάει. Δεν είναι τόσο εύκολο οικονομικά. Υπάρχει μια μικρή ομάδα που τρέχουμε, γιατί δεν έχουμε πολύ εθελοντισμό που κι αυτοί κουράζονται όπως κι εγώ. Χρησιμοποιώ τις γνώσεις και τις γνωριμίες μου, να τις αφήσω παρακαταθήκη στον σύλλογο. Αύριο μπορεί να μην μπορώ να το κάνουν, αλλά να μπορούν να το κάνουν κάποιοι άλλοι. Αρκεί να μπορούν οι άνθρωποι να δώσουν κάτι από το υστέρημά τους. Ανέβασα κάποιες θεατρικές παραστάσεις με επωνύμους και το εισιτήριο ήταν στα 5 ευρώ. Γνώριζα κάποιους ηθοποιούς, φίλους, επώνυμους και τους ζήτησα να βοηθήσουν. Κι αυτό συνεχίζεται.

Κι όταν λέμε για κάποιον χορηγό, δεν είναι για να διαφημιστεί ο χορηγός, αλλά για να βοηθηθούν κάποιοι άνθρωποι.

Χορηγό έχετε κι εμένα, ως παρουσιάστρια. Θέλω να μου πεις ποιος ήταν ο ασθενής που σε συγκλόνισε.

Πολλοί, αλλά εκείνη που πραγματικά με έκανε να βγω στην αυλή και να κλάψω, ήταν η Μαρία. Είναι σε κατάκλιση, δεν μπορεί να μιλήσει και μόλις μας είδε, έκλαιγε. Είναι νέα σε ηλικία, καλό παιδί, μια ξανθιά κούκλα με γαλανά μάτια όπως είδα στις φωτογραφίες από τον γάμο της. Της χάιδεψα το μέτωπο και της είπα πως πήγαμε εκεί για να γελάσουμε κι όχι να κλάψουμε. Χαμογέλασε και προσπάθησε να μας πει κάτι που δεν καταλάβαμε. Ήταν άσχημο σοκ, αλλά αυτή είναι η ζωή.

Αν είχες ένα μαγικό ραβδί, τι θα άλλαζες από τη ζωή σου;

Στη ζωή μου δεν είμαι στεναχωρημένος, αλλά χαρούμενος κι ευτυχισμένος.

Χορτασμένος;

Ναι, γιατί είχα όλα τα καλά.  Η αδελφή μου, μου είπε μια μεγάλη κουβέντα. Πως ο Θεός μου έδωσε αυτή την ασθένεια, για να βοηθήσω τους ανθρώπους που έχουν την ίδια ασθένεια. Το φιλοσόφησα, κι ίσως έχει δίκιο.

Για κάποιο λόγο γίνονται όλα. Απλά μαθαίνουμε αργά τον λόγο.

Αυτό ακριβώς. Έχω ένα καταπληκτικό παιδί, μια καταπληκτική οικογένεια, την μόρφωση που θέλω, έχω ζήσει καταστάσεις, έχω τους φίλους που θέλω. Πάντα ξεσκάρταρα αυτούς που δεν μου έκαναν και θεωρούσα πως ήταν τοξικοί, δεν ήθελα να γεμίσω τοξίνη. Με διπλωματικό τρόπο έκανα στην άκρη. Δεν έκανα φίλο στο περιθώριο, αλλά έμπαινα εγώ.

Πώς μπορεί ο κόσμος να βοηθήσει τον Σύλλογο;

Αν κάποιοι χιλιάδες άνθρωποι βάζανε από ένα ευρώ, 50 λεπτά, 20 λεπτά, βγάλε μαθηματικά το ποσό που θα είχαμε. Εκείνο που θέλω να επισημάνω, είναι πως η Ελλάδα είναι μια ωραία χώρα. Όλοι θέλουν να έρθουν στα νησιά μας να κολυμπήσουν. Αλλά γνωρίζουν τους τουριστικούς προορισμούς. Είναι δύσκολα όμως για τους ανθρώπους που ζουν στα νησιά. Λίγο ο αέρας, λίγο η θάλασσα, η μετακίνηση, οι γιατροί, τα απομακρυσμένα νησιά.

Στα Δωδεκάνησα ξέρουμε για την Κω, την Ρόδο, την Πάτμο. Ποιος ασχολήθηκε με τους Αρκιούς, τους Λειψούς, την Κάσο, την Νίσυρο, την Πύλο, την Χάλκη, τη Σύμη; Αυτοί οι άνθρωποι, σε κάποιο πρόβλημα υγείας, δεν μπορούν να έρθουν σ’ επαφή με τον πολιτισμό.

Αυτό το 20λεπτο ή 50λεπτο, θα είναι πολύ σημαντικό. Να μη ντραπεί κάποιος να πάει να βάλει στον αριθμό λογαριασμού του συλλόγου ένα μικρό ποσό και να ξέρουν πως δεν θα χρησιμοποιούσαμε ποτέ τα χρήματα του κόσμου για να πάρω εγώ ας πούμε ένα παντελόνι ή ένα ποτό ή ένα αυτοκίνητο. Είναι καθαρά γι’ ανθρώπους που έχουν ανάγκη.

Τα Χριστούγεννα φτιάξαμε 25 κιβώτια τρόφιμα, γιατί κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους είναι άποροι  και δεν είχαν μόνο ρύζι και μακαρόνια, αλλά όλα τα τρόφιμα που μπορεί να χρειαστεί μια οικογένεια για κάποιο χρονικό διάστημα. Στα μακαρόνια δεν θα χρειαζόταν κι έναν ντοματοχυμό; Ένα κομμάτι τυρί; Ένα κοτόπουλο; Λίγο κιμά; Φασολάκια; Κρέας; Το κιβώτιο τους κάλυπτε για τον επόμενο μήνα. Δεν έχουμε όμως την δυνατότητα να το κάνουμε αυτό κάθε μήνα, γιατί δεν έχουμε τόσα χρήματα.  Αυτό κάνουμε για τους ασθενείς που δεν μπορούν να εργαστούν. Να τους δίνουμε μικρές χαρές, κι αυτές τους τις δίνει ο κόσμος, γι’ αυτό κι ευχαριστώ, πολλές φορές, τον κόσμο. Όχι λοιπόν «Μπράβο» σε μας, αλλά στον κόσμο.

Η Πολιτεία υπάρχει;

Γιατί μου κάνεις τόσο δύσκολη ερώτηση;

Είναι απούσα σε όλα;

Όχι σε όλα, αλλά είναι απούσα εκεί που πρέπει. Εκεί που δεν πρέπει να είναι απούσα. Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή υποφέρει. Μιλάμε για ανθρώπους που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν την καθημερινότητά τους, αυτό έπρεπε να το φροντίσει η Πολιτεία.

Στο κλείσιμο της συνέντευξης, ήθελα ένα μήνυμα για τους ανθρώπους που νοσούν, αλλά και για εκείνους που δεν νοσούν.

Για τους ανθρώπους που πολέμησαν και δεν τα κατάφεραν, αλλά και για εκείνους που πολεμούν και θα τα καταφέρουν, πρέπει να βάλουμε όλοι ένα χέρι βοήθειας.

Έτσι θα κλείσουμε.

Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ.

Ευχαριστούμε το ”Rubirosa” Kαφέ Εστιατόριο στον Άλιμο για την υπέροχη φιλοξενία και την φωτογράφηση!! 

Φωτογραφίες για το www.bizznews.gr – Γιάννης Γκογκόπουλος !!