Μπάμπης Στόκας – «Σ’ Έχασα»: Καινούριο single σε σύνθεση Γιώργου Σαμπάνη • Hit Channel
Νέα πρόταση από την κορυφαία δισκογραφική συνύπαρξη που έκαναν πράξη ο Γιώργος Νταλάρας και ο Μπάμπης Στόκας, σε εμπνεύσεις του Γιώργου Σαμπάνη και της Ελεάνας Βραχάλη.
Ο Μπάμπης Στόκας συστήνει το τρίτο κατά σειρά single που ξεχωρίζει
από το σπουδαίο δίσκο «Φυλακή Υψίστης Ασφαλείας».
Καθένας έχει το δικό του αγαπημένο από αυτόν τον δίσκο με τα έντεκα μουσικά διαμάντια, αλλά το κοινό έχει αγαπήσει ιδιαίτερα το «Σ’ Έχασα» του Μπάμπη Στόκα, αυτή τη ροκ μπαλάντα που από το πρώτο άκουσμα βράζει σαν ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί… και εκρήγνυται στο ρεφρέν με τον συγκλονιστικό τρόπο που μόνο ο Μπάμπης Στόκας ξέρει να ανατινάζει τα τραγούδια!
Το «Σ’ Έχασα» είναι, λοιπόν, το νέο τραγούδι του ερμηνευτή που ξεχωρίζει από το δίσκο «Φυλακή Υψίστης Ασφαλείας», μία σπάνια μουσική σύμπραξή των Γιώργου Νταλάρα, Μπάμπη Στόκα, Ελεάνας Βραχάλη και Γιώργου Σαμπάνη.
Καταλύτης για αυτή την ανεπανάληπτη δισκογραφική συνεργασία που ξαφνιάζει ευχάριστα, είναι οι ποιητικοί στίχοι της Ελεάνας Βραχάλη, η οποία ορμώμενη από το βιβλίο της «Φυλακή Υψίστης Ασφαλείας», εμπνεύστηκε και έγραψε, μαζί με τον επί πολλά χρόνια ταλαντούχο συνεργάτη και φίλο της συνθέτη Γιώργο Σαμπάνη, έντεκα εκλεκτά τραγούδια για να τα τραγουδήσουν ο Γιώργος Νταλάρας και ο Μπάμπης Στόκας, αυτοί οι δύο σύγχρονοι θρύλοι της ελληνικής μουσικής.
Στην αρχή κυκλοφόρησε το γνωστό πλέον ντουέτο «Κλειδαριές» και στη συνέχεια η «Υπομονή», ένα τραγούδι που αγαπήθηκε πολύ από παλιούς & νέους fan της ερμηνευτικής δύναμης του Μπάμπη Στόκα.
Το «Σ’ Έχασα» και το ολοκληρωμένο άλμπουμ «Φυλακή Υψίστης Ασφαλείας» κυκλοφορούν από την Cobalt Music.
Μπάμπης Στόκας – «Σ’ Έχασα» (Στίχοι – Stixoi – Lyrics)
Όπως κυλάει στο χώμα
της φυγής σου το νερό,
έτσι σε θέλω ακόμα
με ένα αίτημα απλό,
να γνωριστούμε απ’την αρχή,
να με καις σαν ήλιος το πρωί.
Άραγε πού να’σαι, πού είσαι εσύ.
Σ’έχασα, σαν παρτίδα.
Σ’έχασα, σαν πατρίδα,
σα θεό,
μα δε σε ξέχασα.
Σε μετράω στις σκιές,
στην απόστασή μας βάζω φωτιές,
γιατί θέλω πριν με κάψεις
να ανάψεις
ξανά, να με θες.
Σε μετράω απ’την αρχή,
κύμα κύμα σε μια θάλασσα οργή
και στου κόσμου μου την άκρη·
στο δάκρυ,
στη μέσα μου γη.
Τώρα μες στα νερά μου
καθρεφτίζεται πιστά,
το κάστρο που’χεις χτίσει
για να ζούμε αντικριστά·
το πάθος που κινεί βουνά,
το κρατάς στου «εγώ» σου τα σχοινιά.
Άραγε πού να’σαι, πού είσαι πια.