Rod Argent (The Zombies) • Hit Channel
HIT CHANNEL ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Οκτώβριος 2017. Είχαμε την μεγάλη τιμή να μιλήσουμε με έναν θρυλικό μουσικό και συνθέτη: τον Rod Argent. Είναι περισσότερο γνωστός ως ιδρυτικό μέλος και πληκτράς των The Zombies, ενός από τα πιο επιδραστικά συγκροτήματα της δεκαετίας του ‘60. Έχει επίσης διατελέσει μέλος των Argent και Ringo Starr & His All-Starr Band και έχει ηχογραφήσει με τους The Who και Andrew Lloyd Webber. Το 2015, οι The Zombies κυκλοφόρησαν το τελευταίο τους studio album, “Still Got That Hunger”. Διαβάστε παρακάτω τα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα που μας είπε:
Οι Zombies κυκλοφόρησαν το “Still Got That Hunger” το 2015. Είστε ικανοποιημένος με την ανταπόκριση που λάβατε από τους οπαδούς και τον Τύπο γι’αυτό το album;
Ό,τι είδα ήταν καταπληκτικό. Ναι, είχαμε μερικές εξαιρετικές κριτικές στην Αμερική και στο Ηνωμένο Βασίλειο. Αυτό είδα. Δεν ήξερα τι θα ήθελαν οπουδήποτε παντού, αλλά υπήρχαν πραγματικά πολύ καλές κριτικές.
Γιατί αποφασίσατε να ηχογραφήσετε το “Still Got That Hunger” με τον ίδιο τρόπο που κάνατε το “Odessey and Oracle” (1968);
Έχω επίσης κάνει παραγωγή σε πολλά albums για άλλους καλλιτέχνες όπως η Tanita Tikaram και η Nanci Griffith. Τα ηχογραφούσαμε πάντα με έναν πιο σύγχρονο τρόπο, κάνοντας τα κομμάτια ξεχωριστά. Όταν κάναμε την live ηχογράφηση του “Odessey and Oracle” συνειδητοποιήσαμε ότι το απολαύσαμε πάρα πολύ. Η ηχογράφηση ήταν το αποτέλεσμα ανθρώπων που παίζουν μαζί ταυτόχρονα και έχοντας την αλληλεπίδραση μεταξύ των μουσικών που είχαμε παλιότερα, γιατί δεν υπήρχε άλλος τρόπος ηχογράφησης όταν ξεκινήσαμε. Όλοι ηχογραφούσαμε στο studio με τη μία, έτσι ο ένας άκουγε τους υπόλοιπους. Είχαμε τον Colin (σ.σ: Blunstone) να κάνει τα φωνητικά-οδηγούς και κανονικά θα έκανε τα lead φωνητικά ως overdub. Αυτό θέλαμε να κάνουμε και στο “Still Got That Hunger”, αλλά δούλεψε τόσο καλά ώστε τα φωνητικά του Colin στο studio έγιναν τα φωνητικά στο master. Δεν τα κάναμε ως overdub αργότερα. Παίξαμε τα solos live στο studio και περάσαμε πολύ χρόνο την επόμενη εβδομάδα αναλύοντάς τα και τα παίξαμε για να τα βελτιώσουμε. Αλλά μας άρεσε αυτό που είχαμε. Δεν χρειαζόταν να αντικαταστήσουμε τα solos. Έτσι, μας έδωσε τόση ενέργεια το να κάνουμε τα πράγματα με έναν πολύ παλιομοδίτικο τρόπο και μας άρεσε αυτός ο τρόπος ηχογράφησης. Όταν θα ηχογραφήσουμε στο μέλλον, αυτό νόμιζω ότι όλοι θέλουμε να ξανακάνουμε.
Ποια είναι τα συναισθήματά σας για την υποψηφιότητα των Zombies για το The Rock N’ Roll Hall of Fame;
Είμαστε πολύ περήφανοι και πολύ κολακευμένοι, γιατί αυτή είναι η τρίτη χρονιά που είμαστε υποψήφιοι. Όχι για τρία στη σειρά, αλλά ήμασταν υποψήφιοι πέρυσι και απ’όσο αντιλαμβανόμαστε –προφανώς δεν γνωρίζουμε τις λεπτομέρειες- είμαστε πολύ κοντά στο να επιλεχτούμε. Φέτος, ελπίζουμε να είναι η τρίτη και φαρμακερή. Είμαστε πολύ περήφανοι και κολακευμένοι.
Οι Zombies ακόμα παραμένουν ένα εξαιρετικό συγκρότημα. Ποιο είναι το μυστικό;
Ευχαριστώ πολύ. Εάν υπάρχει ένα μυστικό, τότε το μυστικό είναι ότι το κάνουμε για τους σωστούς λόγους. Δεν βγαίνουμε εκεί έξω για να ξεπουλήσουμε τις ιστορίες μας. Είμαστε πραγματικά ενθουσιασμένοι με το να είμαστε σε θέση να συνεχίζουμε να δημιουργούμε και να ηχογραφούμε νέα πράγματα και μέσα σ’αυτό το πλαίσιο είμαστε πολύ χαρούμενοι να παίζουμε και όλο το παλιό υλικό. Αλλά είναι πολύ σημαντικό για εμάς να έχουμε ακόμα την αίσθηση ικανοποίησης και την ενέργεια παίζοντας νέο υλικό στη σκηνή και κάνοντάς το σεβαστό και αποδεκτό από όλους τους κριτικούς με τον ίδιο τρόπο που αποδέχτηκαν το παλιό υλικό. Πολύ συχνά κάνουμε το “Time of the Season”, το οποίο είναι πάντα φοβερό, αλλά στη συνέχεια το ακολουθεί ένα νέο τραγούδι από το “Still Got That Hunger”, συνηθίζαμε να παίζουμε το “Chasing the Past” και έχει υπέροχη υποδοχή. Είναι τόσο ικανοποιητικό. Δεν ξέρω αν υπάρχουν πολλά επαγγέλματα στον κόσμο όπου μπορείς να νιώσεις την αίσθηση ότι είσαι τόσο νέος και ειλικρινά δεν αισθάνεσαι καμία διαφορά όταν βρίσκεται στη σκηνή: Αυτή η εμπειρία είναι ακριβώς η ίδια. Η ενέργεια που δημιουργείς με το συγκρότημα και που δεχόμαστε από το κοινό είναι η ίδια με τότε που ήσουν 18 ετών. Υπάρχουν πολύ λίγοι άνθρωποι που έχουν αυτό το συναίσθημα.
Γιατί για πολλά χρόνια απορρίπτατε τις προτάσεις επανένωσης των Zombies;
Επειδή πάντα έμοιαζε φτιαχτό. Ο τρόπος που συνέβη ήταν ότι ο Colin και εγώ, βρεθήκαμε ξανά μαζί για να κάνουμε 6 συναυλίες στο Ηνωμένο Βασίλειο και ήταν υπέροχα. Είχαμε ένα σπουδαίο συγκρότημα να μας συνοδεύει. Κανείς από τους άλλους μουσικούς δεν ήταν από τους Zombies. Αλλά είχαμε τον Jim Rodford (σ.σ: μπάσο), ο οποίος ήταν στους Kinks για 18 χρόνια. Ήταν ιδρυτικό μέλος των Argent μαζί με μένα, και ο Jim πραγματικά – είτε το πιστεύεις είτε όχι- ήταν το πρώτο άτομο από το οποίο ζήτησα να μπει στους Zombies. Αλλά επειδή βρισκόταν σε ένα κορυφαίο τοπικό συγκρότημα εκείνη την εποχή, τους Bluetones, με απέρριψε τότε. Έτσι, βρισκόταν πάντα σε στενή επαφή με εμάς και ήταν μεγάλος υποστηρικτής όσων κάναμε. Απολαύσαμε πολύ το να παίζουμε, με πολύ αργό τρόπο. Κάναμε δύο ακόμα συναυλίες και τελικά σχηματίσαμε το συγκρότημα για να πάμε στην Αμερική. Όταν πήγαμε για πρώτη φορά στην Αμερική, περίπου το 2003, εκτός της Νέας Υόρκης και του Λος Άντζελες, παίζαμε γενικά μόνο για μια χούφτα ανθρώπους. Αλλά, ξέρεις, τώρα όταν περιοδεύουμε στην Αμερική -και πέρυσι περιοδεύσαμε για τρεις μήνες στην Αμερική- παίζουμε μπροστά σε αρκετά μεγάλο κοινό. Αποφασίσαμε να ξαναδημιουργήσουμε το album “Odessey and Oracle” που είχαμε κάνει στο Shepherd’s Bush στο Ηνωμένο Βασίλειο. Αυτό συνέβη το 2008. Για να το κάνουμε αυτό, ξανασυναντήσαμε για πρώτη φορά τον Chris White και τον Hugh Grundy, στο μπάσο και τα drums, αντίστοιχα. Επίσης στη σκηνή ήταν το σημερινό συγκρότημα, το συγκρότημα με το οποίο παίζαμε, έτσι ώστε να μπορούμε να τραγουδήσουμε και να παίξουμε κάθε μέρος του αρχικού album. Επειδή σκεφτήκαμε ότι αν θέλουμε να το κάνουμε live, έπρεπε να αναπαράξουμε κάθε νότα του αρχικού album. Έπρεπε να είναι απόλυτα ακριβές. Ήταν μια ευχάριστη εμπειρία να το κάνουμε αυτό.
Στη συνέχεια, θεωρήσαμε ότι θα ήταν πολύ ακριβό να πάμε αυτό το μεγάλο πακέτο στις ΗΠΑ, γιατί εκτός από τους ανθρώπους που ανέφερα, είχα άλλον έναν πληκτρά για να μπορεί να παίζει τα overdubs που έπαιζα στο αρχικό album. Έτσι, πήραμε τον Darian Sahanaja από το συγκρότημα του Brian Wilson και χρησιμοποιήσαμε τη σύζυγο του Chris White (σ.σ: Viv Boucherat), που είναι μια εξαίρετη τραγουδίστρια. Τραγουδά μερικά από τα μέρη των falsetto φωνητικών αρμονιών που τραγουδούσα στο αρχικό album, επειδή μπορώ να τραγουδήσω μόνο ένα μέρος της αρμονίας κάθε φορά (γέλια). Αναπαρήγαμε κάθε νότα από το αρχικό album και ήταν μια μεγάλη επιχείρηση για να την μεταφέρουμε στις ΗΠΑ: Απαιτούσε περισσότερους ανθρώπους να μετακινούνται μαζί σας, να γυρνάνε από δω κι από κει, περισσότερους λογαριασμούς ξενοδοχείων, περισσότερους ανθρώπους στη σκηνή κλπ. Αλλά καταφέραμε να το κάνουμε. Δεν θα το ξανακάνουμε πλέον, μετά από μερικές ακόμα συναυλίες στην Αμερική. Αυτό θα είναι το τέλος κάθε live παρουσίασης του “Odessey and Oracle”. Με το τωρινό συγκρότημα, το οποίο ακούγεται υπέροχο και αυτό με το οποίο κάναμε το “Still Got That Hunger”, θα συνεχίσουμε να παίζουμε και να ηχογραφούμε. Αυτό ακριβώς συνέβη. Συνέβη πολύ φυσικά. Δεν είπαμε σε κάποιον: «Θέλουμε το X χρηματικό ποσό για να ξανασχηματίσουμε το συγκρότημα». Ποτέ δεν το είπαμε. Ήταν μια φυσιολογική διαδικασία, γιατί συνέβη τόσο φυσικά και το κάναμε για τους σωστούς λόγους.
Ήταν έκπληξη για σας όταν το πρώτο σας single “She’s Not There” (1964) έφθασε στο No.2 στο Billboard chart;
Έφτασε το No.2 στο Billboard, έφτασε στο No.1 στο Cashbox και το Cashbox ήταν τότε ένα μεγάλο περιοδικό στην Αμερική. Θυμάμαι όταν οι Beatles είχαν το πρώτο τους No.1, γιόρταζαν το γεγονός ότι ήταν Νο.1 στο Cashbox. Όπως σωστά είπες, ήμασταν στο Νο.2 στο Billboard. Το περιμέναμε κάπως γιατί ήμασταν τόσο νέοι. Όλοι πιστεύαμε ότι θα είχαμε τέτοια πράγματα… και ήταν σοκ όταν αργότερα δεν είχαμε (γέλια). Ταυτόχρονα, ήμασταν πολύ ενθουσιασμένοι. Ήταν μια τόσο ονειρική εμπειρία το να πάμε στην Αμερική, η οποία ήταν η πατρίδα όλης της μουσικής που μας ενθουσίαζε και λατρεύαμε. Το να παίξεις με μερικούς από αυτούς τους τύπους ήταν απλά τρελό. Και το γεγονός ότι μας αποδέχτηκαν άνθρωποι σαν τον Ben E. King, τους Drifters, τις Shirelles και την Patti LaBelle. Όλοι μας αποδέχτηκαν όταν παίξαμε στις ίδιες συναυλίες. Ήταν μια πραγματική χαρά.
Είναι συμπτωματικό το γεγονός ότι το “She’s Not There” ήταν επίσης η πρώτη επιτυχία του Gus Dudgeon (μελλοντικός παραγωγός του David Bowie και του Elton John) ως μηχανικός ήχου;
Ήταν. Ο Gus Dudgeon ήταν βοηθός μηχανικός ήχου, επειδή ο κύριος μηχανικός ήχου, ο Terry Johnson, – ο οποίος ήταν πολύ καλός – ήταν πολύ μεθυσμένος. Παρευρέθηκε σε γάμο, νωρίτερα εκείνη την ημέρα και εμείς ηχογραφούσαμε τη νύχτα. Επέστρεψε από το γάμο τόσο μεθυσμένος που λιποθύμησε. Έπεσε ξερός καθώς ήταν πολύ μεθυσμένος. Έπρεπε να τον μεταφέρουμε σ’ ένα ταξί και δώσαμε στον οδηγό του ταξί την εντολή: «Πήγαινέ τον σπίτι». Ο τότε παραγωγός μας είπε στον Gus Dudgeon: «Λοιπόν Gus, είσαι ο βοηθός μηχανικός ήχου. Πρέπει ν’ αναλάβεις» και έτσι το “She’s Not There” είναι η πρώτη του ηχογράφηση ως κύριος μηχανικός ήχου. Όπως προείπα, πήγε στο Νο.1 στην Αμερική. Αυτό ήταν ένα θαυμάσιο ξεκίνημα γι’ αυτόν και ένα θαυμάσιο ξεκίνημα και για εμάς.
Είστε υπερήφανος που το “Odessey and Oracle” θεωρείται ένα κλασικό album;
Είμαι απίστευτα περήφανος. Ένα από τα πράγματα για τα οποία είμαι υπερήφανος είναι το γεγονός ότι όπου κι αν παίζουμε, έχουμε ένα πραγματικά μεγάλο νεανικό στοιχείο στο κοινό. Δεν μιλάμε μόνο στους ανθρώπους που μας ακολούθησαν καθ’όλη την διάρκεια της καριέρας μας, αλλά οι νέοι, η νέα γενιά ταυτίζεται επίσης με αυτό το album. Αυτό μας γεμίζει με χαρά: το γεγονός ότι πράγματα που έγραψα το 1967, όταν τότε ήμουν 22, και υλικό που έχω γράψει όταν ήμουν σε αυτή την ηλικία και που ο Chris White έχει επίσης γράψει σε μερικά τραγούδια, εξακολουθούν να σημαίνουν κάτι και για τους ανθρώπους αυτής της γενιάς. Το γεγονός ότι ένα album που δεν έγινε αποδεκτό όταν κυκλοφόρησε για πρώτη φορά, έχει γίνει τόσο αποδεκτό σε κάποιο βαθμό. Προφανώς, όσον αφορά τις πωλήσεις δεν θα γίνει ποτέ “Dark Side of the Moon”, αλλά εδώ και πολλά χρόνια πουλάει περισσότερα αντίτυπα κάθε χρόνο τώρα από ό,τι όταν βγήκε για πρώτη φορά. Το να έχεις αυτή τη μακροζωία και το να είσαι σε θέση να έχεις αυτή την επίδραση τώρα, είναι πολύ όμορφο. Είμαι πολύ περήφανος.
Πόσο σημαντική ήταν η συμβολή του ξεχασμένου mellotron του John Lennon στον ήχο του “Odessey and Oracle”;
Πολύ-πολύ σημαντική… και το θέμα είναι ότι δεν ήταν προγραμματισμένο. Μπήκαμε στο studio και υπήρχε ένα mellotron. Το δοκιμάσαμε, μας άρεσε και είπαμε: «Μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε αυτό». Έτσι, θα έλεγα κοιτάζοντας προς τα πάνω στον ουρανό, σε στάση προσευχής: «Όπου κι αν είσαι John, σε ευχαριστώ πολύ».
Είχατε συνειδητοποιήσει ότι το “The Zombies” ήταν ένα πολύ ασυνήθιστο όνομα για ένα συγκρότημα στις αρχές της δεκαετίας του ‘60;
Ναι, και αυτός ήταν ο λόγος που μου άρεσε τόσο πολύ. Ψάχναμε για ονόματα και μαζί με αρκετά άλλα συγκροτήματα βρήκαμε ονόματα όπως το The Sundowners και στη συνέχεια ανακαλύψαμε ότι και άλλοι άνθρωποι αποκαλούνταν έτσι. Ανακάλυψα στην πραγματικότητα πριν από περίπου μια εβδομάδα ότι το πρώτο συγκρότημα του Tom Petty ονομαζόταν The Sundowners. Ο Tom ήταν μεγάλος υποστηρικτής του συγκροτήματος κατά τα τελευταία του χρόνια και αυτή είναι μια αστεία σύμπτωση. Μια μέρα, όταν ακόμα θέλαμε να βρούμε κάτι ασυνήθιστο, ο μπασίστας μας που έφυγε λίγο αργότερα, στην πολύ αρχή, ονόματι Paul Arnold, σκέφτηκε το όνομα The Zombies και μ’άρεσε. Ο Colin το μισούσε! Ο Colin δεν ήξερε πραγματικά τι ήταν το ζόμπι. Ήταν πριν την ταινία «Η νύχτα των ζωντανών νεκρών» (1968) και πολλοί άνθρωποι δεν ήξεραν τι ήταν ένα ζόμπι. Ήξερα ότι είχε κάτι να κάνει με την Αϊτή και ότι οι άνθρωποι γινόντουσαν σκλάβοι και είναι απλώς υπνοβάτες νεκροί που επέστρεφαν στην ζωή εξαιτίας εξωτικών μαγικών δυνάμεων. Σκέφτηκα: «Ναι, αυτό είναι ένα όνομα που κανένας άλλος δεν θα είχε». Πίστευα ότι εάν είμαστε αρκετά τυχεροί και γίνουμε επιτυχημένοι, τότε ο κόσμος δεν θα σκεφτόταν τα ζόμπι όταν θα σκεφτόταν εμάς. Θα σκεφτόταν μόνο τα άτομα του συγκροτήματος και θα σκεφτόταν τα τραγούδια που κάναμε. Όπως όταν σκέφτεσαι τους Beatles, δεν σκέφτεστε έντομα ή ένα λογοπαίγνιο με την λέξη “beat”. Σκέφτεσαι τον John, τον Paul, τον George και τον Ringo και λειτουργεί κατ’αυτόν τον τρόπο. Θυμάμαι την πρώτη μας τηλεοπτική εμφάνιση. Ήμασταν με τον Manfred Mann και ο Manfred ήρθε προς στο μέρος μου και μου είπε: «Είσαι ο Rod Argent, έτσι δεν είναι;» και είπα: «Ναι». «Είναι ένα υπέροχο τραγούδι (σ.σ: το “She’s Not There”). Πιστεύω ότι είναι υπέροχο… αλλά πρέπει να αλλάξετε αυτό το όνομα». Αλλά αυτό δούλεψε και δεν το άλλαξαμε ποτέ.
Πιστεύετε ότι το “Nexus” (1974) album των Argent θα έπρεπε να έχει λάβει μεγαλύτερη αναγνώριση;
Μετά την διάλυση των Argent, δεν άκουσα τα albums για πολλά χρόνια και αργότερα πρόσφατα -όταν λέω πρόσφατα μιλάω για πριν από περίπου 5 χρόνια- η Sony κυκλοφόρησε μια συλλογή από remastered albums των Argent: όλα τα albums που ήταν στην CBS. Το remastering ήταν εξαιρετικό, ακούγεται πραγματικά πολύ καλό. Τους άκουσα και μ’άρεσε να τους ακούω. Πίστευα ότι ακούγονται απολύτως υπέροχοι και νομίζω ότι όλη η δισκογραφία των Argent έπρεπε να έχει μεγαλύτερη αναγνώριση. Φαίνεται ότι τα δύο πρώτα albums που αγνοήθηκαν -ήταν πριν το “Hold Your Head Up”- έχουν υπέροχα κομμάτια μέσα τους, αλλά ο ήχος ήταν πολύ μικρός. Τα κάναμε σε ένα πολύ μικρό studio (σ.σ: Sound Techniques). Τα remasters έχουν αναδείξει την πραγματική ποιότητα του ήχου με τρόπο που αποκαλύπτει πόσο καλά είναι τα κομμάτια. Μπορούν να συναγωνιστούν σε επίπεδο παιξίματος οποιοδήποτε σύγχρονο album που σου αρέσει. Αυτό ήταν ευχάριστο σε αυτή την remastered έκδοση… Αλλά και τα μετέπειτα albums επίσης. Δεν μου αρέσει κάθε κομμάτι στα albums, αλλά κάποια από αυτά νομίζω ότι ακούγονται καταπληκτικά.
Το “Hold Your Head Up” (1972) έχει διασκευαστεί από πολλά σημαντικά συγκροτήματα (Phish, Uriah Heep, Steppenwolf) και ο Rick Wakeman (Yes) δήλωσε ότι έχει «το σπουδαιότερο organ solo όλων των εποχών». Τι το ξεχωριστό έχει αυτό το τραγούδι;
Γράφτηκε από τον Chris (σ.σ: White-μπάσο) και μένα αλλά η αρχική έμπνευση για το τραγούδι -με άλλα λόγια οι στίχοι, η μελωδία και το αρχικό riff της κιθάρας- όλα προέρχονταν από τον Chris. Έτσι, το θεωρώ τραγούδι του Chris. Είχα σημαντικό λόγο στη ενορχήστρωση αυτού του τραγουδιού, στον τρόπο που μονταρίστηκε, αλλά το αρχικό πράγμα προήρθε από τον Chris. Έτσι, ανήκει στον Chris η αρχική έμπνευση. Νομίζω ότι ήταν μια πολύ φρέσκια ηχογράφηση. Πραγματικά κάναμε 32 λήψεις (σ.σ: takes), αλλά χρησιμοποιήσαμε την 1η λήψη. Ήταν μια πολύ φρέσκια λήψη σε μια νέα ταινία και αυτή η φρεσκάδα νομίζω ότι είναι εμφανής στην απόδοση. Είμαι πολύ περήφανος που ο Rick είπε αυτό για το solo στο Hammond, γιατί σημαίνει πολλά για μένα το ότι το είπε. Είμαι πολύ ευχαριστημένος. Ομοίως, ο Keith Emerson ήταν ένας από τους ανθρώπους που είπαν ότι τους άρεσε το παίξιμό μου και ήταν επίσης ένας τεράστιος μουσικός. Νομίζω ότι ήταν και ωραίος τύπος. Το “Hold Your Head Up” είναι ένα τόσο καλό τραγούδι και ο ήχος του είναι τόσο φρέσκος, που απλώς αποτύπωσε τη μαγεία της στιγμής σε λίγες λήψεις.
Συμφωνείτε με τον όρο “progressive rock” όσον αφορά τη μουσική των Argent;
Νομίζω ότι οι περιοχές των Argent ήταν σίγουρα αρκετά προοδευτικές. Ξέρεις, νομίζω ότι υπήρχαν στοιχεία και στη μουσική των Zombies, τα οποία ήταν και αυτά πολύ προοδευτικά: Ο τρόπος που κάναμε τις φωνητικές αρμονίες, ο τρόπος που κάναμε τις ενορχηστρώσεις στο album. Θα ήμουν χαρούμενος να δεχθώ τη λέξη “progressive”. Νομίζω ότι το progressive rock έβγαλε κακό όνομα και αυτό είναι ασέβεια προς τους progressive rock καλλιτέχνες, οι οποίοι νομίζω ότι ήταν εξαιρετικά εφευρετικοί, αλλά υπήρχαν πολλά συγκροτήματα γύρω από αυτό που είχαν χαρακτηριστεί ως progressive συγκροτήματα αλλά η ποιότητα της μουσικής δεν ήταν πολύ progressive σ’αυτά. Απλώς όλοι έπαιζαν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν και ήταν αρκετά συνηθισμένες μουσικές ιδέες. Αλλά όταν ακούς κάτι σαν τους δύο πρώτους δίσκους των Yes, ήταν ευχάριστα albums, ήταν υπέροχα δημιουργικά και ήταν πραγματικά progressive. Νομίζω ότι κάποια από τα albums των Emerson, Lake & Palmer ήταν πραγματικά progressiveκαι ότι υπάρχει σπουδαίο υλικό σ’αυτά, γεμάτο ενέργεια, γεμάτο δυναμική αλληλεπίδραση και γεμάτο σπουδαίες μουσικές ιδέες.
Το 2006 περιοδεύσατε με τους Ringo Starr & His All-Starr Band. Πώς ήταν το να είσαι στο ίδιο συγκρότημα με τον Ringo;
Ήταν θαυμάσιο γιατί πάντα μου άρεσε το drumming του. Ανέκαθεν ήμουν απόλυτα εμπνευσμένος από τους Beatles. Μου είχε πάρει το μυαλό το πρώτο τους αγγλικό single, όπως και σε οποιονδήποτε άλλο που ξέρω και που ήταν μουσικός εκείνη την εποχή. Επηρέασαν την δημιουργικότητα όλων και τον τρόπο που έγραφαν και έπαιζαν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ένα άλλο πράγμα που δεν γνώριζα αρκετά, αλλά ο Chris White άκουσε από κάποιον μετά το θάνατο του Lennon, ήταν ότι ο John Lennon είπε ότι θα ‘θελε να γίνει παραγωγός μας. Μακάρι να το ‘ξερα γιατί αυτό θα ήταν κάτι ευτυχές. Το να παίζεις με τον Ringo ήταν απολύτως υπέροχο. Ήταν μια εξαιρετική εμπειρία.
Έχετε ευχάριστες αναμνήσεις από τη συνάντησή σας με τον Paul McCartney στο μπουθ του πιάνου κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του album “One of the Boys” (1977) του Roger Daltrey;
Ναι, έχω. Θέλω να πω, ήταν πραγματικά για μισή ώρα. Νόμιζα ότι θα μου δείξει τις συγχορδίες του τραγουδιού που έγραψε για τον Roger (σ.σ: “Giddy”). Μιλούσε γι’αυτό και άρχισε να παίζει πράγματα που είχε αρχίσει να γράφει με τον Stevie Wonder. Δεν θυμάμαι ποιο τραγούδι ήταν. Στο μπουθ του πιάνου, μιλούσαμε για τη συμβολή του Paul στον Roger και άρχισε να λέει: «Δουλεύω με τον Stevie αυτή τη στιγμή» και άρχισε να παίζει ένα ή δύο τέτοια πράγματα. Νομίζω ότι ήταν υπέροχο και για περίπου πέντε ή έξι χρόνια μετά, λάμβανα ένα από τα ημερολόγια της συζύγου του, της Linda, που έστειλε σε λίγους ανθρώπους. Ήταν πολύ γλυκός κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας. Ήταν πολύ ωραίο που το έκανε αυτό.
Είναι κολακευτικό το γεγονός ότι οι Zombies επηρέασαν σπουδαίους μουσικούς όπως ο Tom Petty, ο Paul Weller και ο Dave Grohl;
Είναι εξαιρετικά ευχάριστο. Πραγματικά είναι. Πολύ κολακευτικό. Έχοντας συναντήσει τον Tom Petty για αρκετό καιρό, κάποιες φορές τα τελευταία χρόνια πριν πεθάνει –ήρθε στην τελευταία μας περιοδεία, ήρθε σε μια από τις συναυλίες και ήρθε μετά το τέλος της με τον Benmont Tench, τον πληκτρά του- και ήταν ωραίος. Απολύτως υπέροχος. Έγινε τεράστιος υποστηρικτής, μας έβαλε στη ραδιοφωνική του εκπομπή στο SiriusXM και περάσαμε δύο με τρεις ώρες με τον Tom στο σπίτι του και ήταν πολύ υποστηρικτικός τύπος. Αυτή είναι πραγματικά μια πολύτιμη ανάμνηση. Ήταν απλά υπέροχος.
Ήταν μια ενδιαφέρουσα εμπειρία το να παρακολουθήσετε τους Rolling Stones να παίζουν στο Studio 51 τον Απρίλιο του 1963;
Ήταν ένα από τα πιο συναρπαστικά πράγματα που έχω ακούσει ποτέ. Το συγκρότημά μας ήταν πολύ καινούργιο και αρχίσαμε να παίζουμε τις πρώτες τοπικές συναυλίες μας το 1962. Ήταν νωρίς το 1963, όπως θυμάμαι. Το Studio 51 χωρούσε περίπου 60 ή 70 άτομα και οι Stones είχαν μόλις ηχογραφήσει το “Come On”, την διασκευή στον Chuck Berry, και εκείνη την εποχή όλοι κάθονταν σε σκαμπό, συμπεριλαμβανομένου του Mick Jagger. Ήταν πολύ πιουρίστες όσον αφορά τα bluesπου έπαιζαν και ο Jagger καθόταν σ’ ένα άλλο σκαμπό. Καθόταν σε ένα ψηλό σκαμπό και τραγουδούσε σ’ ένα μικρόφωνο και ήταν τόσο συναρπαστικό. Ήμουν 17 ετών εκείνη τη στιγμή και αυτό συνέβη πριν τα 18α γενέθλιά μου. Εξακολουθούσα να μένω στο σπίτι και θυμάμαι να επιστρέφω στις πρώτες πρωινές ώρες,να ξυπνάω τη κακομοίρα την μαμά μου και να λέω: «Πρέπει να σου πω για αυτήν την συναυλία που πήγα» (γέλια). Δεν ξέρω αν το εκτίμησε και πολύ, αλλά ήμασταν πάρα πολύ ενθουσιασμένοι. Αυτή ήταν η καλύτερη συναυλία που έχω δει ποτέ ή ίσως η συναυλία εκείνη την εποχή να είχε τον μεγαλύτερο αντίκτυπο σε σένα. Απλώς μου άρεσε που παρακολούθησα τη συναυλία εκείνη την εποχή.
Ο Paul Atkinson (αρχικός κιθαρίστας των Zombies, πέθανε το 2004) ως γνωστόν υπέγραψε τους ABBA στην CBS στο Ηνωμένο Βασίλειο. Μήπως σας είπε ποτέ κάτι για αυτούς;
Δεν έχω συναντήσει ποτέ τους ΑΒΒΑ, αλλά θυμάμαι τον Paul να το κάνει και θυμάμαι ότι η ιστορία ήταν ότι είχε πολύ μεγάλη δυσκολία στο να κάνει ανθρώπους να ενδιαφερθούν γι’αυτούς. Στην Αμερική, δεν θα είχαν ποτέ κυκλοφορήσει και ήταν αυτός που εξασφάλισε ότι θα κυκλοφορούσαν στην Αμερική. Στην Αμερική, η ιστορία που άκουσα ήταν ότι πήγε στον επικεφαλής του A&R της δισκογραφικής εταιρείας για την οποία δούλευε τότε και είπε: «Θα υπογράψεις αυτό το συγκρότημα;» και ο τύπος είπε: «Όχι, δεν ενδιαφέρομαι για τη μουσική τους». Τα τραγούδια τους ήταν στα σουηδικά, ούτως ή άλλως. Ο Paul είπε: «Τι θα γίνει αν μπορώ να τους κάνω να τραγουδήσουν περισσότερα τραγούδια στα αγγλικά, θα συμφωνούσες να κυκλοφορήσετε ένα album;» και στο τέλος είπε: «Ναι. Εντάξει, αν τραγουδήσουν περισσότερα τραγούδια στα αγγλικά». Αυτός ήταν ο λόγος όπως μου είπε που υπέγραψαν στην Αμερική. Αλλά νομίζω ότι είχε προβλήματα και στην Αγγλία επίσης να κάνει ανθρώπους να τους πάρουν στα σοβαρά. Είχαν μια μεγάλη επιτυχία με την πρώτη τους συμμετοχή στην Eurovision, με το “Waterloo” (1974), αλλά όλοι πίστευαν ότι ήταν ένας μεμονωμένος pop δίσκος που δεν θα ξανασυμβεί ποτέ. Θυμάμαι μόνο αμυδρά το τι συνέβαινε εκείνη την εποχή, αλλά θυμάμαι τον Paul να μου λέει αυτή την ιστορία για το Αμερικάνικο συμβόλαιό τους και για το γεγονός ότι τους έκανε να τραγουδήσουν τραγούδια στα αγγλικά. Είχαν κάνει μόνο στα σουηδικά. Αυτό τους έκανε να υπογράψουν στην Αμερική. Φυσικά, έγιναν τεράστιοι σε όλο τον κόσμο.
Ήταν μεγάλη πρόκληση το να κάνετε το album “Classical Speaking” το 1998; Παίξατε σ’αυτό μερικά πολύ δύσκολα κομμάτια του Chopin!
Είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτό το album γιατί είμαι αυτοδίδακτος πιανίστας. Έχω έναν πολύ αγαπητό φίλο ο οποίος είναι κλασικός μουσικός και σκόπιμα απομακρύνθηκα από την παραγωγή albums για άλλους ανθρώπους επειδή ήθελα να κάνω ξανά ένα ή δύο πράγματα μόνος μου εκείνη την εποχή. Ο κλασικός φίλος μου μου είπε: «Έχεις λίγο χρόνο τώρα, γιατί δεν κάνεις κάποια πραγματική δουλειά και να κάνεις ένα κλασικό album;» Πίστευα ότι δεν μπορώ να το κάνω. Απλά δεν μπορώ. Είπε: «Γιατί όχι; Σ’ άκουσα να μισοπαίζεις τόσα πολλά πράγματα». Είπα: «Λοιπόν, δεν μπορώ». Δεν είχα σκεφτεί ποτέ την ιδέα να κάνω ένα κλασικό album και είπε: «Έλα, δοκίμασέ το». Έμεινα ένα χρόνο εκτός και έκανα εξάσκηση τρεις ώρες την ημέρα για ένα χρόνο, επέλεξα μερικά από τα αγαπημένα μου κομμάτια, δύσκολα ή εύκολα: Μερικά έργα ήταν εύκολα, αλλά με εντυπωσίασαν με το φως τους και τον σπουδαίο λυρισμό τους. Ορισμένα ήταν εξαιρετικά δύσκολα όπως οι σπουδές του Chopin. Σκέφτηκα: «Θα δούμε τι θα συμβεί» και ήμουν πολύ περήφανος στο τέλος να το φέρω εις πέρας. Ακόμη και ένας-δύο κλασικοί πιανίστες μου είπαν ότι τους άρεσε το αποτέλεσμα και είμαι πολύ περήφανος γι’αυτό.
Ο Jimi Hendrix και ο Eric Burdon εμφανίστηκαν στην πρώτη συναυλία των Argent στο Whiskey στο Λος Άντζελες. Γνωρίζατε τον Jimi;
Τον γνώριζα σε κάποιο βαθμό, μόνο ελαφρώς. Αυτή ήταν μια από τις χειρότερες συναυλίες που δώσαμε ποτέ, επειδή παίζαμε πολύ καλά εκείνη την εποχή και ήταν επίσης πολλές προσωπικότητες στο κοινό, όπως τόσο σωστά είπες, συμπεριλαμβανομένων των Hendrix και Eric Burdon που ήρθαν μαζί. Συνηθίζαμε να βάζουμε μικρόφωνα στα Leslie ηχεία του Hammond, είχαμε δύο Leslie ηχεία και συνηθίζαμε να τους βάζουμε μικρόφωνα και στη συνέχεια, λόγω της ανάδρασης (σ.σ: feedback), βάζαμε ένα από τα Leslies σε ένα καμαρίνι, πίσω μακριά από την σκηνή έτσι ώστε να μην υπάρχει ουρλιαχτό, να μην υπάρχει ανάδραση στην σκηνή. Αυτό που συνέβη ήταν ότι στα μισά του πρώτου τραγουδιού, κάποιος έκλεψε το μικρόφωνο και το Leslie ηχείο δεν ενισχυόταν πλέον και επειδή ήμασταν αρκετά δυνατό συγκρότημα, κανείς δεν μπορούσε να ακούσει το Hammond. Έτσι, ξεφτιλιστήκαμε και βγήκαμε απογοητευμένοι στο τέλος εκείνης την βραδιάς, νιώθοντας πολύ-πολύ δυσαρεστημένοι. Αλλά ακόμα και έτσι συναντηθήκαμε με τον Hendrix και τον Eric Burdon και μας προσκάλεσαν σε ένα κοινό πάρτι γενεθλίων που έκανε ο Eric Burdon με τους τύπους από τους War, το συγκρότημα War στο οποίο ήταν αναμεμειγμένος ο Eric Burdon. Θυμάμαι να είμαι πολύ περήφανος επειδή κατά τη διάρκεια της βραδιάς, ο Jimi Hendrix ήρθε προς στο μέρος μου και μου συστήθηκε και είπε: «Μου αρέσει πραγματικά ο δίσκος σας “She’s Not There”» Ο τύπος απλά ήθελε να το πει αυτό. Αυτό είναι το μόνο που μπορώ να θυμηθώ να λέει και αυτή είναι η μόνη φορά που συναντήθηκα με τον Hendrix, ο οποίος όπως και όλοι οι υπόλοιποι, πίστευα ότι ήταν θαυμάσιος. Συνάντησα τον Eric Burdon περισσότερο, περιέργως, και το αποτέλεσμα ήταν να βρεθούμε μαζί και έπαιξα με τον Eric μερικές φορές σε συναυλίες που ήμασταν μαζί και είναι υπέροχος.
Θυμάστε την συναυλία των Zombies που δώσατε στην Αθήνα το 2011;
Την θυμάμαι και θυμάμαι να την απολαμβάνω πολύ. Μας φέρθηκαν πολύ καλά. Την θυμάμαι επίσης επειδή έπρεπε να φάω πριν από την συναυλία και βγήκα έξω σε ένα εστιατόριο σε εξωτερικό χώρο. Θυμάμαι να παραγγέλνω «καλαμάρι» (σ.σ: το είπε στα Ελληνικά) και περίμενα ότι θα ήταν σαν το «καλαμάρι» που είχα παντού, αλλά με σέρβιραν ένα ολόκληρο καλαμάρι. Ένα ολόκληρο «καλαμάρι» και ήταν τεράστιο! Δεν είχα ξαναδεί κάτι σαν κι αυτό, αλλά Θεέ μου, ήταν ωραιότατο. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ (γέλια).
Έχετε μουσικές φιλοδοξίες που θέλετε να εκπληρώσετε;
Τίποτα που να είναι διαφορετικό από το έργο που έχω ήδη κάνει, με την έννοια ότι εξακολουθώ να θέλω να συνθέτω και να ηχογραφώ τραγούδια με τα οποία είμαι ευχαριστημένος. Θέλω ακόμα να προσπαθώ να βελτιώσω το παίξιμό μου, την φωνή μου και τη σύνθεσή μου. Μετά, θα συνεχίσω τη ζωή όπως πρέπει.
Αντέγραψαν οι Nirvana στο “Nevermind” το εξώφυλλο του “In Deep” (1973) album των Argent;
Το αντέγραψαν ;! Δεν το έχω δει ποτέ! Δεν γνωρίζω. Το έκαναν πραγματικά; Ω, αυτό είναι υπέροχο. Επίτρεψέ μου να σου πω μια ιστορία για το εξώφυλλο του “In Deep”. Μπορώ να κολυμπήσω τώρα, αλλά την εποχή που κάναμε αυτό το εξώφυλλο, δεν ήξερα κολύμπι. Δεν φοβόμουν το νερό, απλώς δεν ήξερα κολύμπι και οι άνθρωποι που έκαναν το εξώφυλλο ήθελαν μια φωτογραφία κάτω από το νερό και πήγαν σε ένα πάρκο κολύμβησης όπου υπήρχαν φινιστρίνια στις πλευρές της πισίνας και ένα εστιατόριο εκεί, όπου οι άνθρωποι μπορούν να κοιτάξουν κάτω από το νερό και να δουν τον κόσμο να κολυμπά. Μου είπαν: «Εντάξει, πήδα μέσα και πήγαινε κάτω στο πάτο της πισίνας». Είπα: «Δεν μπορώ». Είπαν: «Γιατί;» «Δεν μπορώ, επειδή δεν ξέρω κολύμπι». Είπαν: «Όοοχι, έλα τώρα! Κάνεις πλάκα;» Είπα: «Όχι, δεν μπορώ». Τελικά πήδηξα μέσα. Δεν ξέρω πώς, κατάφερα να μείνω κάτω από το νερό για τόση πολλή ώρα. Μπορώ να το κάνω τώρα, αλλά την εποχή που έγινε το εξώφυλλο ήμουν πραγματικά κάτω από το νερό, πήδηξα βαθιά και δεν ήξερα κολύμπι.
Υπάρχουν στην σημερινή μουσική σπουδαίες προσωπικότητες όπως ήταν ο John Lennon, ο Brian Jones και ο Jimi Hendrix;
Υπάρχουν ενδεχομένως, αλλά δεν τις ξέρω. Νομίζω ότι η μουσική, κατά κάποιο τρόπο, ήταν τότε τόσο σημαντική παγκοσμίως. Δεν λέω ότι δεν είναι σημαντική τώρα, αλλά υπάρχει τόσος ανταγωνισμός στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, από ιστοσελίδες όλη την ώρα και έχεις 24ωρη πρόσβαση. Εκείνη την εποχή η κυκλοφορία ενός album ήταν πολύ σημαντική, και έπρεπε να βγεις έξω και ήταν ένα ιδιαίτερο πράγμα να το αγοράσεις. Ήταν σε βινύλιο, οπότε έπρεπε να ανοίξεις το πικάπ σου, να βγάλεις το δίσκο από την θήκη και να τον βάλεις στο πικάπ. Έπρεπε να κάτσεις και να ακούσεις το album και ν’ αρχίσεις να σκέφτεσαι. Δεν θα έκανες skip κάποιο κομμάτι από αυτό το album. Μελετούσες τις σημειώσεις στην θήκη και το εξώφυλλο του album ήταν εξίσου σημαντικό μέρος αυτού που συνέβαινε μαζί με τις σημειώσεις μέσα στο album. Κατά κάποιο τρόπο, οι μεγάλες προσωπικότητες, οι σημαντικοί άνθρωποι όπως ο John Lennon, ο Paul McCartney, ο Mick Jagger και ο Keith Richards, ο Brian Jones, άνθρωποι όπως ο Hendrix, ήταν παγκοσμίως γνωστοί σε όλες τις γενιές. Στην παλαιότερη γενιά μπορεί να μην άρεσε αυτό που έκαναν αλλά το γνώριζαν. Όταν βγήκε ένα πρόγραμμα όπως το Top of the Pops, μια ολόκληρη χώρα το παρακολουθούσε. Πιστεύω λοιπόν ότι ήταν πολύ σημαντικότερη η εστίαση σε αυτό που έπαιζαν, από ό,τι τώρα. Ίσως αυτό έχει να κάνει κάπως με το γεγονός ότι οι άνθρωποι είχαν τότε τέτοιους σούπερ σταρς. Δεν λέω ότι τώρα δεν υπάρχουν σούπερ σταρς. Έχεις ανθρώπους σαν την Adele που πουλάει εκατομμύρια albums, αλλά κατ’εμέ δεν νομίζω ότι υπάρχουν αυτές οι προσωπικότητες. Ίσως αυτό συμβαίνει επειδή γερνάω και δεν είμαι σε επαφή με τη σύγχρονη σκηνή, όσο ήμουν συνεχώς σε επαφή με όλα όσα συνέβαιναν τότε.
Ο Keith Emerson μου είπε ακριβώς το ίδιο. Είπε: «Ήταν ένα τεράστιο γεγονός όταν οι Beatles κυκλοφορούσαν νέο album. Έπρεπε να ακούσεις τους στίχους του John Lennon. Έπρεπε να ακούσεις την κιθάρα του George Harrison. Σήμερα κανένας δεν δίνει δεκάρα για το ποιος παίζει solo κιθάρα σε ένα album της Lady Gaga».
Ακριβώς, αυτό είναι τόσο αλήθεια! Συνήθιζες να ξέρεις κάθε μέρος από κάθε τραγούδι ενός νέου album των Beatles. Το ξέραμε πραγματικά! Ήταν ένα μεγάλο γεγονός στη χώρα, στον κόσμο. Υπήρχε ένα ραδιοφωνικό πρόγραμμα από τον Kenny Everett, όπου έπαιζε κλάσματα του δευτερολέπτου από ένα τραγούδι των Beatles και ρωτούσε τον κόσμο ποιο τραγούδι ήταν. Το μόνο που ακούγες ήταν σκέτο: «Ννττ» (σ.σ: ο ήχος μιας νότας). Ξέρεις, ο κόσμος το ‘ξερε και γω επίσης συνήθιζα να γνωρίζω ποιο τραγούδι ήταν. Γνωρίζαμε καλά αυτά τα τραγούδια. Γνωρίζαμε ποιος έπαιζε σε ο,τιδήποτε, προφανώς τα μέλη του συγκροτήματος, αλλά αν άλλοι άνθρωποι έπαιζαν σε αυτό, το γνωρίζαμε επίσης.
Ένα τεράστιο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» ” στον κύριο Rod για τον χρόνο του.
Official The Zombies website: https://www.thezombiesmusic.com
Official The Zombies Facebook page: https://www.facebook.com/thezombiesmusic
Official Rod Argent website: http://rodargent.com