Διονύσης Ζάχος: Αν έχεις έντονη προσωπικότητα, δύσκολα δέχεσαι bulling. Το bulling είναι για εκείνους που το δέχονται οι ίδιοι.

Είναι ταλεντάρα και φέτος πρωταγωνιστεί σε ένα συγκλονιστικό ρόλο στο θεατρικό σανίδι. Ο Διονύσης Ζάχος σε μια εξομολόγηση από τις λίγες που κάνει για όλα εκείνα που δεν ξέρουμε και θα μάθουμε, στην Άννα Τσιάλτα και στο www.bizznews.gr. Ένας μοναδικός μίμος σε ένα ρόλο ζωής ! Μια συγκλονιστική συνέντευξη που θα σας καθηλώσει!!

 

Διονύσης Ζάχος. Να ξεκινήσουμε με το συγκλονιστικό σου έργο που θα μας γεμίσει συναισθήματα και θα μας κάνει να σκεφτόμαστε διαφορετικά.

Το «Δωμάτιο μηδέν» έχει να κάνει με την συναισθηματική βία. Όλα τα έργα, αυτή την εποχή, πραγματεύονται την σωματική και την λεκτική βία. Μότο του έργου είναι «Βία που δεν αναγνωρίζεται, ούτε αποδεικνύεται».

Τέτοια βία μπορούμε να δεχθούμε από παντού. Από τους γονείς μας, τα’ αδέλφια μας,κι ακόμα χειρότερη είναι η ερωτική βία που αυτή κι αν δεν μπορείς ν’ αντιμετωπίσεις.

 

Πιστεύεις ότι μέσα από αυτό το ρόλο εξελίσσεσαι;

Ναι έτσι το αποφάσισα. Για την δική μου εξέλιξη, να κάνω αυτό τον ρόλο. Κάνοντας μια διαφυλική, την οποία δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν είμαι διαφυλικός, θα πρέπει να εισχωρήσω στην ψυχολογία της και να καταλάβω γιατί θέλει ν’ αλλάξει φύλο και πώς αυτή η γυναίκα πια, ψυχολογικά, δεν άντεξε αυτόν τον άντρα που επέλεξε να πηγαίνει μαζί του και τον σκότωσε.

Πόσο δύσκολο είναι να βάλεις όλα αυτά τα συναισθήματα και να τα κάνεις ένα;

Όταν κάνω τους ρόλους, αλλά και τις μιμήσεις στα σόου, είμαι απόλυτα προσηλωμένος στην ψυχολογία και την προσωπικότητά τους, χωρίς να ψάχνομαι ιδιαίτερα, γιατί δεν σου κρύβω ότι είμαι λίγο τεμπελάκος. Εννοώντας ότι παίρνω κάποια στοιχεία, τα αφουγκράζομαι και αυτόματα γεννιέται μέσα μου ο ρόλος.

Πόση διαφορά υπάρχει μεταξύ του κωμικού κι αυτού;

Είναι διαφορετικά, αλλά όταν μπορείς να κάνεις κωμωδία, μπορείς να κάνεις τα πάντα. Με την κωμωδία, παίζεις με το μυαλό του κοινού. Προσπαθώ να το ερεθίσω εγκεφαλικά, να το εισπράξει και να βγάλει γέλιο. Κι είναι δύσκολο να παίξεις με το μυαλό του. Στο δράμα, αν είναι καλός ο ηθοποιός, έχει ένα όμορφο κείμενο και μια καλή σκηνοθεσία, τους συνεπαίρνει το συναίσθημα, άρα θα συγκινηθεί και θα κλάψει. Κάνω σατυρική κωμωδία. Για τους σκηνοθέτες, δεν είμαι αμιγώς κωμικός.

Πολλοί σκηνοθέτες με θεωρούν δραματικό ηθοποιό.

Αλλάζεις λοιπόν φέτος όλο αυτό που κάνεις;

Φέτος λοιπόν, ισορροπώ ανάμεσα στην κωμωδία και στο δράμα. Κάνουμε blue comedy. Είναι ένα καινούργιο κίνημα, ένας νεοσουρεαλισμός. Βέβαια δεν είναι εύκολο να κάνω έναν κωμικό ρόλο και να μπαίνω βαθιά στο ψυχόγραμμα της Φαίης.

Δυο μήνες δουλέψαμε ακατάπαυστα και κουραστικά. Να μάθω  να ισορροπώ στην κωμωδία και στο δράμα βγαίνοντας φυσιολογικό.

Πώς αισθάνεσαι που έχεις αυτό τον ρόλο;

Μου αρέσουν τα δύσκολα. Ακόμα και στις μιμήσεις μου, γουστάρω να κάνω τις πιο δύσκολες φωνές και χαρακτήρες. Έκανα Σπεράντζα Βρανά, Χατζή. Και στην παράσταση λοιπόν, είμαι μια γυναίκα, στο βάθος, μια κανονική γυναίκα που όμως έχει την ιδιαιτερότητα να είναι και διαφυλική. Είναι δυο άνθρωποι σε ένα σώμα.

Μπορείς να μου πεις τα συναισθήματά σου;

Κατανόηση, απορίες, πολλές αλλά και αγάπη. Νιώθω αγάπη γι’ αυτό τον ρόλο. Αγάπη γενικά για τους διαφορετικούς ανθρώπους.

Νιώθεις ότι μετά από αυτή την παράσταση, μπορεί ν’ αλλάξουν τα συναισθήματά σου;

Όχι, γιατί οι ηθοποιοί έχουν δικλείδες. Είναι αδιανόητο, μετά από 17 χρόνια και τόσους ρόλους που κάνω, να εγκλωβίζομαι από τον ρόλο σαν προσωπικότητα. Θα ήμουν άρρωστος και σίγουρα στο ψυχιατρείο. Ο ρόλος είναι πάνω στη σκηνή και τελειώνει μόλις κατέβω. Χρειάζομαι βέβαια μια ώρα περίπου να επανέλθω, γιατί ζω σε έναν παράλληλο κόσμο. Αν είσαι ο ρόλος και δεν τον παίζεις, η μετάβαση είναι δύσκολη.

Στη ζωή σου, σου έχει ασκηθεί ψυχολογική βία;

Όχι, κι αισθάνομαι τυχερός. Έζησα με μια ολοκληρωμένη οικογένεια και από χαρακτήρες και από προσωπικότητες, κι αυτό αυτόματα μ’ έκανε ισορροπημένο. Ούτε στη δουλειά ούτε στα νιάτα μου έζησα bulling. Για οτιδήποτε, κι όχι μόνο για την σεξουαλικότητα. Όλα είναι θέμα προσωπικότητας. Αν είσαι πληθωρικός κι έντονη προσωπικότητα, δύσκολα δέχεσαι bulling. Το bulling είναι για εκείνους που το δέχονται οι ίδιοι. Γίνονται οι ίδιοι θύματα. Η ταυτότητα του ανθρώπου είναι μία, αλλά χωριζόμαστε σε κατηγορίες. Υπάρχει ο άνθρωπος ο δυναμικός, ο νωχελικός, αυτός που έχει ευαισθησίες. Ο καθένας έχει κάτι που τον καθορίζει στη ζωή του.

Είμαστε καθρέφτες. Ότι πετάς στον άλλον σου επιστρέφει. Το ψέμα σου επιστρέφει, όπως και η αγάπη. Αν μισήσεις κάποιον, ακόμα κι αν δεν του το δείξεις, θα στο επιστρέψει, γιατί το νιώθει.

Πόσο έχει συμβάλει στην προσωπικότητά σου η οικογένειά σου;

100%. Είμαστε μια δεμένη οικογένεια και σε όποια επιλογή κάναμε, είτε τ ’αδέλφια μου είτε εγώ, οι γονείς μας ήταν δίπλα. Ακόμα κι όταν πρωτοβγήκα το 1999 στο «Μπράβο» με την Ρούλα Κορομηλά, κι έχασα τον πατέρα μου στα 46 του. Το σύμπαν κάτι σου παίρνει και κάτι σου δίνει, για να κρατηθεί η ισορροπία. Αν το ήξερα βέβαια νωρίτερα, θα επέλεγα να έχω τον πατέρα μου και όχι τις εμφανίσεις μου. Αλλά δεν το ήξερα. Κι ο πατέρας μου λοιπόν που ήταν στο νοσοκομείο και πονούσε, ένιωσα πως σηκώθηκα στα μάτια του, γιατί αν κι έβλεπε αυτό που έκανα, θεώρησε πως το παιδί του ξεχώρισε.

Οι γονείς μου με αντιμετώπισαν ως πραγματικό ταλέντο, αλλά παιδί τους. Δεν μου βάλανε φρένο γιατί φορούσα φουστάνια, έκανα την Βουγιουκλάκη και τι θα έλεγε ο κόσμος. Ποτέ. Ήταν επιλογή μου κι επιλογή τους ταυτόχρονα. Όπως λέμε και στο έργο, τίποτα δεν μας εγκαταλείπει. Ούτε οι επιλογές μας. Εμείς τις εγκαταλείπουμε και περισσότερο όταν δεν τις γουστάρουμε.

Άρα έχεις μάθει να ζεις με τις επιλογές σου; Και τις δέχεσαι;

Θεωρώ ότι είμαι πολύ ισορροπημένος. Πέρασα απ’ όλα τα στάδια του έρωτα. Μέχρι τα 20 μου συναναστρεφόμουν με γυναίκες. Θα είχα κι ένα παιδί γύρω στα 22 από την τελευταία μου σχέση που είχε μείνει έγκυος. Μετέπειτα δοκίμασα κι άλλα πράγματα ερωτικά και σεξουαλικά. Δεν έχει σημασία πού καταλήγεις, γιατί μια ψυχή δεν καταλήγει πουθενά. Οι γονείς μου ούτε αυτό με ρώτησαν. Ήταν πάντα κύριοι. Ήταν η δική μου ζωή.

Όλος ο κόσμος σ’ αγαπάει, σε θαυμάζει, δεν έχω δει κανέναν να σχολιάζει αρνητικά τη ζωή σου.

Δεν ξεφτιλίστηκα σαν προσωπικότητα. Δεν άφησα να φύγει ο έλεγχος από τα χέρια μου. Είχα στόχο το θέατρο, όχι για να γίνω γνωστός, αλλά γιατί το αγαπάω. Δεν είμαι σε αυτό που λένε παρεάκια, κυκλώματα. Δεν βγαίνω, δεν κυκλοφορώ. Δεν προκαλώ. Έχω την αξιοπρέπειά μου και θεωρώ πως αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να έχει ένας άνθρωπος σαν προίκα. Η αξιοπρέπεια καθορίζει τα πάντα και δεν είναι δεδομένη. Όπως και δεν είναι δεδομένο ότι το πρωί θα αναπνεύσουμε. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Το κερδίζουμε και δίνουμε εξετάσεις καθημερινά.

17 χρόνια καριέρας με απόλυτο σεβασμό από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τους δημοσιογράφους, τα περιοδικά. Σέβονται τη δουλειά σου και αυτό το έχεις κερδίσει. Ποιο είναι το μυστικό;

Δεν υπάρχουν μυστικά. Ο καθένας λειτουργεί αυτόνομα κι όπως του έρχεται. Αν υπάρχει ένα μυστικό στη ζωή, είναι να είσαι ο εαυτός σου. Το λένε οι περισσότεροι, αλλά λίγοι το κάνουν στην πράξη. Παίζουμε ρόλους αναγκαστικά. Έτσι είναι φτιαγμένη η κοινωνία. Το μυστικό είναι στο πόσο αληθινός μπορεί να είναι αυτός ο ρόλος. Το ψεύτικο φαίνεται. Είναι σαν τον ατάλαντο.

Δεν έχεις μπει σε διαδικασίες α παρακαλέσεις ή να γλύψεις;

Δεν ένιωσα ποτέ σταρ. Δεν κάνω πρωταθλητισμό. Γιατί πρώτος βαριέμαι και δεύτερον, όπως είπα, είμαι και τεμπελάκος. Θεωρώ πως έχω ένα ατόφιο ταλέντο και είτε είσαι στο Παλλάς είτε πάνω σε ένα κασόνι σ’ ένα καφενείο στο πουθενά, τραβάς την προσοχή του κόσμου και χειροκροτεί. Το ταλέντο σου σε κάνει ηθοποιό.

Ούτε η προσωπικότητά σου ενδιαφέρει τον κόσμο, αλλά το ταλέντο σου και αυτό που του παρουσιάζεις την δεδομένη στιγμή. Θεωρώ τον εαυτό μου καλλιτέχνη της πίστας.

Γενικότερα, όλοι λέγονται ηθοποιοί, μοντέλα, παρουσιαστές. Αν και τελείωσα τη σχολή θεάτρου, με δυο παραστάσεις, δεν λέγομαι ακόμα ηθοποιός. Είμαι εν δυνάμει ηθοποιός. Μου αρέσει να είμαι μόνος μου, να γράφω, ν’ αφουγκράζομαι τη φύση. Δεν βλέπω τα πράγματα επιφανειακά.

Είσαι ρατσιστής;

Δεν θα μπορούσα από θέση να είμαι ρατσιστής. Θα ήμουν ανόητος. Εμείς οι Έλληνες, γενικά, έχουμε παρεξηγήσει όλες τις λέξεις. Η πιο ουτοπική λέξη που έφτιαξε ο άνθρωπος είναι το «Για πάντα». Το «Σ’ αγαπώ», η φιλία, βιασμένες λέξεις. Όλοι είναι αδέλφια, όλοι είναι φίλοι, όλοι επιχειρηματίες. Βιάζουμε τις λέξεις. Με την καθαρή έννοια του ρατσισμού, όχι δεν είμαι ρατσιστής. Ο ήλιος και το φεγγάρι είναι για όλους.

Σαν Έλληνας πως νιώθεις;

Ο Έλληνας είναι ένας υπόδουλος λαός από το 1834, από τότε που φέρανε οι άλλοι τον Όθωνα, είμαστε αποικία της Αγγλίας και της Γαλλίας εδώ και δυο αιώνες, δανειζόμενοι για μια ζωή, τσακωνόμαστε μόνοι μας, είμαστε ένας λαός με υπέροχο ήλιο, αλλά πάντα ρουφιάνος. Δεν ξέρουμε την ιστορία μας, γιατί αν την σεβόμασταν, δεν θα είχαμε μέχρι το 1933 παράγκες μέσα την Ακρόπολη και ήρθαν οι Αμερικάνοι για να τις κατεβάσουν. Μόνοι μας δώσαμε στον Έλγιν, για ένα ρολόι, όλα μας τα μάρμαρα. Οι Έλληνες είναι ένας πανέξυπνος λαός, με φοβερό παρελθόν και χωρίς μέλλον.

Έχεις φίλους τραγουδιστές, κάνεις μιμήσεις, κάνεις τη ζωή τους ,ξέρουμε ότι σ’ αγαπάνε και ακόμα κι αν δημιουργήθηκε κάποιο θέμα, λύθηκε, γιατί ήταν καλοπροαίρετο.

Τις περισσότερες φορές, ναι. Η σάτιρα είναι λεπτό πράγμα. Σατιρίζω έναν άνθρωπο, γίνομαι ο καθρέφτης του και υπερβάλω για να γελάσει ο θεατής. Αν κάνω ατόφια και με απόλυτη σοβαρότητα μια μίμηση, γιατί να έρθεις να πληρώσεις για να γελάσεις; Η σάτιρα υπερμεγενθύνει το ελάττωμά σου. Έχει κάνει καλό σε πολλούς, γιατί διορθώνονται. Αν δεν έχεις την παιδεία, θυμώνεις.  Οι καλλιτέχνες είμαστε ευαίσθητοι και ιδιόρρυθμοι, κι όπως είπα, ζούμε σε μια χώρα αναλφάβητων.

Γιατί πιστεύεις ότι ζούμε σε μια χώρα αναλφάβητων;

Το 69% των Ελλήνων είναι αναλφάβητοι. Έχουμε και παρουσιαστές τέτοιους. Άλλοι λοιπόν έχουν την παιδεία να δεχθούν την σάτιρα, κι άλλοι δεν την έχουν. Δεν θα κάνω όμως σάτιρα, ανάλογα με το πώς έχει σηκωθεί ο άλλος, ή αν έκανε ένα καλό ερωτικό κρεβάτι ή η κυρία έχει περίοδο. Κάνω τη δουλειά μου κι ανάλογα πώς το αντιλαμβάνεται ο άλλος. Υπάρχουν και κακές στιγμές.

Μπορεί κι εγώ να ξεφύγω. Πάνω στον ενθουσιασμό και στο χειροκρότημα του κοινού, να πω κάτι παραπάνω. Αλλά το άλλο πρωί, θα ζητήσω συγγνώμη. Αν ο άλλος δεν την δεχθεί ή γίνεται εμμονικός, έχει θέμα. Το ίδιο ισχύει και για μένα αν γίνω εμμονικός και κυνηγάω κάποιον. Υπάρχουν και τέχνες που δεν το έχουν δεχθεί και μια από αυτές είναι η Άντζελα Δημητρίου. Την εκτιμώ και δεν βγήκα ποτέ να καθαιρέσω την καλλιτεχνική της αξία. Μου δίνει όμως το κείμενο μόνη της. Εκείνη σατιρίζεται μόνη της. Είναι η μοναδική περσόνα που κάνω και δεν γράφω τίποτα. Λέω ότι λέει.

Δεν έχεις γράψει ποτέ λόγια;

Αυτά που λέει, είναι από μόνα τους σατιρικά. Είναι σαν να της τα έχει γράψει ο Πρετεντέρης. Αυτό που κάνω είναι να αφουγκράζομαι τα λόγια και τις σκέψεις του κόσμου και να τα βγάζω προς τα έξω.

Πιστεύεις ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν εμμονές μαζί σου;

Δεν θέλω να το πιστεύω αυτό. Δεν πειράζω κανέναν. Εμμονικός γίνεσαι όταν είσαι εμμονικός με τον εαυτό σου. Δεν πιστεύω ότι το σύστημα και τα κυκλώματα δεν σε αφήνουν να προχωρήσεις. Αυτά τα θεωρώ για τους αποτυχημένους. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε το ιδίωμα να πετάμε την ευθύνη κάπου αλλού. Υπάρχει σίγουρα ανταγωνισμός. Αλλά το ότι κάποιοι μας κυνηγάνε, είναι μόνο στο μυαλό των ανθρώπων. Ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου, είναι το μυαλό του. Ο ίδιος μας ο εαυτός. Αυτόν έχουμε απέναντί μας. Αυτός μας πάει πίσω ή μπροστά.

Γιατί δεν έχεις κλείσει ακόμα κάτι για δουλειά σε μαγαζί; Περιμένεις κάτι;

Προείχε το θέατρο. Αυτή η παράσταση ήταν ν’ ανέβει από πέρυσι, αλλά για κάποιους λόγους δεν τα κατάφερε. Φέτος λοιπόν, από τον Αύγουστο τρέχει αυτή η παράσταση και δεν είχα χρόνο να τρέξω και για το άλλο. Οι προτάσεις που μου γίνανε δεν με αφορούσαν. Είμαι σε αναζήτηση χώρου, συζητάμε πράγματα, ευελπιστώ ότι μέχρι τα Χριστούγεννα θα έχει έρθει ξανά, σε κάποιες πίστες,  το «Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου».

Το χρειάζεται ο κόσμος. Το ζητάει. Τους λείπει. Είδα και την μεγάλη επιτυχία του Καλοκαιριού στις παραστάσεις σου σε όλη την Ελλάδα.

Αυτή η παράσταση πήγε πάρα πολύ καλά. Μου αρέσει να κάνω πράγματα της εποχής μου. Δεν είναι πως δεν θέλω να παίξω κλασικούς ρόλους. Θέλω σαν τρελός να παίξω Πιραντέλο. Το «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» ας πούμε. Αλλά, νομίζω, ότι όλα έχουν την ώρα τους και τη σειρά τους.

Το «Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου», έκανε μεγάλη επιτυχία και από τον τίτλο, αλλά κι επειδή μπήκανε πολλά νέα πρόσωπα στο σόου μου, όπως η Σοφία Βέμπο. Αν ζούσε και δεν είχε περάσει στο μυαλό του κοινού σαν ηρωίδα, θα μπορούσα να την σατιρίσω. Όπως την σατίριζε εκείνη την εποχή η Νέζερ και γέλαγε ο κόσμος.

Έχουμε επίσης την μεγάλη Μαλβίνα Κάραλη, την Σπεράντζα Βρανά, το απόλυτο θηλυκό και βέβαια Χατζή και πολλά πρόσωπα από την πολιτική. Αυτό που με πειράζει σήμερα σαν καλλιτέχνη, είναι πως παλιότερα ένας Σακελλάριος, ένας Πρετεντέρης, ένας Ξυλούρης, κατεβάζανε κυβερνήσεις. Με άρμα την τέχνη, ξυπνούσαν τον λαό, κάτι που κανένας δεν κάνει πια. Τώρα η τέχνη είναι μόνο ταμείο.

Κατά πόσο συμφωνείς ή διαφωνείς με τον νόμο που ψηφίστηκε και κατά πόσο αυτός ο νόμος δίνει κάτι στην δική σου προσωπικότητα;

Εσύ και χωρίς νόμους, μεγάλωσες, όπως είπες, χωρίς bulling και φυσικά πάνω απ’ όλα μετράει η αποδοχή της οικογένειάς μας. Τώρα ένας νόμος θα μας κάνει ν’ αποδεχθούμε;

Κάθε νόμος που βγαίνει, έχει ένα σκοπό. Αυτά, αφού θέλουμε να λεγόμαστε Ευρώπη, θα έπρεπε να έχουν γίνει χρόνια πριν. Πληρώνουμε ήδη πρόστιμα για κάποια πράγματα που δεν έχουν περάσει. Κι αυτό είναι το λυπηρό. Αυτός ο νόμος φτιάχτηκε στη δεδομένη στιγμή για να εξυπηρετήσει άλλους σκοπούς. Να καλύψει, την όποια κυβέρνηση, για τα άλλα μνημόνια που θα περάσουν.  Αφορά μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων και όχι τους gay. Είναι 3.000; 5.000; Είναι όμως ένα κομμάτι της κοινωνίας μας. Καλά έγινε και βγήκε για να μπορούν κι αυτοί να κάνουν τις διαδραστικές δουλειές τους.

Να είναι η εικόνα τους και στα έγγραφά τους. Το αν τελικά θα κάνει καλό ή κακό, θα φανεί στην πορεία. Γιατί κανένας νόμος δεν αφομοιώνεται αμέσως. Ιδιαίτερα από τον έλληνα. Σε ένα κομμάτι διαφωνώ. Στην ηλικία. Υπάρχουν άνθρωποι που νιώσανε την ομοφυλοφιλική έλξη από πολύ μικρή ηλικία. Αλλά ένα παιδί 15 ετών, δεν έχει πλάσει χαρακτήρα. Δεν έχει άποψη για την ίδια τη ζωή. Δεν έχει φάει χαστούκι, δεν έχει μάθει. Απλά θέλει. Πώς θα δεχθεί αυτό το παιδί το bulling που θα δεχθεί έξω; Ναι, θα πάει σε ψυχολόγους λένε. Δεν θα γίνει η εγχείριση την άλλη μέρα ή ακόμα και μετά από 6 μήνες. Αλλά μέχρι να γίνει αυτή η εγχείριση, ποιος θα το σώσει το παιδί; Πώς θα διαχειριστεί την κατακραυγή της κοινωνίας που δεν μπορεί ν’ αποδεχθεί το αυτονόητο η κοινωνία, όχι το ΑΥΤΟ, το ίδιο το θέμα στην ουσία. Καταρχήν, κανείς δεν έχει καταλάβει τον νόμο. Κάποιοι τον διαχειρίστηκαν διαφορετικά, κάποιοι τον μεταφράσανε διαφορετικά. Το μόνο που ισχύει είναι ότι η σημερινή κυβέρνηση, προσανατόλισε τον κόσμο αλλού.

Mε την Σκηνοθέτη του έργου που ανέβασαν Στέβη Μπουζιάνη !! 

Πώς θα κλείσουμε την συνέντευξη; Πες μια ατάκα από το έργο.

Πρώτα αγαπάς, μετά ερωτεύεσαι, ύστερα αλλοιώνεσαι, μετά αλλοτριώνεσαι, αρχίζεις λίγο λίγο να φοβάσαι. Να φοβάσαι τον άλλον και να μένεις, εξακολουθώντας να τον αγαπάς, δίχως να ξέρεις τι αγαπάς.