Έλντα Πανοπούλου: πώς κατάφερε να ζυγίζει 63 κιλά!

15/09/2011

Μέσα σε τρία χρόνια “αναδύθηκε” από το σώμα της η γυναίκα των 63 κιλών. Η δημοφιλής ηθοποιός μιλά για το ρατσισμό στους υπέρβαρους, την ανορεξία και τους στόχους της.

Θυμάται πως δεν της άρεσε να στερείται. «Ποτέ στη διατροφή μου δεν είχα τη νοοτροπία του «ψητό ή βραστό κρέας ή ψάρι και σαλάτα, μ’ ένα καρότο στο ενδιάμεσο» λέει. Θυμάται όμως και την ημέρα που στάθηκε πάνω από τη ζυγαριά της και είδε τον αριθμό «96». Τότε, θορυβήθηκε. «Όχι για το πώς φαινόμουν στους άλλους, αλλά για μένα. Για την υγεία μου» δηλώνει. Έτσι, αποφάσισε να παραμείνει ένας πληθωρικός άνθρωπος, που γελάει πολύ, παθιάζεται εύκολα και ονειρεύεται σπουδαία πράγματα. Αλλά να δείχνει μια «άλλη» Έλντα. Και τα κατάφερε.
Κουράστηκες να σε ρωτούν πώς αδυνάτισες;
Με έχει κουράσει το να μη γίνεται δεκτή η απάντηση μου. Προσπαθώ να μεταφέρω την εμπειρία μου, αλλά δεν με πιστεύουν. Μου λένε οι φίλες μου για κάποιους που τις ρωτούν για μένα: «Τους ορκιζόμαστε ότι δεν έχεις κάνει επεμβάσεις, αλλά δηλώνουν: «Αδύνατον!»».
Γιατί δεν γίνεται πιστευτή η αλήθεια σου;
Επειδή οι άνθρωποι προτιμούν τη μαγική συνταγή. Το θαύμα! Μια γυναίκα που τη μια μέρα ξυπνάει χοντρή, θέλει να πιστεύει ότι τον άλλο μήνα θα έχει μεταμορφωθεί σε καλλίγραμμη, στο μοντέλο Ζιζέλ.
Ονειρευόσουν κάτι αντίστοιχο;
Όχι. Πολλές φορές, πάντως, προσπαθούσα να χάσω γρήγορα 7 ή 8 κιλά. Και πράγματι, τα έχανα. Αλλά για πόσο; Τον επόμενο χρόνο έπαιρνα σχεδόν τα διπλάσια. Αν άκουγα το φίλο μου, το διαιτολόγο Κώστα Ξένο, που μου έλεγε «πρέπει να αλλάξεις την καθημερινότητα σου για να μπορέσει το σώμα σου να επανέλθει σε μια καλή κατάσταση», θα είχα αδυνατίσει νωρίτερα. Δεν είχα την υπομονή, μέχρι που έβαλα ως στόχο τα δέκα κιλά το χρόνο.
Πόσο διαφορετική αισθάνεσαι πλέον;
Νιώθω πανευτυχής! Κυρίως, επειδή μπορώ πια να ανεβαίνω τα σκαλιά έξι ορόφων χωρίς να αισθάνομαι ότι θα πεθάνω. Γενικότερα, δεν υπήρξα δυστυχισμένη λόγω του βάρους μου, όσο κι αν πάντα υπήρχαν ρούχα στις βιτρίνες που μου άρεσαν αλλά δεν γινόταν να τα φορέσω. Για παράδειγμα, ένα ωραίο γυναικείο πουκάμισο, ένα κολάν ή ένα φορεματάκι με μήκος έστω λίγο πάνω από το γόνατο. Αναγκαζόμουν να ψωνίζω από καταστήματα αντρικής ένδυσης και μάλιστα το large μέγεθος.
Ενώ, τώρα, τι φοράς;
Το medium απ’ τα γυναικεία. Μη φανταστείς μίνι και σορτσάκια. Δεν κάνω τέτοιες ανοησίες.
Οι άλλοι πώς σε αντιμετώπιζαν;
Με εμένα συνέβη το εξής: είχα την ευλογία να γίνω αγαπητή έτσι όπως ήμουν. Μια δυο φορές μόνο, που δεν με είχαν αναγνωρίσει, άκουσα άσχημα σχόλια. Όπως κάποτε που διαπληκτιστήκαμε με έναν οδηγό και είπε: «άντε, βρε χοντρή!». Όταν κατέβηκα απ’ το αυτοκίνητο, γιατί πάντα μου αρέσει να λύνω τα όποια προβλήματα με τη συζήτηση, μου είπε: «Αχ, εσείς είστε, κυρία Πανοπούλου; Πόσο σας αγαπώ, πόσο μου αρέσετε!» Το κακό σχόλιο είχε ξεχαστεί.
Αν δεν ήσουν αναγνωρίσιμη, πιστεύεις ότι θα είχες αντιμετωπίσει περισσότερα κρούσματα αγένειας;
Μα, υπάρχει μεγάλος ρατσισμός. Τον διακρίνω στα μάτια των άλλων ακόμη και για λιγότερο υπέρβαρους ανθρώπους. Πρέπει να είσαι βλάκας για να μην καταλαβαίνεις με τι απέχθεια κοιτούν το χοντρό άνθρωπο. Σαν να έχει κάνει κάποιο κακό. Μου έχουν διηγηθεί ιστορίες, όπου στα λεωφορεία κάποιοι σηκώνονται και αλλάζουν θέση όταν δίπλα κάθεται υπέρβαρος.
Γιατί υπάρχουν τέτοιες συμπεριφορές;
Όλοι μας έχουμε μέσα μας το θεό και το διάβολο, αλλά πρέπει να αποφασίσουμε ποιον απ’ τους δύο θέλουμε να ακούμε. Ο διάβολος σε βάζει να μισείς.
Στις σχέσεις σου; Είχες πρόβλημα;
Ειλικρινά, όχι. Σχεδόν πάντα ήμουν η «ευτραφούλα» ή, αν θες, «ζουμερούλα». Ξεκίνησα να παίρνω βάρος απ’ την εφηβεία μου, λόγω μιας θεραπείας που έκανα με ενέσεις πενικιλίνης για τις αμυγδαλές μου κι όταν έχασα αυτά τα κιλά, τα οποία κατόπιν ξαναπήρα, ήμουν 19-20. Στην ηλικία, δηλαδή, που επί της ουσίας ξεκινά η ερωτική ζωή μιας γυναίκας. Ή τουλάχιστον ξεκινούσε στη δική μου εποχή, γιατί σήμερα, δυστυχώς κατά τη γνώμη μου, αρχίζει πολύ νωρίτερα. Μέχρι λοιπόν και τα 28 μου χρόνια, που παντρεύτηκα, είχα φλερτ ή έκανα σχέσεις με πολύ νόστιμα και γοητευτικά πλάσματα. Ξέρεις, νομίζω ότι το πρόβλημα το έχουν αυτοί που θέλουν να το κουβαλάνε.
Δηλαδή, τι εννοείς με αυτό;
Το κόμπλεξ απωθεί τους άλλους, γιατί αποτυπώνεται στο πρόσωπο μας. Όταν κάποιος έχει στο βλέμμα του τη σιγουριά του «εντάξει είμαι, μια χαρούλα είμαι» εκπέμπει άλλα πράγματα. Η ευτυχία δεν βρίσκεται στη ζυγαριά. Το ξέρουν αυτό οι γυναίκες; Υπάρχουν άντρες που τους αρέσουν τα περισσότερα κιλά. Έχω γνωρίσει αρκετούς.
Δεν επιτάσσουν άλλα τα πρότυπα της εποχής μας;
Γίνεται βομβαρδισμός με αυτά τα πρότυπα. Χάνουμε την ουσία, το να είμαστε καλά και να επιθυμούμε να γίνουμε έμπνευση έστω για ένα συνάνθρωπο μας. Το σύστημα οδηγεί στην ανορεξία ή στη βουλιμία. Μαθήτριες μου στη σχολή μού εξομολογούνται ότι αντιμετώπιζαν προβλήματα απ’ το σχολείο, επειδή ήταν πέντε κιλά βαρύτερες απ’ τις αδύνατες συμμαθήτριες τους.
Τι τους απαντάς;
Αυτές δεν είναι καταστάσεις που μπορείς να τις αντιμετωπίσεις μόνος σου. Στη σχολή συνεργαζόμαστε με πολλούς γιατρούς, κι ανάμεσά τους με ψυχολόγο – ψυχίατρο. Υπάρχει μια καρέκλα στο γραφείο μου που τη λέμε «καρέκλα των δακρύων». Κάθε βράδυ κάποιο παιδί έρχεται εδώ για να ακουμπήσει το πρόβλημα του, αυτό που οι γονείς του δεν προλαβαίνουν να ακούσουν και οι φίλοι δεν θέλουν, γιατί έχουν τα δικά τους. Αυτό που έχει λείψει απ’ τους ανθρώπους είναι η υπομονή και το ενδιαφέρον για τον πόνο του διπλανού μας.
Οι μαθητές σου επηρεάζονται απ’ την τηλεόραση;
Στο πρώτο έτος είναι όλοι «τηλεορασόπληκτοι» και πιστεύουν ότι ζωή είναι αυτό που προβάλλεται στις εκπομπές. Το λαμπερό, το γρήγορο, το εύκολο. Στο δεύτερο, κλείνουν τη συσκευή. Για μένα αυτό δεν είναι ευχάριστο, γιατί οφείλω πολλά στην τηλεόραση. Βεβαίως, ήμουν ήδη οκτώ-εννιά χρόνια ηθοποιός και είχα στοιχειωδώς την ωριμότητα να αντιμετωπίσω το Μέσο. Έγινα όμως γνωστή απ’ το Ρετιρέ του Γιάννη Δαλιανίδη και δεν το ξεχνώ αυτό. Την αγαπώ την τηλεόραση.
Τότε γιατί απέχεις;
Γιατί η κατάσταση είναι ζοφερή. Ή έχουμε πάθει Αλτσχάιμερ και δεν θυμόμαστε πώς ήταν η τηλεόραση του 1995 ή του 2000; Μας ενοχλεί ότι είναι θέσφατο το «πρέπει να δεις τι βρακί φοράει ο απέναντι σου». Το πώς εξωραΐζονται τα πάντα, ακόμα και το διαζύγιο. Ναι, έχουν δικαιώματα οι γονείς, αλλά, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να περιορίζονται μπροστά σε εκείνα των παιδιών. Κι όταν κάποιος αποφασίζει να γίνει γονιός, θα πρέπει να έχει αντιληφθεί πως πρόκειται για ιερή αποστολή και να κάνει υπομονή και όχι να χωρίζει επειδή βαρέθηκε.
Υπαινίσσεσαι κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα ή γνωστές εκπομπές;
Όχι. Στο σύνολο αναφέρομαι, όπου επικρατεί αυτή η «αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι» που λέει ο Κούντερα. Το που πήγε η τάδε, πώς ήταν το μαγιό της, αν έχει γίνει photoshop στην κυτταρίτιδα της. Ένα ανελέητο κουτσομπολιό που μας κάνει περισσότερο κουτσομπόλη-δες απ’ ότι ήδη είμαστε. Υπάρχουν και καλές εκπομπές, αλλά λιγότερες απ’ τις άλλες. Υπερτερούν οι κακές.
Θα επέστρεφες με μια δική σου εκπομπή στην τηλεόραση;
Ακόμη και δωρεάν, αν το όποιο κανάλι με άφηνε να παρουσιάσω μια εκπομπή που να γινόταν αρωγός, να έδειχνε στη νεολαία ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος, εκτός από την καφετέρια, τα μπουζούκια, τα ακριβά αυτοκίνητα και την κονόμα. Αλλά αισθάνομαι ότι αυτά που θέλω εγώ δεν είναι αποδεκτά από τους ιθύνοντες. Προτιμώνται άλλες εκπομπές, οι εκπομπές «ύπνου».
Σου έχουν γίνει προτάσεις για κάποιες εκπομπές ή για σειρές;
Η τελευταία ήταν πέρσι. Με τίμησε, βεβαίως, ότι με σκέφτηκαν, αλλά δεν μετάνιωσα που αρνήθηκα. Το σενάριο δεν ήταν του γούστου μου.
Υπάρχουν άλλα πράγματα, για τα οποία έχεις μετανιώσει;
Δεν θα το έλεγα έτσι. Πέρασα τα νεανικά μου χρόνια με σκληρή δουλειά κι αυτό μπορεί να δημιούργησε προβλήματα στη συναισθηματική μου ζωή, στο γάμο μου. Ήμουν πολύ λίγες ώρες στο σπίτι μου. Και να μπορούσα, όμως, να το αλλάξω αυτό, δεν θα το έκανα.
Έχεις πει στο παρελθόν: «Χώρισα και δεν το κατάλαβε κανείς».
Και πώς αλλιώς; Μια τόσο προσωπική στιγμή γίνεται με ανακοινώσεις και συνεντεύξεις;
Αν κάποια στιγμή ξαναπαντρευόσουν, θα το δημοσιοποιούσες;
Όχι, βέβαια. Δεν επιτρέπεται σε ανθρώπους που έχουμε μάθει και πιστεύουμε πέντε πράγματα να χρησιμοποιούμε τέτοια τερτίπια προκειμένου να διατηρούμαστε στην επικαιρότητα, και να κερδίζουμε δημοσιότητα.
Σκέφτεσαι, παρ’ όλα αυτά, το ενδεχόμενο να παντρευτείς ξανά;
Όχι, τουλάχιστον σήμερα που μιλάμε. Αν βρεθεί ο άνθρωπος που θα με κάνει να το ξανασκεφτώ, γιατί όχι; Έχω μάθει να αφήνω «ανοιχτά παράθυρα» στη ζωή μου. Ένα παιδί, όμως, θα ήθελα να έχω. Υπάρχει το ενδεχόμενο να υιοθετήσω. Κι αν ακόμη είμαι στο στάδιο της σκέψης, είναι γιατί με προβληματίζει το μέγεθος της τεράστιας ευθύνης. Μπράβο σε όσους το έχουν κάνει ήδη!
Το δικό της “μυστικό” διατροφής: Μείωσε σταδιακά τις ποσότητες του φαγητού της και κατά πολύ τη ζάχαρη, κάνοντας συνάμα βάδην. Τα πρώτα 3-4 κιλά χάθηκαν στη διάρκεια των διακοπών της το 2008. Πλέον ζυγίζει 63 κιλά και 200 γραμμάρια.
Πηγή: People