Η Κέλλυ Σταμουλάκη τα λέει ”έξω από τα δόντια για πρώτη φορά”

Είναι η Κέλλυ Σταμουλάκη. Μια Γυναίκα που θαυμάζω για το μυαλό της και την παιδεία της. Μια γυναίκα που παρακολουθώ τα έργα της χρόνια τώρα και πραγματικά από τότε που την γνώρισα καλύτερα, άρχισα να θαυμάζω και την γοητεία της ως πρωτοπόρα σε όλα της.

Ήπιαμε ένα καφέ και κάναμε μια συζήτηση πολύ όμορφη. Μας βγήκε συνέντευξη. Γιατί κάποια στιγμή έπρεπε να μιλήσει. Να ανοίξει την καρδιά της. Και το έκανε σε εμένα. Κέλλυ μου αγαπημένη σε ευχαριστώ καταρχήν για την εμπιστοσύνη σου και την αγάπη σου και κατά δεύτερον, για το ότι μαζί σου όλα τα παιδιά αλλά και οι μεγάλοι θα μάθουν να αγαπούν το θέατρο.
Απολαυστε την σε μια Μοναδική Συνέντευξη για πρώτη φορά

Φέτος, λοιπόν, μας υπόσχεστε «Το πιο τρελό τριήμερο», στο θέατρο ΗΒΗ. Στο Δελτίο Τύπου, διαβάζουμε ότι «ξεφεύγετε από τα κλασικά παραμύθια» και μας παρουσιάζετε «ένα σύγχρονο έργο». Ήταν ανάγκη ή επιλογή να ξεφύγετε από τα παραμύθια;

Καταρχάς, να διευκρινίσω, για να μην υπάρξει κάποιου είδους παρεξήγηση, ότι δεν αποποιούμαι τα κλασικά παραμύθια! Ίσα ίσα, υπάρχουν κλασικοί συγγραφείς τους οποίους αγαπώ και των οποίων έργα έχω κάνει ελεύθερη απόδοση και έχω σκηνοθετήσει. Γενικώς, όμως, σαν άνθρωπος και σα δημιουργός, μου αρέσουν οι προκλήσεις και θέλω πάντα να νιώθω ότι δημιουργώ κάτι από το μηδέν. Η δημιουργία πρωτότυπων έργων και όχι διασκευών, είναι τόσο ανάγκη όσο και επιλογή μου. Ανάγκη, γιατί η συγγραφή για εμένα λειτουργεί σαν ψυχοθεραπεία και γι’ αυτό επιθυμώ να μετουσιώνω σε κείμενα τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου.
Επιλογή, γιατί είχα κουραστεί να βλέπω να επαναλαμβάνονται τα ίδια έργα κάθε χρόνο και να ανεβαίνουν παραστάσεις, μερικές φορές και πρόχειρα φτιαγμένες, μόνο και μόνο γιατί «πουλάει» το όνομα του κλασικού, άρα και γνωστού παραμυθιού.
Η αλήθεια είναι, πως τα πρωτότυπα έργα είναι δύσκολα, τόσο για τον συγγραφέα γιατί απαιτούν περισσότερο κόπο, όσο και για να βρεθεί παραγωγός να τα πιστέψει και να τα ανεβάσει. Αλλά είπαμε, μου αρέσουν οι προκλήσεις!

Ποιο είναι το θέμα του έργου σας. Μιλήστε μας για αυτό.

«Το πιο τρελό τριήμερο» είναι μία παράσταση, που έγινε με πολύ μεράκι και απευθύνεται σε όλη την οικογένεια. Με αφορμή το σοβαρό ζήτημα της απομόνωσης που έχει επιφέρει η αλόγιστη χρήση των ηλεκτρονικών και του διαδικτύου, προσπάθησα να μιλήσω για πράγματα που έχουν αξία , για την ανθρώπινη επαφή, την επικοινωνία, τη φιλία, τις σχέσεις των τριών γενεών. Μέσα από τη δική μου ματιά προσπάθησα, να προτείνω τρόπους για να μπορέσουν να επιτευχθούν όλα τα παραπάνω και για να έρθουν οι γονείς κοντά με τα παιδιά τους.

Πάντα, το έναυσμα για να γράψω μια ιστορία είναι αυτά που νιώθω και παρατηρώ γύρω μου. Έβλεπα λοιπόν, παντού, στις καφετέριες, στο μετρό, στο δρόμο, ανθρώπους να είναι απορροφημένοι στην οθόνη του κινητού τους και να μην σηκώνουν ούτε το βλέμμα , για να κοιτάξουν ή να μιλήσουν με το διπλανό τους. Παιδιά φίλων μου, να κάθονται στις οθόνες για ώρες και να μην σηκώνονται ούτε για να φάνε!
Πώς θα μπορούσα λοιπόν, να κλείσω τα μάτια και τα αυτιά μου σε ένα τέτοιο φλέγον θέμα, που μας απασχολεί; Λόγω της ενασχόλησης μου με το θεατρικό παιχνίδι κατέληξα πως το πραγματικό παιχνίδι και ο ποιοτικός χρόνος που αφιερώνουμε στα παιδιά είναι υψίστης σημασίας για την συναισθηματική τους ανάπτυξη κι αυτό θέλησα να καταθέσω μέσα από το έργο μου.

Και είναι μεγάλη η ικανοποίηση που παίρνω, όταν στο τέλος κάθε παράστασης με πλησιάζουν παιδιά και με αγκαλιάζουν αυθόρμητα, ενώ οι γονείς δίπλα, μου χαμογελούν με νόημα και σχηματίζουν με τα χείλη τους τη λέξη «ευχαριστώ». Κι αυτή, είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή για εμένα. Γιατί αντιλαμβάνονται ότι η παράσταση μας, είναι μεν μία ξέφρενη κωμωδία που τους κάνει να γελάσουν και να περάσουν όμορφο και ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά τους, αλλά παράλληλα τους δίνει και τροφή για σκέψη και συζήτηση στο σπίτι.

Συνηθίζετε να συνεργάζεστε με τρανταχτά ονόματα, όπως ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας που υπογράφει τη μουσική του έργου σας, ο Βασίλης Λέκκας, η Κωνσταντίνα, ο Τάσος Χαλκιάς, η Ελένη Καστάνη, η Μελίνα Κανά, η Ευρυδίκη και φέτος με τον Πασχάλη Τσαρούχα, τη Νέλλη Γκίνη και τον Ρένο Ρώτα. Πώς είναι αλήθεια, η συνεργασία σας;

Θα σας πω κάτι, που όσο κλισέ κι αν ακούγεται, το εννοώ πραγματικά: Για μένα, οι συνεργασίες μου είναι οικογενειακή υπόθεση. Με τους ανθρώπους αυτούς, περνάω χρόνο, μοιράζομαι στιγμές δημιουργίας, ανταλλάσω απόψεις και καλλιτεχνικές ανησυχίες. Δεν θα μπορούσα λοιπόν, να έχω δίπλα μου συνεργάτες που δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα ή που δεν τους θαυμάζω.

Και για αυτό και προσπαθώ οι συνεργασίες μου να είναι σταθερές. Με τον Λαυρέντη, συνεργαζόμαστε τα τελευταία 16 χρόνια. Είναι ένας άνθρωπος, με τον οποίο έχουμε αναπτύξει κοινή γλώσσα και κώδικες επικοινωνίας και μοιραζόμαστε αντίστοιχα οράματα. Με τη Νέλλη και τον Πασχάλη, που είναι τα νέα μέλη της οικογένειας μας, μας συνδέουν πολλά χρόνια γνωριμίας, φέτος όμως, μας δόθηκε η ευκαιρία να συνεργαστούμε και χαίρομαι πραγματικά για αυτό.

Ο Ρένος, είναι ένα παιδί που γνωριστήκαμε πρόσφατα, όμως χαίρομαι που μπήκε στην ομάδα μας, γιατί είναι ένα παιδί ταλαντούχο, με ήθος και ευγένεια. Όπως αντιλαμβάνεστε, οι επιλογές μου δεν έχουν να κάνουν με «τρανταχτά» ονόματα, αλλά με «τρανταχτούς» ανθρώπους!

Ακούγονται πολλά για το χώρο σας και για τις σχέσεις μεταξύ συναδέλφων. Με το χέρι στην καρδιά, μπορείτε να μας απαντήσετε ποια είναι η δική σας σχέση με το χώρο και τους συναδέλφους σας;

Δεν μπορώ να σας μιλήσω για πράγματα που «ακούγονται», μπορώ, όμως, με το χέρι στην καρδιά κι εφόσον με ρωτήσατε, να σας μιλήσω προσωπικά, για πράγματα που γνωρίζω κι έχω ζήσει.

Ασχολούμαι πολλά χρόνια με το παιδικό – οικογενειακό θέατρο και το κάνω με όλη μου την ενέργεια, γιατί αγαπώ πολύ τη δουλειά μου, αλλά και τα παιδιά. Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, πως δεν έχουν έρθει δύσκολες στιγμές. Στην επαγγελματική μου πορεία, έχουν βρεθεί δίπλα μου άνθρωποι του χώρου, που ενώ τους ευεργέτησα και τους βοήθησα, ανταποδοτικά με λήστεψαν (κυριολεκτικά και μεταφορικά) και πρόδωσαν την εμπιστοσύνη μου. Αυτό, ήταν μάθημα ζωής για εμένα, και γι’ αυτό προσέχω πάντα να συνεργάζομαι με ανθρώπους που τους εμπιστεύομαι, που τους σέβομαι και τους εκτιμώ πρωτίστως σαν ανθρώπους και έπειτα καλλιτεχνικά.

Η επιτυχία, ξέρετε, φέρνει συχνά και πόλεμο. Έχω δεχτεί επιθέσεις, όπως και άλλοι αξιόλογοι συνάδελφοι, γιατί ανεβάσαμε τον πήχη στις παραγωγές μας και κάναμε προσεγμένες δουλειές. Συνάντησα «συναδελφικές» αντιδράσεις, επιθέσεις και συκοφαντίες, προσπάθειες επιρροής του κοινού με αρνητικές κριτικές σε γνωστά sites ή κακεντρεχή σχόλια σε σχολεία και συλλόγους, επειδή δεν ακολούθησα την μέχρι τότε πεπατημένη στο παιδικό θέατρο και συνεργάστηκα με επώνυμους συντελεστές και ηθοποιούς, χρησιμοποιώντας ζωντανή μουσική και όργανα επί σκηνής, τα οποία ανεβάζουν το κόστος μιας παράστασης.
Εγώ από την μεριά μου, προσπάθησα να χτίσω μία ειλικρινή και έντιμη σχέση με τους ανθρώπους που με τιμούσαν, να εκπαιδεύσω στην ουσία το κοινό, να μπορεί να ξεχωρίσει μία ποιοτική παράσταση. Και με θλίβει απεριόριστα, οι ίδιοι μου οι συνάδελφοι, αφενός να υποβιβάζουν γενικότερα τη δουλειά μας , και αφετέρου να μπαίνουν σε διαδικασίες δυσφήμησης των δικών μου παραστάσεων ή και άλλων άξιων συναδέλφων, προκειμένου να αναδείξουν τις δικές τους. Είναι κάτι που δεν με αντιπροσωπεύει ως άνθρωπο και ως καλλιτέχνη.

Σκεφτήκατε ποτέ να εγκαταλείψετε το χώρο;

Υπήρξαν στιγμές που μου πέρασε φευγαλέα από το μυαλό. Ο λόγος που δεν το έκανα, είναι γιατί στη ζωή μου δεν έχω συνηθίσει να εγκαταλείπω. Δεν είχα μηχανισμούς στήριξης, αλλά αυτό δεν με σταμάτησε. Φρόντισα να δημιουργήσω το δικό μου σύστημα ώστε να σταθώ στα πόδια μου και να στηρίξω τη δουλειά μου με αυτονομία. Και φυσικά, σε αυτό με βοήθησε πολύ και ο κόσμος, γιατί μέσω της δουλειάς μου, απέκτησα ένα φανατικό κοινό που με ακολουθεί πιστά.

Τα Μέσα και οι δημοσιογράφοι θεωρείτε ότι σας βοήθησαν να χτίσετε αυτή τη σχέση με το κοινό;

Σίγουρα, έχουν υπάρξει άνθρωποι και στο δικό σας χώρο που όταν γνώρισαν τη δουλειά μου την εκτίμησαν και με στήριξαν. Κυρίως από sites και την κρατική τηλεόραση. Αλλά ας μη γελιόμαστε, ενώ η δουλειά μου πουλάει, εγώ «δεν πουλάω»! Θέλω να πω, δεν ανήκω στο λεγόμενο “star system”, σε αυτούς που δίνουν τροφή για σχόλια ή που μια φωτογραφία τους σε ένα περιοδικό μπορεί να αναπαραχθεί σε όλες τις καθημερινές τηλεοπτικές εκπομπές και να γίνει viral.

Δεν έχω προσωπικά σκάνδαλα να «πουλήσω» αλλά κι αν είχα, δεν θα τα προέβαλα. Δεν είπα ποτέ ποιον ερωτεύτηκα, ποιον χώρισα, αν τσακώθηκα ή με ποιον τσακώθηκα. Δεν με ενδιέφερε να «κρεμάσω τη ζωή μου στα μανταλάκια». Αυτό που με ενδιέφερε ήταν η δουλειά μου. Σε αυτήν αφιερώθηκα και αυτή θέλω να αναγνωρίζεται. Δυστυχώς, η τηλεόραση και κυρίως τα ιδιωτικά κανάλια, λειτουργούν εντός άλλως πλαισίων, πλέον και υπηρετούν μία άλλη λογική, γι’ αυτό και δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι δεν με προτιμούν για τηλεοπτικές συνεντεύξεις, με εξαίρεση τα κρατικά κανάλια, που δεν ενδιαφέρονται για τα νούμερα της τηλεθέασης.

Είπατε προηγουμένως ότι «ανεβάσατε τον πήχη στις παραγωγές σας» κι αυτό προκάλεσε αντιδράσεις. Εκτός όμως, από αυτό, θεωρείτε ότι κάποιοι σας ακολούθησαν ή σας μιμήθηκαν ενδεχομένως; Νιώθετε πρωτοπόρος;

Η αλήθεια είναι, πως νιώθω και δεν το λέω με καμία δόση αλαζονείας ή ναρκισσισμού. Ασχολούμαι πολλά χρόνια με το παιδικό θέατρο και κάποια πράγματα που έκανα σε παραστάσεις μου, έγιναν για πρώτη φορά. Καταρχάς, τα έργα που ανεβάζω έχουν πρωτότυπη και ζωντανή μουσική.

Κι όταν λέω ζωντανή, εννοώ με όργανα επί σκηνής, με κονσόλες και εξαιρετικά ηχοσυστήματα που ακόμα και σήμερα δεν διαθέτουν τα περισσότερα θέατρα της Αθήνας και με ηθοποιούς και μουσικούς ερμηνευτές που τραγουδούν ζωντανά και όχι πατώντας πάνω σε Playback.
Το γεγονός δε, ότι ενέταξα μουσικούς ερμηνευτές (όπως, το Βασίλη Λέκκα, την Ευρυδίκη, την Μελίνα Κανά, την Κωνσταντίνα, τον Σταύρο Σιόλα) σε παιδικές παραστάσεις, ήδη από το 2005, προκάλεσε αίσθηση. Πλέον, το βλέπω να γίνεται και σε σκηνές ενηλίκων και να αποτελεί και τάση της εποχής, κατά κάποιον τρόπο. Τέλος, ήμουν από τους πρώτους, που εισήγαγα στο παιδικό θέατρο επώνυμους κι αναγνωρίσιμους καλλιτέχνες.

Θυμάμαι, κάποτε, συζητούσα για μία παράσταση μου, με μία εκπαιδευτικό και της έλεγα τα ονόματα που συμμετείχαν και η γυναίκα απόρησε και με ρώτησε: «Ζωντανά ή σε video wall;». Επομένως, ναι, θεωρώ τον εαυτό μου πρωτοπόρο και ειλικρινά χαίρομαι πολύ, που έχω βάλει το λιθαράκι μου σε αυτό το χώρο και συνετέλεσα στο να ανέβει το επίπεδο των παραγωγών συνολικά και να δοθεί άλλη διάσταση σε αυτό που λέμε, παιδικό – οικογενειακό θέατρο.

Συνήθως, οι θεατρικές παραστάσεις χωρίζονται σε εμπορικές και ποιοτικές ή «κουλτουριάρικες» – όπως τις αποκαλούν. Το παιδικό – οικογενειακό θέατρο, που εσείς υπηρετείτε ανήκει σε κάποια κατηγορία; Και γενικότερα, εσείς τι πιστεύετε; Μια εμπορική παράσταση μπορεί να είναι και ποιοτική ή το αντίστροφο;

Πρόσφατα συζητούσα με ένα φίλο και συνάδελφο για το συγκεκριμένο ζήτημα, με αφορμή μία παράσταση του λεγόμενου «εμπορικού» που είδαμε. Μπορεί να ακουστώ σκληρή, αλλά δυστυχώς, καταλήξαμε και οι δύο πως η Ελλάδα είναι μια ρατσιστική χώρα, μια χώρα που περιορίζει την καλλιτεχνική έκφραση, και αρέσκεται να βάζει ταμπέλες : «Αυτός είναι ποιοτικός. Εκείνος είναι του εμπορικού. Αυτός είναι κωμικός.»

Λειτουργούμε με ετικέτες, αντί να κρίνουμε τη συνολικότερη εικόνα και να βλέπουμε την κάθε παρουσία με καθαρή ματιά. Προσωπικά έχω δει πολλές παραστάσεις, τις λεγόμενες ποιοτικές, που η παραγωγή τους δεν κόστιζε ούτε 100 ευρώ, χωρίς εξαιρετικά κείμενα ή λαμπρές ερμηνείες, να αποθεώνονται ως δήθεν καλές, μόνο και μόνο γιατί ανέβηκαν σε κάποια σκηνή που έχει βαφτιστεί «ποιοτική».

Εγώ είδα μιζέρια και φτώχεια, χωρίς βέβαια, αυτό να σημαίνει ότι η παράσταση κρίνεται από τον πλούτο της παραγωγής της. Αντιθέτως έχω δει εξαιρετικές αλλά και κακές ερμηνείες σε «εμπορικές» και «ποιοτικές» σκηνές. Εν ολίγοις, για εμένα δεν ισχύουν αυτές οι κατηγορίες, άλλωστε τα ράσα δεν κάνουν τον παπά! Εγώ θυμάμαι, τους δασκάλους μου στη Σχολή, να μας λένε «ένας καλός ηθοποιός, είναι καλός ηθοποιός, παντού». Αυτό έμαθα και αυτό το θέατρο υπηρετώ.