Μήπως πεινάς; Και τι να φας;

11/12/2011

Στέκομαι ανέκφραστος μπροστά στο ψυγείο.

Άνευ λόγου. Ανοίγω την πόρτα. Τίποτα. Καμία έκφραση. Γιαούρτια, αγγουράκια, τυριά , μπρόκολο και αυτά τα γιαουρτάκια 0% που ποτέ δεν αγγίζω με κοιτούν με την ελπίδα της φυγής από το κρύο αλλά εγώ τίποτα. Σαν να μην υπάρχουν.
Γιατί το άνοιξα το αναθεματισμένο;
Ζαβλακώθηκα. Όχι μόνος μου. Κολλητικό είναι.
Όλοι έχουμε ζαβλακωθεί!
Μήπως πεινάς; Και τι να φας;
Ανοίγω πρωινάδικα και όλοι είναι ευτυχισμένοι. Τρώνε, χορεύουν, γελούν και μιλάνε για μαλλιά , για τη Σελήνη στον Παρθένο και για τη «σωστή» μους λεμονιού. Εγώ γιατί δεν είμαι ευτυχισμένος; Εγώ γιατί δεν έχω χρόνο να ασχολούμαι με τρέσες και με Περτετζίκη; Εγώ σκέφτομαι το χρήμα. Το χρήμα που δε ρέει πλέον. Το χρήμα που μου χρωστάνε. Το χρήμα που μου έφαγαν. Το χρήμα που μου ζητάνε. Το χρήμα που μου ανήκει και μου το κλέβουν. Εκβιαστικά μου το κλέβουν. Δουλεύω για να τους πληρώνω.
Έχω ζαβλακωθεί;
Όλοι μας έχουμε ζαβλακωθεί!
Σιγοτραγουδώ «να δεις που κάποτε θα μας πούνε και μαλάκες»… Μας είπαν! Ο Πάγκαλος αγαπούλες μας είπε μαλάκες. Γαλλιστί μεν αλλά μας είπε. Παρ’ το ως δεδομένο. Το άκουσα. Το είδα. Το επόμενο βήμα είναι φάπες και χλέπες. Θα βγαίνει ο Πάγκαλος στους δρόμους και θα ρίχνει φτυσίδια στις μούρες μας. Έτσι απλά. Έτσι γουσταρίζει ο αντιπρόεδρος. Ο και αυτής της κυβέρνησης αντιπρόεδρος. Ακλόνητος.
Όλοι μας έχουμε ζαβλακωθεί!
Δεν αντιδρούμε. Δεν το νιώθω. Ακόμα τα κόμματα τσακώνονται. Ακόμα υπάρχουν δεξιοί. Ακόμα υπάρχουν μαλάκες. Όσο υπάρχουν μαλάκες, θα υπάρχουν και δεξιοί. Ο μαλάκας δεν πεθαίνει. Είναι αήττητος.
Όλοι μας έχουμε ζαβλακωθεί!
Στέλνω ραβασάκι, παίρνω τηλέφωνα, παίρνω το ποδήλατο και πάω στον έρωτα. Γίνομαι ρομαντικός. Αυτό με σώζει. Ο ρομαντισμός μου. Αυτός ο άγνωστος κύριος που εν τέλει γίναμε φίλοι. Εδώ και καιρό. Υπάρχει. Ο έρωτας που δεν μου τελείωσε, δυνάμωσε. Ζω. Αυτό είναι απόδειξη πως ζω. Δεν τα ‘χω παρατήσει ακόμα.
Όλοι μας έχουμε ζαβλακωθεί. Αυτό ζητά η κοινωνία. Αυτό ζητά η κατάσταση. Κι εμείς στρατιωτάκια ακούνητα και μέρα και νύχτα. Ρομπότ.
Σε μπερδεύω με τα πολλά. Τα μπλέκω. Έτσι με έχουν κάνει. Να σκέφτομαι γρήγορα και να μπερδεύω θέματα. Δεν έχω χρόνο. Πληρώνω τις ανάσες μου. Φορολογούνται.
Λαμπάκια και τενεκεδάκια το στόλισμα του Συντάγματος. Πάνε οι εποχές που ο Αβραμόπουλος βρώμιζε την Αθήνα με το κιτς δέντρο ,το φτιαγμένο από λαμαρίνες.
Λαμπάκια. Τώρα που τα ανέφερα, έχω μια εντύπωση πως φέτος δεν υπάρχουν λαμπάκια και κρεμασμένοι Άγιοι Βασίληδες στα μπαλκόνια.
Κρίση; Φτώχεια; Ρεύμα;
Πολλοί οι πιθανοί λόγοι αλλά γλιτώσαμε. Γλιτώσαμε από τα χιλιάδες χρώματα τους σε χιλιάδες νευροσπαστικούς ρυθμούς να χτυπιούνται και με τους χιλιάδες ήχους τους να ξερνάνε στους αιθέρες χριστουγεννιάτικες μελωδίες.
Τα νεύρα μου σπασμένα. Τα λέω σε ‘σένα για να ξεθυμάνω.
Καλές γιορτές να ‘χουμε. Με χαμόγελα. Ακόμα και ζαβλακωμένοι. Όσο μπορούμε αρκεί να είναι φυσικά. Δε μ’ αρέσουν τα υπό πίεση χαμόγελα.
Υ.Γ. Ας ξαναγυρίσουν Θεέ μου τα τσίζμπεργκερ των Μακ στο 1 ευρώ. Τώρα βρήκαν να ακριβύνουν; Μήπως πεινάς; Και τι να φας;