One night stand από τον Αντώνη Σουσάμογλου

11 τραγούδια σαν λάμψη στα μάτια, σαν γεύση στο στόμα, σαν σε ταινία που τελειώνει, ανάβουν τα φώτα και ξαφνικά βρίσκεσαι στο δρόμο στη μέση της νύχτας, της μοναξιάς και του κινηματογραφικού ονείρου…


11 τραγούδια σαν λάμψη στα μάτια, σαν γεύση στο στόμα, σαν σε ταινία που τελειώνει, ανάβουν τα φώτα και ξαφνικά βρίσκεσαι στο δρόμο στη μέση της νύχτας, της μοναξιάς και του κινηματογραφικού ονείρου…

11 τραγούδια σαν λάμψη στα μάτια, σαν γεύση στο στόμα, σαν σε ταινία που τελειώνει, ανάβουν τα φώτα και ξαφνικά βρίσκεσαι στο δρόμο στη μέση της νύχτας, της μοναξιάς και του κινηματογραφικού ονείρου…

11 τραγούδια σαν λάμψη στα μάτια, σαν γεύση στο στόμα, σαν σε ταινία που τελειώνει, ανάβουν τα φώτα και ξαφνικά βρίσκεσαι στο δρόμο στη μέση της νύχτας, της μοναξιάς και του κινηματογραφικού ονείρου…

Στο ONE NIGHT STAND του Αντώνη Σουσάμογλου συμμετέχουν η Δήμητρα Γαλάνη, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, η Έλλη Πασπαλά, ο Vassilikos των Raining Pleasure, o Νίκος Κατικαρίδης, ο Μανώλης Χατζημανώλης και ο Φαίδων Καλοτεράκης. Η Μουσική, εξαίσια κατασταλαγμένη, ήρεμη και δουλεμένη με μεγάλη ακρίβεια, έχει το ρόλο του αφηγητή που συνδέει υπόγεια σαν λάιτ μοτίβ τα θέματα που διαπερνούν τα τραγούδια που γράφτηκαν και ηχογραφήθηκαν σε studio και σε δωμάτια ξενοδοχείων στην Ολλανδία, το Βερολίνο, το Λονδίνο ή στο διάλειμμα μιας ηχογράφησης στο Μέγαρο –από καταξιωμένους ξένους και έλληνες σολίστες μουσικούς που πολλές φορές αποτυπώνουν σε ένα take το πρωτογενές αίσθημα της συγκίνησης που παγιώνει τη στιγμή μέσα στο χρόνο…
Antonis alt 2011
Ο Αντώνης Σουσάμογλου, ένας από τους δημιουργικούς σήμερα σολίστες, –είναι ο εξάρχων βιολιστής της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης–, βλέπει τα τραγούδια του σαν μικρούς αφηγηματικούς πυρήνες όπου με λόγο βιωματικό, σχεδόν ημερολογιακό αποτυπώνει την κρυφή του σχέση με τις λέξεις, τη μουσική, το σινεμά, τη σχέση του με τους ανθρώπους και τους τόπους. Σαν μια παράσταση που αναδίδει μια αίσθηση καμπαρέ με φρικιά και ακροβάτες, ή βρετανικής pop του ’60, «πειραγμένης» με λούπες στα όρια της ηλεκτρονικής, τζαζ του παλιού Χόλυγουντ, είτε σαν μια παράσταση κλασικής μουσικής με κουαρτέτα εγχόρδων. Κι άλλοτε, σαν παράσταση θολή, φασματική στο ρυθμό του Tom Waits… όπου φαντάζεσαι πια ότι είσαι κάπου αλλού…
«Στο μετρό του Λονδίνου μου άρεσε να παίζω ένα παιχνίδι με τον εαυτό μου –να προσπαθώ να φανταστώ τη ζωή των ανθρώπων που διασταυρώνονται μαζί μου στις κυλιόμενες σκάλες», λέει για το τραγούδι του, Chinatown, όπου γνώρισε ένα κορίτσι-ξωτικό χωρίς να έχει ποτέ υπάρξει… «Ο Lennon είχε πει κάποτε: Χάρη στο σουρεαλισμό συνειδητοποίησα πως οι εικόνες στο μυαλό μου δεν είναι σημάδια τρέλας», εξηγεί και συμπληρώνει «και νιώθω πώς ταυτίζομαι απόλυτα με αυτή τη δήλωση».



ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΝΕΑ!