Μες στη μέση του βουνού…εμείς του γιατρού!

29/12/2011

Γιατί άμα δεν το πατήσεις το χιονάκι μέρες που είναι, Χριστούγεννο δεν καταλαβαίνεις!

Τι μπουζούκια και κλαμπάκια μου λέτε… Πρώτον βαριέμαι αυτές τις μέρες να σημαιοστολιστώ σαν λατέρνα και να πάω να τσαλαπατηθώ και δεύτερον ο μέσος όρος ηλικίας σε αυτά τα μαγαζιά μου προκαλεί μεγαλύτερη κατάθλιψη κι από τα χειρότερα μέτρα που μπορούν να ανακοινωθούν στα δελτία ειδήσεων (ακόμα περισσότερα εννοώ!).
Όχι παιδιά μου, το Χριστούγεννο θέλει ξάπλα και θαλπωρή από τη μια και μια δόση περιπέτειας από την άλλη, έτσι για να υπάρχει εναλλαγή! Το ένα βράδυ πρέπει να το παίζεις το μπιριμπάκι μασαμπουκώνοντας ό,τι βρεθεί μπροστά σου με την παρέα, ενώ το επόμενο πρωί πρέπει να κάψεις τα περιττά με εκδρομή και βόλτα στο βουνό! Ναι στο βουνό, δεν είναι για πλατείες, καφετέριες και σαλόνια το Χριστούγεννο (όσο μας κρατάνε ακόμα τα πόδια μας δηλαδή!).

Βρίσκεις λοιπόν άλλους τρεις του γιατρού σαν και σένα, φορτώνεστε όλοι σε ένα 4×4 για να μη σκαλώσετε σε καμιά κορφούλα και παγώσετε σαν εκείνους στην ταινία και αφού ξυπνήσετε στις 12 το μεσημέρι και πιείτε χαλαρά και χωρίς άγχος τον καφέ σας, ξεκινάτε λίγο πριν τη δύση του ήλιου για να κατακτήσετε…το δάσος!
Το ότι είναι επικίνδυνο στο βουνό να σε πιάνει νύχτα και όλα τα συναφή μας αφήνει παγερά αδιάφορους, τόσο εμένα όσο και την παρέα μου. Εμάς έτσι μας τη βίδωσε κι έτσι κάναμε, όπως τότε που ήμασταν εφηβάκια και δεν σκεφτόμασταν και πολύ τις συνέπειες των πράξεών μας. Χρειάζεται μερικές φορές σας λέω… Και αυτά συνήθως σε πιάνουν στην εξοχή, εκεί που ο κώδικας της πόλης δεν περνάει με τίποτα και οι ρυθμοί είναι εντελώς άλλο πράγμα.

Στη μέση του κατάλευκου Πάρνωνα βρεθήκαμε λοιπόν έτσι στα καλά τα καθουμένου και τελικά η παρόρμηση μας αποζημίωσε! Τι σκηνικό κινηματογραφικό, τι τοπίο άγριο και… πόσο οδηγάρα ο δικός μας, που κατάφερε να βρει το δρόμο, παρά το γεγονός ότι οποιοδήποτε σημάδι κυκλοφοριακού πολιτισμού, όπως πινακίδες, σήμανση, στροφές, όρια οδοστρώματος, είχε εξαφανιστεί κάτω από το παχύ παχύ και λιγουρευτό χιονάκι. Τσιρίζαμε σου λέω από χαρά μόλις αντικρύσαμε τα έλατα που βάραιναν από τις στρώσεις του χιονιού, σταματούσαμε κάθε 500 μέτρα να βγάλουμε τις πολυπόθητες φωτογραφίες του τοπίου, παίξαμε και λίγο χιονοπόλεμο (είπαμε, έχουμε παλιμπαιδισμό, αλλά σε λογικά πλαίσια) και στο τέλος τραβήξαμε και βίντεο εν κινήσει, αφού η κυρία της παρέας κρεμάστηκε κυριολεκτικά έξω από το παράθυρο του τζιπακίου, σε μια κρίση περιπέτειας και ελευθερίας του πνεύματος!

Σουρούπωσε κι εμείς ήμασταν ακόμα ολομόναχοι μέσα στο δασικό σύμπλεγμα του Πάρνωνα, το καιρικό φαινόμενο είχε μια τάση να φουντώσει και σκεφτήκαμε πως αν δεν φτάναμε στο μοναδικό και απομονωμένο χωριό στην κορυφή του βουνού, σίγουρα θα καταλήγαμε να τρώμε ο ένας τον άλλον για να επιβιώσουμε. Γιατί είμαστε και πεινασμένη παρέα πάντα, όσο τσιτσί κι αν έχουμε καταναλώσει το προηγούμενο βράδυ! Για καλή μας τύχη, φτάσαμε έγκαιρα στην Καστάνιτσα (ναι, το όνομα του χωριού προέρχεται από τις άπειρες χιονισμένες καστανιές που βλέπετε στις φωτό) και εκεί η περιπέτεια ολοκληρώθηκε με τον πιο συμβατικό αλλά συνάμα απαραίτητο τρόπο. Τζάκι στο μικρό παραδοσιακό ταβερνείο του χωριού, “Στολίδι” όνομα και πράμα, αγριογούρουνο στο πιάτο (στενοχωρήθηκα που το έφαγα αρχικά, αλλά μετά ενημερώθηκα από τον τοπικό κυνηγό ότι πολλαπλασιάζονται πιο γρήγορα και από τα ποντίκια) και κρασί για να ζεσταθεί το κόκκαλο!

Η επιστροφή αναμενόταν να είναι ακόμα πιο εντυπωσιακή μέσα στην άγρια μαυρίλα της νύχτας και στο ακόμα πιο χιονισμένο τοπίο, αλλά το παρεάκι διάλεξε άλλο δρόμο εκτός δάσους, πιο ήπιο και πολιτισμένο. Είπαμε, να κάνουμε την επανάστασή μας, αλλά όχι και να γίνουμε υπερ-ήρωες! Μάλλον η ζωή στην πόλη μας έχει κάνει λιγάκι κολώστρες…και πάλι καλά να λέτε που ξεκουνήσαμε από τον καναπέ!

Καλές γιορτές παίδες, πιάστε βουνά και όρη μπας και ξεφύγει λιγάκι το μυαλό!