Το στοίχημα της Glenn Close

21/01/2012

Προσπάθησε επί 29 χρόνια και τελικά κατάφερε να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη έναν χαρακτήρα, ο οποίος σίγουρα θα συζητηθεί πολύ φέτος.

Μπορεί να μην κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα (αφού οι κριτές προτίμησαν τη Meryl Streep και την ερμηνεία της στη “Σιδηρά Κυρία”), η Glenn Close όμως κατάφερε φέτος να κλέψει τις εντυπώσεις, μέσα από μια ταινία κι έναν ρόλο που σίγουρα θα στιγματίσει την ήδη μεγάλη και καταξιωμένη πορεία της στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση.
Ξεχάστε την ψυχοπαθή ερωμένη της “Ολέθριας Σχέσης”, τη στυλιζαρισμένη και φρικαρισμένη Κρουέλα Ντε Βιλ και την τηλεοπτική μεγαλοδικηγόρο Πάτυ Χιούζ στη σειρά “Damages”, απογυμνώστε την ηθοποιό από οποιοδήποτε θηλυκό στοιχείο, από οποιοδήποτε ίχνος μακιγιάζ και καλλωπισμού και συναντήστε τον Albert Nobbs… έναν σερβιτόρο υψηλών προδιαγραφών και δυνατοτήτων, στην Ιρλανδία του 19ου αιώνα.

Η Glenn Close κάνει φέτος την ανατροπή και επιχειρεί να μεταφέρει στο σελιλόιντ ένα θεατρικό έργο, στο οποίο είχε η ίδια πρωταγωνιστήσει το 1982 και το οποίο τελικά αποτέλεσε όνειρο ζωής για εκείνη, αφού επί δεκαετίες προσπαθούσε να πείσει το δύσκολο Χόλυγουντ να το μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη. Το εγχείρημα πραγματοποιήθηκε, ο ρόλος πήρε ξανά ζωή και η ταινία αποτελεί σίγουρα μια από τις καλύτερες προτάσεις της φετινής χρονιάς.
Μέσα από το προσωπείο των σκληρών χαρακτηριστικών, των ανδρικών ενδυμάτων και του κωμικού -άλλοτε τραγικού- τρόπου μίμησης της ανδρικής συμπεριφοράς και φωνής, ο Albert Nobbs δεν είναι τίποτα άλλο από μια καταπιεσμένη γυναίκα του 19ου αιώνα, η οποία έχει αναγκαστεί να ζει έξω από τον εαυτό της, για να επιβιώσει στο δύσκολο εργασιακό χώρο της εποχής αλλά και για να καταπνίξει την ομοφυλοφιλία της και τα συναισθήματά της για άλλες γυναίκες, πίσω από τη στολή του σερβιτόρου και τους τρόπους που υιοθετεί ένας gentleman για να είναι αποδεκτός στο κοινωνικό σύνολο της συντηρητικής Ιρλανδικής κοινωνίας.
Τι γίνεται όμως όταν η γυναίκα που δεν έχει ζήσει τίποτα από όλα αυτά που επιθυμούσε, αποφασίζει να προσπαθήσει να αλλάξει την πορεία της καθημερινότητάς της και να εκφράσει ανοιχτά τα συναισθήματά της για το ίδιο φύλο; Τι γίνεται όταν συνειδητοποιεί ότι για τη φυλακή στην οποία ζει για περισσότερα από 30 χρόνια, ευθύνεται ο ίδιος της ο εαυτός;

Μέσα από μια φιγούρα σχεδόν καρικατούρα – η ψιλόλιγνη σιλουέτα και τα σκούρα κοστούμια που επιλέγει ο Albert Nobbs θυμίζουν κατά πολύ τον Τσάρλυ Τσάπλιν- η Glenn Close πλάθει ένα ρόλο υψηλών απαιτήσεων, κάνοντας το θεατή να συμπάσχει αλλά ταυτόχρονα να ελπίζει για τη λύτρωση καθ’ολη τη διάρκεια της ταινίας. Καταπιεσμένα συναισθήματα, μελαγχολικά βλέμματα, άγνοια του τρόπου προσέγγισης του ίδιου φύλου και μια αφέλεια και αθωότητα που προέρχονται από την έλλειψη παιδείας αλλά και αποδοχής για το φλέγον ζήτημα της ομοφυλοφυλίας εκείνη την εποχή, είναι τα κύρια συστατικά που η ηθοποιός αναμειγνύει με δεξιοτεχνικό τρόπο στην ερμηνεία της, μια ερμηνεία που κατά την προσωπική μου άποψη έπρεπε να κονταροχτυπηθεί “στα ίσια” με αυτή της Meryl Streep στις Χρυσές Σφαίρες και ίσως και να κερδίσει.
Εξίσου ενδιαφέρουσα είναι και η ερμηνεία της Janet McTeer, μιας ηθοποιού που ούτως ή άλλως χαρακτηρίζεται από τη σχεδόν χαμαιλεοντική ικανότητά της να υποδύεται διαφορετικούς μεταξύ τους ρόλους και που στη συγκεκριμένη ταινία αποτελεί ουσιαστικά το άλλο μισό του Albert Nobbs, εκείνη η παράλληλη “δύναμη” που θα τον ωθήσει να ανακαλύψει βαθύτερα τον εαυτό του.

Έμεινα γοητευμένος από αυτή την ταινία… Από την ατμόσφαιρά της, τη μουσική της με κυρίαρχο το τραγούδι της Sinead O’Connor, την προσεγμένη παραγωγή, φωτογραφία και σκηνογραφία, μα πάνω απ’όλα από το τόσο ιδιαίτερο θέμα και την εξαιρετική απόδοσή του από το σύνολο των ηθοποιών.
Μάλλον φέτος έφτασε η ώρα της Glenn Close να διεκδικήσει το Oscar και μάλιστα με πολλές αξιώσεις!