Ακούσαμε το νέο album της Lana Del Rey!

28/01/2012

Και μετά από πολλή σκέψη καταλήξαμε…

Ότι όπου ακούς πολλά κεράσια, συνήθως κράτα και μικρό καλάθι!
Ίσως είναι νωρίς για την κριτική ενός album που ακόμα δεν έχει ακουστεί όσο του πρέπει (κυκλοφορεί επίσημα διεθνώς στις 30 Ιανουαρίου), παρά ταύτα όμως όταν πέφτει στα χέρια σου ο πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος ενός καλλιτέχνη, για τον οποίο τα blogs τους τελευταίους μήνες γράφουν και ξαναγράφουν μανιωδώς, οφείλεις να τον “μεταχειριστείς” ανάλογα, κοινώς να τον ακούσεις και να τον ξανακούσεις για να βγάλεις το πολυπόθητο συμπέρασμα.
Born To Die:

Όσοι από εσάς ακούσατε ήδη το EP της καλλιτέχνιδας με τα 4 κομμάτια προπομπούς του album, μην περιμένετε πολλές εκπλήξεις. Τα “Video Games”, “Born To Die”, “Blue Jeans” και “Off To The Races” είναι σίγουρα τα καλύτερα tracks του δίσκου, ο οποίος από εκεί και πέρα αναλώνεται συνεχώς στα υποτονικά φωνητικά της τραγουδίστριας και τις complicated ενορχηστρώσεις, οι οποίες καλούνται να δώσουν χρώμα στη μουντή ερμηνεία της Lana καθ’ όλη τη διάρκεια του album.
Video Games:

Indie ή pop τραγουδίστρια, πες το όπως θες, η Lana Del Rey κατάφερε τους τελευταίους μήνες να απασχολήσει πολύ το διαδίκτυο, σε μια προσπάθεια όπως φαίνεται να αποκτήσει τη φήμη που πιστεύει ότι της αξίζει, κάνοντας ένα μικρό λάθος. Είτε η ίδια δεν είναι έτοιμη για να γευτεί την αναγνωρισιμότητα, είτε η ομάδα της έχει την εσφαλμένη πεποίθηση ότι με έναν δίσκο γεμάτο τραγούδια με απόλυτη ομοιομορφία μεταξύ τους, θα καταφέρει να εκτιναχθεί σε εναλλακτική σταρ διεθνούς βεληνεκούς.
Off To The Races:

Τίποτα σε αυτό το album δεν προσδίδει στην ίδια ως προϊόν την ταυτότητα και εκείνη την ιδιαιτερότητα που θα έπρεπε να έχει ένα φρέσκο μουσικό προϊόν, αφού ακόμα και οι φωνητικές της δυνατότητες τίθενται πλέον υπό αμφισβήτηση. Καμία κορύφωση, καμία έκρηξη συναισθήματος, διαρκής απάθεια κατά την εκφορά του στίχου, flat, flat, flat… Το feeling που σου αφήνει το πραγματικά μεγάλο σε διάρκεια album (15 κομμάτια στο ίδιο mood τα λες και πολλά) είναι ότι μια ξανθιά μεθυσμένη τύπισσα κλαψουρίζει επί μία ώρα για το γκόμενο που την παράτησε και τη σχέση της που τέλειωσε άδοξα.
Album Preview:

Το “Summertime Sadness” είναι ίσως ένα από τα καινούρια τραγούδια που δεν έχουν ακουστεί και μπορούν να ικανοποιήσουν το σκοπό τους, αφού και “φωτίζει” λίγο το μέτριο περιεχόμενο του δίσκου και η ίδια η Lana μοιάζει να το στηρίζει καλύτερα μουσικά. Το “National Anthem” επίσης ίσως έχει τη δυναμική ενός summer hit, με πολύ προσεγμένη παραγωγή, η οποία ούτως ή άλλως χαρακτηρίζει το συνολικό αποτέλεσμα.
Σύντομα θα φανεί αν όντως μιλάμε για τη μεγάλη φούσκα του 2012 ή αν απλά η καλλιτέχνις δεν είναι ακόμα έτοιμη να καθορίσει με τη μουσική της τα πράγματα. Αν προσπάθησε να παρουσιάσει το νέο της δίσκο ως ένα ταξίδι μέσα από τη σκοτεινή καρδιά μιας προβληματισμένης ψυχής (που μάλλον αυτό θέλησε), τότε σίγουρα απέτυχε. Αν από την άλλη θέλει ο δίσκος της να θεωρείται ως ένα pop προϊόν πάνω από το μέσο όρο, τότε σίγουρα το κατάφερε!