Απ’ το ΚΛΙΚ στους κλητήρες

Kωστόπουλος is not dead!

Kωστόπουλος is not dead!

Kωστόπουλος is not dead!

Γράφει ο δημοσιογράφος Τάκης Τσιρτσώνης

Αν το καλοσκεφτείς η μόνη διαφορά που έχει η Τζούλια από τη Βαγγελίτσα από τα Σεπόλια είναι πως, μολονότι λίγο-πολύ κάνει ό,τι κι εκείνη –έστω με λιγότερο προικισμένο παρτενέρ- το κάνει μπροστά στις κάμερες και συνοδεία σαμπάνιας. Μόνο που η μία είναι πορνοστάρ ενώ η άλλη αξιοσέβαστη καθηγήτρια αγγλικών. Ή ειρηνοδίκης.

Αυτός, έχω την άποψη, είναι ο μόνος λόγος που η πτώχευση της ΙΜΑΚΟ του Πέτρου Κωστόπουλου (ή νωρίτερα η σύλληψη του Λάκη Γαβαλά -ξανά και ξανά) εγείρει πολλαπλάσιο ντόρο απ ό,τι εκείνη π.χ. ενός βιομηχάνου ξηρών καρπών, του μεγαλομετόχου μιας κατασκευαστικής ή –για να μείνουμε στον χώρο των media- του Alter ή της Ελευθεροτυπίας. Ακούσατε κανέναν να πει –βροντόφωνα ή μέσα από τα χείλια του- κάτι σαν «καλά να πάθει» για τη Μάνια Τεγοπούλου; Για τον Κωστόπουλο όμως το ακούσατε. Ίσως και να το είπατε.

Είναι από μία άποψη αναμενόμενο. Όταν ένας άνθρωπος της show-biz την πατάει τόσο απροκάλυπτα και φόρα-μόστρα (και από την εποχή του ΚΛΙΚ και μετά, οι άνθρωποι των περιοδικών είναι οργανικό κομμάτι της show-biz), στα μάτια του μέσου θεατή/ακροατή/αναγνώστη είναι σα να την πατάει ο ρόλος που έπαιζε και που τον έκανε γνωστό, επιτυχημένο και αναγνωρίσιμο (είναι ο ίδιος ακριβώς μηχανισμός που έκανε τόσο κόσμο να στενοχωρηθεί για τον αιφνίδιο θάνατο της Γουίτνει Χιούστον –για τους περισσότερους πέθαινε η ευάλωτη ντίβα-πρωταγωνίστρια του Bodyguard)

Η εικόνα λοιπόν που ο ίδιος ο Κωστόπουλος πούλαγε για τον εαυτό του όλα αυτά τα χρόνια ήταν αυτή του αυτοδημιούργητου μάγκα, που ξέρει να βγαίνει νικητής από κάθε κόντρα, να καθιερώνει στυλ –από τη μουσική μέχρι τη μαγειρική!-, να κυκλοφορεί γυναίκες που άλλοι μόνο στις φωτογραφίες των περιοδικών (του) έβλεπαν, να είναι και του λιμανιού και του σαλονιού. Να κερδίζει –καταπώς ο ίδιος έχει πολλές φορές γράψει στα editorial του, που για δεκαετίες υπήρξαν κάτι σα μηνιαίο ευαγγέλιο του lifestyle για πολύ κόσμο, μην ακούτε τώρα τι λένε μερικοί μετανοήσαντες- με το “My way” του Σινάτρα να παίζει κάπου στο φόντο.

Ακόμα και η τελευταία δημόσια «απολογία» του αποπνέει αυτό το arrogance που υπήρξε συστατικό στοιχείο του χαρακτήρα του από πάντα. Μόνο που, ακριβώς επειδή είναι γραμμένη σε συνθήκες και για τον ίδιο πρωτόγνωρες, έχει γίνει λίγο λύσσα στο μελό. Να γράψεις μία φορά «έδωσα ό,τι είχα και δεν είχα για τη σωτηρία της ΙΜΑΚΟ» πάει καλά. Να το λες κάθε δεύτερη παράγραφο όμως, γιατί; Όσοι ήταν να πειστούν έχουν πειστεί από την πρώτη, όσοι αρνούνται να πειστούν ότι πούλησες και το τελευταίο πλακάκι πισίνας δεν πρόκειται να πειστούν ακόμα και αν το χτυπήσεις τατουάζ στο κούτελο.

Προσωπικά δε βρίσκω λόγο να χαίρεται κανείς επειδή another one bites the dust. Αλλά από την άλλη –ειδικά στις καταθλιπτικές εποχές που ζούμε- ποιος είμαι εγώ για να αποτρέψω κάποιον να χαρεί, ακόμα και αν το βρίσκω μικρόψυχο;