Μυστικά…

Μου είπαν από μέσα ότι…

Μου είπαν από μέσα ότι…

Μου είπαν από μέσα ότι…

Γράφει ο δημοσιογράφος Τάκης Τσιρτσώνης

Υπάρχουν εκείνοι που ξέρουν και εκείνοι που «ξέρουν». Από τα μυστικά γκάλοπ των κομμάτων δύο μέρες πριν τις εκλογές μέχρι το ποιος θα είναι προπονητής του Ολυμπιακού κι από το ποιος θα πάρει το βραβείο του Mad μέχρι πότε θα καταστραφεί ο κόσμος (πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια ήξεραν ποια μετοχή την επομένη θα «γράψει» limit up). Πρόκειται για ενοχλητικά ζωάκια. Όχι μόνο γιατί εκνευρίζουν με το θόρυβο που ξεσηκώνουν εμάς που στ’ αλήθεια ξέρουμε τα πάντα αλλά –κυρίως- επειδή ποτέ δεν είναι εκεί για να μας εξηγήσουν πώς και έπεσαν τόσο πολύ έξω στις προφητείες τους.

Τους συναντάς σε κάθε χώρο –στα σπορ, στην πολιτική, στη δημοσιογραφία (εννοείται), στο καφενείο και την ουρά της ΔΕΗ. Μπορείς να τους αναγνωρίσεις από τον τρόπο που έχουν να χαμηλώνουν το κεφάλι –δήθεν για να σου πουν κάτι εμπιστευτικό- δίχως να χαμηλώνουν την ένταση της φωνής.

Ένα από τα πράγματα που θα ήθελα να κάνω πριν πεθάνω είναι ένα site ή μια εφημερίδα που θα κατέγραφε όλες τους τις διαψεύσεις και όλες τους τις κωλοτούμπες. Που να θυμίζει πόσα έχουν με περιφρονητικό ύφος σούρει σε όσους κατόπιν εορτής δοξολογούν. Πόσες φορές εμφανίστηκαν βέβαιοι για το επερχόμενο μαύρο και τους βγήκε το λευκότερο λευκό –δίχως να νιώσουν την παραμικρή ανάγκη να ζητήσουν, για τα μάτια του κόσμου, έστω μία συγγνώμη που έπεσαν τόσο έξω.

Σε εποχές σαν και τη σημερινή, όπου ο κάθε απίθανος έχει ένα κρυμμένο μυστικό να μοιραστεί μαζί σου –από το πόσα ακριβώς εκατομμύρια βαρέλια είναι κρυμμένα κάτω από τα πόδια μας μέχρι το που θα πάει το βιολί με τα τούρκικα σίριαλ- θυμάμαι ολοένα και πιο συχνά, την ιστορία με τον Σωκράτη (ναι, τον αρχαίο) τον οποίον κάποια στιγμή τον πλησίασε, λέει, ένας φίλος του με ένα μυστικό κρεμασμένο στην άκρη των χειλιών του.

– «Είσαι βέβαιος πως είναι αλήθεια αυτό που ετοιμάζεσαι να μου πεις;» τον ρώτησε ο σοφός.
– «Χμμμμ, όχι ακριβώς», τα μάσησε εκείνος.
– «Τουλάχιστον αυτό που ετοιμάζεσαι να μου πεις, θα με βοηθήσει σε κάτι;» συνέχισε ο Σωκράτης.
– «Μπα, δε θα το έλεγα», ομολόγησε ο άλλος.
– «Τουλάχιστον θα χαρώ;»
– «Κάθε άλλο!»
– «Δηλαδή ρε άνθρωπε», συνόψισε ο Σωκράτης, «έρχεσαι εδώ να μου πεις κάτι που δεν είσαι σίγουρος αν είναι αλήθεια, που δε θα με κάνει να χαρώ και ούτε θα με βοηθήσει σε τίποτε. Ε, δε θέλω να το ακούσω!»

Η ιστορία, βέβαια, λέει πως μ’ αυτά και μ’ αυτά, ο Σωκράτης δεν έμαθε ποτέ ότι η γυναίκα του τον απατούσε με κάποιον φίλο του φίλου του, αλλά το νόημα το πιάσατε. Πειράζει όμως που δε θέλω να ακούσω άλλα μυστικά;