Λούλα Αναγνωστάκη “Αισθάνομαι ότι η Αριστερά είναι κάτι που τελείωσε”

Συνέντευξη της στο Σταύρο Θεοδωράκη.

Συνέντευξη της στο Σταύρο Θεοδωράκη.

Συνέντευξη της στο Σταύρο Θεοδωράκη.

Πόσο σπάνια είναι μια συνέντευξη της Λούλας Αναγνωστάκη;

Πόσο σπουδαία στις απαντήσεις της μπορεί να γίνει μια γυναίκα; Σαν να ετοίμαζε τις απαντήσεις αυτές από καιρό. Κάθε της συνέντευξη για ‘μένα είναι υλικό για σκέψεις. 

Ο Σταύρος Θεοδωράκης τη συνάντησε …

  “Η συνάντηση κράτησε πολύ, η συνέντευξη λίγο. Καθόταν στον καναπέ. Τα παντζούρια ήταν κατεβασμένα λίγο πιο κάτω από τη μέση της μπαλκονόπορτας. Περισσότερο σκοτάδι, δηλαδή, παρά φως. Η Λούλα Αναγνωστάκη φορούσε βέβαια σκούρα γυαλιά, κόκκινο κραγιόν και μαύρη μεταξωτή ρόμπα. Απέναντί της ο άνδρας της Γιώργος Χειμωνάς φωτογραφισμένος με το μακό του. Δίπλα του ο αδελφός της Μανώλης Αναγνωστάκης με πολύχρωμο κοστούμι. Ανάμεσά τους αφίσες από παραστάσεις της – «Η παρέλαση», «Ο ουρανός κατακόκκινος» – και μια ποπ αρτ φωτογραφία δική της από αυτές που χρησιμοποιούν τα free press όταν αναφέρονται στα θεατρικά της έργα. Πάντα ήθελα να τη γνωρίσω. Ρίχνω ξανά μια ματιά στα έργα της. «Ελεγε πως κάποιοι κάπου θα νικήσουν. (…) Κι εγώ άκουγα τη φωνή του κι έβλεπα ένα στρατό από νικητές, κάτι σαν υπέροχη πομπή να καλπάζει πάνω απ’ τους νικημένους (…) και “νίκη! νίκη!” να φωνάζουν από παντού, και να περνούν θριαμβευτικά οι νικητές τσαλαπατώντας τους νικημένους». «Η νίκη» (1978) «Σιγά αναρχικός… Καφετέρια και σπίτι, σπίτι και καφετέρια. Ξέρεις εσύ τι πά’ να πει αναρχικός. (…) Ιδεολογία έχεις; Τι πά’ να πει αναρχικός, ρε, ούτε ένα βιβλίο δε διάβασες ποτέ. Ούτε την εγκυκλοπαίδεια στο γράμμα άλφα – αναρχικός!». «Ο ήχος του όπλου» (1987) «Κάποτε ο Γιάννης μου ‘χε πει: “Μάνα, έτσι όπως προχωράει σήμερα η κοινωνία ή είσαι από τους δυνατούς ή γίνεσαι παράνομος. Μέσος όρος δεν υπάρχει. Είναι αυτοί που ξεγελιούνται πως είναι κάτι, ενώ δεν είναι τίποτα”… Δεν θέλω να είμαι μέσος όρος!». «Ο ουρανός κατακόκκινος» (1998) «Ακουσα πως… τα τρία τέταρτα του πληθυσμού της γης θα καταστραφούν. Για να ζήσουν καλά οι υπόλοιποι μέσα σε ανάκτορα με αλεξίσφαιρα κρύσταλλα, ν’ αντικρίζουν ήσυχα τον πρωινό ήλιο». «Σ’ εσάς που με ακούτε» (2003) Στον καναπέ, δίπλα της, είναι ακουμπισμένος ένας μικρός οβάλ μπρούντζινος καθρέφτης. Από αυτούς που χρησιμοποιούν οι σταρ για μια τελευταία ματιά. Τα τσιγάρα μπροστά της, μαζί με ένα μικρό κουτί σοκολατάκια αγορασμένο για την περίσταση. «Τι, αμέσως θα ξεκινήσουμε;», μου είπε τρομαγμένη μόλις έβγαλα το μαγνητόφωνο. “  

Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ.