Αντώνης Ανδρικάκης: «Ας ακούν τα τραγούδια μου και ας μην ξέρουν ότι είναι δικά μου»

Ο δημοσιογράφος και στιχουργός Αντώνης Ανδρικάκης στο βιβλίο του με τίτλο «Το παιδί με τα τραγούδια» αποτυπώνει τις πιο σημαντικές στιγμές της πορείας του στην ελληνική μουσική, όπως τις έζησε στα ραδιοφωνικά στούντιο και στις αίθουσες σύνταξης.

Της ΚΟΡΥΝΑΣ ΜΑΝΤΑΓΑΡΗ – ΠΗΓΗ: Realnews

Ο Αντώνης Ανδρικάκης για περισσότερα από 50 χρόνια πορεύεται με φως στα μονοπάτια της δημοσιογραφίας, της μουσικής, του θεάτρου, ενώ παράλληλα βρίσκεται και στον ραδιοφωνικό αέρα.

Τις εμπειρίες του από αυτή την πορεία αποτυπώνει στο βιβλίο του με τίτλο «Το παιδί με τα τραγούδια», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ογδοο», μέσα από ενσταντανέ, σημειώσεις, στιγμές έντασης αλλά και συγκίνησης που έζησε στα στούντιο και στις αίθουσες σύνταξης.

Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του, ο Α. Ανδρικάκης μιλά στη Realnews αποκαλύπτοντας τον λόγο που προχώρησε στη συγγραφή του βιβλίου: «Το βιβλίο είναι σημειώσεις γλυκιάς και ανίκητης νοσταλγίας. Είναι περίπου 50 χρόνια που βρίσκομαι στα περιοδικά, στις εφημερίδες, στο θέατρο και βέβαια στο ραδιόφωνο. Το έγραψα μετά από παρακίνηση του Νίκου Αναγνωστάκη που έχει το Ογδοο. Και τι έγραψα; Στιγμές και φωτογραφίες από αυτά τα χρόνια, τα πολύ όμορφα πράγματα, γιατί από το κόσκινο της ψυχής μου πέρασαν μόνο τα καλά, τα αγαπησιάρικα. Περιέλαβα και τα τραγούδια μου που δεν υπήρχαν συγκεντρωμένα πουθενά μέχρι τώρα και κάποια λόγια που έχουν πει για εμένα κατά καιρούς. Μολονότι έχω αποφύγει επιμελώς να δίνω συνεντεύξεις και να μιλώ για τα τραγούδια μου. Μία φορά μόνο έχω πάει στην εκπομπή που είχε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, γιατί κανείς δεν έλεγε όχι στον Λευτέρη. Ηθελα να τα συγκεντρώσω κυρίως για τον εγγονό μου, τον Γιώργο. Σε κάποια κεφάλαια απευθύνομαι σε κάποιον σε δεύτερο πρόσωπο, αυτός είναι ο εγγονός μου. Το λέω στο τελευταίο κεφάλαιο».

Με δύναμη από τον Πειραιά

Πίσω από τον ήχο της γραφομηχανής, πίσω από τα μικρόφωνα και τις κάμερες, τις ηχογραφήσεις μοναδικών τραγουδιών όπως τα «Μίλα μου απλά», «Κουράστηκα να υποκρίνομαι», «Εφυγες νωρίς», «Εξ επαφής», «Στο ίδιο έργο θεατές», «Αμα δεις τα παιδιά (πες ένα γεια)», βλέπουμε το οκτάχρονο αγόρι -που φωτογραφίζεται στο εξώφυλλο του βιβλίου και φορά ένα κοστούμι που έχει ράψει η μητέρα του από ύφασμα που είχε περισσέψει από ένα κοστούμι του πατέρα του- να ξεκινά τη διαδρομή του από τον Πειραιά, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, να φοιτά στην Ιωνίδειο Σχολή και στο ΕΜΠ, να συμπληρώνει χιλιάδες ώρες «πτήσης» στα ραδιοφωνικά στούντιο και να συνεργάζεται με σπουδαίους δημιουργούς, ερμηνευτές, ηθοποιούς και σκηνοθέτες.

«Δεν θεωρώ τον εαυτό μου επαγγελματία στιχουργό. Εχω γράψει περισσότερα από 120 τραγούδια, αλλά το έκανα όταν ήθελα και με όποιους ήθελα. Συνήθως εργαζόμουν στο ραδιόφωνο, στο θέατρο, στα περιοδικά, στις εφημερίδες και το τραγούδι έβγαινε από εμένα σαν ανάγκη. Μια σημαντική λεπτομέρεια είναι πως τα περισσότερα τραγούδια μου τα έχω γράψει πάνω σε μελωδίες, δεν έχω κάτσει να γράψω μόνος μου. Επειδή έχω ίσως απωθημένο μουσικού μέσα μου, διάφοροι συνθέτες μού έστελναν μελωδίες και έγραφα αυτές που αγάπησα. Πράγματι η επιλογή με δικαίωσε και το λέω αυτό γιατί γράφτηκαν κάποια τραγούδια διαχρονικά που ακούγονται μέχρι και σήμερα», επισημαίνει ο Α. Ανδρικάκης στην «R» και προσθέτει:

«Θα ήθελα να ακούν τα τραγούδια μου και να συγκινούνται, αλλά να μην ξέρουν ότι είναι δικά μου. Δεν με ενδιαφέρει και δεν με ενδιέφερε ποτέ να ταυτιστώ με τα τραγούδια μου. Τα άφησα να φύγουν σαν πουλιά στην καταιγίδα και να βρουν μια ψυχή να φωλιάσουν. Και ας μην ξέρουν ότι είναι δικά μου».

Ο συγγραφέας, με τη χαρακτηριστική άμεση γραφή του, ξεκινά την αφήγησή του από τη δεκαετία του ’70 και γράφει για τους ανθρώπους των ΜΜΕ, του θεάτρου και του τραγουδιού, αλλά και για τα προσωπικά του βιώματα μέσα από αυτή τη γεμάτη μελωδίες διαδρομή.

Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου καταγράφονται οι στίχοι των τραγουδιών του, κάτι που ο Α. Ανδρικάκης κάνει για πρώτη φορά, ενώ στο τελευταίο μέρος του βιβλίου που τιτλοφορείται «Λένε για μένα…» αγαπημένοι άνθρωποι του χώρου της μουσικής μιλούν για τον στιχουργό, το έργο του και τις δραστηριότητές του. Σε όλα τα κεφάλαια, πρωτότυπα φωτογραφικά ενσταντανέ γεμίζουν αυτό το «άλμπουμ» τρυφερών αναμνήσεων. Την επιμέλεια του βιβλίου έχει κάνει ο Βασίλης Ρουσόπουλος, ο γιος του Θοδωρή Ρουσόπουλου. «Ο Βασίλης είναι 28 χρόνων και ξέρει για την ελληνική μουσική περισσότερα από εμένα. Και πολλές φορές του λέω: “Πότε πρόλαβες και τα έμαθες αυτά;”. Μέσα από τη συζήτηση που είχαμε, κατάλαβα ότι οι γνώσεις του είναι προϊόν της αγάπης του για την ελληνική μουσική και για αυτό έκανε μια εξαιρετική δουλειά και είναι ανεκτίμητη η συνεισφορά του στο βιβλίο».

Όσο για τα επόμενα σχέδιά του; «Είναι η πρώτη φορά που το λέω αυτό. Έχω δεχτεί τόσο καλά σχόλια για το βιβλίο μου και με παροτρύνουν να γράψω ένα μυθιστόρημα. Είμαι στα πρόθυρα. Επειδή δέχτηκα τέτοια θετική ενέργεια από τους αναγνώστες του βιβλίου, φίλους και μη, αποφάσισα να προχωρήσω στη συγγραφή του. Εχω δομήσει μια ιστορία και θα κάτσω να τη γράψω. Και βέβαια θα κάνω πάλι ραδιόφωνο, όχι σε καθημερινή βάση, γιατί το ραδιόφωνο το λατρεύω, είναι σαν δική μου ψυχοθεραπεία».

Διαβάστε εδώ το δημοσίευμα της Realnews